16.
ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ
8. «Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον…»
16.1. Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Ὁ
Μακεδόνιος καὶ ἡ Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος
Μετὰ τὴν ἀναφορὰ στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως μᾶς παρουσιάζει στὸ 8ο ἄρθρο του τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀφορμὴ ὑπῆρξε ἡ αἵρεση τοῦ Μακεδονίου. Ὁ Μακεδόνιος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὑποστήριζε ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν εἶναι Θεὸς ἀληθινὸς ἀλλὰ κτίσμα (δημιούργημα) τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό, τὸ 381 μ.Χ. συνῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη ἡ Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία καταδίκασε τὸν Μακεδόνιο καὶ διακήρυξε, ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Θεὸς ἀληθινός, ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα, ὅπως καὶ ὁ Υἱός. Ἐπὶ πλέον πρόσθεσε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τὰ ὑπόλοιπα πέντε ἄρθρα.
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πρόσωπο
Κατ’ ἀρχὴν θὰ πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν εἶναι μιὰ ἀφηρημένη καὶ ἀπρόσωπη δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὑποστηρίζουν κάποιοι αἱρετικοί, ἀλλὰ εἶναι πρόσωπο. Βλέπουμε στὴν Ἁγία Γραφὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ μιλᾶ στὸν ἀπ. Πέτρο (βλ. Πράξ. 10,19), νὰ ἀποφασίζει στὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο (βλ. Πράξ. 15,28), ἀλλοῦ νὰ ἐμποδίζει (βλ. Πράξ. 16,6), ἢ νὰ προειδοποιεῖ (βλ. Πράξ. 20,23) τοὺς ἀποστόλους κ.λπ.. Ὅλα αὐτὰ φανερώνουν ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πρόσωπο.
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Θεὸς
ἀληθινὸς
Δὲν εἶναι ὅμως ἁπλῶς ἕνα πρόσωπο, ὅπως εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἢ οἱ ἄγγελοι. Εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τέλειος Θεός, ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα καὶ μὲ τὸν Υἱό. Εἶναι τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Παραθέτουμε μερικὰ σχετικὰ χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς· Α΄ Κορ. 3,16· 6,19. Β΄ Κορ. 3,16-17. Πράξ. 5,3-4.
«Ἅγιον», «Κύριον», «ζωοποιόν»
Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἀποδίδει στὸ Ἅγιο Πνεῦμα τρεῖς χαρακτηρισμούς.
α) Τὸ ὀνομάζει κατ’ ἀρχὴν «Ἅγιον». Ἔτσι χαρακτηρίζεται παντοῦ σχεδὸν στὴν Κ. Διαθήκη (βλ. Λουκ. 1,35. Ματθ. 1,20. Ἰω. 14,26 κ.ἀ.). Ἅγιος ὅμως μὲ ἀπόλυτη ἔννοια εἶναι μόνο ὁ Θεός (βλ. Ἠσ. 6,3. Ἰω. 17,11). Ἄρα τὸ Πνεῦμα εἶναι Θεός.
β) Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὀνομάζεται καὶ «Κύριον», δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ κυριαρχεῖ. Εἶναι «Κύριον», διότι εἶναι πάνσοφο, ἀφοῦ «τὸ Πνεῦμα ὅλα τὰ ἐρευνᾶ καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. 2,10). Διότι εἶναι παντοδύναμο, ἀφοῦ «μὲ τὸ Πνεῦμα δημιουργήθηκαν ὅλες οἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν» (Ψαλμ. 32,6). Διότι εἶναι «πανταχοῦ παρόν» (βλ. Ψαλμ. 138,7). Διότι εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ἀληθείας, ἀφοῦ αὐτὸ φωτίζει τοὺς προφῆτες (βλ. Β΄ Πέτρ. 1,21). Ὅλες αὐτὲς τὶς ἰδιότητες τὶς ἔχει μόνο ὁ Θεός.
γ) Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρακτηρίζεται καὶ «ζωοποιόν», διότι δίνει ζωή. Ἀναγεννᾶ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος (βλ. Ἰω. 3,5· πρβλ. Τίτ. 3,5). Συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων (βλ. Ἰω. 20,22-23). Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ μᾶς ζωοποιήσει κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν (βλ. Ρωμ. 8,11).
Ὅλα αὐτὰ τὰ χωρία ἀποδεικνύουν περίτρανα τὴ θεότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ὅτι εἶναι « Ἅγιον», «Κύριον», «ζωοποιόν».
Προσκύνηση
καὶ δοξολογία
Ἀφοῦ λοιπὸν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Κύριον, ζωοποιόν, ὁμοούσιο καὶ ἰσότιμο μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό, εἶναι κατὰ συνέπεια καὶ «σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον». Πρέπει δηλαδὴ νὰ τὸ προσκυνοῦμε καὶ νὰ τὸ δοξάζουμε μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό.
16.2.
Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
«τὸ
ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον»
Ἡ σχέση τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ
Ὅπως ἔχουμε ἀναφέρει καὶ στὸ 2ο κεφάλαιο, ἡ Θεότητα ἔχει μία καὶ μοναδικὴ αἰτία (πηγή)· τὸν Πατέρα. Ἀπὸ τὸν Πατέρα γεννᾶται ὁ Υἱὸς καὶ ἐκπορεύεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε· «Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον… τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον».
Ποιά εἶναι τώρα ἡ σχέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸν Υἱό; Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα πέμπεται, δηλαδὴ ἀποστέλλεται, ἀπὸ τὸν Υἱό. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν οὐσία τῶν προσώπων ἀλλὰ μὲ τὶς ἐνέργειές τους. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ θεμελιώδη δόγματα στηρίζονται στὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶπε: «Ὅταν ἔλθει ὁ Παράκλητος, τὸν ὁποῖο ἐγὼ θὰ πέμψω σὲ σᾶς ἀπὸ τὸν Πατέρα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τὸ ὁποῖο ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα,…» (Ἰω. 15,26). Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «ἐκπορεύεται» ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ «πέμπεται» στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν Υἱό.
Πάνω στὸ μεγάλο αὐτὸ δόγμα ὑπῆρξε δυστυχῶς μιὰ αἵρεση, ἡ ὁποία ἀποτέλεσε τὴ βασικὴ αἰτία ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ χριστιανισμοῦ τῆς Δύσεως μὲ ἀρχηγὸ τὸν πάπα νὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὸ 1054 μ.Χ. (Σχίσμα). Οἱ παπικοὶ πρόσθεσαν αὐθαίρετα στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τὴ φράση «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ», στὰ λατινικὰ «Filioque» (Φιλιόκβε)· ὅτι δηλαδὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Υἱό.
Ἀπὸ ὀρθόδοξη ἄποψη τὸ «Filioque» δὲν εἶναι μιὰ ἁπλῆ θεολογικὴ γνώμη· εἶναι κορυφαία τριαδολογικὴ αἵρεση, διότι εἰσάγει δεύτερη αἰτία στὴ Θεότητα, τὸν Υἱό, ταυτόχρονα καὶ παράλληλα μὲ τὸν Πατέρα.
16.3.
Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Ἂς δοῦμε τώρα κάποιες ἀπὸ τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἁγία Γραφή. Ἤδη ἀπὸ τοὺς πρώτους στίχους τῆς Γενέσεως τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐμφανίζεται νὰ δημιουργεῖ τὸν κόσμο μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό (βλ. Γέν. 1,1-2). Ἀργότερα τὸ βλέπουμε νὰ ἐνεργεῖ θαύματα (βλ. Γέν. 41,38. Κριτ. 14,6) καὶ νὰ ἐμπνέει τοὺς προφῆτες. Εἶναι «τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν», ὅπως ἀναφέρει τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Στὴν Καινὴ Διαθήκη τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκδηλώνεται περισσότερο. Συμμετέχει στὸ μυστήριο τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ (βλ. Λουκ. 1,35). Στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ κατὰ τὴ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ κατέβηκε «ἐν εἴδει περιστερᾶς» καὶ βεβαίωσε τὰ λόγια τοῦ Πατέρα (βλ. Ματθ. 3,17). Μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχρισε ὁ Πατέρας τὸν Υἱὸ ὡς ἄνθρωπο, γιὰ νὰ ἐπιτελέσει τὸ σωτήριο ἔργο του (βλ. Ἠσ. 61,1-2). Στὴν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ παρουσιάστηκε σὰν φωτεινὸ σύννεφο (βλ. Ματθ. 17,5).
Καὶ φθάνουμε στὴ μεγάλη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, κατὰ τὴν ὁποία τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε καὶ ἐπιφοίτησε στοὺς ἁγίους ἀποστόλους. Ἡ Πεντηκοστὴ ἦταν ἀρχαία γιορτὴ τῶν Ἑβραίων. Πενήντα μέρες μετὰ τὴ διάβασή τους ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα, ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸ ὄρος Σινὰ τὶς Δέκα Ἐντολὲς στὸν Μωυσῆ. Τὴν ἐπέτειο αὐτὴ διάλεξε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ στείλει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὸν κόσμο, καὶ νὰ ἐγκαινιάσει τὴ νέα διαθήκη μὲ τοὺς ἀνθρώπους, τὴν Καινὴ Διαθήκη.
Ὅπως ἐξιστορεῖ ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, πενήντα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ (δέκα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάληψη), ἐκεῖ ποὺ ἦταν μαζεμένοι ὅλοι οἱ ἀπόστολοι, «ἦλθε ξαφνικὰ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μιὰ βοὴ σὰν φύσημα δυνατοῦ ἀνέμου καὶ γέμισε ὅλο τὸ σπίτι ὅπου κάθονταν. Καὶ εἶδαν νὰ διαμοιράζονται σ’ αὐτοὺς γλῶσσες σὰν τὶς φλόγες τῆς φωτιᾶς, καὶ στὸν καθένα τους κάθισε ἀπὸ μία γλῶσσα. Ὅλοι τους τότε γέμισαν μὲ Πνεῦμα Ἅγιο καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες» (Πράξ. 2,1-4).
Ἀλλὰ γιατί τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε σὰν ἄνεμος; Διότι ὅπως ὁ ἄνεμος ξερριζώνει δένδρα, ἔτσι καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φύσηξε σὰν ἄνεμος ἰσχυρὸς καὶ ξερρίζωσε τὸ δένδρο τῆς εἰδωλολατρίας. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα παρουσιάστηκε καὶ σὰν πύρινες γλῶσσες. Αὐτὸ ἀποδεικνύει τὴ θεία του φύση διότι, «Κύριος ὁ Θεὸς πῦρ καταναλίσκον ἐστί» (Δευτ. 4,24). Ἐξ ἄλλου ἡ γλῶσσα θὰ ἦταν τὸ μέσο μὲ τὸ ὁποῖο οἱ ἀπόστολοι, σὰν «στόματα τοῦ Λόγου», θὰ διέδιδαν τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ἦταν πύρινες, διότι ἡ γλῶσσα τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου πρέπει νὰ εἶναι φλογερὴ γιὰ νὰ καίει τὴν κακία· «πῦρ καταναλίσκον τὴν μοχθηρίαν» (Γρηγ. Θεολ.).
Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἐγκαινιάζεται μιὰ νέα περίοδος τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἱδρύεται ἡ Ἐκκλησία, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στὴ Γῆ, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, «ἡ καινὴ κτίσις» (Β΄ Κορ. 5,17).
16.4. ΤΟ ΕΡΓΟ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Γενικὰ
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτὸ ποὺ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία, καὶ παραμένει σ’ αὐτὴν μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου, στηρίζοντας καὶ ἁγιάζοντας τὰ μέλη της. Ἂς δοῦμε μερικὲς ἀπὸ τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία.
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τελεῖ ὅλα τὰ Μυστήρια καὶ τὶς ἁγιαστικὲς πράξεις. Φωτίζει τοὺς προφῆτες νὰ προβλέπουν τὰ μέλλοντα. Ἐπιφοίτησε στοὺς ἀποστόλους κάνοντάς τους πανσόφους κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου. Φώτισε τοὺς πατέρες καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς αἱρέσεις καὶ νὰ διατυπώσουν τὰ ὀρθόδοξα δόγματα. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κάνει θαύματα καὶ βγάζει δαιμόνια. Ἐνισχύει τοὺς μάρτυρες τῆς πίστεως δίνοντάς τους δύναμη νὰ ἀντέξουν τὰ φοβερὰ βασανιστήρια καὶ νὰ μείνουν πιστοὶ μέχρι θανάτου.
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτὸ ποὺ ἀναδεικνύει τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ ἅγιοι εἶναι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα ποὺ ἔχει νὰ παρουσιάσει ἡ Ἐκκλησία στὸν κόσμο, γιατὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μπόρεσαν καὶ νίκησαν τὸν διάβολο, νίκησαν τὸν κόσμο μὲ τὰ θέλγητρα καὶ τὰ φόβητρά του, νίκησαν τὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες τους, καὶ ἔγιναν ἐπίγειοι ἄγγελοι, ζωντανὲς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν Κυριακὴ μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ἔχουμε τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, κατὰ τὴν ὁποία τιμοῦμε ὅλους τοὺς ἁγίους ὡς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ φροντίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
γιὰ τὸν κάθε πιστὸ
Μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «σφραγιστήκαμε» τὴν ἡμέρα τῆς Βαπτίσεώς μας καὶ γίναμε ζωντανὸς ναὸς μέσα στὸν ὁποῖο κατοικεῖ ὁ Θεός (βλ. Α΄ Κορ. 6,19). Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μᾶς δίνει τὴν ἐσωτερικὴ πληροφόρηση ὅτι εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ (βλ. Γαλ. 4,6). Μᾶς ἐνισχύει στὸν ἀγώνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας (βλ. Ρωμ. 8,26). Εἶναι ὁ «Παράκλητος» ποὺ μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς δίνει θάρρος καὶ ὑπομονὴ κάθε φορὰ ποὺ περνοῦμε θλίψεις καὶ δοκιμασίες στὴ ζωή. Ἀκόμα μᾶς ἐμπνέει γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε (βλ. Ρωμ. 8,26), καὶ νὰ λατρεύσουμε ἀληθινὰ τὸν οὐράνιο Πατέρα (βλ. Ἰω. 4,24). Σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται χαρίζει τὶς μεγάλες εὐλογίες του, τοὺς «καρπούς» του,ποὺ εἶναι: «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5,22). Τέλος, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἀναστήσει τὰ νεκρὰ σώματά μας κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως (βλ. Ρωμ. 8,11).
Ἡ στάση μας ἀπέναντι στὸ Ἅγιο Πνεῦμα
Αὐτὲς καὶ ἄλλες πολλὲς εἶναι οἱ δωρεὲς καὶ εὐλογίες ποὺ χαρίζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία τὸ τιμᾶ ἰδιαιτέρως. Τὸ τιμᾶ κάθε χρόνο τὴ «Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Τὸ τιμᾶ καὶ κάθε μέρα, ἀφιερώνοντας σ’ Αὐτὸ τὴν Ἀκολουθία τῆς Γ΄ Ὥρας. Σ’ αὐτὸ ἀπευθύνουμε καὶ τὴ γνωστὴ προσευχὴ «Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας…».
Ποιά πρέπει νὰ εἶναι ἡ δική μας στάση ἀπέναντι στὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Δὲν πρέπει νὰ τὸ λυποῦμε (βλ. Ἐφ. 4,30). Καὶ τὸ λυποῦμε κάθε φορὰ ποὺ ἁμαρτάνουμε. Ἰδιαιτέρως τὸ λυποῦμε καὶ τὸ διώχνουμε μὲ τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα (βλ. Γέν. 6,3).
Ἀκόμα φοβερώτερη εἶναι ἡ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλαδὴ τὸ νὰ ἀποδίδουμε τὶς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν διάβολο. Ἡ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποτελεῖ σημάδι τελείας πωρώσεως, διότι στὴν οὐσία εἶναι ἡ ἀμετανοησία. Ὁ Χριστὸς λέει γιὰ τὴν ἁμαρτία αὐτή: «Κάθε ἁμαρτία καὶ βλασφημία θὰ συγχωρηθεῖ στοὺς ἀνθρώπους (ἐφ’ ὅσον μετανοήσουν). Τὸ νὰ βλασφημήσει ὅμως κάποιος τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, αὐτὸ ἀποτελεῖ ἁμαρτία ποὺ δὲν θὰ συγχωρηθεῖ στοὺς ἀνθρώπους ποτέ» (Ματθ. 12,31).
Σκοπὸς
τῆς ζωῆς μας, ἡ ἀπόκτηση
τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος
Ἕνας μεγάλος Ρῶσος ἅγιος, ὁ Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, τόνιζε ὅτι σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ νὰ ἀποκτήσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅλες οἱ ἄλλες πράξεις ποὺ κάνουμε (ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ κ.λπ.) δὲν εἶναι παρὰ μέσα γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Διότι, ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ ἀπ. Παῦλος, «ὅσοι ἔχουν μέσα τους τὸ Ἅγιο Πνεῦμα…, αὐτοὶ καὶ μόνο εἶναι υἱοὶ Θεοῦ» (Ρωμ. 8,14).
Από το βιβλίο "Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ"
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΠΡΗΣ Χ & ΣΙΑ Ο.Ε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου