Όπως όλοι μας, έτσι και εσύ έχεις απέραντο φως μέσα σου. Φως που πηγάζει όχι αφ’ εαυτού σου αλλά από το Φως της Θείας επισκέψεως· αρκεί να ομολογήσεις και να αποδεχθείς το σκοτάδι σου, την ατέλειά σου.
Τότε θα γίνεις μέγας, όταν γίνεις ελάχιστος. Τότε θα υπάρχεις, όταν γίνεις ανύπαρκτος. Τότε θα ειρηνεύσεις, όταν εκουσίως παραδοθείς και χάσεις. Τότε αγιάζεσαι, όταν αποδεχθείς ότι είσαι αμαρτωλός.
Οι πίκρες που σε μαστιγώνουν είναι γιατί γλυκοφιλάς τον εαυτούλη σου συνεχώς. Έαν προσφέρεις στον εαυτό σου το γλυκόπικρο φάρμακο της ταπείνωσης τότε χάνεται η πικράδα των ασθενειών, της προδοσίας, της κακίας. Χάνεται κάθε πίκρα από την ζωή. Όχι γιατί παύουν να υπάρχουν αλλά γιατί εσύ πλέον τα γεύεσαι όλα διαφορετικά.
Όχι, δεν είναι όλα αυτά ουτοπικά. Αυτά τα ζήσανε οι Άγιοί μας που ήτανε από σάρκα και αίμα και οστά όπως όλοι μας. Είχαν όμως και καρδιά. Καρδιά που χτυπούσε αθόρυβα να μην ενοχλεί κανέναν, και δεν ενοχλούνταν από κανέναν. Δεν έκριναν κανέναν, δεν σχολίαζαν κανέναν, δεν ασχολούνταν με κανέναν βάζοντας κακούς λογισμούς. Όλους τους είχανε μέσα στην καρδιά τους…κι έτσι διατηρούσαν την ειρήνη τους.
Ο ταπεινός δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να ευτυχήσει και να σωθεί, γιατί πλέον δεν ζει ως «εγώ» κολλημένος στο σκοτάδι του μικρόκοσμού του, αλλά πλέον έχει παραδοθεί στο φως του Χριστού ως βίωμα καθημερινό, ως ένα άνοιγμα στον κόσμο της αφθαρσίας που δίνει νόημα βαθύ στον κόσμο της φθοράς.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
πηγή: /simeiakairwn.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου