Ἀντιβλασφημικὸς ἀγῶν

 ΦΡΙΚΤΑΙ ΒΛΑΣΗΜΙΑΙ

    Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ μεγαλύτερος εὐεργέτης τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Εὐεργέτης. ὁ κορυφαῖος μαθητής του, αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος τῆς ζωῆς καὶ τῆς διδασκαλίας του, ὁ ἀπόστολος Πέτρος, εἶπε χαρακτηριστικῶς περὶ τοῦ Χριστοῦ˙ «Διῆλθεν εὐεργετῶν» (Πράξ. 10, 38). Ἡ δὲ εὐεργετικότης τοῦ Χριστοῦ δὲν περιωρίσθῃ εἰς ὡρισμένον τόπον καὶ χρόνον. Ἀλλὰ μετὰ θαυμαστὸν τρόπον, μυστηριώδη τρόπον, μετεδόθῃ, μεταδίδεται καὶ θὰ μεταδίδεται μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων εἰς ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ οἱ ἄπιστοι κατὰ ἕναν τρόπον ἀπολαύουν τῆς εὐεργεσίας τοῦ Χριστοῦ. Οἱ λόγοι του ὡς ἀκτῖνες ἡλίου διασκορπίζονται εἰς ὅλον τὸν κόσμον. «Οὐκ ἔστιν ὡς ἀποκρυβήσεται τῆς θέρμης αὐτοῦ» (Ψαλμ. 18, 7). Ἀπὸ τὴν θείαν διδασκαλίαν καὶ ζωὴν τοῦ Χριστοῦ λαμβάνουν ἰδέας πολλοὶ ἐκ τῶν λεγομένων μεγάλων, ἀλλʼ ἀποφεύγουν νʼ ἀναφέρουν τὸ ὄνομά του. Δὲν λέγουν ἕνα «εὐχαριστῶ». Δὲν ὑψώνουν τοὺς ὀφθαλμούς των πρὸς τὰ ἄνω. Δὲν εὐλογοῦν τὸν Χριστόν.

Ὁμοιάζουν οὖτοι μὲ τὰ ἀκάθαρτα ἐκεῖνα τετράποδα, τὰ οποῖα κατʼ ἀγέλας εἰσέρχονται εἰς δάσος βελανιδιῶν, τρώγουν καὶ ἀπολαμβάνουν λαιμάργως τοὺς κατὰ γῆς ἐρριμμένους καρπούς, γρυλλίζουν, θορυβοῦν, καὶ οὐδέποτε ὑψώνουν τὴν κεφαλήν των πρὸς τὰ ἄνω, διὰ νὰ ἴδουν πόθεν πίπτουν οἱ καρποί. Ἡ μόνη ἐκδήλωσις εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ δένδρον εῖνε, ὅτι λερώνουν τὸν κορμόν, βρωμίζουν τὸν τόπον, καὶ ἔπειτα ἀπέρχονται! Ἀλλὰ τὸ δένδρον καὶ πάλι θὰ δώσῃ τοὺς καρπούς του εἰς τὰ ἀχάριστα τετράποδα. Δένδρον ζωῆς ἀθάνατον, εὐσκιόφυλλον καὶ ἀγλαόκαρπον, εἶνε ὁ Χριστός. Οἱ καρποί του καὶ τὰ φύλλα του εἰς θεραπείαν τῶν ἐθνῶν. Ἀχάριστα ὄντα οἱ ἄνθρωποι, ἀπολαμβάνουν τὰ μύρια ἀγαθά, τὰ ὁποῖα σκορπίζει ἡ μεγαλόδωρος ἀξία του, καὶ ἕνα «εὐχαριστῶ» δἐν λέγουν. Καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀκάθαρτον γλῶσσάν των προσπαθοῦν νὰ ρυπάνουν τὸ ἀμόλυντον καὶ ἀκηλίδωτον ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Εἶπα προσπαθοῦν, διότι οὐδέποτε θὰ τὸ κατορθώσουν. Ὅπως ὅλα τὰ πτύσματα τῶν ἀνθρώπων δὲν δύνανται νὰ σβήσουν τὸν ἥλιον, οὕτω καὶ ὅλαι αἱ βρωμεραὶ καὶ κακόηχοι λέξεις δὲν δύνανται οὐδὲ κατʼ ἐλάχιστον νὰ βλάψουν τὸν Κύριον. Τὸ μόνον, τὸ ὁποῖον κατορθώνουν, εἶνε ὅτι ἐκδηλώνουν τὴν κακίαν τῆς διεφθαρμένης ψυχῆς των. Ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖον ἔπρεπε νʼ ἀγαποῦν ὑπὲρ πάντα, νὰ εὐχαριστοῦν καὶ νὰ δοξολογοῦν ἡμέραν καὶ νύκτα διὰ τὰς φανερὰς καὶ ἀφανεῖς εὐεργεσίας. Ἐκεῖνον αὐτοὶ μισοῦν, ὑβρίζουν καὶ βλασφημοῦν μὲ τὰς χυδαιοτέρας τῶν λέξεων.

* * *

Οὐδείς ἄλλος ἠγαπήθῃ τόσον, ὅσον ὁ Χριστός. Τοῦτο εἶνε ἀληθές. Μαρτυροῦν οἱ ποταμοὶ αἱμάτων διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς ἄλλος ἐμισήθῃ τόσον, ὅσον ὁ Χριστός. Τοῦτο μαρτυροῦν οἱ ἀκάθαρτοι χείμαρροι τῶν ὕβρεων καὶ βλασφημιῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξέρχονται ἀπὸ τὰ ἀπύλωτα στόματα τῶν ἀσεβῶν. Ὄντως ὁ Χριστὸς εἶνε «σημεῖον ἀντιλεγόμενον», κείμενος «εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν» (Λουκ. 2, 34). 

Θέλετε νὰ ἴδητε τὰς ὕβρεις καὶ βλασφημίας κατὰ τοῦ Κυρίου; Θέλετε νὰ ἴδητε ὁποῖον δηλητήριον ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ στόματος τῶν ἀνθρωπίνων ἐχιδνῶν; Ἀναγνώσατε ἐν πρώτοις τὴν σελίδα τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων. Μόλις ἤρχισεν ὁ Χριστός, ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, νὰ ἐξαποστέλλῃ τὰς ζωογόνους του ἀκτῖνας, ἀμέσως αἱ ἔχιδναι ἐξῆλθον ἐκ τῶν φωλέων των καὶ ἤρχισαν νὰ χύνουν τὸ δηλητήριόν των. Δὲν ὑπάρχει ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν νὰ μὴ κατέκριναν οἱ ἐχθροί του. Ἐδείκνυεν ἀγάπην πρὸς τοὺς μετανοοῦντας ἁμαρτωλούς; Ἰδού, ἔλεγον. Εἶνε φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν! Συνέτρωγε μετʼ αὐτῶν; Ἰδού, ἔλεγον. Εἰς οἴκους ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων εἰσῆλθε διὰ νὰ καταλύσῃ! Ἔτρωγε καὶ ὁ Χριστὸς ὡς ἄνθρωπος; Ἰδού, ἔλεγον. Ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης! Ἐθεράπευε ἐν Σαββάτῳ; Ἰδού, ἔλεγον. Καταλύει τὸν νόμον, διότι δὲν σέβεται τὸ Σάββατον! Ἐκήρυττε γεγωνυίᾳ τῇ φωνῇ τὰ ὕψιστα διδάγματα τοῦ Οὐρανοῦ; Ἰδού, ἔλεγον. Ἐξέστη! Ἐτρελλάθη! Ἐξέβαλλε δαιμόνια; Ἰδού, ἔλεγον. Δαιμόνιον ἔχει, καὶ ἐν Βεελζεβούλ, τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων, ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια! Ἀλλὰ τί νὰ εἶπῃ τὶς διὰ τὰς ὕβρεις καὶ τὰς βλασφημίας τὰς ὁποίας ἐδέχθη κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν σεπτῶν παθῶν του; Χυδαῖοι στρατιῶται περιέπαιζον, ἐνέπτυον, ἔτυπτον καὶ ἐρράπιζον τὸν Κύριον τῆς δόξης. Ὄχλος δυσσεβὴς καὶ παράνομος ἐπλησίαζε μετὰ τῶν γραμματέων καὶ τῶν φαρισαίων τὰ τρία ἰκριώματα τοῦ θανάτου, καὶ διὰ μὲν τοὺς δύο ληστὰς οὐδὲν ἔλεγον. Ἀλλὰ διὰ τὸν Χριστὸν οἱ λάρυγγες αὐτῶν ἔγιναν τάφοι ἀνεωγμένοι. «Οὐά – ἔλεγον – ὁ καταλύων τὸν ναὸν καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις οἰκοδομῶν!» (Μάρκ. 15, 29). Ἀλλὰ καὶ οἱ δύο λησταί, οἱ συσταυρωθέντες μὲ τὸν Χριστόν, ἐβλασφήμουν Αὐτόν. Ἔπρεπε νʼ ἀποκορυφωθῇ τὸ μαρτύριον τοῦ Ἰησοῦ διὰ νὰ μετανοήσῃ ὁ ἕνας ἐκ τῶν ληστῶν. Τὸν ἐκέρδησεν ἡ ἄκρα ἀνεξικακία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ τάφῳ ἀκόμη ἐσυκοφαντεῖτο ὁ Χριστὸς ὡς πλάνος. «Ἐμνήσθημεν – εἶπον – ὅτι ἐκεῖνος ὁ πλάνος...» (Ματθ. 27, 63).

Ἀλλὰ μήπως μετὰ τὴν ἔνδοξον Ἀνάστασίν του ἐσίγησαν τὰ στόματα τῶν ἀσεβῶν; Διὰ μέσου τῶν αἰώνων βλέπει τις νὰ ρέουν οἱ ἀκάθαρτοι ποταμοὶ τῶν ὕβρεων καὶ τῶν βλασφημιῶν κατὰ τοῦ Χριστοῦ. Νʼ ἀναφέρωμεν τὰ ὀνόματά των; Ταῦτα, ὁσονδήποτε καὶ ἄν ἐδημιούργουν θόρυβον εἰς τὴν ἐποχὴν των ἐν λόγῳ τῆς ἀντιθέσεώς των πρὸς τὸν Χριστόν, περιῆλθον εἰς τὴν ἀφάνειαν. «Τὸ μνημόσυνον αὐτῶν μετʼ ἤχου» (Ψαλμ. 9, 7). Ποῦ οἱ Κέλσοι, ποῦ οἱ Ἰάμβλιχοι, ποῦ οἱ Ἄρειοι, ποῦ οἱ Ἰουλιανοί, ποῦ οἱ Βολταίροι, ποῦ οἱ Ρενάν;...

* * *

Κάθε αἰὼν ἔχει τοὺς ὑβριστὰς τοῦ Θεανθρώπου. Ἀλλὰ δὲν θὰ ὑπερβάλωμεν τὰ πράγματα ἐὰν εἴπωμεν, ὅτι ὁ εἰκοστὸς αἰὼν διεκδικεῖ, μεταξὺ ἄλλων, καὶ τὸ ρεκὸρ τῆς βλασφημίας. Ὤ! Ποῖος δύναται νʼ ἀπάριθμησῃ τὰς φρικτὰς βλασφημίας τοῦ αἰῶνός μας; Οἱ ἄθεοι κομμουνισταὶ ἐν τῇ λυσσώδει προσπαθείᾳ των νὰ ἐκμηδενίσουν τὴν ἐπιρροήν Του ἐπὶ τοῦ λαοῦ, τί δὲν εἶπον καὶ δὲν ἔγραψαν! Τὰ βιβλία των στάζουν δηλητήριον κατὰ τοῦ Θεανθρώπου. Εἰς θέατρα καὶ κινηματογράφους ἀνεβιβάζοντο ἔργα τῶν ἀθέων τούτων, τὰ ὁποῖα διεκωμώδουν τὸ ἱερὸν πρόσωπον καὶ τὴν Θρησκείαν του. Νέοι, ἀνατραφέντες μὲ τὸ δηλητήριον τῆς ἀθεΐας, διωργώνωναν κατὰ τὰς μεγάλας ἡμέρας τῆς Χριστιανοσύνης ἀντιθρησκευτικὰς διαδηλώσεις πέριξ τῶν ἱερῶν ναῶν, καὶ αἱ ἄγριαι φωναί των ἐκάλυπτον τὰς φωνὰς τῶν θείων ὑμνωδιῶν. Ἐφαίνετο ὅτι ὑπερίσχυεν ἡ βλασφημία, καὶ ὁ αἶνος τοῦ Χριστοῦ ἡττᾶτο. Ἀλλʼ εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀνθρώπων, ὅπου διεξάγεται ἡ μεγάλη μάχη μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας, διετηρεῖτο ὁ σπινθὴρ τῆς πίστεως ὑπὸ τὴν τέφραν. Καὶ ἰδοὺ ὁ σπινθὴρ αὐτὸς ἀνάπτει πῦρ, καὶ θρησκευτικὴ ἀναγέννησις συντελεῖται. Τὸ «μνήσθητί μου, Κύριε» τελικῶς θὰ ὑπερισχύσῃ.

Μέγας βλάσφημος τῶν νεωτέρων χρόνων ἀνεδείχθῃ (!) ὁ περιβόητος Καζαντζάκης. Αὐτὸς ἔρριψε τὸ τίμιον ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν βόρβορον τῶν βιβλίων του. Φρίττει πᾶς πιστὸς ἀναγινώσκων τὰς χυδαίας ὕβρεις του ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἁγίας του Θρησκείας. Ἔπρεπε ζῶν νʼ ἀφορισθῇ. Καὶ ὅμως ἐκηδεύθῃ μὲ ἐκκλησιαστικὰς τιμάς! Περὶ αὐτοῦ ἐγράψαμεν εἰς παλαιότερα φύλλα τῆς «Σπίθας», καὶ ἐδέχθημεν τὰ πυρὰ τῶν θαυμαστῶν του, τῶν φίλων τῆς λογοτεχνίας! Ὑβρισταὶ τοῦ Θεανθρώπου τιμῶνται. Καὶ ὁ τολμῶν νὰ ἐλέγξῃ τὸν ὑβριστὴν ἀτιμάζεται καὶ ἀπειλεῖται. Δὲν εἶνε καὶ τοῦτο σημεῖον τῶν καιρῶν;

* * *

Ἀλλʼ ἰδοὺ καὶ νέα βλασφημία, φρικτοτέρα πάσης ἄλλης προηγουμένης βλασφημίας, ἠκούσθῃ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος (*), κατὰ μῆνα Ἰούλιον ἤ Αὔγουστον, στόμα βδελυρόν, ἀπαίσιον, στόμα τῆς κολάσεως ἤνοιξεν ἐν Ἀγγλίᾳ. Ἄνθρωπος - ἄν ἐπιτρέπεται νὰ ὀνομάζεται ἄνθρωπος -, εὐπατρίδης Ἄγγλος, θέλων νὰ δικαιολογήσῃ τὸ φρικτὸν ἁμάρτημα τῆς ἀκατονομάστου, τῆς παρὰ φύσιν ἁμαρτίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἐπιδίδονται ὡς εἰς σπὸρ κυρίως εὐπατρίδαι Ἄγγλοι, ὡς κύνες ἀσχημονοῦντες εἰς δημοσίους χώρους, καὶ εἰς τὰ πάρκα ἐπʼ αὐτοφώρῳ συλλαμβανόμενοι, τὸ βδελυρὸν τοῦτο ἁμάρτημα θέλων νὰ δικαολογήσῃ, ἐτόλμησε τόλμην σατανικήν. Τί λέγομεν; Οὔτε ὁ Σατανᾶς θὰ ἐξεστόμιζε ποτὲ τοιοῦτόν τι. Ὁ Ἄγγλος αὐτὸς εὐπατρίδης ὑπερέβῃ καὶ τὸν Σατανᾶν. Διότι εἶπεν, ὅτι ὁ Χριστός... Ὦ Χριστέ! Τρέμομεν νὰ σημειώσωμεν τὰς φράσεις, τὰς ὁποίας ἐξεστόμισεν ὁ ἔκφυλος Ἄγγλος. Ὦ Χριστέ! Πῶς ἀνέχεσαι τοιαῦτα τέρατα τῆς γῆς, ποὺ διὰ τὴν ἀπιστίαν καὶ ἀκολασίαν των κατήντησαν χειρότεροι δαιμόνων; Πῶς δὲν τοὺς ταρταρώνεις, Χριστέ μου; Ἀνεξίκακε καὶ ἀνεξιχνίαστε Κύριε, δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου!

(*) Τὸ ἄρθρον, ὡς ἐσημειώθῃ, ἐδημοσιεύθῃ τὸ πρῶτον τῷ 1968.

Καὶ ὅτι τοιαύτη φρικτή, πρωτάκουστος βλασφημία ἠκούσθῃ καὶ ἐδημοσιεύθῃ εἰς Ἀγγλικὰς ἐφημερίδας, δὲν εἶνε τόσον παράδοξον. Διότι ἡ Ἀγγλία, τὸ εὐσεβὲς ἄλλοτε καὶ ἰσχυρὸν τοῦτο ἔθνος, ἡ Ἀγγλία τοῦ Κρόμβελ, κατέπεσεν εἰς τὰς ἡμέρας μας μέχρι τοιούτου σημείου, ὥστε νὰ θεωρῆται χώρα ἀνωμάλων τύπων, καὶ ἡ τρομερὰ αὐτὴ ἁμαρτία, διὰ τὴν ὁποίαν μὲ πῦρ ὁ Θεὸς κατέστρεψε τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα, νὰ ἀμνηστεύεται εἰς τὴν χώραν αὐτήν, καὶ τὰ τερατώδη ζεύγη τῶν ἀνωμάλων τύπων νὰ περιπατοῦν ἐν αυτῇ ἐλεύθερα. Ὡς δὲ ἐκεῖ τὰ πράγματα ἐξελίσσονται, τὰ καθάρματα αὐτὰ δὲν ἀποκλείεται νὰ ἐκδώσουν καὶ ἰδίαν ἐφημερίδα πρὸς ὑπεράσπισιν τῶν... δικαίων των!!! Δὲν θὰ εἶνε καὶ αὐτὸ παράδοξον ἐὰν συμβῇ. Ἀλλʼ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον εἶνε παράδοξον καὶ ἀπορίας ἄξιον, εἶνε τοῦτο˙ Πῶς μία τοιαύτη βλασφημία ἐκ τοῦ Ἐξωτερικοῦ διέλαθε τὴν προσοχὴν τῶν ἁρμοδίων καὶ ἐμόλυνε τὸν χάρτην τῆς Ἑλληνικῆς δημοσιογραφίας; Μία αἰσχρὰ φράσις, θίγουσα τὸ ἔντιμον ὄνομα ἑνὸς ἐκ τῶν ἐπισήμων τῆς Πατρίδος μας, δὲν θὰ ἐπετρέπετο νὰ γραφῇ εἰς ἐφημερίδας. Καὶ ὅμως, τοιαύτη φράσις ἐγράφῃ διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα. Μήπως πρέπει λοιπὸν νὰ εἴπωμεν διὰ μίαν ἀκόμη φοράν, μεγάλοι οἱ ἄρχοντες καὶ μικρὸς ὁ Χριστός;

Ἐλπίζομεν, ὅτι εἰς τὸ μέλλον οὐδεμία βλασφημία κατὰ τοῦ Θείου Ἱδρυτοῦ τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας, βλασφημία ἡ ὁποία προσβάλλει βαναύσως τὴν πίστιν, θὰ εὑρίσκῃ θέσιν εἰς τὸν Ἑλληνικὸν Τύπον. Ὄχι μόνον ὁ ἀὴρ τῆς Ἑλλάδος πρέπει νὰ εἶνε καθαρὸς ἀπὸ βλασφημίας, ἀλλὰ καὶ ὁ Τύπος. Ἡ Ἑλλὰς εἶνε Ὀρθόδοξος χώρα, καὶ ἱερὰ ὑποχρέωσις τῶν Ἑλλήνων εἶνε, νὰ ἀγωνίζωνται διὰ τὸν ἐξαγνισμὸν καὶ τὴν εὐπρέπειαν αὐτοῦ τοῦ τόπου.