Πας να πεις τον πόνο σου σε άνθρωπο και βρίσκεις μεγαλύτερο.
Πας να γλυκο-παραπονεθείς και τρομάζεις όταν βλέπεις τον σταυρό του άλλου.
Και κάπου εκεί μαζεύεσαι και αντί να μιλήσεις, κάθεσαι και ακούς.
Αντί να ξεσπάσεις, γεμίζεις ακόμα παραπάνω.
Και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες, οι μήνες, οι εποχές…
Και όλο και γεμίζουμε οι άνθρωποι. Και όλο και μπουκώνουμε. Και όλο και αρρωσταίνουμε και στη ψυχή μα και στο σώμα.
Σταυρό κουβαλάμε όλοι μας Άνθρωπε.
Σταυρό, που του καθενός μας η ψυχούλα μόνο, ξέρει τι βάρος έχει.
Εσύ μόνο μην μου απελπίζεσαι.
Νύχτωσε και απόψε. Καλή ξεκούραση.
Μην μου απελπίζεσαι, και κράτα στην Ανάσταση το βλέμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου