Ὅλα μέσα στήν πνευματική μας ζωή μετριοῦνται ἀπό τήν καρδιακή συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου στήν λατρεία τοῦ Θεοῦ καί στήν ἀγάπη του σέ Αὐτόν. Πολύ ὄμορφα ὁ Ψαλμωδός παρομοιάζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου πού ποθεῖ τόν Θεό μέ τήν ἔλαφο πού τρέχει ἐπί τά πηγάς τῶν ὑδάτων.
‘’ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων,
ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα·
Ὁ Ψαλμός αὐτός εἶναι μιά καρδιακή προσευχή τοῦ Δαυίδ στίς δύσκολες ὧρες του. Παρουσιάζει τόν πόθο του γιά νά ἀνταμώσει τόν Κύριο μέσα ἀπό τήν προσωπική προσευχή του καί μέσα ἀπό τόν ἐρχομό του στόν Ναό τοῦ Θεοῦ γιά τήν λατρεία Του. Καταφυγή του ὁ Κύριος. Βλέπει τήν καρδιά του σάν τό ἐλάφι νά πηδᾶ καί νά τρέχει γι’ αὐτό τό συναπάντημα. Ὁ πόθος του αὐτός ὅμως πάει νά μαραθεῖ ἀπό τόν μεγάλο πειρασμό τῆς εἰρωνείας τῶν ἀνθρώπων, καθώς τόν βλέπουν τόσο παιδικά καί ἄδολα νά ἀποθέτει τόν ἑαυτό του στόν Θεό. Ἀκούει μέσα στήν θλίψη του νά τόν ἐρωτοῦν πολύ σκληρά καί μέ κακία, ‘’ποῦ εἶναι ὁ Θεός σου;’’. Μιά ἀπελπισία γεμίζει τήν καρδιά του, δάκρυα πλημμυρίζουν τά μάτια του. Μέρα καί νύχτα αὐτός ὁ πειρασμός τῆς ἀμφισβήτησης, τῆς εἰρωνείας καί τῆς ἀπελπισίας γίνεται τό πικρό ψωμί πού τρώει ἡ ψυχή του. Δέν μπορεῖ νά τό ἀντέξει καί ἀντιδρᾶ, ἀνοίγει τά φτερά τῆς ἐλπίδος του, ἁρπάζει τήν καρδιά του καί τήν χύνει μέ κατάνυξη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τήν συνταράσσει καί τῆς φωνάζει μέ δύναμη, ‘’ψυχή μου γιατί εἶσαι περίλυπος καί γιατί μέ ταράσσεις; Ἔλπισε στόν Θεό, Αὐτόν θά ψάλλω μέ δοξολογίες. Αὐτός εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μου, ὁ δικός μου Θεός’’.
Ὅλη αὐτή ἡ πορεία τῆς καρδιᾶς του μέσα ἀπό τίς ἀγωνίες του καί τόν πειρασμό του ἔρχεται νά μιλήσει καί στήν ψυχή τοῦ καθενός. Μιά εἰρωνική εὐγένεια καί πειρασμός ἔρχονται πάντοτε νά πνίξουν τήν μεγάλη ἀγάπη καί τόν Θεῖο ἔρωτα τοῦ ἀνθρώπου. Πολλές φορές αὐτός ὁ πειρασμός παίρνει τήν διάσταση τῆς εὐλάβειας γιά νά μήν γίνει ἀντιληπτός καί ἔτσι ὕπουλα νά ἔρθει καί νά κατακαθίσει στήν καρδιά τοῦ χριστιανοῦ, νά βγάλει ρίζες καί νά πνίξει κάθε γλυκύ πόθο καί ἐλευθερία ἀγάπης. Συνήθως εἶναι οἱ εὐλαβεῖς ἄνθρωποι πού ἔρχονται νά γίνουν οἱ εἴρωνες καί οἱ ζηλόφθονοι καί οἱ γνῶστες καί κριτές τῶν πάντων γιά νά τόν ἀπελπίσουν, μιά καί οἱ ἐχθροί του ἀνθρώπου εἶναι οἱ οἰκιακοί, καθώς λέγει ὁ Χριστός. Ὁ πειρασμός αὐτός ἔρχεται νά φοβίσει τόν ἄνθρωπο καί νά τοῦ φυτέψει μιά καταναγκαστική σχέση μέ τόν Θεό βασισμένη σέ κανόνες καί κανόνια πού εἶναι ντυμένα τεχνηέντως τόν θρησκευτικό μανδύα τῆς εὐλάβειας καί τῆς παράδοσης. Προωθεῖται μιά ἐπιφανειακή εὐλάβεια, ἕνας εὐσεβισμός πού διδάσκει καί μαθαίνει στόν χριστιανό ὅτι γιά νά πλησιάσει τόν ἀπρόσιτο Θεό πρέπει νά κάνει κάποιες ἀξιόμισθες πράξεις καί ἔργα
Ἡ πίστη μας δέν εἶναι μιά καθώς πρέπει τήρηση ἐντολῶν καί οὔτε μιά ἐξαναγκαστική μετοχή στά Ἱερά Μυστήρια, ἀλλά καί οὔτε μιά αὐτοτιμωρητική ἀπόσταση ἀπό αὐτά. Ἡ ζωή μας εἶναι ἕνας πόθος καί ἕνας θεῖος ἔρωτας, μιά ἀκατάσχετη πείνα καί δίψα Θεοῦ. Ὅταν κυριαρχεῖ αὐτός ὁ πόθος, τότε αὐτό εἶναι ἕνα σημάδι ὑγείας καί πνευματικῆς προσπάθειας τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλα μέ τήν καρδιά του τά κάνει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, καί τήν προσευχή του καί τήν μετοχή του στήν Θεία Κοινωνία καί στήν ἀγάπη του καί ὄχι μέσα ἀπό ἕναν καθωσπρεπισμό.
Οἱ Ἰουδαῖοι τελοῦσαν τή γιορτή τῆς Σκηνοπηγίας, πού ἦταν μιά πάνδημη εὐχαριστία πρός τόν Θεό γιά τήν διάσωσή τους στήν ἔρημο κατά τήν φυγή τους ἀπό τήν δουλεία τῆς Αἰγύπτου. Ἔστηναν σκηνές γιά τήν ἀνάμνηση τῆς ζωῆς τους στήν ἔρημο, ἄναβαν φωτιά μεγάλη, γιά νά συμβολίσουν τή νεφέλη πού τούς φώτιζε τήν νύχτα καί τούς σκέπαζε τήν ἡμέρα, καθώς καί ἔρριπταν νερό, γιά νά συμβολίσουν τό νερό πού ἀνέβλυσε ἐκ πέτρας ὅταν τήν χτύπησε ὁ Μωυσῆς σταυροειδῶς μέ τό ραβδί του. Οἱ ἑορταστικές αὐτές παραδόσεις τῶν Ἰουδαίων εἶχαν τό βαθύ νόημα τῆς ὑπόμνησης τῶν δωρεῶν καί τό μεγάλο χρέος τῆς εὐχαριστίας στόν Δωρεοδότη Θεό. Αὐτή ἡ ἀνάμνηση καί ἡ εὐχαριστία καλλιεργοῦσαν τήν πίστη καί τήν ἀγάπη στόν ἀληθινό Θεό πού τήν ζωή τους τήν ἔπλεξε μέ τόσα θαύματα καί προσφορά. Ὅμως, μέ τό πέρας πολλῶν χρόνων αὐτοί οἱ ἑορτασμοί γίνονταν τυπικά καί ἔλειπε ἡ καρδιακή συμμετοχή καί ἡ καθαρότητα τῆς ζωῆς. Ἦταν μόνο μιά ἐπιζήμια εὐλάβεια, μέσα στήν ὁποία εἶχαν πνίξει ὅλον τόν ἀληθινό καί καρδιακό πλοῦτο τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ. Πολύ συνταρακτικός εἶναι ὁ λόγος πού λέγει στόν προφήτη Ἡσαΐα ὁ Κύριος. Παρουσιάζεται ὁ Θεός μέ ὅλη τήν ἀποτομία Του. Τούς ἀποστρέφεται, γυρνᾶ τίς πλάτες Του σέ ὅλους τούς Ἰουδαίους πού ἔρχονται γιά νά προσευχηθοῦν καί κλείνει τά αὐτιά του γιά νά μήν τούς ἀκούει. Τούς μπούχτισε μέ τίς τυπικότητές τους καί τούς σιχάθηκε, δέν πρόκειται νά τούς συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες τους, παρόλο πού Τοῦ κάνουν τόσες θυσίες καί νηστεῖες.Οἱ προσφορές τους καί τό θυμίαμα εἶναι σίχαμα, βδέλυγμα ἀπέναντι στό πρόσωπό Του, ὁ ἀερισμός τῶν ἐντέρων τῆς καρδιᾶς τους μέσα στόν Ναό τοῦ Θεοῦ μέ τήν βρῶμα του διώχνει κάθε ἄνθρωπο καί μαγαρίζει κάθε θυσία. Καί λέγει στόν προφήτη νά τούς πεῖ νά πᾶνε πρῶτα νά μετανοήσουν καί νά ἀλλάξουν ζωή καί μετά νά ἔρθουν νά μιλήσουν μαζί Του.
Κάποια φορά, μέσα σέ ὅλο τό στεγνό αὐτό καί ἄνυδρο τυπικό τους, ὁ Θεός ἐμφανίζεται ἀποτόμως στό μέσον τῆς ἑορτῆς τῆς Σκηνοπηγίας σπάζοντας ὅλη τήν τυπολατρία τους καί ταράσσοντας ὅλο τόν ἐφησυχασμό τους καί τούς ἀποκαλύπτει ὅτι Αὐτός εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου καί ὅτι αὐτός εἶναι τό ζωντανό νερό, ὥστε ὅποιος διψᾶ νά ἔρθει σέ Αὐτόν νά πιεῖ. Βέβαια, ἔγινε μεγάλη ἀναστάτωση καί τόν καταδίωξαν γιά νά τόν σκοτώσουν, διότι τούς χάλασε καί βεβήλωσε τά τυπικά τους. Ὅμως τούς ἔδειξε τόν δρόμο, τόν ὁποῖο κατόπιν οἱ εἰλικρινεῖς καί ἐλεύθεροι θά μποροῦσαν νά τόν καταλάβουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου