«… πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ»
Εὐλογημένοι Χριστιανοί, κοντὰ στὶς πάμπολλες δυσκολίες καὶ κινδύνους, ποὺ δοκίμασε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ ἔργο του, προστέθηκε καὶ ἡ ἀμφισβήτησις τῆς ἀποστολικῆς του ἰδιότητος. Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς περασμένης (δεκάτης του Ματθαίου) ζωγράφισε τὸ ἀποστολικὸ ἔργο, καὶ στὸν σημερινὸ Ἀπόστολο (ἑνδεκάτης τοῦ Ματθαίου) ἀκοῦμε τὴν ἀπολογία του μὲ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἀποστολή του.
Σὲ ὅλα τὰ ἔγγραφα τὸ περιεχόμανο καὶ ἡ γνησιότητά τους ἐπιβεβαι- ώνεται μὲ τὴν ὑπογραφή καὶ τὴν σφραγίδα ποὺ μπαίνουν τελευταῖα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀντέστρεψε τὴν σειρά. Στὴν ἀπολογία του ἔβαλε πρῶτα τὴν σφραγίδα καὶ μετὰ πρόσθεσε τὰ ἐπιχειρήματα, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώση τὴν ἀποστολικὴ του θέσι στὴν Ἐκκλησία. Ἡ σφραγίδα ἦσαν οἱ ἴδιοι οἱ Κορίνθιοι, ἐθνικοί-εἰδωλολάτρες, ποὺ σαγηνεύθηκαν ἀπὸ τὸ κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου, καὶ ἀφοῦ ἀπαρνήθηκαν τὴν εἰδωλολατρία, συγκρότησαν τὴν πρώτη Ἐκκλησία στὴν Κόρινθο. Ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀλλαγὴ καὶ μεταστροφή τους ὀφείλεται στὴν παρουσία καὶ διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου.
Ἀναφέρομαι στὴν παρουσία, δηλ. στὴν ἐν γένει συμπεριφορὰ τοῦ Παύλου, ποὺ εἶναι χαρακτηριστική. Ἀπολογία του, σὲ ἐκείνους ποὺ ἀμφισβητοῦν τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμά του, εἶναι ἡ μὴ χρῆσις τῆς ἐξουσίας ποὺ εἶχε μαζὶ μὲ τὸν Βαρνάβα γιὰ τὴν διατροφὴ καὶ συντήρησί τους. Αὐτὸ ἦταν χρέος τῶν μαθητευομένων. Εἶχε δικαίωμα νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἀδελφὴ γυναῖκα, ὅπως οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, καὶ δὲν τὸ ἔκανε. Εἶχε ἀξουσία νὰ μὴν ἐργάζεται, παρὰ μόνον νὰ διδάσκη, ἀλλὰ αὐτοὶ ἐργάζονταν χειρωνακτικὰ καὶ δὲν ἐπιβάρυναν κανέναν. Ὑπενθυμίζει ὅτι κανένας δὲν στρατεύεται μὲ δικά του ἔξοδα, ὅτι ὅποιος καλλιεργεῖ ἀμπελῶνα, τρώει ἀπὸ τὸν καρπό, καὶ ὅποιος ἔχει κοπάδι προβάτων, πίνει ἀπὸ τὸ γάλα τους. Ὅλα αὐτὰ δὲν τὰ βλέπομε μόνον στὴν καθημερινότητα ἀλλὰ τὰ ἀναφέρει καὶ ἡ Γραφή. Ἐκεῖ ὑπάρχει ἐντολὴ νὰ μὴν κλείνεται τὸ στόμα τῶν βοδιῶν ποὺ ἁλωνίζουν. Ὅλοι ὅσοι δουλεύουν καὶ κουράζονται ἔχουν τὴν ἐλπίδα τῆς ἀνταμοιβῆς. Λοιπὸν ἐμεῖς σπείραμε πνευματικά, εἶναι πολὺ νὰ θερίσωμε ὑλικά; Καὶ ὅμως δὲν κάναμε χρῆσι τῆς ἐξουσίας αὐτῆς.
Γιὰ νὰ ἐκτιμήσουν καλύτερα οἱ Κορίνθιοι τὸ ἀποστολικὸ ἔργο τοῦ Παύλου, καὶ νὰ μὴν πέσουν στὴν παγίδα τῶν ψευδοδιδασκάλων σημειώνει· «Εἰ ἄλλοι τῆς ἐξουσίας ὑμῶν μετέχουσιν, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς;». Ἁπλᾶ, ἂν ἄλλοι κάνουν χρῆσι αὐτοῦ τοῦ δικαιώματος ἀπέναντί σας, δὲν θὰ ταίριαζε νὰ τὸ κάνουμε περισσότερο ἐμεῖς; Καὶ βεβαίως εἶχαν κάθε δικαίωμα, ἀντὶ νὰ δουλεύουν χειρωνακτικά, νὰ ἀσχολοῦνται μόνον μὲ τὴν διδασκαλία καὶ τὸν φωτισμὸ τῶν εἰδωλολατρῶν, καὶ αὐτοὶ οἱ μαθητευόμενοι νὰ ἐξασφαλίζουν τὰ πρὸς τὸ ζῆν τῶν διδασκάλων τους. Ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκαναν. Γιατί;
Τὴν ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα τὴν βρίσκομε στὸν ἑπόμενο καὶ τελευταῖο στίχο τοῦ σημερινοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος. Ἀκούσαμε «Ἀλλ’ οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ, ἀλλὰ πάντα στέγομεν, ἵνα μὴ ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ». Πιὸ ἁπλᾶ· Ἐμεῖς ὅμως δὲν κάναμε χρῆσι τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ, ἀλλὰ ὑπομένομεν κάθε στέρησι, γιὰ νὰ μὴ δημιουργήσουμε κανένα ἐμπόδιο στὴν διάδοσι τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.
Βλέπομε ὅτι παραμερίζουν ὁ Παῦλος καὶ Βαρνάβας τὰ δικαιώματά τους, ὑπομένουν στερήσεις, δοκιμάζονται παντοιοτρόπως, μόνο καὶ μόνο νὰ μὴ δώσουν εὐκαιρία καὶ ἀφορμὴ καὶ γίνη διακοπὴ στὴν διάδοσι τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ἡ φροντίδα καὶ ἡ χαρὰ τοῦ Παύλου εἶναι ἡ διάδοσις τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔργο τὸ ὁποῖο δὲν πρέπει μὲ κανένα λόγο νὰ διακοπῆ, διότι ἔτσι ἀκυρώνεται ἡ διάδοσις τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τελικὰ ματαιώνεται ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου ποὺ λέγει «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη».
Αἰσθάνεται ὁ Παῦλος τὴν εὐθύνη ποὺ ἔχει ὡς Ἀπόστολος γιὰ τὴν διάδοσι τοῦ εὐαγγελίου. Ἐμεῖς θὰ θυμηθοῦμε ἐδῶ ὅτι στὴν Ἀντιόχεια δυσκολεύθηκαν οἱ Ἰουδαῖοι νὰ δεχθοῦν τὸν Παῦλο καὶ τότε τοὺς ἀποκάλυψε τὴν ἐντολὴ ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸν Κύριο· «Οὕτω γὰρ ἐντέταλται ἡμῖν ὁ Κύριος· τέθεικά σε εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναι σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Σὲ ἔβαλα νὰ εἶσαι φῶς ὅλων τῶν ἐθνῶν ὁλοκλήρου τῆς γῆς (Πρξ 13,47). Ἑπομένως ὁ Παῦλος δὲν μπορεῖ νὰ σταματήση τὸ ἔργο ποὺ τοῦ ἀνέθεσε ὁ Κύριος, ὅσες δυσκολίες καὶ ἐμπόδια καὶ ἂν συναντήση, αὐτὸς δὲν θὰ διακόψη τὴν διδασκαλία. Καὶ φαίνεται ὅτι φροντίζει καὶ ἀφορμὲς νὰ μὴν δημιουργοῦνται γιὰ νὰ διακοπῆ ἡ διδασκαλία, τὸ κήρυγμα.
Καὶ ἂν ἀνατρέξουμε στὴν ζωὴ τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ὅπως καταγράφεται στὶς Πράξεις, θὰ δοῦμε ὅτι «Ἦσαν προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς», δηλ. 1. Ἄκουγαν τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, 2. εἶχαν ἐπικοινωνία μεταξύ τους, 3. τελοῦσαν τὸ Μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας καὶ 4. εἶχαν συχνὲς προσευχές (Πρξ 2,42). Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὰ πρέπει καὶ σήμερα νὰ χαρακτηρίζουν τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν. Δὲν νοεῖται σύναξις Χριστιανῶν χωρὶς αὐτὰ τὰ τέσσερα χαρακτηριστικὰ ποὺ ζοῦσαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί.
Ἐφ’ ὅσον ὁ ἀπόστολος Παῦλος κάνει τὰ πάντα μόνον καὶ μόνον νὰ μὴ δοθῆ ἀφορμὴ διακοπῆς τῆς διδαχῆς, τοῦ κηρύγματος, καταλαβαίνομε ὅτι τὸ ἴδιο μέλημα πρέπει νὰ διακατέχη καὶ τοὺς λειτουργοὺς τῆς Ἐκκλησίας κάθε ἐποχῆς, καὶ βεβαίως καὶ τῶν ἡμερῶν μας καὶ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου