Σε κάθε νηστεία δυστυχώς το θέμα μας είναι το φαγητό.
«Τι να μην φάω για να κοινωνήσω;», όχι ποιον να μην φάω και γενικά να προσέχω να μην τρώω κανέναν με τη γλώσσα μου για να κοινωνήσω.
Σχεδόν πάντα το ερώτημα των πιστών είναι το εξής: «Πάτερ, χάλασα τη νηστεία και έφαγα ένα παγωτό, μπορώ να μεταλάβω;» Ποτέ όμως δεν θα ακούσουμε: «Πάτερ, έχω κακία για τον τάδε άνθρωπο ή κατηγόρησα και κουτσομπόλευσα τον δείνα, μπορώ να μεταλάβω;»
Από τις παραπάνω ερωτήσεις καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για ειδωλολατρία και όχι για σχέση και συνάντηση.
Το φαγητό είναι πάντα στην πρώτη θέση των συζητήσεων. Ξεχνάμε ότι η νηστεία είναι μια υπαρξιακή στάση και σχέση του ανθρώπου με τον Χριστό και φυσικά αφορά όλες τις αισθήσεις και όλον τον άνθρωπο και όχι μόνο ένα μέρος αυτού.
Θέλω όμως να σταθώ στο εξής. Το φαγητό πλέον είναι ξεπερασμένο. Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι έχουν πολλές διατροφικές εναλλακτικές οπότε το παίζουν και άνετοι, με την έννοια ότι κάνουν χαλαρά τη νηστεία με τα vegan προϊόντα και θεωρούν ότι αφού τη βγάζουν χαλαρά, κοινωνούν και τα έχουν καλά με τον Θεό.
Μήπως στη νηστεία κάποια στιγμή οφείλουμε να εισάγουμε και κάποιες άλλες αγωνιστικές και ασκητικές τακτικές;
Τι ωραίο θα ήταν πλέον οι νηστείες να έχουν έναν κανόνα αποχής από τα social ή το κινητό! Και δεν μιλάω για τους ανθρώπους που το χρησιμοποιούν επαγγελματικά, αλλά για εκείνους που χαζεύουν ή μπορεί να κουτσομπολεύουν μέσα από εκεί, να βγάζουν κακίες, ή να σπαταλούν πολύτιμο χρόνο.
Θα μπορούσαμε να καλλιεργούμε περισσότερο τη σιωπή και την προσευχή. Να μην στεκόμαστε μόνο στο φαγητό και να πηγαίνουμε σε ουσιώδη και σοβαρά πνευματικά θέματα.
Για παράδειγμα μια κακή συνήθεια, να την κοιτάξουμε στα μάτια και να την παλέψουμε με τη χάρη του Θεού.
Ένα πάθος που μας τυραννά και μας τρώει τη ψυχή να το στείλουμε γονατιστοί στα ποδάρια του Κυρίου ώστε από αδυναμία να γίνει δύναμη και από πάθος αρετή. Ας δούμε τι μας βαραίνει και μας δυσκολεύει και να το πετάξουμε. Ας μην φορτώνουμε άλλα δυσβάστακτα φορτία στα φτερά της ψυχής. Ας τα πάμε στο πετραχείλι ώστε να κάνει η ψυχή μας τις πτήσεις ελευθερίας και αγάπης προς την αγκαλιά του Κυρίου μας.
Το να βλέπουμε τη νηστεία μόνο στο θέμα της κοιλιάς ευτελίζουμε τον αγώνα και τον κατεβάζουμε στο υπόγειο της συναλλαγής και ειδωλολατρίας.
Να μην κάνουμε τη νηστεία θρησκευτικά και τυπολατρικά. Να τη δούμε ως μια ευκαιρία να ξεδιψάσουμε Θεό, ως μια αναμέτρηση με τον ίδιο μου το βαθύ εαυτό. Μια ευκαιρία υγιούς σχέσης με το πρόσωπο του Χριστού, και όχι συναλλαγής τι θα δώσω για να πάρω.
Να είναι αυτή η νηστεία και η κάθε νηστεία μια ερωτική ευκαιρία, ένα άδειασμα, ένα ξεδίψασμα και μια νέα αρχή να βρω τον πραγματικό εαυτό.
Αυτή την περίοδο τρέχουμε στην αγκαλιά της μητέρας μας, τρέχουμε στην Παναγία. Να της πιάσουμε το χέρι να μας περάσει απέναντι σαν στοργική μητέρα. Να μας διαφυλάξει από τις δυσκολίες και τους πειρασμούς ώστε να περάσουμε απέναντι τον δρόμο και να ξεχυθούμε στην αγκαλιά του Πατέρα.
Μια όμορφη περίοδος που νιώθεις κυριολεκτικά παιδί, η εκκλησία γίνεται «παιδικό δωμάτιο» κι εσύ να είσαι με την αγαπημένη σου μητέρα την Παναγία μας που η αγκαλιά της είναι όλος ο ουρανός. Τι ομορφιά ! Να μην γίνει η νηστεία από θρησκευτική υποχρέωση, να μην τη δούμε ως μέσω συναλλαγής, αλλά από αγάπη για το πρόσωπο της Παναγίας μας, δίψα για Θεό, και ένας αγώνας για κένωση του εαυτού μας.
Καλό αγώνα σε όλους. . .
Με το καλό η εορτή της Παναγίας μας . . .
π. Σπυρίδων Σκουτής
πηγή: https://simeiakairwn.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου