*************************
[Oμιλία ΙΓ΄:] «Ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν. ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν (:Μεταχειρίζομαι ανθρώπινο τρόπο εκφράσεως εξαιτίας της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσεώς σας, η οποία είναι ακόμα σαρκική και γι’ αυτό η άσκηση της αρετής σάς φαίνεται δουλεία. Όπως δηλαδή προσφέρατε τα μέλη σας σκλάβα στην αμαρτία, που κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο και παραβάτη του νόμου, για να διαπράττετε την ανομία, έτσι τώρα να προσφέρετε τα μέλη σας δούλα στην ενάρετη ζωή, για να προοδεύσετε σε αγιότητα)»[Ρωμ.6,19].
Επειδή ζήτησε μεγάλη προσοχή στον τρόπο της ζωής τους, προτρέποντάς τους να είναι νεκροί ως προς τον κόσμο, να έχουν πεθάνει ως προς την κακία και να μένουν ακίνητοι στην διάπραξη των αμαρτημάτων, και φαινόταν πως έλεγε κάτι μεγάλο και βαρύ και που ξεπερνάει την ανθρώπινη φύση, θέλοντας να δείξει, ότι δεν απαιτεί τίποτε το υπερβολικό, ούτε όσο έπρεπε σε εκείνον που απόλαυσε τόσο μεγάλη δωρεά, αλλά και υπερβολικά μέτριο και ελαφρύ, το αποδεικνύει από τα αντίθετα, και λέγει «Ομιλώ με ανθρώπινο τρόπο εκφράσεως». Σαν να έλεγε «από ανθρώπινες σκέψεις, απ’ αυτά που συνήθως γίνονται». Ή λοιπόν αυτό, ή το μέτριο φανερώνει με την ονομασία του ανθρώπινου. Γιατί και αλλού λέγει: «Πειρασμὸς ὑμᾶς οὐκ εἴληφεν εἰ μὴ ἀνθρώπινος(:Δεν σας κατάλαβε μέχρι τώρα πειρασμός μεγάλος, αλλά κάθε πειρασμός που αντιμετωπίσατε ήταν προσωρινός και ανάλογος με τις ανθρώπινες δυνάμεις σας)» [Α΄Κορ.10,13], δηλαδή, ανάλογος προς τις δυνάμεις του ανθρώπου και μικρός. «Ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν(:Όπως δηλαδή προσφέρατε τα μέλη σας σκλάβα στην αμαρτία, που κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο και παραβάτη του νόμου, για να διαπράττετε την ανομία, έτσι τώρα να προσφέρετε τα μέλη σας δούλα στην ενάρετη ζωή, για να προοδεύσετε σε αγιότητα)»[Ρωμ.6,19]. «Αν και υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους κυρίους, αλλά όμως απαιτώ το ίσο μέτρο της δουλείας. Γιατί έπρεπε βέβαια και πολύ περισσότερο να προσφέρετε, και τόσο περισσότερο, όσο και αυτή η εξουσία είναι μεγαλύτερη και καλύτερη από εκείνη. Αλλά όμως δεν απαιτώ τίποτε περισσότερο εξαιτίας της αδυναμίας σας».
Και δεν είπε «της προαίρεσεώς σας», ούτε «της προθυμίας σας», αλλά «της σάρκας σας», κάνοντας τον λόγο λιγότερο δυσάρεστο. Αν και το ένα είναι ακαθαρσία, ενώ το άλλο αγιασμός· το ένα ανομία, ενώ το άλλο ενάρετη ζωή. «Και ποιος είναι τόσο άθλιος», λέγει, «και ταλαίπωρος, ώστε να μην προσφέρει τόση προθυμία για την δουλεία του Χριστού, όση στην δουλεία της αμαρτίας και του διαβόλου;». Άκουσε λοιπόν τα επόμενα και θα γνωρίσεις καλά, ότι δεν προσφέρουμε ούτε αυτό το μικρό. Επειδή δηλαδή, όταν λεγόταν αυτό έτσι απλά, δεν φαινόταν πως είναι αξιόπιστο, ούτε ευπρόσδεκτο, ούτε ανεχόταν κανείς να ακούσει, ότι δεν υπηρετεί σαν δούλος τόσο στον Χριστό, όσο υπηρέτησε στον διάβολο, με τα επόμενα το αποδεικνύει αυτό και το κάνει αξιόπιστο, παρουσιάζοντας μπροστά τους την δουλεία εκείνη και λέγοντας πως την υπηρέτησαν. «Ὃτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ(:Η δουλεία όμως αυτή στην ενάρετη ζωή δεν είναι σκλαβιά, αλλά ελευθερία· διότι όταν ήσασταν δούλοι της αμαρτίας, ήσασταν βέβαια ελεύθεροι και όχι υποταγμένοι στη δικαιοσύνη και την αρετή)»[Ρωμ. 10,20]. Αυτό όμως που λέγει, σημαίνει το εξής: «Όταν ζούσατε μέσα στην κακία κα την ασέβεια και τα χειρότερα κακά, ζούσατε με τόσα μεγάλη υπακοή, ώστε να μην κάνετε εντελώς κανένα καλό». Γιατί αυτό σημαίνει: «ελεύθεροι ήσαστε ως προς τη δικαιοσύνη». Δηλαδή «δεν ήσαστε υποταγμένοι σε αυτήν, αλλά εντελώς αποξενωμένοι. Ούτε βέβαια μοιράζετε τον τρόπο της δουλείας στην δικαιοσύνη και την αμαρτία, αλλά παραδίνατε ολοκληρωτικά τους εαυτούς σας στην κακία».
Επομένως και τώρα, επειδή μετατεθήκατε προς την δικαιοσύνη να παραδώσετε ολοκληρωτικά τους εαυτούς σας στην αρετή, χωρίς να κάνετε εντελώς κανένα κακό, για να δείξετε τουλάχιστο ίσο το μέτρο. Μολονότι βέβαια δεν είναι μεγάλη η διαφορά της εξουσίας μόνο, αλλά και της δουλείας αυτής μεγάλη είναι η διαφορά, πράγμα που και αυτό αναπτύσσει με μεγάλη σαφήνεια, και δείχνει σε ποιους ήταν δούλοι τότε, και σε ποιους τώρα. Και δεν λέγει ακόμη τη ζημία που προέρχεται από το πράγμα, αλλά πρώτα λέγει την ντροπή. «Τίνα οὖν καρπὸν (:Ποια ωφέλεια λοιπόν)», λέγει, «εἴχετε τότε ἐφ᾿ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε;(:είχατε τότε από τα έργα της αμαρτίας, για τα οποία τώρα, όταν τα θυμάστε, ντρέπεστε; Καμία)». Γιατί τέτοια ήταν η δουλεία, ώστε και η ανάμνησή της τώρα προκαλεί ντροπή. Εάν όμως η ανάμνηση ντροπιάζει, πολύ περισσότερο η πράξη. «Ώστε τώρα κερδίσατε διπλά, και επειδή απαλλαχτήκατε από την ντροπή, και επειδή μάθατε σε ποια κατάσταση ήσαστε. Όπως ακριβώς λοιπόν τότε ζημιωνόσαστε διπλά, και επειδή κάνατε πράγματα που προκαλούσαν ντροπή, και επειδή δεν γνωρίζατε να ντρέπεστε, πράγμα που ήταν μεγαλύτερο από το πρώτο. Αλλά όμως εξακολουθούσατε να είστε δούλοι».
Αφού έδειξε λοιπόν με αφθονία την ζημία από αυτά που γίνονταν τότε, από την ντροπή, προχωράει και στο ίδιο το πράγμα. Ποιο λοιπόν ήταν το πράγμα; «Τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος(:Είχατε αντίθετα βλάβη μεγάλη, διότι το τελικό αποτέλεσμα των έργων εκείνων είναι θάνατος πνευματικός)»[Ρωμ. 10, 21]. Διότι αφού η ντροπή δεν φαινόταν πως ήταν πάρα πολύ ενοχλητικό πράγμα, έρχεται στο πολύ φοβερό, δηλαδή τον θάνατο· αν και βέβαια ήταν αρκετό και αυτό που λέχθηκε προηγουμένως. Σκέψου λοιπόν πόση είναι η δύναμη της κακίας, αφού βέβαια δεν μπορούσαν να απαλλαχθούν από την ντροπή, τη στιγμή που ήταν απαλλαγμένοι και από την τιμωρία. «Ποια λοιπόν αμοιβή», λέγει, «περιμένεις από την πράξη, όταν από την ανάμνηση μόνο, την στιγμή μάλιστα που είσαι απαλλαγμένος από την τιμωρία, κρύβεσαι και κοκκινίζεις, αν και βέβαια βρίσκεσαι σε τόσο μεγάλη χάρη;». Αλλ’ όμως δεν είναι τέτοια τα πράγματα του Θεού.
«Νυνὶ δὲ (:Τώρα όμως)», λέγει, «ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον (:που ελευθερωθήκατε από την αμαρτία και υποδουλώσατε τον εαυτό σας στον Θεό, έχετε βέβαιο κέρδος την πρόοδο στην αγιότητα, και τελικό αποτέλεσμα στην αιώνια ζωή)»[Ρωμ.6,22]. Το κέρδος εκείνων είναι η ντροπή και μετά την απαλλαγή, το κέρδος αυτών η αγιότητα· όπου όμως υπάρχει αγιότητα, υπάρχει κάθε παρρησία. Το τέλος εκείνων ο θάνατος, ενώ αυτών η αιώνια ζωή. Είδες πως άλλα δείχνει ότι έχουν δοθεί, ενώ άλλα ότι είναι σε ελπίδες, και από αυτά που έχουν δοθεί και εκείνα επιβεβαιώνει, από την αγιότητα την ζωή; Για να μη λέγεις λοιπόν ότι όλα είναι σε ελπίδες, δείχνει πως και εσύ ήδη κέρδισες. Πρώτο, το ότι απαλλάχθηκες από την πονηρία και τα παρόμοια κακά, που και η ανάμνησή τους προκαλεί ντροπή. Δεύτερο, το ότι έγινες δούλος στην δικαιοσύνη. Τρίτο, το ότι απόλαυσες την αγιότητα. Τέταρτο, το ότι θα κατορθώσεις την ζωή, και όχι την προσωρινή ζωή, αλλά την αιώνια. «Αλλά όμως μολονότι υπάρχουν και αυτά, τουλάχιστο», λέγει, «γίνετε δούλοι το ίδιο. Γιατί, αν και ο Κύριος υπερέχει πάρα πολύ, και η διαφορά της δουλείας και των βραβείων, για τα οποία είστε δούλοι, είναι μεγάλη, δεν απαιτώ τελικά τίποτε περισσότερο».
Έπειτα, επειδή ανέφερε όπλα και βασιλιά, επιμένει στην μεταφορά, λέγοντας: «Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν(:Ναι. Τότε ήσασταν δούλοι δυστυχισμένοι, διότι ο μισθός με τον οποίο η αμαρτία πληρώνει τους δούλους της είναι ο θάνατος. Αντίθετα το δώρο που δίνει ο Θεός στους δούλους Του είναι η αιώνια ζωή, την οποία αποκτούμε με την ένωσή μας με τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας)»[Ρωμ.6,23]. Αφού είπε «μισθός της αμαρτίας», για τα χρηστά δεν τήρησε την ίδια τάξη. Γιατί δεν είπε «ο μισθός των κατορθωμάτων σας», αλλά «το δώρο όμως του Θεού», δείχνοντας ότι δεν απαλλάχτηκαν από μόνοι τους, ούτε έλαβαν κάποια οφειλή, ούτε αμοιβή και ανταπόδοση των κόπων τους, αλλά από χάρη έγιναν όλα αυτά. Ώστε και από εδώ προέρχεται η υπεροχή, όχι γιατί τους απάλλαξε μόνο, ούτε γιατί τους μετακίνησε προς τα καλύτερα, αλλά γιατί έγινε αυτό χωρίς να κουραστούν ούτε να κοπιάσουν. Και όχι μόνο τους απάλλαξε, αλλά και πολύ περισσότερα τους έδωσε και με τον Υιό Του τα έδωσε.
Όλα αυτά όμως τα ανέφερε εδώ επειδή μίλησε και για τη χάρη, και πρόκειται στη συνέχεια να αναφέρει και τον νόμο. Για να μην τους κάνουν λοιπόν και τα δύο πιο αδιάφορους, ανέφερε ενδιάμεσα τα σχετικά με τον σωστό τρόπο ζωής, παρακινώντας παντού τον ακροατή στην φροντίδα της αρετής. Όταν βέβαια ονομάζει τον θάνατο «ὀψώνιον τῆς ἁμαρτίας(: μισθό της αμαρτίας)», τους φοβερίζει πάλι και τους ασφαλίζει προς τα μελλοντικά. Γιατί με τα προηγούμενα που τους θυμίζει, με αυτά τους κάνει και ευγνώμονες και ασφαλέστερους προς όλα εκείνα που ακολουθούν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
πηγή: https://aktines.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου