ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Κάποτε, μας διηγήθηκε ο πατήρ Ιάκωβος , παρούσης και της πρεσβυτέρας και του πατρός Λουκά του Φιλοθεϊτου, πήγε ένας Χριστιανός, γνωστός δημοσιογράφος, να κοινωνήσει στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ,  χωρίς  όμως την σχετική προετοιμασία της Ιεράς Εξομολογήσεως και της μετανοίας.

--Την ώρα που άπλωνα προς αυτόν την Αγία Λαβίδα , μας είπε ο πατήρ Ιάκωβος, είδα πως ήταν κατάμαυρος, ασφαλώς απο την εσωτερική του ακαταστασία. Ήταν ανέτοιμος , ήταν ακάθαρτος, βρώμικος απο την πνευματική του απλυσιά - αυτή η απλυσιά πολλές φορές φαίνεται στο πρόσωπό μας - χωριστά βέβαια το ότι είχε μπλέξει με τη μαγεία.

--Συγχρόνως , είπε , είδα, όταν έφτασε η Αγία Λαβίδα στο στόμα του  - αυτά έγιναν αστραπιαίως – μια χρυσή λάμψις σαν αστραπή , να βγαίνει απο αυτήν , δηλαδή απο το Σώμα και Αίμα του Κυρίου, να περνάει επάνω απο το κεφάλι μου και να χάνεται , να σβήνει , πίσω στην Αγία Τράπεζα.

Έφυγε η Θεία Χάρις , το Άγιον Πνεύμα. Κι όταν Αυτό φεύγει τότε η Θεία Κοινωνία γίνεται στην ψυχή μας ¨κρίμα¨ και  ¨κατάκριμα¨, κάρβουνο που κατακαίει την καρδιά και όχι φώς που φωτίζει, όχι Θεοδύναμις που ενδυναμώνει τον άνθρωπο – πολύ περισσότερο – όχι χάρισμα που ενδύει την ψυχή με ουράνιες Τριαδικές δωρεές.

Από το βιβλίο: ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ του Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου