Ὁ ἄνθρωπος πάντα εἶχε τὴν ἐνδιάθετη τάση νὰ κρίνει καὶ νὰ κατακρίνει τὸν Θεὸ. Πλὴν ὅμως, στὸ τέλος, θὰ δικαιωθεῖ ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ. ᾿Ἐμεῖς ἄραγε θὰ δικαιωθοῦμε;
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κάπου πορευόμαστε. Πρὸς τὰ ποὺ ὅμως; Μήπως ὁ καθένας μας πρέπει νὰ στραφεῖ πρὸς τὰ μέσα, πρὸς τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ τὴν καρδιά του νὰ πεῖ: «Κύριε ποὺ πορεύομαι; Δεῖξε μου πρὸς τὰ ποὺ νὰ πάω (γνώρισόν μοι ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι).
Ὀφείλουμε νὰ μετανοήσουμε, νὰ ἔλθουμε σὲ συναίσθηση τῆς καταστάσεώς μας καὶ μετὰ νὰ τρέξουμε στὸ μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης. Δὲν συμφέρει οὔτε ἐμᾶς οὔτε καὶ τοὺς ἄλλους νὰ ἀναβάλλουμε τὴν μετάνοιά μας (ἕνα λάθος ποὺ πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς κάνουν). Ὅποιος ἀνάβει τὸ κερὶ τῆς μετανοίας μέσα του, ἔχει φῶς καὶ φωτίζει καὶ τοὺς γύρω του.
Ὅ,τι κακὸ μᾶς συμβαίνει, νὰ μὴν τὸ ἀντιμετωπίζουμε πάλι μὲ κακό. Ἡ ζωή μας νὰ εἶναι τέτοια, ὥστε νὰ ἁπλώνεται στὸν κόσμο τὸ φῶς τῆς δικαιοσύνης τοῦ Χριστοῦ. Τὸ καλὸ, πάλι, νὰ μὴν τὸ κάνουμε ὅπως θέλουμε ἐμεῖς, ἀλλὰ ὅπως θέλει ὁ Θεός. Ὅ,τι κάνουμε νὰ μὴν ἀρχίζει καὶ τελειώνει στὸν πρόσκαιρο τοῦτο κόσμο, ἀλλὰ νὰ ξεκινάει ἀπὸ ἐδῶ καὶ νὰ περνάει στὴν αἰωνιότητα. Νὰ ἀνοίγουμε λογαριασμὸ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Πῶς θὰ τὸ κάνουμε αὐτό; Τηρῶντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Τὴν ἀληθινὴ ζωὴ ὁ χριστιανὸς δὲν τὴν βρίσκει μαθαίνοντας, ἀλλὰ παθαίνοντας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, μόνο ὅταν τὰ βάλλουμε μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὰ πάθη μας καὶ ἀγωνιστοῦμε ἐν Κυρίῳ, θὰ δοῦμε Θεοῦ πρόσωπο. Ἐκεῖνοι ποὺ κάνουν πόλεμο μὲ τὰ πάθη τους ὀνομάζονται εἰρηνοποιοὶ καὶ δίδουν φῶς στὸν κόσμο μὲ τὸ παράδειγμά τους. Ἱστορικὰ πάντα οἱ ὀλίγοι θυσιάζονται. Θυσιάζουν τὰ πάθη τους καὶ βλέπουν τὰ πράγματα ἀλλιῶς. Κι ὅσο ἀπελευθερώνονται, τόσο βοηθοῦν καὶ τοὺς ἄλλους νὰ ἐλευθερωθοῦν. Παράδειγμα ἐν προκειμένῳ εἶναι οἱ μάρτυρες ἤ οἱ ἥρωες, οἱ ὁποῖοι πρῶτα προσέφεραν τὸν “χαμηλό” γήινο ἑαυτό τους στὸν Θεὸ καὶ μετὰ ὑψώθηκαν ἀπ’ τὸν Θεὸ κι ἔγιναν αὐτοὶ ποὺ ὅλοι γνωρίζουμε. “Ὅποιος προσφέρει τὸν ἑαυτό του ὡς θυσία γιὰ τοὺς ἄλλους, γίνεται πραγματικὰ ἰσχυρός”, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος. Κι ὕστερα αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο τὸν ἀξιοποιεῖ ὁ Θεὸς ὡς παράδειγμα γιὰ τοὺς ἄλλους. Τὸ δύσκολο κομμάτι δὲν εἶναι μὲ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ μὲ μᾶς. Ἐκεῖνοι ποὺ μποροῦν νὰ κυβερνήσουν σωστὰ τὸν ἑαυτό τους, μποροῦν νὰ κυβερνήσουν σωστὰ καὶ τοὺς ἄλλους. Γι’ αὐτὸ πρέπει ὁ καθένας νὰ ξεκινάει ἀπ’ τὸν ἑαυτό του.
Σήμερα ὁ πονηρὸς ἔχει κατορθώσει νὰ φορολογεῖται ἡ ἐντιμότητα! Ὅμως, τελικὰ, δὲν θὰ γίνει αὐτὸ ποὺ οἱ κακοὶ θέλουν. Ὁ κόσμος στέκει κι ἀναπνέει ἀπὸ ἐκείνους ποὺ πορεύονται κι ἀναπνέουν ἀπὸ τὴν ἄλλη ζωή.
Ἐκεῖνοι ποὺ δὲν δέχονται τὸν Χριστὸ νὰ ἀλλάξει τὴν ζωή τους πορεύονται πρὸς τὸν θάνατο. Σὲ τούτη τὴν ζωὴ βρισκόμαστε γιὰ νὰ διαλέξουμε πρὸς τὰ ποὺ καὶ μὲ ποιὸν θὰ πᾶμε. Θὰ πᾶμε, λοιπόν, πρὸς τὰ πάνω μὲ τὸν Χριστὸ ἤ πρὸς τὰ κάτω μὲ τὸν ἐχθρό; Πηγαίνοντας πρὸς τὰ πάνω θὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν ὡραῖα Πύλη ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Νὰ ἔχουμε πάντα ὑπ’ ὄψιν πὼς ὅ,τι καλὸ ἔχουμε δὲν εἶναι δικό μας, ἀλλὰ δῶρο Κυρίου. Στὸν οὐρανό, πάλι, δὲν θὰ πᾶμε μὲ τὰ ἀντίδωρα, ἀλλὰ μὲ τὰ δῶρα (σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ).
Ὁ λαὸς ἔχει ἀδυναμίες, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔχει δύναμη. Δύναμη ἀποκτάει κανείς, ὅταν καταφρονεῖ τὶς ἀδυναμίες του. Νὰ ἀγωνιστοῦμε ὅπως πρέπει, ὅπως θέλει ὁ Θεὸς καὶ ὅλα αὐτὰ θὰ φανερωθοῦν. Ὅσο κανεὶς πεθαίνει ὡς πρὸς τὰ πάθη του, ὡς πρὸς τὸν παλαιὸ ἑαυτό του, τόσο γίνεται δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀξιοποιεῖ ὁ Κύριος πρὸς ὠφέλεια τῶν ὑπολοίπων.
Νὰ πέφτουμε στὰ γόνατα μπροστὰ στὸ Χριστό, ὥστε νὰ παίρνουμε δύναμη, τὴν ὁποῖα θὰ μεταδίδουμε καὶ στοὺς ἄλλους. Ὁ δρόμος τοῦ Κυρίου ἔχει Σταύρωση, ἀλλὰ ἔχει καὶ Ἀνάσταση. Ἄν ὅμως δὲν πέσουμε στὰ γόνατα, δὲν θὰ μπορέσουμε καὶ νὰ σηκωθοῦμε.
πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου