Καθώς βλέπουμε να φουντώνει η πολεμική αντάρα στην Ουκρανία και να απλώνονται απειλητικά τα σύννεφα μιας πιθανής παγκόσμιας σύρραξης, τα πολυτιμότερα «όπλα» που μπορούμε να στείλουμε προς τους λαούς που δοκιμάζονται δεν είναι αυτά που έσπευσαν να στείλουν τα καλύτερα «μαθητούδια» της Δύσης που κυβερνούν τούτη ‘δω τη γωνιά της Ευρώπης, άλλα η στροφή του λαού προς την μετάνοια, την προσευχή, την εξομολόγηση, την παράκληση.
Οι πρόγονοι μας σε κάθε παγκόσμια ή εθνική κρίση είχαν μπροστάρηδες τους Αγίους, τα εικονίσματα, τις λιτανείες. Κι εμείς εδώ και πολλά χρόνια βάλαμε αρχηγούς τα ξεροκέφαλα μας, παραγκωνίσαμε τα Άγια σε μια άκρη και τρέχουμε δίπλα τους μόνο στην ανάγκη.
Ας συνέλθουμε και ας επιστρέψουμε στις ρίζες μας πριν είναι αργά. Είναι ευκαιρία καθώς μπαίνουμε και στη πνευματική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, να πυκνώσουν τα εκκλησιάσματα για να δυναμώσουν οι δεήσεις υπέρ ειρήνης του σύμπαντος κόσμου. Η Παναγία η Παρηγορήτρια στον Βύρωνα κλαίει ακατάπαυστα εδώ και 17 μήνες, και να που βρεθήκαμε στα πρόθυρα παγκοσμίου πολέμου και ακούμε ηγέτες να μιλούν ανοιχτά για πυρηνικό ολοκαύτωμα. Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που η Θεοτόκος μας προειδοποιούσε με τα δάκρυα της να αλλάξουμε ρότα;
Ομόδοξα και ομοεθνή αδέρφια σκοτώνονται στο Ουκρανικό μέτωπο, οι οικονομίες έχουν τρελαθεί, οι ολιγάρχες έχουν αφηνιάσει, οι αγορές παραλύουν και μια φοβερή επισιτιστική κρίση προβάλει στον ορίζοντα. Και εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά; Ως συνήθως αναλωνόμαστε σε αυτό που κάναμε ανέκαθεν. Τρωγόμαστε μεταξύ μας. Σπαταλάμε φαιά ουσία για να φτιάξουμε κερκίδα. Διαλέγουμε βιαστικά το «στρατόπεδο» μας και ταμπουρωνόμαστε πίσω από τις φωνακλάδικες αντιλήψεις μας, για να διδάξουμε ποια είναι η «σωστή πλευρά της ιστορίας».
Συμπεριφερόμαστε σαν αλάνθαστοι υπερασπιστές της αλήθειας, εκτοξεύουμε πυρά προς πάσα κατεύθυνση, αφορίζουμε a priori οτιδήποτε ενοχλεί την κοσμοαντίληψη μας. Και κάποιες φορές βγάζουμε εκτός… συναγωνισμού ακόμα και το Ευαγγέλιο. Είναι δυνατόν χριστιανοί άνθρωποι να μεταμορφώνονται σε πολεμοχαρή όντα και να φανατίζονται υπέρ οποιουδήποτε πολέμου; Εφόσον ο Χριστός είπε άπαξ διαπαντός «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί», τι ψάχνουμε παραθυράκια για να χαϊδέψουμε τον – οποιασδήποτε μορφής – οπαδισμό μας; Χριστιανός και προσωπολάτρης ΔΕΝ συμβαδίζει.
Ακόμα χειρότερα κάποιοι αρέσκονται να το ρίχνουν στα εσχατολογικά «παζλ», ανακατεύοντας ψηφίδες προφητειών, και μεταδίδοντας πανικό σε ολιγόψυχους χριστιανούς. Φτιάχνοντας ένα μενού από γνήσιες και αμφιλεγόμενες προφητείες βγάζουν το δικό τους πόρισμα (αχταρμά) αυτοδικαίωσης, γυρίζουν πλευρό και περιμένουν να τους έρθει η εθνική αναλαμπή ουρανοκατέβατη.
Βρε ταλαίπωρε άνθρωπε, εδώ δεν μπορείς να ξεδιαλύνεις αν η είδηση που σου μετέδωσε το τάδε πρακτορείο ειδήσεων είναι αληθινή ή προϊόν προπαγάνδας, και βγάζεις ακλόνητο συμπέρασμα για τις θεϊκές αποκαλύψεις; Οι προφητείες ναι μεν είναι «τηλεγραφήματα» του Θεού προς τους Αγίους, άλλα ποιος σου είπε πως γνωρίζει ο καθένας μας πνευματική «ανάγνωση»;
Και τέλος πάντων, δεν λέει κανείς να μην παίρνει κάποιος θέση στις γεωπολιτικές εξελίξεις. Ασφαλώς και θα πάρει. Ούτε λέει κανείς να μην μελετά τις γνήσιες προφητείες από αναγνωρισμένους Αγίους. Άλλα το θέμα είναι να μην αναλώνεται ο πιστός στη φαγωμάρα του κοσμικού φρονήματος ή σε μια ακατάσχετη προφητολογία, χάνοντας εντελώς την ουσία.
Δηλαδή το ότι ο Χριστός δίδαξε πως ο κόσμος ποτέ δεν καλυτερεύει από έξω προς τα μέσα, άλλα από μέσα προς τα έξω. Δεν θα σε σώσει καμία κυβέρνηση, κανένας δημοφιλής ηγέτης και καμία προφητεία που έχεις βολέψει στα μέτρα σου, αν δεν ξεκινήσεις πνευματική επανάσταση από την ψυχή σου. Ό,τι περισσεύει από τις καρδιές μας, αυτό είναι που αντικατοπτρίζεται στον σημερινό κόσμο. Μας αρέσει;
Η μετάνοια θα φέρει την ειρήνη
Σήμερα ο πόλεμος γίνεται θέαμα στις τηλεοράσεις, και συνηθίσαμε με απάθεια να βουλιάζουμε στους ζεστούς μας καναπέδες για να ακούσουμε σειρήνες πολέμου και εκρήξεις από τηλεοπτικές ανταποκρίσεις. Ακόμα και τώρα που ο καπνός αναδύεται από την Ευρωπαϊκή γειτονιά.
Για να δούμε τι θα γίνει όμως αν ακουστούν ζωντανά οι σειρήνες στον τόπο μας, και αν γίνουμε εμείς πρωταγωνιστές σε τηλεοπτικά δίκτυα άλλων χωρών, όπου πολίτες θα κάθονται στη θαλπωρή του δικού τους καναπέ, για να δουν με την περιέργεια ενός σινεφίλ που βλέπει ντοκιμαντέρ, το πως θα οδηγούνται οι Έλληνες στα καταφύγια και στα στρατόπεδα.
Εκεί θα δεις που θα πάνε και οι κερκίδες, και οι προσωπολατρίες, και οι αναλύσεις προφητειών, και οι σφυγμομετρήσεις, και οι πολιτικές κόντρες. Χρειάζεται να φτάσουμε εκεί όμως;
Σαρακοστή ανοίγεται μπροστά μας. Πάντα ανοιχτός ο ουρανός και τώρα περισσότερο. Ας βγουν και οι ψυχές από τα μίζερα καβούκια τους, να αναπέμψουν παρακλήσεις και ευχαριστίες. Από ένα μικρό εκκλησάκι με μερικούς ευσεβείς ανθρώπους, γίνονται οι μεγαλύτερες ειρηνευτικές «επιχειρήσεις» που μπορεί να γνωρίσει αυτός ο κόσμος. Αυτή η καθημερινή, πολλαπλή, ασταμάτητη προσευχή, είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία μιας ανθρωπότητας που βρίσκεται σε παραζάλη.
Μπορεί από κανέναν ισχυρό της γης να μην υπολογίζονται τα ταπεινά εκκλησιάσματα, άλλα αυτή είναι ολόκληρη η ιστορία της Χριστιανοσύνης. Χωρίς να λογαριάζεται καθόλου από τους κοσμοκράτορες, άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει τον κόσμο.
Η παγκόσμια αναταραχή και η απειλή του πολέμου, μας δίνει έναν επιπλέον λόγο να μπούμε με περισσότερη θέρμη στο πνευματικό στάδιο της Σαρακοστής που ανοίγει τις πύλες του, και μας περιμένει να ριχτούμε στον αγώνα. Ας απομακρυνθούμε όσο γίνεται από τις κοσμικές έριδες και να αθληθούμε ψυχή τε και σώματι για να επέλθει ειρήνη στον κόσμο. Κανένα «Κύριε ελέησον» δεν θα πάει χαμένο, καμία Παράκληση δεν θα μείνει αναπάντητη, και κανένας Χαιρετισμός προς την Υπέρμαχο Στρατηγό δεν θα πέσει στο κενό.
πηγή: /www.sportime.gr/apopseis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου