Ὁ ἅγιος διδάσκαλος Θεόδωρος, φίλος ἀδελφικός τοῦ ἁγίου Ραφαήλ, ποὺ μαρτύρησε μαζί του

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος-Κιλκὶς

«Σημεῖον Μέγα», «βιβλίο συνταχθὲν μετὰ πόθου παρὰ τοῦ ἐλαχίστου Φωτίου Κόντογλου Κυδωνιέως». Μὲ αὐτὰ τὰ ὡραῖα, μεγαλοπρεπῆ λόγια ξεκινᾶ ὁ Κόντογλου τὸ Συναξάρι τῶν νεοφανῶν ἀθλοφόρων καὶ ἄφθαρτων ἀνδριάντων, Νεομαρτύρων, Ραφαήλ, Νικολάου καὶ Εἰρήνης, «τοὺς ὑπὲρ τῆς ἀμωμήτου Πίστεως ἠμῶν κρεουργηθέντας καὶ παρὰ τοῦ ἀθλοθέτου Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ περιφανῶς δοξαζομένους». Βιβλίο ποὺ διαβάστηκε καὶ διαβάζεται ἀπὸ πολλὲς γενεὲς Χριστιανῶν, βιβλίο ποὺ τὸ μελετοῦν οἱ πιστοὶ «καὶ ἀγάλλονται καὶ βαστοῦν γερὰ τὴν ἄγκυρα τῆς σωτηρίας, ἐνῶ κατατροπώνονται καὶ ἐντροπιάζονται οἱ ἄπιστοι, ἀποστομώνονται τὰ φλύαρα καὶ ἀσεβῆ στόματά τους». Καὶ σήμερα Λαμπροτρίτη μὲ κλειστούς τους...ναούς, ἀλειτούργητοι οἱ ἅγιοι, γιατί ἔτσι ἀποφάσισαν « οἱ ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι». Νικήθηκαν ἀπὸ τὸν ἰὸ τοῦ ὀρθολογισμοῦ, εἰσπράττουν χειροκροτήματα ἀπὸ τοὺς ἐφήμερους ἄρχοντες, «ἠγάπησαν μᾶλλον τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων ἢ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ». (Ὅταν εἰσπράττει συγχαρητήρια ὁ ἀρχιεπίσκοπος ἀπὸ τὸν Ἀμερικανὸ πρέσβη γιὰ τὴν «συνετὴ» στάση τῆς Ἐκκλησίας, δὲν μπορεῖς παρὰ νὰ σκεφτεῖς τὴν ἀρχαία σοφία ποὺ διαγγέλλει: «ἐπαινούμενος γὰρ ὑπὸ τῶν πολεμίων ἀγωνιῶ μὴ τί κακὸν εἴργασμαι», ὅταν σὲ ἐπαινοῦν οἱ ἀντικείμενοι πρέπει σκεφτεῖς, ἀγωνιωδῶς, τί κακὸ πράττεις).

Δὲν θὰ γράψω γιὰ τὸ ὑπερφυὲς μυστήριον τῆς φανέρωσης τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων. Αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἀνάστημα Κόντογλου. Ἐμεῖς τρεφόμαστε ἀπὸ τὰ ψιχία τῆς τραπέζης ποὺ μᾶς κερνοῦν οἱ ἐκλεκτοὶ καὶ σπουδαῖοι συγγραφεῖς τοῦ Γένους. Δόξα τῷ Θεῶ ἔχουμε γεμάτο κελάρι πατρογονικῆς σοφίας. Τὸ ἀπαρνηθήκαμε ὅμως καὶ ριχτήκαμε μὲ βουλιμία στὰ ξυλοκέρατα, τὶς γουρουνοτροφὲς καὶ τὶς ἀπολαύσεις τούτου τοῦ κόσμου. Καὶ κυρίως τὰ ξυλοκέρατα τῆς ἀπιστίας ξεχύθηκαν στὶς σχολικὲς αἴθουσες. Χρόνια καὶ χρόνια πολύπλοκες θεωρίες καὶ τιποτολογίες, ταράζουν τὰ σχολεῖα. Γνώση ψεύτικη «ποὺ τὴν ἔφτιαξεν ἡ πονηρὰ ἀνοησία τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἐξεστράτισεν ἀπὸ τὸν δρόμον τοῦ Θεοῦ». (Κόντογλου). Βλασφημίες ἀνήκουστες γραμμένες σὲ σχολικὰ βιβλία, ποὺ μαγαρίζουν βαπτισμένα καὶ μυρωμένα παιδιά, ἀνύποπτα γιὰ τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ εἰσπνέουν. Ὑπουργοὶ Παιδείας, τὸ κρισιμότερο κυβερνητικὸ ἀξίωμα μετὰ τὸν πρωθυπουργό, ἀπροκάλυπτα ἐκκλησιομάχοι καὶ ἀντίχριστοι, οἱ ὁποῖοι - συνεπικουρούμενοι ἀπὸ ὁμοϊδεάτες τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς - ἔσπειραν στὶς καρδιὲς τῶν μαθητῶν τὸ σκουλήκι τῆς ἀπιστίας καὶ χειρότερα, τοῦ ἐμπαιγμοῦ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος.

Ὑπάρχουν ὅμως κάποιοι διδάσκαλοι ποὺ μὲ τὸ αἷμα τοὺς μᾶς διδάσκουν ποιὸ εἶναι τὸ χρέος ὅλων ἠμῶν ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς ἐμπιστεύτηκε τὰ παιδιά του…

Στὸ « Σημεῖον Μέγα», διαβάζουμε γιὰ τὰ ὁράματα ποὺ ἔβλεπαν ἀρκετοὶ ἁπλοὶ καὶ πιστοὶ ἄνθρωποι στὴν Θερμή της Λέσβου.

Διαβάζω στὴν σελίδα 110. « Τὴν δευτέραν ἡμέραν τῶν ἀνασκαφῶν, εὑρέθη ἕνας τάφος, πλησίον του τάφου τοῦ ἁγίου Νικολάου. Μέσα εἰς αὐτὸν εὑρέθη ἕνας σκελετός, μὲ τὴν κεφαλὴν κομμένην καὶ βαλμένην ἀνάμεσα εἰς τὰ πόδια του…ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἦταν σφαγμένος, οἱ δήμιοι εἶχαν θέσει τὴν κεφαλὴν τοῦ ἀνάμεσα εἰς τὰ σκέλη του, διὰ νὰ τὸν περιπαίξουν. Τὰ χέρια τοῦ ἤσαν κομμένα καὶ βαλμένα σταυρωτὰ κοντὰ εἰς τὸ κεφάλι. Εἰς τὸ στόμα τοῦ ὑπῆρχεν ἕνα κεραμίδι ἀρχαῖον βυζαντινόν, μὲ τρεῖς μικροὺς σταυροὺς χαραγμένους ἐπάνω». Ποιὸς ἦταν αὐτὸς ὁ συμμαρτυρήσας μὲ τὸν ἅγιο Ραφαήλ; Τὸ πληροφορήθηκε ἄλλος πιστός. «Εἶμαι ὁ διδάσκαλος τοῦ χωριοῦ. Ὅταν πριόνισαν τὸν ἅγιο Ραφαὴλ ἔσφαξαν κι ἐμένα». (Οἱ ἄθλιοι μωχαμετάνοι Τοῦρκοι, ὅ,τι διεστραμμένο μαρτύριο ὑπῆρχε τὸ χρησιμοποιοῦσαν. Δαιμονόψυχα θηρία, ἀνήμερα. Κανένας σεβασμός, καμμιὰ συστολὴ ἐνώπιον τῶν ἀθώων Χριστιανῶν. Ἴδιοι καὶ ἀπαράλλαχτοι αἰῶνες τώρα. Ψεῦδος, σφαγές, λεηλασίες, ἀπειλές, ἐχθροί του Σταυροῦ).

Στὴν σελίδα 118 τοῦ βιβλίου, διαβάζουμε γιὰ μία μαυροντυμένη γυναίκα (ἡ Θεοτόκος μᾶλλον), ποὺ διηγεῖται τὰ ἑξῆς σὲ μία ἁπλὴ γυναίκα. Καὶ ἂς προσέξουμε αὐτὰ τὰ οὐρανόπεμπτα λόγια. Εἶδε νὰ ἀνεβαίνουν τὸν δρόμο πρὸς τὶς Καρυὲς τέσσερα πρόσωπα., 14 Μαρτίου 1961. Ρώτησε ποιοὶ εἶναι. Ἀπάντηση:

«Εἶναι ὁ ἅγιος Ραφαὴλ καὶ ὁ ἅγιος Νικόλαος, μαζὶ μὲ τὸν προεστὸ τοῦ χωριοῦ Βασίλειον καὶ τὸν διδάσκαλον Θεόδωρον. Σὰν σήμερα ἀκριβῶς ἦλθαν πρόσφυγες οἱ καλόγηροι καὶ ὁ πρόεδρος τοῦ χωριοῦ μὲ τὸν διδάσκαλον τοὺς ἀνέβασαν στὸ μοναστήρι καὶ ἀπὸ τότε εἶχαν ἀδελφικὴν φιλίαν καὶ ἀνέβαιναν συχνὰ εἰς τὸ μοναστήρι. Γι’ αὐτὸ τοὺς ἐπίασαν μαζὶ καὶ τοὺς ἐβασάνισαν. Να πεῖς εἰς τὸν διδάσκαλον τοῦ χωριοῦ σας νὰ ἀνεβάσει τὰ παιδιὰ στὶς Καρυές, νὰ ψάλλουν τὸν Ἐθνικὸν Ὕμνον, διότι ἐκεῖ ἐπάνω ἐθανατώθησαν διὰ τὴν Πίστιν καὶ τὴν Πατρίδα». Ο ἅγιος διδάσκαλος Θεόδωρος, φίλος ἀδελφικός του ἁγίου Ραφαήλ, μαρτύρησε μαζί του. Θὰ μποροῦσε νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ὄχι. Ἦταν παλληκάρι τῆς ἡλιόλουστης Ὀρθοδοξίας μας. Ἁγίασε…μπῆκε στὸ Συναξάρι τῶν νεομαρτύρων. Πραγματικὸς δάσκαλος, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἐλέγχουν καὶ μᾶς διδάσκουν τί σημαίνει Ἕλληνας, Ὀρθόδοξος δάσκαλος. Τί παραγγέλνει ἡ «ἄγνωστη μαυροντυμένη γυναίκα»; Νὰ πάρει ὁ νῦν δάσκαλος τοὺς μαθητές του καὶ νὰ ἀνεβοῦν στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου καὶ νὰ ψάλλουν τὸ Ἐθνικὸ Ὕμνο!! Ὅταν μαρτύρησαν δὲν ὑπῆρχε ἀκόμη τὸ νεοελληνικὸ κράτος οὔτε ὁ Ὕμνος τοῦ Σολωμοῦ. Εἶναι καταπληκτικό! Ἡ μαυροντυμένη Παναγία μᾶς ζητᾶ ἀπὸ τὸν δάσκαλο νὰ ψάλλεται τὸ ἀναστάσιμο τροπάριο τοῦ Γένους, ὁ Ἐθνικός μας Ὕμνος. Αὐτὸν τὸν Ὕμνο ποὺ ἡ προηγούμενη κυβέρνηση κατήργησε καὶ ἡ νῦν «τῶν πιστῶν καὶ νοικοκύρηδων» συνεχίζει νὰ ἀνέχεται. Μία φορὰ τὸν μήνα, κάθε Δευτέρα τῆς πρώτης ἑβδομάδος, προβλεπόταν νὰ συγκεντρώνεται τὸ σχολεῖο καὶ νὰ γίνεται ἔπαρση τῆς σημαίας καὶ ἀπαγγελία ἀπὸ ὅλους μας τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου. Αὐτὴ ἡ ἐλάχιστη, ἀνάξια λόγου, τιμὴ στὸ σύμβολο ποὺ ποτίστηκε μὲ ποταμοὺς αἵματος ἀπὸ τοὺς προγόνους μας. Καὶ αὐτὸ ἀκόμη ἐνοχλοῦσε. Κάποιοι «φρίσσσουσι» προφανῶς στὸ ἄκουσμα τῶν ἐξαίσιων στίχων «ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά». Αὐτὴ ἡ προτροπὴ ἂς γίνει μάθημα γιὰ ὅλους μας, ὅσοι τουλάχιστον δάσκαλοι πιστεύουμε στὸν ἀναστημένο Χριστό μας, ἀλλὰ καὶ σὲ διευθυντὲς σχολείων. Νὰ συνεχιστεῖ ἡ ἔπαρση τῆς σημαίας καὶ ἂς φρίττουν οἱ ἀντίχριστοι. Τί θὰ μᾶς κάνουν; Ὁ ἅγιος διδάσκαλος Θεόδωρος -πῶς νὰ τὸν ὀνομάσω, ὅσοι μαρτυροῦν γιὰ τὸν Χριστὸ εἶναι ἅγιοι - «κρεουργήθηκε» ἀπὸ τοὺς Τούρκους, γιὰ νὰ μὴν προδώσει τὰ πολυτίμητα τζιβαϊρικὰ τοῦ Γένους. Τοῦτες τὶς δύσκολες ἐποχὲς «ψυχὴ καὶ Χριστὸς» μᾶς χρειάζεται. Αὐτὰ τὰ παραδείγματα τῶν ἁγίων νὰ παρουσιάζουμε στοὺς μαθητές μας. Κάποιοι θὰ κοροϊδεύουν. «Καλότυχοι ἐσεῖς ποὺ σᾶς περιγελοῦν οἱ ἔξυπνοι καὶ οἱ σπουδαῖοι τούτου τοῦ κόσμου, διότι πατᾶτε ἐπάνω εἰς τὴν στερεὰν πέτραν, “φαιδρυνόμενοι ἐν τὴ πεποιθήσει”, ἐνῶ γύρω σας οἱ ἄπιστοι ταράζονται σὰν καλάμια ὁπού τὰ σαλεύει ὁ ἄνεμος τοῦ φόβου καὶ τῆς ἀπελπισίας».

Χριστὸς ἀνέστη!!

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς