Φώτης Κόντογλου
Κάθουμε πολλές φορές και λέγω μέσα μου: Θεέ μου, τι φρικτή καταδίκη βγάλανε οι κακοί άνθρωποι καταπάνω στον εαυτό τους, να ζούνε αγριεμένοι μέσα στην έρημο της κακίας, της αναισθησίας και του εγωισμού, μέσα στη Σαχάρα της ψευτιάς!
Μα, ενώ εσύ τους λυπάσαι για την κατάστασή τους, αυτοί σε κακοτυχίζουνε γιατί δεν έχεις τους θησαυρούς τους. Για τούτο λέγει ο Σειράχ: «Πένθος νεκρού επτά ημέραι, μωρού δε και ασεβούς, πάσαι αι ημέραι της ζωής αυτού».
Σήμερα βλέπει κανένας, πιο πολύ από άλλον καιρό, τον άνθρωπο να ΄ναι κολλημένος στην αμαρτία, και να ΄ναι ταραγμένος, μ’ όλο που θαρρεί πως η ευτυχία του είναι στηριγμένη γερά στα τελειοποιημένα συστήματα της ζωής του.
Ποτές δεν φοβότανε τόσο πολύ ο άνθρωπος τη φτώχεια, την αρρώστια και τον θάνατο, όσο τα φοβάται τώρα, που δεν φοβάται τον Θεό. «Ζητήξετε τον Κύριο, ω κατάδικοι», λέγει ένας άγιος, «και δυναμωθήτε με την ελπίδα του».
Εμείς οι σημερινοί άνθρωποι δεν έχουμε ταπείνωση, δεν κάνουμε υπομονή, δεν μπορούμε να βαστάξουμε στην αδικία, γιατί δεν έχουμε αυτή την ελπίδα που γλυκαίνει τις πίκρες.
Κι όχι μοναχά δεν έχουμε ταπείνωση, μα δεν μας αρέσει κι ο ταπεινός ο άνθρωπος γιατί δεν έχουμε ήμερα αισθήματα.
Όπου δεν υπάρχει ταπείνωση, δεν υπάρχει αγάπη. Όπου υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει περηφάνια.
Όποιος αγαπά τις κολακείες και την καλοπέραση, δεν μπορεί να ΄χει ταπεινά αισθήματα. Όλα είναι δεμένα, το ΄να με τ’ άλλο, τα καλά, καθώς και τα κακά.
Είναι παράξενο πράγμα πως κατάντησε ο άνθρωπος σε τέτοια παραμόρφωση της ψυχής, ώστε να του φαίνεται πως ο νόμος του Θεού είναι το πιο βαρύ και το πιο δύσκολο πράγμα, ενώ είναι εύκολος και χαροποιός.
Κόντογλου Φ., 1996, Ευλογημένο Καταφύγιο, Αθήνα, , Εκδ. Ακρίτας, σελ.268- 274
πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου