Ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς πιστεύει. Πιστεύει εἰς τὴν Θρησκείαν τοῦ Σταυροῦ. Σταυρὸς εἰς τὰς πολεμικάς μας σημαίας, Σταυρὸς εἰς τὰ μνήματα τῶν νεκρῶν μας, Σταυρὸς εἰς τὰ παράσημα τῶν ἀδρείων μας, Σταυρὸς εἰς τὴν κορυφὴν τῶν πηληκίων τῶν ἀξιωματικῶν καὶ στρατιωτῶν μας, Σταυρὸς παντοῦ. Εὐσεβεῖς στρατηγοὶ διοικοῦντες μεγάλας μονάδας εἰς τὰς ἡμερησίας διαταγάς των, τὰς ὁποίας ἐξαπέλυον κατὰ τὴν περίοδον τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων, ὑπενθύμιζον εἰς τοὺς στρατιώτας ὅτι ἠγωνίζοντο διὰ τὴν «πίστιν τοῦ Χριστοῦ τὴν ἁγίαν». Ὁ ἕνας ἔγραφε χαρακτηριστικῶς˙ «Ἡ Παναγία, ὅπως πρὸ ὁκτὼ ἐτῶν ἐβοήθησε τὰ ὅπλα τῶν Ἑλλήνων πολεμούντων διὰ τὴν ἐλευθερίαν των, θὰ μᾶς βοηθήσῃ καὶ αὐτὴν τὴν φοράν». Ὁ δεύτερος˙ «Ἡ Παναγία ἀρχηγεύει κατὰ τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων». Ὁ τρίτος˙ «Ἡ Παναγία ηὐλόγησε σήμερον τὰ ὅπλα μας καὶ ἔδωκε πτερὰ εἰς τοὺς στρατιώτας μας. Εὐλογημένη ἡ Παναγία!». Καὶ τέλος τὸ βαρυσήμαντον˙ «Ὁ Σταυρὸς ὁδηγεῖ τὰ βήματά σας, Ἕλληνες στρατιῶται».
Ποῖος νεώτερος Χριστιανὸς Ἕλλην βλέπων καὶ ἀκούων ταῦτα δὲν χαίρει καὶ δὲν ἀγάλλεται;
* * *
Ἀλλὰ δυστυχῶς εἰς τὸν Ἑλληνικὸν Στρατόν, ὁ ὁποῖος διὰ τῆς πίστεως νικᾷ καὶ θριαμβεύει, συμβαίνει κάτι ποὺ προκαλεῖ τὴν λύπην, τὴν ἀγανάκτησιν καὶ τὰ δάκρυα παντὸς
πατριώτου. Διότι εἶνε πικρὰ ἀλήθεια τὸ γεγονός, ὅτι ἀπὸ τὰ στόματα τῶν ἀξιωματικῶν καὶ στρατιωτικῶν ἀκούονται φρικταὶ βλασφημίαι, αἱ ὁποῖαι ἐκ τοῦ ὕψους τῆς τιμῆς ρίπτουν εἰς τὸ βάθος τῆς ἀτιμίας τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τῆς πίστεως ἐκείνης, ὑπὲρ τῆς ὁποίας κηρύττομεν ὅτι ἀγωνιζόμεθα. Ἰδοὺ ἡ τρομερά μας ἀντινομία! Σταυρὸς εἰς τὴν κορυφὴν τῆς σημαίας μας, ἀλλὰ ὁ ἴδιος Σταυρὸς χιλιάκις τῆς ἡμέρας πατούμενος καὶ κυλιόμενος εἰς τὸν δυσώδη βόρβορον τῆς βλασφημίας. Ἡ Παναγία εὐλογημένη, τρὶς εὐλογημένη, ἀπείρως ἀτιμαζομένη μὲ λέξεις καὶ φράσεις, τὰς ὁποίας οὐδεὶς τολμᾷ ἐν Ἑλλάδι νὰ ἐκστομίσῃ ἀτιμωρητὶ εἰς βάρος οἱασδήποτε γυναικός, ὁσονδήποτε ἁμαρτωλὴ καὶ ἄν εἶνε αὐτή. Καὶ ὅμως ἡ βασίλισσα τῶν ἀγγέλων, ἡ λαμπροτέρα ἀκτίνων ἡλιακῶν, ἡ ἀρχιστράτηγός μας αὐτή, ὑβρίζεται καθημερινῶς μέσα εἰς τὰ γραφεῖα, τοὺς θαλάμους, τὰς σκηνάς, καὶ ἐν καιρῷ ἀκόμα μάχης, ὅταν τὰ τηλεβόλα κροτοῦν καὶ αἱ ὀβίδες πίπτουν καὶ ἡ γῆ μας σείεται καὶ τὰ βουνὰ καίωνται, καὶ τότε ἀκόμη εὑρίσκονται στόματα, τὰ ὁποῖα ἐκτοξεύουν βαρυτάτας ὕβρεις κατὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐνῷ οὐδεὶς Ἕλλην στρατιώτης τολμᾷ νὰ ὑβρίσῃ δημοσία τὸν βασιλέα, ἐν τούτοις ἄθλια στόματα συχνὰ ὑβρίζουν καπηλικώτατα τὸν Βασιλέα τῶν βασιλευόντων, τὸν ἐστεμμένον Βασιλέα τῶν πάντων, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Μέχρι τοιούτου σημείου ἔχει ἐξαπλωθῇ ἡ βλασφημία, μηδενὸς ἀντιδρῶντος, ὥστε εἰς τὴν στήλην τοῦ «κουτσομπολιοῦ» μιᾶς στρατιωτικῆς ἐφημερίδος ἐγράφετο πρὸ ἐτῶν, ὅτι ἀνώτερος ἀξιωματικὸς βλασφημεῖ μόνον (!) 5 φορὰς ἡμερησίως!
Ναί. Βλασφημεῖ 5 φοράς τὴν ἡμέραν καὶ 1825 τὸ ἔτος, διότι δὲν ἐπεβλήθῃ οὔτε μία αὐστηρὰ τιμωρία εἰς βάρος τῶν βλασφημούντων. Ἐὰν ἐγνώριζον ὅλοι οἱ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶται ὅτι ὁ βλασφημῶν τὸν Θεὸν θὰ τιμωρηθῇ περισσότερον ἤ ὁ ὑβρίζων τὸν ἐπίγειον βασιλέα, ἀσφαλῶς τὰ στόματα τῶν βλασφήμων θὰ εἶχον κλείσει πρὸ πολλοῦ μὲ τὸ σωτήριον φίμωτρον τοῦ φόβου. Ὁ Ἰουστινιανός, ὁ κτίτωρ τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὁ μέγας ἐκεῖνος αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου, κατεδίωξεν ἀπηνῶς τὴν βλασφημίαν καθʼ ἅπασαν τὴν αὐτοκρατορίαν διὰ νόμου ἐπιβάλλοντος τὴν ἐσχάτην τῶν ποινῶν εἰς τὸν βλάσφημον.
* * *
Καὶ ἡμεῖς ἔχομεν ἀνάγκην ἑνὸς νεωτέρου Ἰουστινιανοῦ.
Ἐλπίζομεν ὅτι χάρις εἰς τὴν προστασίαν τοῦ Μεγάλου Θεοῦ ἡ Ἑλλὰς θὰ ζήσῃ˙ καὶ ὄχι ἁπλῶς θὰ ζήσῃ, ἀλλὰ καὶ θὰ γίνῃ ἔθνος ἅγιον, ἔθνος χριστιανικόν˙ καὶ τότε πᾶς στρατιωτικός, οἱουδήποτε βαθμοῦ, βλασφημῶν θὰ καθαιρῆται δημοσία εἰς τὴν πλατεῖαν Συντάγματος μὲ τὸ δικαιολογητικὸν τῆς ποινῆς, τὴν ὁποίαν ὁ ἀνώτατος ἄρχων θʼ ἀπαγγέλῃ˙ «Σὲ καθαιρῶ, διότι ἐβλασφήμησες τὸν Βασιλέα τῶν ἁπάντων». Καὶ τότε θὰ ἴδωμεν ἐὰν θʼ ἀνοίξῃ ἄλλοτε στόμα βέβηλον διὰ νὰ χύσῃ τὴν κοπριὰν τῆς ψυχῆς του καὶ νὰ καταμολύνῃ τὸν Ἑλληνικὸν ἀέρα.
Ἀλλὰ μέχρι τῆς ἁγίας ἐκείνης ἡμέρας, καθʼ ἥν τὸ ἐπίσημον Κράτος θʼ ἀποφασίσῃ νὰ ἐξαλείψῃ ἀπὸ τὸ πρόσωπον τῆς Ἑλλάδος τὴν φρικτὴν κηλῖδα τῆς βλασφημίας, ὅσοι ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶται αἰσθάνονται λύπην ἀπερίγραπτον ἀκούοντες τοὺς συναδέλφους των νὰ βλασφημοῦν, ἄς ἀγωνισθοῦν διʼ ὅλων τῶν εἰρηνικῶν μέσων τῆς χριστιανικῆς διαφωτίσεως, ὅπως περιορίσουν τὸ κακὸν εἰς τὸ ἐλάχιστον. Καὶ ἄς παρακαλέσωμεν ὅλοι μετὰ δακρύων τὸν Κύριον, ὅπως γίνῃ ἵλεως εἰς τὴν Πατρίδα μας διὰ τὰς βλασφημίας ποὺ ἀκούονται καθημερινῶς. Καὶ ἕνας ἀκόμη βλάσφημος ἐὰν ὑπῆρχεν ἐν μέσῳ τῶν Ἑλληνικῶν στρατοπέδων, θὰ ἔπρεπε ὅλοι νʼ ἀνησυχήσωμεν διὰ τὸ μέγα καὶ ἀνυπολόγιστον κακόν, τὸ ὁποῖον ἠμπορεὶ νὰ ἐκσπάσῃ ἐναντίον μας ἐξ αἰτίας τῆς βλασφημίας τοῦ ἑνός, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀδιαφορίας ὅλων τῶν ἄλλων ἀπέναντι τοῦ βεβηλωτοῦ τοῦ ἁγίου ὀνόματος τοῦ Θεοῦ.
Ἑλλάς! Γῆ ἁγία! Ὅπως ἄλλοτε δὲν ἠκούετο καθʼ ὅλην τὴν ἐπικράτειάν σου οὐδὲ ἐλάχιστη φωνὴ βλασφημίας, οὕτω καὶ πάλιν πρέπει νὰ γίνῃς, διὰ νὰ ἔχης τὴν εὐλογίαν τοῦ Οὐρανοῦ ἐπὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου