Η κατάκριση του άλλου δεν είναι απλώς ένα λάθος της γλώσσας, κάτι που μας ξέφυγε, αλλά μια αποκάλυψη της καρδιάς μας..

Η κατάκριση του άλλου δεν είναι απλώς ένα λάθος της γλώσσας, κάτι που μας ξέφυγε, αλλά μια αποκάλυψη της καρδιάς μας.

Στην ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, η κρίση του πλησίον θεωρείται από τις πλέον μεγάλες πνευματικές πτώσεις, όχι μόνο επειδή αδικεί τον άνθρωπο που κατακρίνουμε, αλλά κυρίως επειδή φανερώνει την εσωτερική μας κατάσταση, χωρίς όμως να μπαίνουμε στην διαδικασία της μετάνοιας.

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει πως «εκείνος που γνώρισε πραγματικά τον εαυτό του, δεν βλέπει πια τα σφάλματα του αδελφού». Όταν λοιπόν σπεύδουμε να κατακρίνουμε, σημαίνει ότι δεν έχουμε ακόμη δει το δικό μας πρόσωπο με ειλικρίνεια, δεν έχουμε μετάνοια!

Η κρίση εναντίον του άλλου είναι σαν καθρέφτης: αντανακλά τα δικά μας πάθη, τις δικές μας ανασφάλειες, τις δικές μας πληγές. Αυτό που μας ενοχλεί στον αδελφό, πολλές φορές είναι αυτό που δεν θέλουμε να παραδεχθούμε μέσα μας.

Στην ορθόδοξη ασκητική, η θεραπεία της καρδιάς ξεκινά από την αυτομεμψία, από την στάση εκείνη που αντί να εξετάζει και να ζυγίζει τον άλλον, στρέφει το βλέμμα προς τα μέσα. Η αυτομεμψία δεν είναι αυτοενοχοποίηση, αλλά ταπείνωση· είναι η αναγνώριση ότι η δική μου ατέλεια είναι τόσο μεγάλη, ώστε δεν έχω χρόνο, ούτε καθαρότητα, ούτε δικαιοδοσία να εξετάζω τη ζωή του αδελφού.

Ο Χριστός μάς καλεί να κοιτάξουμε πρώτα το δοκάρι στο μάτι μας και να αφήσουμε την ακίδα στο μάτι του αδελφού μας. Δεν είναι ηθικιστική προτροπή, αλλά θεραπευτική, διότι όταν δεις το βάρος της δικής σου πτώσης, η κατάκριση μετατρέπεται σε συμπάθεια, η αυστηρότητα σε πραότητα, η σκληρότητα σε προσευχή. Αντί να λέμε «τι έκανε ο άλλος», αρχίζουμε να λέμε «Κύριε, ελέησον και θεράπευσέ με, ώστε να βλέπω τους αδελφούς με το βλέμμα Σου».

Και τότε συμβαίνει το παράδοξο, όσο περισσότερο μαλακώνει η καρδιά, τόσο λιγότερο συναντά σφάλματα στους ανθρώπους. Όχι επειδή οι άλλοι έγιναν τέλειοι, αλλά επειδή ο ίδιος ο άνθρωπος έμαθε να βλέπει με αγάπη και συγκατάβαση, με έλεος και αγαθότητα.

Η πνευματική ωριμότητα δεν φαίνεται από το πόσο σωστά «ζυγίζουμε» τους άλλους, αλλά από το πόσο σιωπούμε, πόσο συγχωρούμε, πόσο υπομένουμε , πόσο χωρά η καρδιά μας τον πλησίον.

πηγή: https://simeiakairwn.gr/