Μια αληθινή ιστορία, φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο που αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στην ακριτική Φλώρινα

Ήταν κάποτε ένας αγωνιστής της αλήθειας, ο οποίος αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στον Χριστό, ο π.Αυγουστίνος Καντιώτης, ο φτωχούλης του Θεού. Ασκητικός, πονετικός, στοργικός, μα και αυστηρός μπροστά στην αμαρτία, αλλά και σε κάθε τι αντίθετο στο Νόμου του Θεού. Γεννήθηκε στην Πάρο το 1907 από ευσεβείς γονείς, σπούδασε στη Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, και αφού χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος το 1942, όργωσε σχεδόν ολόκληρη την Ελλάδα ως ιεροκήρυκας, στρατιωτικός ιερέας. Το 1967 εκλέγεται μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας.

Από την ακριτική Φλώρινα ξεκινά ένα ταξίδι, το οποίο θα του προσφέρει πολλές δοκιμασίες, αγαπήθηκε μα και μισήθηκε, συκοφαντήθηκε,  διώχθηκε, μα και κινδύνεψε όσο κανείς. Κάθε εμπόδιο το μετέτρεπε σε αφορμή να δοξάζεται ο Τριαδικός Θεός. Για πολλούς ήταν ο γραφικός, ο ακραίος, μα στην πραγματικότητα ήταν ασυμβίβαστος με κάθε τι αντίθετο με τη χριστιανική πίστη.

Οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψουν το έργο του. Aγαπούσε με όλη του τη ψυχή τον Χριστό, την πατρίδα και το ποίμνιό του. Στήριξε πολλές γενιές ανθρώπων είτε με τα συσσίτια που οργάνωνε, είτε με τα μαχητικά κηρύγματά του, είτε με τα ευαγή ιδρύματα που ίδρυσε, μα κυρίως με τα διδακτικά βιβλία του που συνεχίζουν ακόμα και μετά την κοίμησή του να  στηρίζουν τον κάθε πιστό .

Ακάματος, στην πρώτη γραμμή κάθε χριστιανικού μα και  πατριωτικού αγώνα. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές για την πατρίδα ηχούν ακόμη στα αυτιά μας οι λόγοι του: "Κοιτάω δεξιά με πιάνει απελπισία. Κοιτάω αριστερά, απελπισία. Κοιτάω μπροστά· απελπισία. Κοιτάω πίσω απελπισία. Κοιτάω κάτω απελπισία. Σηκώνω τα μάτια μου ψηλά στον Κύριο και γεμίζω χαρά και ελπίδα"(Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης)

Η παρακαταθήκη που μας άφησε τεράστια, μα και η ευθύνη. Ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο. Ένα συγγνώμη πολύ φτωχό. Αποκαντιωποιηθήκαμε όπως επιδίωξαν πολλοί, αλλά βυθιστήκαμε περισσότερο στην αμαρτία και την απόγνωση.

«Δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα Χρυσόστομος, δεν υπάρχει σήμερα Βασίλειος, δεν υπάρχει Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός. Δυστυχώς οι ολίγοι καλοί επίσκοποι που υπάρχουν είναι δειλοί, δεν έχουν σθένος ν’ αγωνισθούν. Τρέμουν τους κακούς, φοβούνται να μη καθαιρεθούν· και είναι εις θέσιν να τους καθαιρέσουν. Και ξεχνούν οι καλοί επίσκοποι, ότι μία καθαίρεσις είναι τίτλος τιμής, δι’ εκείνον ο οποίος καθαιρείται, λόγω προσηλώσεως στην πίστι. Καθηρημένος απέθανε ο Χρυσόστομος, αλλά η δόξα του είναι αιωνία μέσα στην Εκκλησία. Χίλιες φορές να καθαιρεθώ, από τοιούτους επισκόπους, και να πάω στην έρημο να κλαίω τ’ αμαρτήματά μου, παρά να ζώ μέσα εδώ στην πόλη και να φιλώ την κακοήθεια και την διαφθορά» (Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης)

Συγγνώμη πατέρα μας που δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων, που δεν εφαρμόσαμε όλα όσα μας δίδαξες πρωτίστως με το παράδειγμά σου, αλλά και με τους λόγους σου. Μας είχες προειδοποιήσει για τα επερχόμενα, απλά θεωρούσαμε ότι είναι πολύ μακριά. Τώρα όμως που τα ζούμε, ζητούμε ταπεινά τις πρεσβείες σας για την  πατρίδα που μας χάρισε ο Θεός, όπου κάθε τόπος, κάθε βράχος, κάθε σπιθαμή γης είναι βαμμένη με το αίμα αναρίθμητων αγίων που θυσιάστηκαν για την αγάπη Του. Δυνάμωσέ μας και  προσευχήσου στον Θεό για να αναδείξει πάλι τη χώρα μας ως χώρα ηρώων και μαρτύρων.

Κλείνοντας παραθέτουμε λίγες γραμμές τις οποίες εκφώνησε με δάκρυα στα μάτια…ίσως γιατί έβλεπε την κατάντια της γενιάς μας…

 Μέσα στη γενεά μας αυτή, γενεά Σοδόμων και Γομόρρας, γενεά απίστων και διεφθαρμένων ανθρώπων, γενεά πονηρά και διεστραμμένη απ᾿ άκρου εις άκρο, «στώμεν καλώς»! Σάν στρατιώτης που κρατάει τη σημαία του Χριστού, ας σταθούμε καλώς! Κι αν ακόμα μείνεις ένας, αδελφέ μου, μην απογοητευθείς. Κι αν ακόμα όλη η πόλις ή το χωριό σου, αρνηθούν το Χριστό, συ μην τον αρνηθείς. Κι αν ακόμη πάνω στο κάθε σπίτι υψωθεί η παντιέρα του διαβόλου, στο δικό σου το σπίτι να μην υψωθεί. Ένας να μείνεις, πίστευε στο Θεό! Γιατί μπορεί να είναι ψέματα τα άστρα, ψέματα ο ήλιος, ψέματα ο κόσμος, ψέματα και οι βασιλιάδες, ψέματα τα παλάτια, όλα να είναι ψέματα· ένα δεν είναι ψέμα, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός· όν, παίδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Αμήν» (Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης)