Η αλήθεια αποτελεί μια από τις πλέον πολύπλοκες και απαιτητικές έννοιες που καλείται να διαχειριστεί ο άνθρωπος σε κάθε επίπεδο της ζωής του. Δεν είναι απλά μια λέξη ή μια έννοια που μπορεί να προσληφθεί εύκολα ή επιφανειακά.
Η αλήθεια είναι κάτι βαθύ, κάτι που απαιτεί συνεχή αναζήτηση, προσωπική ανακάλυψη, ειλικρινή πίστη και, το σημαντικότερο, ψυχική αντοχή για να αντέξει κανείς τις συνέπειές της. Κάθε στάδιο αυτής της διαδικασίας — από το να την αναζητήσεις, να τη βρεις, να την αποδεχθείς, μέχρι και να τη μοιραστείς με άλλους — προϋποθέτει ένα εσωτερικό ψυχικό σθένος και χαρακτήρα που σπανίως συναντά κανείς.
Αυτός ο δρόμος είναι συχνά μοναχικός και επίπονος, γιατί η αλήθεια δεν είναι κάτι που ευνοεί τη μαζική αποδοχή ή την κοινωνική αναγνώριση. Είναι σκληρή, συχνά άβολη και ανησυχητική, γι’ αυτό και σπάνια γίνεται «της μόδας». Η αποκάλυψη της αλήθειας μπορεί να έχει σοβαρές, ακόμα και τραγικές συνέπειες, όχι μόνο για τον ίδιο τον αποκαλυπτόμενο αλλά και για τον περίγυρό του. Από αυτή την οπτική, η βασική ερώτηση που προκύπτει είναι πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει ο καθένας.
Η σύγχρονη κοινωνία, σε μεγάλο βαθμό, βασίζεται σε μια λεπτή ισορροπία που συχνά διατηρείται από ψευδαισθήσεις. Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να βαυκαλίζονται με ζωτικά ψεύδη, πείθοντας τον εαυτό τους ότι η πραγματικότητά τους είναι καλύτερη ή διαφορετική από την αληθινή. Υπάρχουν κρυμμένα μυστικά που διατηρούνται για να συντηρήσουν κοινωνικές ισορροπίες και «μισές» αλήθειες που δημιουργούν μια επιφανειακή γαλήνη, εμποδίζοντας την αποκάλυψη της ολότητας.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν περιορίζεται στα προσωπικά ή κοινωνικά πλαίσια. Πολύ πιο σοβαρά ελλείμματα αλήθειας παρατηρούνται στον δημόσιο βίο, εκεί όπου η παραποίηση της αλήθειας κρύβεται πίσω από σκάνδαλα, εγκλήματα, διαφθορά και τη συγκέντρωση κολοσσιαίων περιουσιών χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο εργασίας ή δικαιολογητικό. Αυτές οι ψευδαισθήσεις και οι παραλείψεις αλήθειας έχουν βαθιές επιπτώσεις σε μια κοινωνία, καθώς διαβρώνουν τα θεμέλια της εμπιστοσύνης και της δικαιοσύνης.
Αντιθέτως, όσοι επιμένουν να ζουν και να αγωνίζονται μέσα στην αλήθεια ξέρουν καλά ότι τους περιμένει ένας δύσβατος δρόμος. Ένας δρόμος γεμάτος από μοναξιά, καθώς λίγοι είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν αυτή την πορεία, και από υπομονή, καθώς τα αποτελέσματα σπάνια έρχονται γρήγορα ή άμεσα.
Στην ελληνική κοινωνία ειδικά, όπου κυριαρχούν η αγραμματοσύνη, η εμπάθεια, ο φανατισμός και η έλλειψη κριτικής σκέψης, η αλήθεια συχνά αντιμετωπίζεται με καχυποψία ή εχθρότητα. Σε τέτοιο περιβάλλον, το να αντέξει κανείς την αλήθεια, ακόμα και όταν αυτή είναι σύμφωνη με τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις, απαιτεί εξαιρετική ψυχική δύναμη και καρτερία.
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε πολλά παραδείγματα από την καθημερινότητα που αποτυπώνουν αυτή την εσωτερική πάλη. Πόσοι άνθρωποι κρύβουν ή δεν τολμούν να ομολογήσουν τη θρησκευτικότητά τους, επειδή αυτή θεωρείται ασύμβατη με τις πολιτικές τους απόψεις ή το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζουν;
Πόσοι αποφεύγουν να μιλήσουν ανοιχτά για τα εθνικά ζητήματα από φόβο μήπως στιγματιστούν ως πολεμοχαρείς ή εθνικιστές; Πόσοι επιτυχημένοι επιχειρηματίες και επαγγελματίες διαφωνούν με ηθικά και ουσιαστικά επιχειρήματα απέναντι στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, αλλά δεν τολμούν να το εκφράσουν δημόσια λόγω πιέσεων ή φόβου;
Πόσοι νομοταγείς πολίτες πιστεύουν ότι η καταστολή και η χρήση βίας δεν είναι η σωστή οδός για την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, αλλά κρατούν τις απόψεις τους κρυφές από φόβο αντίδρασης; Πόσοι ανησυχούν πραγματικά για τη συνεχιζόμενη ακρίβεια, τη διαλυμένη δημόσια υγεία και εκπαίδευση, αλλά δεν βρίσκουν χώρο να εκφραστούν ή να αντιδράσουν; Πόσοι υποστηρίζουν τις βασικές αρχές της οικονομίας της αγοράς, αλλά δεν θέλουν να γίνουν τα θύματα μιας σκληρής, ανεξέλεγκτης αγοράς;
Και τέλος, πόσοι οργίζονται όταν βλέπουν τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος από ανθρώπους που κινούνται δίπλα στις εξουσίες, την ίδια ώρα που το κράτος και οι κυβερνώντες προσπαθούν να μεταφέρουν την ευθύνη στην ίδια την κοινωνία και τις παροχές του κράτους πρόνοιας;
Αυτές οι αλήθειες είναι φυλακισμένες μέσα σε χιλιάδες μυαλά και καρδιές, αλλά δεν μπορούν να εκφραστούν εύκολα. Η σιωπή επιβάλλεται από έναν αόρατο μηχανισμό κοινωνικής και ιδεολογικής πίεσης που διαχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με τον πολιτικό τους χώρο, λες και ο πατριωτισμός, η θρησκεία και η κοινωνική ευαισθησία ανήκουν αποκλειστικά σε κάποιες ομάδες και όχι σε άλλες. Αυτό το ιδιότυπο «ιδεολογικό καθεστώς» περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης και αποτρέπει πολλούς από το να τολμήσουν να σπάσουν αυτή τη σιωπή.
Όμως, η πραγματική πρόκληση και ανάγκη είναι να τολμήσουν οι πολίτες να ρήξουν αυτά τα ιδεολογικά δεσμά και να αντιμετωπίσουν όσους ενδιαφέρονται μόνο για το προσωπικό τους όφελος και την τσέπη τους. Να τολμήσουν να βγουν από τη ζώνη άνεσης της ψευδαίσθησης και της υποταγής, να αμφισβητήσουν και να διεκδικήσουν.
Η αλήθεια, όσο δύσκολη και επώδυνη κι αν είναι, αποτελεί το μόνο ασφαλές θεμέλιο για μια κοινωνία που θέλει να ορθοποδήσει και να εξελιχθεί, αφήνοντας πίσω τη σιωπή, τη διαφθορά και την υποκρισία. Αυτός είναι ο δρόμος της αυθεντικότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας — αλλά και ένας δρόμος που απαιτεί θάρρος, αντοχή και, πάνω απ’ όλα, την απόφαση να μην παραμείνουμε σιωπηλοί.
πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου