Λόγω της έλλειψης κατήχησης των τελευταίων ετών, υπάρχει φίλοι μου μεγάλη αμάθεια και σύγχυση στα θρησκευτικά θέματα.
Μέσα σ’ αυτήν τη σύγχυση και το κατ’ ουσίαν Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έχασε, περνώντας τα χρόνια, τον δυναμισμό της κοινής προσφοράς και έγινε… "θέαμα και ακρόαμα ακατανόητο". Θέαμα αφού οι χριστιανοί απλώς παρακολουθούν, σαν από… κερκίδες, χωρίς καθόλου συμμετοχή. Ούτε καν στο "αμήν" και στο "Κύριε ελέησον", που λέει ο Απόστολος Παύλος (Α’ Κορ. 14, 16)!
Άγνωστοι, εν πολλοίς, μεταξύ τους, κυρίως στις πόλεις. Χάθηκε η κοινότητα και η Εκκλησία έγινε σύμφωνα με μια ρύση… "τεκές προσευχομένων". Ο παπάς πρέπει απλώς να τα τελεί όλα τυπικώς και στην εντέλεια και οπωσδήποτε να κοινωνάει τα μωρά, άντε και κάνα δυο γριούλες.
Όλα αυτά έσπρωξαν τον χριστιανό στον χώρο της ατομικής ευλάβειας. Έκαναν την υπόθεση της σωτηρίας προσωπική φιλοτιμία και ανάγκη. Η κοινότητα χάθηκε. Κάτω από το βάρος της ασυντόνιστης ευσέβειας, δημιουργήθηκαν οι… "θεούσες" και οι... "άσχετοι"! Η Θεία Μετάληψη έγινε "αξιομισθία προσωπικής διαθέσεως" ή υποτιμήθηκε αφού έγινε... "έθιμο για το καλό", για δύο - τρείς φορές το χρόνο.
Έχει κυριαρχήσει η λανθασμένη άποψη, με υπαιτιότητα κυρίως κάποιων ακατἠχητων ή αδιάφορων, μισθωτών ποιμένων, ότι η Θεία Κοινωνία αποτελεί κάποιο είδος επιβράβευσης. Πρέπει ο κόσμος να μάθει ότι δεν αποτελεί επιβράβευση, αλλά φάρμακο ψυχής και σώματος. Ὅτι δεν μεταδίδεται σαν "στέφανος αναμαρτήτων", αλλὰ "εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς συγχώρησιν πλημμελημάτων, εἰς Πνεύματος Ἁγίου κοινωνίαν, εἰς βασιλείας οὐρανῶν κληρονομίαν".
Είναι ανάγκη φίλοι μου, όλοι μας να κοινωνάμε τακτικά. Φυσικά οι χωρίς εμπόδιο μεγάλης αμαρτίας, που να μας αποκόπτει από το σώμα της Εκκλησίας, και πάντα βέβαια με την ευχή του πνευματικού μας. Όπως σαφέστατα φαίνεται στις ίδιες τις ευχές της Θείας Λειτουργίας.
Αυτός είναι άλλωστε ο κύριος λόγος που πηγαίνουμε στην Θεία Λειτουργία. Για να ενωθούμε με τον Χριστό και τούς αδελφούς μας, μέσω της Θείας κοινωνίας. Αυτό είναι και το σωστό φρόνημα και η υγιής σχέση του χριστιανού με την Θεία Ευχαριστία. Το "σήμερα" δυστυχώς είναι οδυνηρό. Κοινωνεί μόνο ο παπάς, κάποιοι ηλικιωμένοι και λίγα παιδάκια. Οι υπόλοιποι χριστιανοί κοιτάζουμε συνήθως από μακριά...
Άραγε τί θα πούμε στα παιδιά μας που τυχόν θα μας ρωτήσουν: - "Εσύ μπαμπά/μαμά γιατί δεν κοινωνείς"; Ότι εμείς μεγαλώσαμε; Ότι η Θεία Μετάληψη αφορά μόνο τους μικρούς; Πιστεύετε στ’ αλήθεια ότι πείθουμε με τέτοια επιχειρήματα τα παιδιά; Εσείς πείθεστε;
Ας ξαναρχίσουμε, όσο είναι καιρός, μία σοβαρή σχέση με την Εκκλησία. Ας φύγουμε από τα... "καθήκοντα" και ας πάμε στη ΖΩΉ που είναι ο Χριστός. Ας βάλουμε στόχο μια συνειδητή σχέση μαζί Του. Μια σχέση που αρχίζει με την ειλικρινή αντιμετώπιση της πορείας και των πτώσεων κατ’ αυτήν (εξομολόγηση) και συνεχίζεται με την όσο γίνεται συχνότερη, (γιατί όχι και κάθε Κυριακή;) συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία.
Όχι για να κάνουμε… "ενέσεις αγιοσύνης" με τη μετάληψη, αλλά για να σχετισθούμε μ’ Αυτόν που θα μας οδηγήσει στον δρόμο του αγιασμού και της ταύτισης της καρδιάς μας με το δικό Του θέλημα και την δική Του καρδιά! Κυριακή αύριο φίλοι μου. Άλλη μια ευκαιρία να ενώσουμε την καρδιά μας με την δική του, μέσω της Θείας Κοινωνίας.
Σ' όλη την Γραφή ο Χριστός αυτό και μόνο φωνάζει:
-"Δος μου την καρδιά σου παιδί μου...".
Σε μας μένει η απάντηση:
-"Γεννηθήτω το θέλημά Σου Κύριε...".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου