Από τον κ. Δημήτριο Ρίζο *
«Συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς»
Μὲ τὴν πρώτη λέξι τοῦ σημερινοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος, μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖται ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, βεβαίως καὶ ἀπὸ τοὺς διαδόχους τους εἰς τὸν αἰῶνα, γίνεται μὲ συνεργασία. Μὲ ποιοὺς συνεργάζονται οἱ ἀπόστολοι; Στὴν πρώτη ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε στοὺς Κορινθίους σημειώνει ὁ Παῦλος· «Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή» (3,9). Πιὸ ἁπλᾶ· Τὸ ἔργο διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι τοῦ Θεοῦ μὲ συνεργάτες τοὺς κατὰ καιροὺς ἀποστόλους ἀνὰ τὴν οἰκουμένη. Ὅμως αὐτὸ ἀπευθύνεται στοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δὲν μπορεῖ, καὶ δὲν πρέπει, νὰ μένουν ἀμέτοχοι ἢ ἀδιάφοροι. Γίνονται συνεργοί, διότι εἶναι οἱ ἀποδέκτες τῶν ἀποστολικῶν μηνυμάτων. Χωρὶς τὴν ἐνεργὸ συμμετοχή τους, τὸ ἀποστολικὸ κήρυγμα χάνεται στὸν ἀέρα.
Τὸ θέμα αὐτὸ ἔχει καὶ βαθύτερη σημασία. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται ἡ κατήχησις μὲ τὴν βία καὶ τὸν ἐξαναγκασμό. Ἀκούει ὅποιος θέλει. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας ἀπευθύνεται στὴν ἐλεύθερη βούλησι τῶν ἀκροατῶν, γι’ αὐτὸ λέγει· «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν…». Καὶ ὅσοι βεβαίως θελήσουν θὰ ἀκούσουν, καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι συνεργάζονται. Ὅταν ὁ Κύριος βρέθηκε στὰ Γάδαρα καὶ θεράπευσε τὸν δαιμονισμένο, οἱ Γαδαρινοὶ τὸν ἔδιωξαν, δὲν συνεργάσθηκαν, καὶ ὁ Κύριος ἔφυγε. Καὶ ἄφησε ἐντολὴ στοὺς μαθητές του, στὴν περίπτωσι ποὺ κάποιοι δὲν σᾶς δεχθοῦν ἐσεῖς νὰ φεύγετε καὶ μάλιστα νὰ τινάζετε καὶ τὴν σκόνη ἀπὸ τὰ σανδάλιά σας. Ἀντίθετα στὴν Σαμάρεια, μετὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ λόγου του ἀπὸ τὴν γυναῖκα μὲ τὴν στάμνα στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, οἱ ντόπιοι συνεργάσθηκαν, τὸν παρεκάλεσαν νὰ μείνη. Καὶ ἔμεινε νὰ τοὺς διδάσκη καὶ θεραπεύη ἐπὶ τρεῖς ἡμέρες.
Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στὸ κήρυγμα ποὺ ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ οἱ Κορίνθιοι τὸ ἄκουσαν καὶ τὸ ἀποδέ-χθηκαν. Γνωρίζει ὅμως, ὅτι μετὰ τὸν πρῶτο ἐνθουσιασμό, ἐπέρχεται μία χαλάρωσις, ποὺ μπορεῖ νὰ φθάση σὲ ἀδιαφορία καὶ λησμοσύνη. Ζοῦμε σὲ μία κατάστασι τοῦ «καὶ θέλομε καὶ δὲν θέλομε». Εἴμαστε Χριστιανοὶ μὲν ἀλλὰ ἡ σχέσις μας μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του, γιὰ τοὺς περισσότερους βαπτισμένους χριστιανούς, εἶναι ἀπὸ οὐδέτερη ὡς ἐχθρική. Ἔλεγε πολιὸς μητροπολίτης ὅτι εἶναι πολλοί «Χριστιανοί» σήμερα ποὺ τοὺς ἔφεραν στὸν ναὸ γιὰ νὰ τοὺς βαπτίσουν, καὶ θὰ τοὺς ξαναφέρουν κουβαλώντας τους τέσσερις.
Ἡ κατάστασις αὐτὴ εἶναι ὑπαρκτή, τὴν βλέπουμε ὅλοι. Ἡ τακτικὴ εἶναι παλαιά, ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια ἀκόμα τῆς Καινῆς Διαθήκης, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος γράφει «συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς». Δηλ. σᾶς παρακαλῶ νὰ μὴν πάη χαμένη ἡ δωρεὰ ποὺ δεχθήκατε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καὶ γράφει· «Συνεργοῦμεν ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι, καὶ μὲ ἐσᾶς, καὶ μὲ τὸν Θεόν· μὲ ἐσᾶς μὲν γιὰ νὰ σωθῆτε ἐσεῖς· μὲ τὸν Θεὸν δὲ διὰ νὰ τελειώση ὁ Θεὸς τὸ ἅγιόν του θέλημα, καὶ θέλημά του εἶναι νὰ σᾶς σώση. Καὶ ὄχι μόνον συνεργοῦμεν, ἀλλὰ καὶ σᾶς παρακαλοῦμε, ἐμεῖς ἀντὶ τοῦ Χριστοῦ ὡς τὴν δευτέρα του παρουσία, καὶ ὅσο βρισκόμαστε στὴν ἐδῶ ζωή. Καὶ γιατὶ σᾶς παρακαλοῦμε; Γιὰ νὰ μὴ δεχθῆτε μάταια τὴν τόσο μεγάλη χάρι ποὺ μᾶς κάνει ὁ Θεός. Διότι ποιὸ τὸ ὄφελος νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, καὶ ἔπειτα ἀπὸ ἀμέλειά μας νὰ γεμίσουμε πάλι ἀπὸ τὶς ἴδιες ἁμαρτίες; Ὅμως ἔτσι, ἡ χάρις τῆς συμφιλιώσεως μὲ τὸν Θεὸ ποὺ λάβαμε, ἔγινε μάταιη καὶ ἀνωφελής».
Ἀπὸ τὰ παραπάνω καταλαβαίνομε ὅτι δὲν εἶναι ἀρκετὸ μόνον νὰ πιστέψουμε στὸν Θεό γιὰ νὰ συμφιλιωθοῦμε μαζί του, ἀλλὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἔχουμε ἐνάρετη συμπεριφορὰ καὶ τρόπο ζωῆς σύμφωνο μὲ τὸ θέλημά του. Ἀξίζει νὰ σᾶς ἀναφέρω τὴν ἄποψι τοῦ Οἰκουμενίου, ποὺ λέγει· «Τὸ νὰ καταλλαγῆς μὲ τὸν Θεὸ μὲ τὴν πίστι, ἀλλὰ ἐξακο ουθεῖς νὰ ζῆς σύμφωνα μὲ τὸν πρότερο βίο, αὐτὸ δὲν φανερώνει τίποτε ἄλλο παρὰ ὅτι στὸν ἀέρα καὶ μάταια δόθηκε ἡ χάρις, καὶ δὲν ὠφελεῖ σὲ τίποτε αὐτοὺς ποὺ τὴν δέχθηκαν».
Ἀδελφοί μου, δεῖτε τὶ μᾶς χαρίζει ὁ Θεὸς. Μᾶς χαρίζει, δηλαδὴ μᾶς τὸ δίνει δωρεὰν καὶ χωρὶς νὰ τὸ ἀξίζουμε. Δὲν μᾶς χρωστάει τίποτε ὁ Θεός, ἐμεῖς εἴμαστε ὀφειλέτες. Καταδέχεται νὰ ταπεινωθῆ μέχρι «θανάτου, θα- νάτου δὲ σταυροῦ». Σαρκώνεται ὁ ἄναρχος Θεὸς καὶ γίνεται ἄνθρωπος, διδάσκει, θαυματουργεῖ, πάσχει καὶ νικάει τὸν θάνατο καὶ τὴν φθορά, καὶ μᾶς χαρίζει τὴν αἰώνια ζωή. Ἂν τὸ πιστεύομε αὐτὸ; Ἂν τὸ ἀποδεχόμαστε καὶ ἀποφασίσουμε νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά του, τότε «συνεργοῦμε» μὲ τὸν Θεό. Εἶναι ἄδικο καὶ θλιβερὸ νὰ ἀφήσουμε νὰ πέση στὸ κενὸ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ μᾶς εὐεργετεῖ καὶ πάσχει γιὰ μᾶς, πῶς μποροῦμε νὰ μένουμε ἀδιάφοροι, ἕως καὶ ἀρνητές, ἀπέναντί του; Ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, τὸν ἁμαρτωλὸ τὸν ἀγαπάει, καὶ γιὰ τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο θυσιάσθηκε. Ἐπειδὴ θέλει τοῦ ἁμαρτωλοῦ τὴν σωτηρία. Τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἀποβλέπει στὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καταδικάζει καὶ ἀποστρέφεται τὸν βλάσφημο, τὸν ἀρνητή, τὸν ἄπιστο, δηλαδὴ τὸν μὴ «συνεργοῦντα». Ἐπειδὴ τὸ ζήτημα εἶναι πολὺ σοβαρὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας, ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει στοὺς Κορινθίους, καὶ βεβαίως σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανούς, τὴν ἀναγκαιότητα νὰ μὴν μείνουμε ἀδιάφοροι, ἀλλὰ νὰ συνεργασθοῦμε μὲ τὸν Θεό. Ποὺ σημαίνει ὅτι πιστεύομε στὴν παρουσία του, στὸ ἔργο του, στὸν λόγο του, στὴν θυσία του, καὶ μετὰ χαρᾶς ἀποδεχόμαστε τὴν χάρι του. Θυμηθεῖτε ἀκόμα ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε συνεπεῖς μὲ τὶς ὑποσχέσεις μας. Διότι κατὰ τὴν βάπτισί μας δώσαμε τὸ λόγο μας ὅτι «ἀποτασσόμαστε τὸν σατανᾶ καὶ συντασσό-μαστε μὲ τὸν Χριστό». Ἡ μὴ τήρησις τῆς ὑποσχέσεώς μας μᾶς κάνει ἐπίορκους. Αὐτὸς εἶναι ἕνας λόγος παραπάνω νὰ γίνουμε συνεργοὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἑπομένως δὲν ἀφήνουμε νὰ πέση στὸ κενὸ ἡ προσφορά του.
Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας μας.
*Δρ θεολογίας-φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου