.png)
Μὲ τὴν εἴσοδο τῆς Σαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων, ἡ ψυχὴ καλεῖται νὰ σταθεῖ μὲ κάποια ἐσωτερικὴ ντροπή, σὰν νὰ ἀντικρίζει φῶς περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἀντέχει. Δὲν πρόκειται γιὰ θόρυβο ἢ συμπαθή συναισθήματα, ἀλλὰ γιὰ τὴν σιγανὴ ἐκείνη κρούση τῆς χάριτος ποὺ προτρέπει σὲ ἐγρήγορση καὶ μετάνοια. Διότι, ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες, «ἄρξασθαι τοῦ ἀγαθοῦ ἔργου, ἐπιείκειαν καὶ ταπείνωσιν ἀπαιτεῖ». Καὶ ἡ ἀρχὴ κάθε πνευματικοῦ ἀγῶνος συνοδεύεται ἀπὸ δισταγμὸ· σημάδι ὄχι ἀδυναμίας, ἀλλὰ ἐπίγνωσης τῆς ἀσθενείας μας.
Ἡ Σαρακοστὴ αὐτή, πιὸ πρᾶος καὶ εὐωδιαστὸς πρόδρομος τῆς μεγάλης Δεσποτικῆς ἑορτῆς, μᾶς προτρέπει ὄχι στὴν αὐστηρότητα τῆς ἐξωτερικῆς ἀσκήσεως, ἀλλὰ στὴν βαθύτερη ἄσκηση τῆς καρδιακῆς καθάρσεως. Ὁ Χριστός, ποὺ πρόκειται νὰ γεννηθεῖ «ἐν σπηλαὶῳ καὶ φὰτνῃ ἀλόγων», ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς χῶρο στὴν ψυχή, χῶρο καθαρό, εἰρηνικό. Κι αὐτὸς ὁ χῶρος ἀνοίγει ὄχι μὲ κραυγές, ἀλλὰ μὲ ταπεινὴ προσευχή, μὲ σιωπηλὴ ὑπομονή, μὲ μετριοπαθῆ ἐγκράτεια.
Ὁ ἄνθρωπος ὅμως φοβᾶται νὰ ξεκινήσει. Βλέπει τὶς ἀτέλειές του, τὴν ἀμέλεια, τὴν ἐξασθένιση τοῦ φρονήματος. «Τί προσενέγκω τῷ Γεννωμένῳ;» ἀναρωτιέται. Οἱ Πατέρες ἀπαντοῦν ἁπλᾶ: πρόσφερε τὴν προαίρεσή σου. Ὄχι τὴν τελειότητα, ἀλλὰ τὴν διάθεση. Διότι ὁ Θεὸς δὲν ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς κατορθώματα, ἀλλὰ καρδιὰ συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην. Ἔτσι ἀκόμη καὶ ἡ μικρὴ προσπάθεια, τὸ ὀλίγον τῆς προσευχῆς, ὁ κόπος μιᾶς ἠπιότερης νηστείας, ἡ ἀποφυγὴ ἑνὸς πικροῦ λόγου, γίνονται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δεκτά, ὅταν συνοδεύονται ἀπὸ εἰλικρίνεια.
Ἡ Σαρακοστὴ αὐτή μας παιδαγωγεῖ νὰ μαλακώσουμε τὸ σκληρυμένο φρόνημα. Νὰ ἀφήσουμε νὰ εἰσχωρήσει λίγη χάρη ἐκεῖ ὅπου φωλιάζει ἡ φιλαυτία. Νὰ συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸν ἀδελφό. Νὰ κάμψουμε τὴν ἀντιλογία. Νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἐσωτερικὴ ἡσυχία. Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ διάκριση, χωρὶς ὑπερβολές, χωρὶς προσποίηση, χωρὶς πνευματικὲς ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας ποὺ γεννοῦν ὑπερηφάνεια καὶ ἔπειτα πτώση.
Ὁ Χριστὸς δὲν ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς νὰ φθάσουμε στὴν φάτνη τέλειοι. Ἔρχεται γιὰ νὰ τελειώσει Ἐκεῖνος ὅ,τι ἐμεῖς ἀτελοῦμε. Ἔρχεται ὡς παιδίον νηπίον, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴν ἁπλότητα· ὡς φτωχός, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴν αὐταπάρνηση· ὡς σιωπηλός, γιὰ νὰ μᾶς μάθει τὴ δύναμη τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης. Κι ἂν ἐμεῖς Τὸν προϋπαντήσουμε μὲ λίγη ταπείνωση, Ἐκεῖνος θὰ προσθέσει την περίσσεια τῆς χάριτός Του.
Ἂς εἰσέλθουμε λοιπὸν στὴ Σαρακοστὴ τῶν Χριστουγέννων μὲ προσοχή, μὲ συστολὴ καὶ μὲ τὴν ἐπίγνωση ὅτι ἡ ὁδὸς τῆς σωτηρίας δὲν ἀνοίγει μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις, ἀλλὰ μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Κι ἂν κάτι κατορθώσουμε, ἂς εἶναι αὐτό: νὰ ἀνοίξουμε λίγο τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ εὑρεθεῖ χῶρος στὸν Ἐρχόμενο.
πηγή: https://aktines.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου