“Η Παναγία σ΄ ὅλα στάθηκε τύπος καὶ ὑπογραμμὸς γιὰ τὶς καλὲς γυναῖκες, στὴ φρονιμάδα, στὴν ταπείνωση, στὴν ὑπομονή, στὴν ἁγιότητα, στὴν ἀφοσίωση καὶ στὴ νοικοκυροσύνη...”
Πόσο συγκινητικὸ εἶναι νὰ βλέπει κανένας τὴν Παναγία νὰ ἑτοιμάζει μὲ τὰ ἄχραντα χέρια τῆς τὸ σπίτι της, τὸ κλινάρι της, τὶς λαμπάδες, τὸ θυμιατήρι μὲ τὸ λιβάνι, καὶ ὅτι ἄλλο χρειαζότανε γιὰ τὴν κηδεία της.
Ἀπὸ μικρὸ κορίτσι ἀγαποῦσε τὴν ἐργασία καὶ ὁλοένα δούλευε, πότε γνέθοντας, ὅπως στὸν Εὐαγγελισμὸ ποὺ τὴ βρῆκε ὁ Ἀρχάγγελος μὲ τὴ ρόκα στὸ χέρι, πότε ράβοντας ἡ ἴδια τὰ φορέματά της, ὡς « ἱμάτια αὐτορραφα ἀγαπώσα », κι ὑστερώτερα, σὰν γεννήθηκε ὁ Χριστός, ὑφαίνοντάς του τὸν «ἄρραφον» ἐκεῖνον χιτώνα ποὺ τοῦ τὸν βγάλανε τὴν ὥρα ποὺ τὸν σταυρώσανε, καὶ ποὺ ἦταν τόσο ἔμορφος, ὥστε κι οἱ στρατιῶτες δὲν θελήσανε νὰ τὸν σχίσουνε, ὅπως κάνανε γιὰ τὰ ἄλλα ροῦχα, ἀλλὰ εἴπανε νὰ...βάλουνε κλῆρο σὲ ὅποιον λάχει, ὅπως γράφει ὁ ἴδιος ὁ Ἰωάννης, ὁ ψυχογιός της.
Καὶ στὰ γεράματά της δὲν ξεκουράσθηκε, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἔκανε τὶς δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ, ἕραβε, μαγείρευε, περιποιότανε τὸν καινούργιο γυιὸ τῆς τὸν Ἰωάννην, κι ὡς τὴν τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς της, μὲ τὰ χέρια ἐκεῖνα τὰ ἁγιασμένα ποὺ σπαργάνωσε τὸν Χριστό, ἑτοίμασε τὸ κρεββάτι της, κι ὅλα τὰ τῆς ταφῆς της.
Σ΄ ὅλα στάθηκε τύπος καὶ ὑπογραμμὸς γιὰ τὶς καλὲς γυναῖκες, στὴ φρονιμάδα, στὴν ταπείνωση, στὴν ὑπομονή, στὴν ἁγιότητα, στὴν ἀφοσίωση καὶ στὴ νοικοκυροσύνη. Νοικοκυρούλα δώδεκα χρονῶν, τότε ποὺ ἀφιερώθηκε στὸ Ναό, νοικοκυρὰ καὶ στὰ γεράματά της, ποὺ κόντευε ἡ ὥρα νὰ φύγει ἀπὸ τὸν κόσμο!
Δὲν κλαῖτε, ἐσεῖς ποὺ ἀφήνετε τὰ σπίτια σας, κοπέλλες ἀνύπαντρες, εἴτε μητέρες, καὶ γυρίζετε στὶς διασκεδάσεις, δὲν δακρύζετε ποὺ βλέπετε τὴν Παναγία νὰ εἶναι ἀφοσιωμένη στὸ σπίτι της καὶ νὰ ὑπηρετεῖ τὸν ἑαυτό της καὶ τοὺς δικούς της, ἡ Παναγία ποὺ τὴν ὑπηρετούσανε οἱ Ἄγγελοι!
Καὶ ποὺ σᾶς δείχνει τὸν ἑαυτό της γιὰ παράδειγμα σὲ ὅλα, ὥστε νὰ κάνετε εὐτυχισμένο τὸ σπίτι σας καὶ τοὺς δικούς σας, μὲ τὴ μοσχοβολιὰ τῆς νοικοκυροσύνης !
Τὴν Παναγία εἴχανε πάντα γιὰ παράδειγμα οἱ γυναῖκες τῆς Ἑλλάδας, καὶ μὲ τὴ φρονιμάδα τοὺς ἀνακουφίζανε τὸν ἄνδρα τους, παρηγορούσανε τὶς πίκρες του, κάνανε παιδιὰ καλά, ὑπομονεύανε στὶς δυστυχίες, οἰκονομούσανε τὸ σπίτι τους, ἐνῶ τώρα, μὲ τὸν κακὸ δρόμο ποὺ πήρανε πολλὲς ἂπ΄ αὐτές, γιὰ νὰ γίνουνε «πολιτισμένες», τὸ σπίτι ἔχασε τὴ ζέστη του, σὰν τὴν φωλιὰ ποὺ τὴν παράτησε τὸ πουλί, ὁ ἄνδρας ἔγινε ἀδιάφορος, τὰ παιδιὰ πήρανε κακὴ ἀνατροφή, ἡ ζωὴ ἔγινε βαρετή, κι ὅλα πᾶνε κατὰ γκρεμνού”.
Περιοδικὸ Ἐφημέριος 15/08/1964, ἄρ. φύλλου 16
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο: “Ἡ Ἄχραντος Κοίμησις τῆς Παναγίας”
πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου