Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 27-5-1990] [Β232]
Μόλις προχθές, αγαπητοί μου, την Πέμπτη, εορτάσαμε την εορτήν της Αναλήψεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πριν ο Κύριος αναληφθεί, ρωτήθηκε από τους μαθητάς Του: «Κύριε», του είπαν, «εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν τῷ Ἰσραήλ; (:Αυτόν τον καιρό –δηλαδή- θα αποκαταστήσεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;)». Και ο Κύριος απήντησε: «Οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ Πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ». «Καὶ παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου· οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας». Δηλαδή «δεν είναι δικό σας θέμα να γνωρίζετε τους χρόνους και τους καιρούς, που είναι κάτω από την εξουσία του Θεού Πατρός. Και παρήγγειλε εις αυτούς να μη χωρίσουν μεταξύ των από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να περιμένουν την υπόσχεση του Πατρός, την οποίαν ακούσατε από μένα. Όχι ύστερα από πολλές ημέρες».
Η ερώτησις των μαθητών, αφορούσε, όπως είδαμε, τον χρόνον αποκαταστάσεως της βασιλείας του Δαβίδ, αλλά και εκδιώξεως των Ρωμαίων ως κατακτητών της περιοχής, της γης των. Αλλά αυτή, όμως, η αντίληψις, όπως και η ερώτησις αντίστοιχα, δεν είχε βάθος. Είχε καθαρά μίαν εθνικήν διάστασιν. Και δεν είχε περισσότερο βάθος. Ο Κύριος, όμως, απήντησε γενικά. Ότι εξουσιαστής του χρόνου είναι μόνος ο Θεός. Εντούτοις, ο χρόνος της πνευματικής Βασιλείας του Θεού, διότι περί της πνευματικής Βασιλείας ο λόγος, κι όχι περί της βασιλείας του Δαβίδ, με εθνικές διαστάσεις, δεν ήταν πλέον εγγύς, όπως έλεγε και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, αλλά και ο Κύριος στο ξεκίνημά Του, ότι «ἤγγικεν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ», αλλά ήταν ήδη παρούσα η Βασιλεία του Θεού, ήτο συντελεσθείσα η Βασιλεία του Θεού. Αφού ο Κύριος ήδη αναχωρεί από τη γη, αφήνοντας την Βασιλεία Του πάνω στη γη. Όσο γι’ αυτή, την Βασιλεία του Θεού δηλαδή, θα ολοκληρούτο με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, που δεν θα αργούσε να έλθει. Γι'αυτό τους είπε: «Οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας». Αυτό και αποτελεί το κεντρικόν σημείον της σημερινής μας ομιλίας.
«Οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας». «Όχι ύστερα από πολλές ημέρες». Γιατί αυτές οι μεσολαβήσασες ημέρες, δηλαδή αυτές που περιεκλείοντο μεταξύ των λόγων του Κυρίου που είπε ή της Αναλήψεώς Του και της Πεντηκοστής, δεν ήταν παρά ένα μόνον δεκαήμερον. Ένα δεκαήμερο σιωπής του ουρανού, αλλά και αναμονής της Γης. Ένα δεκαήμερο μιας σιωπής και μιας αναμονής, απόλυτα δυναμικής. Και σημειώνει το βιβλίον των «Πράξεων των Αποστόλων»: «Τότε -Πότε; Μετά την Ανάληψιν· την ιδίαν ημέραν και την ιδίαν ώραν, μετά την Ανάληψιν- ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ -Ποιοι; Οι μαθηταί και όσοι ήσαν μαζί τους -ἀπὸ ὅρους τοῦ καλουμένου ἐλαιῶνος... καὶ ὅτε εἰσῆλθον -εις την πόλιν δηλαδή- ἀνέβησαν εἰς τὸ ὑπερῶον -εκεί που είχε λάβει χώρα και ο Μυστικός Δείπνος-. Οὗτοι πάντες ἦσαν (:Όλοι αυτοί ήσαν) προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει (:Όλοι μαζί, λέγει, ήσαν ‘’προσκαρτεροῦντες’’, περιμένοντες, αναμένοντες, επιμένοντες, με μία ψυχή, με μία καρδιά, με ένα φρόνημα, στην προσευχήν και στην δέηση)».
Ώστε, λοιπόν, ήταν ένα δεκαήμερο αυτό περισυλλογής, προσευχής, δεήσεως και ομοφροσύνης. Αλλά δεκαήμερον, όμως, δυναμικόν. Διότι η προσευχή δεν είναι μία σιωπηλή κατάστασις που εκφράζει νέκρα. Όπως θα λέγαμε... –δεν είναι σωστό, αλλά το λέω σαν έκφραση- όπως θα λέγαμε: «μια νέκρα είναι η έρημος Σαχάρα». Όχι. Ήταν ένα δεκαήμερον πολλής ζωής και πολλής δυναμικότητος. Επειδή είπα, δεν είναι σωστό, επιτρέψατέ μου, μέσα σ’ αυτήν την άμμον, την έρημον, υπάρχουν κάποια άνθη μικροσκοπικά, που μόνο με το μικροσκόπιο βλέπονται και είναι καταγεμάτη η έρημος που έχει αφήσει καταπλήκτους τους επιστήμονες. Δεν υπάρχει τίποτε νεκρόν. Το είπα σαν παράδειγμα και το παράδειγμα τώρα… του παραδείγματος έκανα ερμηνεία, για να μη σας αφήσω κενό. Περίμεναν, λοιπόν, τώρα οι μαθηταί τι; Με λαχτάρα και υπομονή την επαγγελίαν του Πατρός, την υπόσχεσιν του Πατρός· που τους είχε πει ο Κύριος. Όλοι οι άγιοι έχουν μάθει, αγαπητοί μου, να περιμένουν καταρτιζόμενοι.
Ο παλαιός νόμος, είναι γνωστό ότι δεν επέτρεπε τον δημόσιον βίον κάτω του 30ού έτους της ηλικίας. Έτσι βλέπομε έναν γίγαντα Ιωάννην Βαπτιστήν, να πρέπει να συμπληρώνει το 30όν έτος της ηλικίας του, να μένει δηλαδή στην σιωπή, σε μία σιωπή όμως δυναμική, το επαναλαμβάνω, γεμάτη από κατάρτιση, γεμάτη από ωριμότητα, για να βγει στον δημόσιο βίο κάπου τριάντα ετών. Αυτός ο Κύριος Ιησούς, δεν είχε ανάγκη βεβαίως ωριμότητος, αλλά υπήρχε ανάγκη πληρώσεως του νόμου. Κι Εκείνος εξέρχεται στον δημόσιον βίον κάπου 30 ετών. Κι αυτός ο Απόστολος Παύλος, ο άλλος γίγας, όταν επήρε την κλήσιν εξ ουρανού, κατέφυγε εις την έρημον της Αραβίας. Θα λογαριάσετε, όχι της τραπεζοειδούς Αραβίας, αλλά της πετραίας Αραβίας, που είναι ανατολικά, θα λέγαμε, του Ιορδάνου, προς βορράν. Δηλαδή από την Δαμασκό ανατολικά. Κατέφυγε εκεί τρία χρόνια. Τι να κάνει εκεί; Για μια περισυλλογή. Και για μια προετοιμασία. Να τακτοποιήσει ό,τι του απεκαλύφθη και ό,τι του απεκαλύπτετο. Να τα τακτοποιήσει όλα αυτά στον νου του και στη σκέψη του.
Βλέπετε, λοιπόν, ότι αυτός ο χρόνος μιας σιωπής είναι τόσο αναγκαίος, τόσο σπουδαίος, όπως το ίδιο πράγμα συμβαίνει και για τον κάθε άνθρωπο; Τι νομίζετε πως είναι τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια; Δεν είναι παρά χρόνια σιωπής, χρόνια καταρτισμού, ωρίμανσης της προσωπικότητος, τόσο στα Γράμματα, όσο και προπαντός στην πνευματική ζωή. Δεν είναι, λοιπόν, άχαρα χρόνια, άγονα χρόνια. Είναι χρόνια προετοιμασίας. Σ’ αυτά τα χρόνια ετοιμάζεται και ο νέος και η νέα, στο μεγάλο μυστήριο του γάμου και της οικογενείας. Δυστυχώς, τώρα να πω με ποσοστά; Δεν κάνομε βεβαίως λογαριασμούς, αλλά θα σας έλεγα, από μια εμπειρία που έχομε όλοι μας λίγο πολύ μέσα στην κοινωνική μας ζωή, οι πιο πολλοί, τελείως, σχεδόν τελείως ακατάρτιστοι προσέρχονται εις τον γάμον. Δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν ούτε τον εαυτό τους, ούτε την σύζυγό τους κι αντίστροφα, ούτε τα ερχόμενα παιδιά. Δεν είναι σε θέση. Δεν έχουν ωριμότητα. Δεν έχουν το αίσθημα της ευθύνης. Δεν έχουν την γνώση εκείνη που χρειάζεται για να συμπήξει κανείς το πιο ιερό και το πιο σπουδαίο πράγμα επάνω στη γη, αυτό που λέγεται «οικογένεια», για να ‘ρθουν καινούριοι άνθρωποι εις τον κόσμον αυτόν. Συνεπώς θα λέγαμε, αυτά τα χρόνια είναι χρόνια προετοιμασίας.
Παλιότερα οι μητέρες ετοίμαζαν την προίκα στην κόρη. Δεν ξέρω τώρα πια, καταργήθηκε, λένε, δεν ξέρω, έτσι λένε, η κοπέλα μάθαινε κάποια γράμματα, λίγα ή πολλά. Παράλληλα, ετοιμαζόταν στον ιματισμό της και σε ό,τι άλλο. Αγόραζαν από την αγορά ιματισμό και η κοπέλα κυρίως τον τακτοποιούσε. Να ράψει, να κεντήσει, να τακτοποιήσει, να βάλει στο μπαούλο, να περιμένει να έρθει η ώρα του γάμου. Τι φοβερό πράγμα να έρθει η ώρα του γάμου και να μην έχει ένα σεντόνι η κοπέλα. Θα μου πείτε, έχομε τα καταστήματα. Μα τα καταστήματα έχουν και τις ντομάτες, και τα κολοκυθάκια και τα αγγουράκια και τις πατάτες. Εσύ έχεις κήπο. Είσαι αγρότης. Όλα από τον μανάβη; Όλα; Πού είναι εκείνο το παλιό νοικοκυριό; Θα μου πείτε, άλλαξε το σχήμα της κοινωνίας. Άλλαξε, αλλά δεν άλλαξε στο καλύτερον. Είσαστε μάρτυρες και μπορείτε να το βεβαιώσετε στον εαυτό σας. Δεν άλλαξε στο καλύτερο. Έτσι να γίνει ένας συναγερμός αύριο το πρωί, το σπίτι δεν έχει μέσα ούτε 100 γραμμάρια τρόφιμα. Γιατί; Γιατί μάθαμε να παίρνομε καθημερινά από τον μπακάλη, από το σούπερ μάρκετ, δεν ξέρω τι. Δεν κάνομε εργασία, δεν ετοιμαζόμαστε. Δεν έχομε εκείνο που θα μας βοηθήσει στο να δημιουργήσομε ταυτόχρονα και την προσωπικότητά μας. Όταν η κοπέλα πάει και ψωνίσει την προίκα της τελευταία στιγμή παραμονές του γάμου, δεν είναι το ίδιο να καθίσει χρόνια να κεντάει και να φτιάχνει και να ράβει. Το ίδιο είναι; Το να πας να ψωνίσεις, δεν σου ωριμάζει την προσωπικότητα. Το να καθίσει η κοπέλα χρόνια εκεί με το βελόνι και με τη ραπτομηχανή, της ωριμάζει την προσωπικότητα. Είναι το ίδιο; Τέλος πάντων. Λέει ένας ξένος συγγραφεύς ότι είναι η δυναμική αναμονή του σιταριού μέσα στο χώμα κατά τον χειμώνα, εκεί που ετοιμάζεται ψωμί πολύ, έτσι μοιάζουν τα χρόνια, αυτά, της σιωπής.
Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το διάστημα της σιωπής του ουρανού… σιωπά ο ουρανός, ανέβηκε ο Κύριος στον ουρανό, θα λέγαμε «μία ουράνιος νηνεμία». Σιωπά ο ουρανός. Έγινε και κάτι ακόμη στη Γη. Σημειώνει πάλι το βιβλίο των Πράξεων: «Καὶ τὴν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λάβοι ἕτερος -είπε ο Απόστολος Πέτρος κατά τους προφήτας- δεῖ οὖν τῶν συνελθόντων ἡμῖν ἀνδρῶν ἐν παντὶ χρόνῳ ἐν ᾧ εἰσῆλθε καὶ ἐξῆλθεν ἐφ’ ἡμᾶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἕως τῆς –ημέρας- ἧς ἀνελήφθη ἀφ’ ἡμῶν, μάρτυρα τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ γενέσθαι σὺν ἡμῖν ἕνα τούτων». Πρέπει να προβούμε σε εκλογή ενός Αποστόλου. Όχι για να είναι ο αριθμός «δώδεκα» πάντοτε. Ήτο και αυτό. Υπήρχε λόγος. Αλλά για να σταθεί μάρτυρας μαζί μ’ αυτά, μαζί με μας, της Αναστάσεώς Του, της αναστάσεως του Χριστού, αλλά και όλης της ζωής του Χριστού. Μάρτυρας. Αυτόπτης μάρτυς. Τι σπουδαίο! Έπρεπε, λοιπόν, να γίνει αυτή η εκλογή. Ήταν τόσο μεγάλης σημασίας αυτή η μαρτυρία της ζωής του Χριστού. Αλλά προπαντός και κυριότατα της Αναστάσεώς Του.
Η ζωή της Εκκλησίας, αγαπητοί μου, μέσα σ’ αυτό το δεκαήμερο, αποτελούσε μια μικρογραφία της ζωής της ανάμεσα στις δύο παρουσίες του Χριστού. Στην πρώτη και στην Δευτέρα Παρουσία. Διότι μέσα στους αιώνες που θα διέρρεαν και διαρρέουν και διέρρευσαν είκοσι αιώνες, ο χρόνος αυτός δεν ήτο παρά χρόνος αναμονής -και είναι- χρόνος αναμονής του Χριστού. Ο χρόνος που σιωπά ο ουρανός και αφήνεται ένα ευρύ περιθώριο στην πίστη ότι ο Κύριος θα ξανάρθει. Ένα περιθώρια καλλιεργείας της ψυχής και ετοιμασίας της ψυχής για την υπάντησιν του Κυρίου. Πολλές παραβολές μέσα στα Ευαγγέλια αναφέρουν αυτήν την αναμονή, την σιωπή του ουρανού και την αναμονή. «Άνθρωπός τις», λέει, «εμοίρασε διακονίες στους δούλους του και έφυγε εις χώραν μακράν… Και ήρθε ξανά…», κ.λπ. κ.λπ. Έχομε αρκετές παραβολές που εκφράζουν αυτόν τον χρόνον της σιωπής, της αναμονής. Ο Κύριος μοιάζει ότι απουσιάζει, ότι δεν είναι παρών και αφήνει την Εκκλησία Του να εργαστεί.
Ακόμη, μέσα σ’ αυτόν τον χρόνον, όπως στο υπερώον τότε, ήταν η Μαρία, η μητέρα του Ιησού «καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ», μας λέγει το ιερόν κείμενον και οι Απόστολοι και όχλος ονομάτων ως εκατόν είκοσι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά, σε εκείνο το δεκαήμερο, πάλι μία μικρογραφία της παρουσίας μες στην Εκκλησία, στους αιώνες που διέρρευσαν, της Θεοτόκου και των αγίων της Εκκλησίας. Μία μικρογραφία.
Οι δέκα ημέρες αυτές, δεν είναι χρόνος μακρύς· όπως και η σιωπή γίνεται στον ουρανό· που είναι κι εκεί, όπως μας λέγει το βιβλίον της Αποκαλύψεως, ένα ημίωρον. Δεν λέει «μία ώρα». Λέει «ένα ημίωρον». Μισή ώρα. Και αυτή η «μισή ώρα» δείχνει το βραχύ του χρόνου. Λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο 8ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως: «Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγῖδα τὴν ἑβδόμην, ἐγένετο σιγὴ ἐν τῷ οὐρανῷ ὡς ἠμίωρον». Όταν άνοιξε ο άγγελος ο έβδομος, την 7η σφραγίδα, την αντίστοιχον, έγινε στον ουρανό, λέγει, σιγή· μισή ώρα, περίπου μισή ώρα. Ως ημίωρον. Τι σημαίνει αυτό; Μικρός χρόνος. Όχι πολύς. Για κάποια γεγονότα που θα εγίνοντο βεβαίως με το άνοιγμα της 7ης σφραγίδος. Αλλά αν το πάρομε αυτό το σημείον με μία γενική θεώρηση, θα λέγαμε ότι ουσιαστικά εκφράζει την σιωπή του ουρανού ανάμεσα στις δύο παρουσίες του Χριστού. Μπορεί να είναι είκοσι αιώνες. Αλλά τι είναι 20 αιώνες; Η Εκκλησία η στρατευομένη να βρίσκεται 20 αιώνες επί της Γης, δεν είναι χρόνος μακρύτατος. Η ιδία η Αγία Γραφή μάς λέγει: «Ὁ Κύριος ἐγγύς». Κι αυτό το «ἐγγύς» δεν είναι τροπικόν, είναι χρονικόν. Ο Κύριος μάς λέγει: «Ναί, ἔρχομαι ταχύ». «Ναι, έρχομαι γρήγορα». Γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα· που σύμβολον είναι αυτό το δεκαήμερον που σας είπα.
Και τι ακριβώς τώρα ο ουρανός σιωπά; Είτε οι άνθρωποι πιστεύουν, είτε οι άνθρωποι δεν πιστεύουν, είτε ευλαβούνται, είτε δεν ευλαβούνται, αφήνεται η δράσις της προαιρέσεώς των. Πόσο μεγάλο! Ιδού η ελευθερία του ανθρώπου. Να φανείς ποιος είσαι. Να φανείς πώς εργάζεσαι, πώς αντιλαμβάνεσαι και πώς πιστεύεις.
Ακόμη, λέγει εδώ ότι ο Κύριος Ιησούς δεν εδήλωσε πόσος καιρός θα ήταν, για να ήρχετο το Πνεύμα το Άγιον. Απλώς είπε: «Οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας». Όχι πολλές ημέρες μετά. Προσέξτε τι λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος. Και αυτό έχει πάρα πολλή σημασία και αξία για μας. «Καὶ οὐκ ἐδήλωσεν πότε, ἵνα ἀεὶ γρηγορῶσιν. Ἀλλ’ ὅτι μὲν ἐγγὺς ἔσται εἶπεν ἵνα μὴ ἐκλυθῶσιν· πότε δέ, οὐκέτι προσέθηκεν, ἵνα ἀεὶ νήφωσιν». «Δεν είπε», λέγει, «πότε». Και δεν τους το είπε για να αγρυπνούν, να γρηγορούν πάντοτε. Πάντοτε να νήφουν. Αλλά και δεν είπε απεριόριστα· «οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας». Γιατί; «ἵνα μὴ ἐκλυθῶσιν». Βαρεθούν. Περιμένουν, περιμένουν, πότε θα γίνει; Περιμένουν, περιμένουν. Ούτε λοιπόν αναγγέλλει το πότε, ούτε και αργεί. Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο ψυχολογικότατες στιγμές, έρχεται ο Κύριος. Δίδει εκείνο το οποίον υπόσχεται. Και όπως βλέπομε, ότι δεν μας εδηλώθη το πότε θα πεθάνομε. Θα πεθάνομε. Πότε θα πεθάνομε; Δεν ξέρομε. Γιατί; «Ἵνα ἀεὶ γρηγορῶμεν, ἵνα ἀεὶ νήφωμεν». «Πάντοτε να είμεθα ξυπνητοί και πάντοτε να νήφομε, να διατηρούμε καθαρή καρδιά».
Το ίδιο πράγμα έγινε και για το θέμα της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας. Πότε θα έλθει; Ακούστε. Τι είπε ο Χριστός; «Ἔρχομαι ταχύ». «Έρχομαι γρήγορα». Όμως… επροσέξατε; Πότε; Επέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι πολλά. Είναι μία πίστωσις χρόνου, για να πληροφορηθεί η Γη το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Αδιάφορον εάν η Γη αποδεχθεί ή δεν αποδεχθεί το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Αλλά να το ακούσει η Γη το κήρυγμα του Ευαγγελίου. «Μή τι τοίνυν θαυμάζεις- λέγει πάλι ο Ιερός Χρυσόστομος -ἢ τὴν ἡμέραν τῆς συντελείας, (:Μη –λέγει-, τι απορείς; Όταν δε λέγει πάλιν την ημέρα της συντελείας…) ὅπου καὶ ταύτην τὴν οὕτως ἐγγύς οὖσαν οὐκ ἠθέλησε ποιῆσαι κατάδηλον. Καὶ μάλα εἰκότως (:και πολύ φυσικά) ἵνα γρηγορότες ὦσιν καὶ ἐν προσδοκίᾳ καὶ μερίμνῃ(:για να βρίσκονται οι άνθρωποι σε μία εγρήγορση, για να είναι σε μία προσδοκία, να είναι σε μία μέριμνα, σε μία φροντίδα)».
Όταν, αγαπητοί μου, γράφει ο Κύριος, στον άγγελο της Σμύρνης, δηλαδή στον επίσκοπο της Σμύρνης, στην Αποκάλυψη, σημειώνει: «Μηδὲν φοβοῦ (:Τίποτα να μη φοβάσαι) ὃ μέλλεις παθεῖν (:απ’ ό,τι πρόκειται να πάθεις) καὶ ἔξετε θλῖψιν ἡμέρας δέκα (:και θα έχετε θλίψη, πίεση, στενοχώρια, δέκα ημέρες)». Δηλαδή τόσα χρόνια, τόσους αιώνες, δέκα ημέρες! Πού δείχνει τι; Το μικρόν του διαστήματος, το μικρόν του χρόνου. Ένα σ’ ενδιαφέρει: «Γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς(: και θα σου δώσω το στεφάνι της ζωής)». Μόνο τούτο: «Γίνε πιστός μέχρι τον θάνατό σου. Ή ακόμη, μέχρι μαρτυρικόν θάνατον γίνε πιστός».
Και αυτές οι δέκα μέρες, αγαπητοί, είναι το σύμβολον του μικρού χρόνου των πειρασμών! Μέσα σ’ αυτές τις δέκα ημέρες, που είναι σύμβολο πια, ε; Θα δοκιμαστεί η υπομονή μας, η πίστις μας, η αγάπη μας προς τον Κύριον. Γιατί η ζωή μας δεν είναι παρά… ολόκληρη η ζωή μας, δέκα ημέρες! Γιατί και ο περικλειόμενος χρόνος μεταξύ των δύο παρουσιών, σας το είπα πιο μπροστά, είναι 10 ημέρες! Κι ο Κύριος το υπεσχέθη: «Οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας». Όχι πολύ αργότερα. Και η πρώτη Του επαγγελία ήταν η αποστολή του Αγίου Πνεύματος εις τον κόσμον. Κι αυτή εξεπληρώθη τόσο σύντομα. Κι έδωσε άλλη μία επαγγελία, άλλη μία υπόσχεση. Ότι θα ξανάλθει. Και ο χρόνος αυτός δεν είναι μακρύς. Αλλά εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι θα ξανάρθει ο Κύριος. «Ὁ Κύριος», λέγει ο Απόστολος Πέτρος, οὐ χρονιεῖ». «Δεν αργεί ο Κύριος. Θα ξανάρθει».
Αγαπητοί, ο χρόνος της ζωής μας δεν είναι μακρύς. Μέσα σ’ αυτό τον χρόνο θα πολλαπλασιάσομε το τάλαντο της ευσεβείας. Γι'αυτό ακριβώς είναι χρόνος δυναμικός. Δεν είναι στατικός, δεν είναι νεκρός. Θα μένομε άγρυπνοι, αναμένοντες τον Κύριον· που ένα Του όνομα από τα πολλά που αποκαλύπτει η Αγία Γραφή για το πρόσωπό Του, είναι και το όνομα: «κλέπτης». Είναι το Φως -«Ἐγὼ εἰμί το φῶς, Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ζωή, Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ἀνάστασις». Ένα απ’ αυτά είναι και το όνομα «κλέπτης». «Ἔρχομαι», λέγει, «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί». Έρχεται. Πότε; Εκείνος το ξέρει. Έρχεται. Γρήγορα. Οι μαθηταί πήραν την υπόσχεσιν ότι θα λάβουν το Πνεύμα το Άγιον. Κι εμείς θα αγωνιζόμεθα και έως ότου λάβομε το Πνεύμα το Άγιον. Εκείνοι εμαθήτευσαν παρά τους πόδας Του τρία χρόνια. Και περίμεναν δέκα ημέρες, για να πάρουν το Πνεύμα το Άγιον. Ό,τι συνέβη με τους μαθητάς και με μας θα συμβεί. Το ίδιο πράγμα. Αρκεί δυναμικά να σιωπούμε και να περιμένομε μέσα στο δεκαήμερον της ζωής μας.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
πηγή: https://aktines.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου