Από τον κ.Δημήτριο Ρίζο *
Φθάσαμε νὰ τελοῦμε τὴν τρίτη Κυριακὴ, μετὰ τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, ποὺ σημαίνει ὅτι, ἀφοῦ ὁλοκληρώθηκε ἡ κατὰ Κυριακὴ ἀνά-γνωσις τοῦ βιβλίου τῶν Πράξεων, ἀρχίσαμε τὴν ἀνάγνωσι τῶν ἐπιστο-λῶν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, μὲ τὴν σειρὰ ὅπως εἶναι στὸν Κανόνα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή. Καὶ θὰ ἔπρεπε κανονικὰ νὰ ἀκούσωμε ὡς ἀποστολικὸ ἀνά-γνωσμα τὴν περικοπὴ Ρωμ. 5, 1-11, ποὺ εἶναι γιὰ τὴν τρίτη Κυριακὴ. Ἀλλὰ συμβαίνει φέτος νὰ τελεῖται καὶ ἡ Σύναξις τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου. Σύμφωνα δὲ μὲ τὸ Κυριακοδρόμιο ἀναγινώσκεται ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Ἀποστόλων, δηλ. Α΄ Κορ. 11,21-12,9.
Πρόκειται γιὰ κείμενο πλούσιο καὶ ἀποκαλυπτικό, καὶ μακάρι νὰ εἴχαμε χρόνο καὶ τόπο νὰ τὸ παρουσιάσωμε ὅλο. Γι’ αὐτό, κατ’ ἀνάγκην, θὰ ἐπιλέξωμε μέρος μόνον.
Στὴν πορεία τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου τοῦ Παύλου χρειάσθηκε σὲ κά-ποια στιγμή νὰ μιλήση γιὰ τὸ ἔργο του. Ἀπὸ τὴν πρώτη ματιὰ φαίνεται νὰ αὐτοεγκωμιάζεται ὁ ἀπόστολός μας. Ὄχι ὄμως. Ἁπλῶς βάζει τὴν σφραγίδα τῆς γνησιότητος τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου του. Εἶναι ἀνάγκη νὰ γίνη αὐτό, διότι ἤδη ἐμφανίσθηκαν οἱ ψευδαπόστολοι καὶ ψευδοδιδά-σκαλοι, ποὺ δημιούργησαν σύγχυσι, μὲ συνέπεια νὰ ἀκυρώνεται τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ πλάνη καὶ ἡ ἀπουσία τῆς πίστεως στὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, δὲν ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία.
Ἀναγκάζεται ἔτσι ὁ Ἀπόστολος νὰ ἀναφέρη ποιὸς εἶναι, πόσους κό-πους σηκώνει, πόσους κινδύνους πέρασε καὶ περνάει, μὲ πόση ἀνιδιο-τέλεια ἐργάζεται, μὲ πόση ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον τρέχει γιὰ ὄλο τὸ ἔργο του. Νά, καὶ ὁ ἀδιάψευστος μάρτυρας καὶ βεβαιωτής· «Ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι».
Καὶ βεβαίως δὲν εἶναι μόνον μάρτυρας, ἀλλὰ καὶ βιώνει καταστάσεις ποὺ ξεπερνοῦν τὴν καθημερινότητα. Τό «πιστεύω» τῶν Χριστιανῶν δὲν εἶναι μόνον μία διδασκαλία ἢ μία ἁπλῶς θρησκεία, ἀλλὰ εἶναι βίωμα ποὺ ξεπερνάει τὰ κοσμικὰ καὶ γήινα. Εἶναι ἐμπειρία πνευματικῶν οὐρανίων καταστάσεων. Αὐτὲς τὶς καταστάσεις τὶς ζοῦσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ τὸν βεβαίωναν γιὰ τὴν ἀλήθεια ποὺ κήρυττε. Ὅμως δὲν τὶς διαλαλοῦσε.
Θέλω νὰ τονίσω ἰδιαιτέρως αὐτὸ τὸ σημεῖο. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀξιώθηκε νὰ ζήση τὸν Παράδεισο. Ποιὸς δὲν θὰ καμάρωνε καὶ δὲν θὰ τὸ διαλαλοῦσε τὸ θαῦμα; Ὁ Παῦλος ἀναγκάσθηκε μετὰ ἀπὸ δεκατέσσερα χρόνια νὰ τὸ ἀποκαλύψη. Ὄχι γιὰ νὰ καυχηθῆ. Δὲν θέλει νὰ καυχηθῆ γιὰ τὸ θαῦμα, θέλει νὰ καυχηθῆ γιὰ τὶς ἀδυναμίες του, διότι θεωρεῖ ὅτι εἶναι ἀφροσύνη νὰ τὸ κάνη αὐτό. Προτιμάει νὰ καυχηθῆ γιὰ τὶς ἀδυνα-μίες του καὶ ὄχι γιὰ τὴν ἀνάβασί του στὸν Παράδεισο.
Πῶς νὰ μὴ θαυμάσω τὸν μεγάλο αὐτὸν Ἀπόστολο; Καὶ γιατὶ νὰ μὴν τὸν ἐπικαλεσθῶ γιὰ ὁδηγὸ στὴν ζωή μας, καὶ εἰδικὰ στὴν ἐποχή μας, ποὺ βλέπομε καὶ ἀκοῦμε πιστοὺς νὰ διηγοῦνται ἐμπειρίες οὐράνιες; Ἀκοῦμε γιὰ συνομιλίες μὲ ἁγίους, κατὰ προτίμησι μὲ τὴν ἁγία Παρασκευή, γιὰ ὁδηγίες ποὺ δέχονται ἀπὸ τὸν οὐρανό; Καὶ ἐπὶ πλέον μὲ καύχησι θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ἅγιο; Ὁ Παῦλος δὲν τολμάει νὰ καυχηθῆ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἐμπειρία, δὲν τὴν ὁμολογεῖ γιὰ δεκατέσσερα χρόνια, καὶ ὅταν τὴν ἀναφέρει, προβάλλει περισσότερο τὶς ἀδυναμίες του. Ἡ ταπείνωσί του εἶναι τόση, διότι φοβᾶται μὴ τὸν θεωρήσουν ἀνώτερο ἀπὸ ὅ,τι εἶναι, ἀκούοντας γιὰ τὶς πνευμετικὲς του ἐμπειρίες. Καὶ ἀποκαλύπτει ὅτι ταλαιπωρεῖται ἀπὸ μόνιμη ἀσθένεια, γιὰ νὰ μὴν ὑπερηφανεύεται. Οἱ πνευματικὲς ἐμπειρίες, γιὰ ὅσους τὶς βιώνουν δὲν εἶναι θέμα κουβέντας καὶ κουτσομπολιοῦ, γιὰ νὰ ἀποσπάσουμε ἐπαίνους καὶ θαυμασμό. Εἶναι ἀνάσα τῆς ψυχῆς καὶ γίνονται «στεναγμὸς ἀλάλητος», μυστικῆ πνευμα-τικὴ ἐμπειρία καἰ ἀνείπωτη χαρά.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπετέλεσε τεράστιο ἔργο καί, ὡς φαίνεται καὶ εἶναι βέβαιο, περιῆλθε ὅλη τὴν τότε γνωστὴ οἰκουμένη καὶ φώτισε τὸ πνευματικὸ σκοτάδι μὲ τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐγγελίου. Ὡς καὶ στοὺς Ἕλληνες φιλοσόφους, ποὺ εἶχαν θεοὺς καὶ ἡμιθέους πάμπολλους, ἀλλὰ δὲν προέγγισαν τὸν ἀληθινὸ Θεό, τοὺς τὸν ἀποκάλυψε ὁ μέγας Παῦλος.
Ἐμεῖς σήμερα ἀποροῦμε καὶ τὸν θαυμάζομε. Ἀποροῦμε διότι ὅπου πήγαινε δοκιμαζόταν ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρικὴ ρωμαϊκὴ ἐξουσία καὶ τὸν θρησκευτικὸ φανατισμὸ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Μονίμως ἦταν ὑπὸ διωγμόν. Ὡς τόσο ὅπου πήγαινε ἵδρυε Ἐκκλησία. Αὐτὸ εἶναι τὸ θαυμαστό. Καὶ θὰ μένουμε μὲ τὴν ἀπορία· Πῶς γίνεται διωκόμενος νὰ ὑπερνικάη τὸ ἐχθρικό, πολιτικὸ καὶ θρησκευτικὸ κατεστημένο; Τὸ πολιτικὸ ἦταν ἡ ρωμαϊκὴ κοσμοκρατορία, καὶ τὸ θρησκευτικὸ ἦταν ἡ κραταιὰ εἰδωλολατρία καὶ ὁ Ἰουδαϊσμός. Καὶ ἐκτὸς ἀπὸ διωκόμενος ἦταν καὶ ἀσθενικός. Γράφει· «Ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος Σατᾶν, ἵνα μὲ κολαφίζῃ, ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι». Μὲ ἁπλᾶ λόγια· Μοῦ δόθηκε ξύλο μυτερό στὴν σάρκα, ἄγγελος τοῦ Σατανᾶ, γιὰ νὰ μὲ κτυπᾶ κατὰ πρόσωπο, γιὰ νὰ μὴν ὑπερηφανεύωμαι. Βέβαια ζήτησε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τὸν θεραπεύση, ἀλλ’ ὁ Κύριος τοῦ εἶπε τὸ περίφημο· «Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου, ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Τὸ ἀποστολικὸ κατόρθωμα τοῦ Παύλου δὲν ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἦταν ρωμαῖος πολίτης, ὅτι κατεῖχε τὴν ἑλληνικὴ παιδεία καὶ ὅτι ἦταν φανατικὸς Ἰουδαῖος, ἀλλὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς χάριτος του Θεοῦ. Δυναμίς του ἦταν ἡ ἀσθένειά του. Ὁ Θεὸς ἔτσι δείχνει τὴν δύναμί του. Τὸ βλέπομε ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστολικῆς διακονίας τοῦ Παύλου. Διακονία, γιὰ μὲν τοὺς διαδόχους του στὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα ὑπόδειγμα δράσεως, γιὰ δὲ τοὺς πιστοὺς ἐλπίδα σωτηρίας μέσα ἀπὸ παντοῖες δυσκολίες, διότι πάνω ἀπὸ αὐτὲς ὑπάρχει ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὸν πόνο τὸν κάνει ὄργανο καὶ εὐκαιρία σωτηρίας. Ὁ Χριστὸς δὲν ἐγκαταλείπει τοὺς πιστούς. Μᾶς ἀφήνει νὰ δοκιμαζόμαστε καὶ μέσα στὶς δοκιμασίες πρέπει νὰ διακρίνουμε τὴν χάρι του καὶ τὴν παρουσία του μὲ δυνατὴ ἐλπίδα.
Ἔτσι δούλεψε ἀπόστολος Παῦλος καὶ παρὰ τὶς ἄπειρες δυσκολίες καὶ τοὺς κινδύνους, τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ τὸ ἀναγνωρίζομε.
Ὁ Παῦλος θὰ παραμένει γνωστὸς ὡς «ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν».
*Δρ θεολογίας-φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου