Ἡ ἀγάπη πάντοτε προηγεῖται... - Αρχιμανδρίτης π. Σεβαστιανός Τοπάλης

 

Καί ὅταν ἕνας ἄνθρωπος κοντέψει στό ἐξομολογητήριο μετανοῶν, ὁ ἱερέας ὀφείλει νά τοῦ φερθεῖ σάν τόν πατέρα τῆς παραβολῆς. Δέν ἀπευθύνεται ὡς ἄτεγκτος κριτής οὔτε καί ὁμιλεῖ σάν διδάσκαλος τοῦ νόμου, οὔτε καί τόν στήνει μπροστά στά κανόνια τῶν κανόνων καί τῆς τιμωρίας, ἀλλά τοῦ προσφέρει σιωπηλά τήν ἀγάπη καί τήν ἀγκάλη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Θεός Πατέρας ἔσφαξε τόν Υἱό Του πάνω στόν Σταυρό γιά τήν σωτηρία ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν καί προσφέρει τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας γιά τήν λύτρωση τῶν μετανοούντων, ’’καὶ τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας’’.

    Καί ὁ ἱερέας προηγεῖται μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί μετά παίρνει τήν διδασκαλία γιά νά μεταδώσει λόγο καί πνευματική ζωή. Πρῶτα προσφέρει τήν ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ στρώνει τραπέζι μέ τόν Μόσχο τόν σιτευτό, πού εἶναι ὁ Χριστός θυσιασμένος στήν Ἁγία Τράπεζα. Ὁ Χριστός ὡς Θυσία Ἄμωμος προσφέρεται γιά ὅλους τούς πιστούς καί ἐν μετανοίᾳ χριστιανούς. Τό ἔκανε γιά ὅλο τόν κόσμο καί τό κάνει καί γιά τόν κάθε ἁμαρτωλό μετανοοῦντα ξεχωριστά. Εἶναι ὁ Πατέρας ὅλων καί ὁ πατέρας ὁ προσωπικός ὁ δικός μου. Στήν πρώτη συγκλονιστική μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου καί στήν ἐπιστροφή του στό μαντρί τοῦ Θεοῦ ὁ ἱερέας τοῦ στρώνει τό τραπέζι χωρίς λόγια πολλά καί ὁλοκληρώνει τό Μυστήριο τῆς Μετανοίας τοῦ ἁμαρτωλοῦ μέ τό νά τόν ἐντάξει στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Θεία Κοινωνία, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του. Δέν μπερδεύεται οὔτε καί βυθίζεται στόν φόβο τῶν κανόνων, ἀλλά στήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἔχει μπροστά του δρόμο γιά νά κανονίσει καί νά ἐπιβάλει ἐπιτίμια, ὅταν πλέον γίνει ζωντανό μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου. Ἕναν μετανοοῦντα καί ἐπιστρέφοντα τόν δεχόμαστε μέ τήν ἀγάπη πού σημαίνει δύο πράγματα, τή χαρά τῆς ἐπιστροφῆς του καί τήν πρόσκληση στό τραπέζι τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός μᾶς μεταφέρει σέ δύο εἰκόνες. Ἡ μία εἶναι ἡ χαρά τῶν ἀγγέλων στόν οὐρανό μέ ἕναν μετανοοῦντα καί ἡ δεύτερη, ὅταν ὁ ἴδιος στέκεται στήν πόρτα τῆς κάθε ψυχῆς καί κρούει καί σέ ὅποιον Τοῦ ἀνοίξει εἰσέρχεται γιά νά συνδειπνήσει μαζί του καί νά χαρεῖ . Στήν πρώτη ἐξομολόγηση ἑνός ἁμαρτωλοῦ ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι ἡ γλυκυτάτη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πού ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σφαγιάζεται, γίνεται Θύτης καί Θύμα, συντρώγει καί εὐφραίνεται μέ τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου σέ μιά οὐράνια πανήγυρη ἀγγέλων, τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ μεγάλος ἀδελφός τῆς παραβολῆς ἀντέδρασε μέ ἔντονη μιζέρια καί γκρίνια, ἐπειδή ὁ πατέρας ἔκανε τράπεζα χαρᾶς μέ τόν ἐρχομό τοῦ ἀδελφοῦ του. Εἶναι ἡ φαρισαϊκή νοοτροπία πολλῶν πού θεωροῦν ἁγίους τούς ἑαυτούς τους καί κρίνουν τούς πάντες γιά τίς ἁμαρτίες τους καί κατακρίνουν τούς ἱερεῖς πού μέ ἀγάπη θάλπουν τούς μετανοοῦντες καί τούς ἐντάσσουν στήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ. Δύσκολος φαρισαϊσμός κρύβεται καί σέ κάποιους ἱερεῖς πού τούς μετανοοῦντες τούς περνᾶνε ἀπό σκληρό κόσκινο κανόνων καί τούς ἀποκλείουν χρόνους καί καιρούς ἀπό τήν Θεία Κοινωνία, λές καί πρέπει νά πληρώσουν μέ τιμωρία τίς ἁμαρτίες τους, καί μάλιστα μέ τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τήν Θεία Κοινωνία. Καί γίνεται τό Ποτήριον τῆς ζωῆς τρόπος τιμωρίας. Κι ἄν ἔσκυβε μέσα στήν καρδιά τοῦ μετανοοῦντος, θά ἔβλεπε κανείς τόν μαρασμό καί τήν ἀπελπισία του καί θά ἄκουγε νά μονολογεῖ πώς τόσα χρόνια ζοῦσε σέ μιά αὐτοτιμωρία καί φυγή φόβου ἀπό τόν Θεό καί τώρα πού πλησίασε ζεῖ τήν ἀπέλπιδα τιμωρία καί ἀποπομπή ἀπό τήν Θεία Κοινωνία, τό φάρμακο τῆς ἀθανασίας καί τή χαρά τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος. Ὁ Κύριός μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού καταδέχτηκε νά εἰσέλθει στό σπίτι τοῦ Ζακχαίου καί νά συμφάγει μαζί του, δέν καταδέχεται νά ἀνακλιθεῖ στόν Μυστικό Δεῖπνο μέ τόν μετανοημένο ἀδελφό;

Ὅταν εἶναι γιά νά παρηγορήσει κάποιος ἕναν ἀσθενῆ, πρέπει νά προσέξει νά μήν χωθεῖ σάν δάσκαλος μέ λόγο διδασκαλικό καί ὑπερφίαλο, γιατί δέν θά ὠφελήσει καί ἀντιθέτως θά ἀπογοητεύσει καί θά ἀπελπίσει. Ἡ ἀγάπη πάντοτε προηγεῖται δίνοντας σέ ἕναν ἀσθενῆ τήν χαρά του καί τήν διακονία του καί τόν κόπο του καί τόν διαθέσιμο χρόνο γιά νά ἀκούει καί ἀγκαλιάζοντάς τον μέ τήν φροντίδα καί τήν χαρά τῶν ματιῶν του. Μέσα σέ αὐτήν τήν ἀγάπη μπορεῖ νά βγεῖ ὁ λόγος πού νά φέρει μετάνοια καί καρπό ἀγάπης Θεοῦ. Τόν Θεό ὁ ἀσθενής δέν τόν βλέπει ἐκείνη τήν ὥρα στήν θλίψη του, ἀλλά τόν βλέπει στό πρόσωπο τῶν ἀγαπητῶν του ἀνθρώπων. Ἐξάλλου, καί μιά σιωπηλή προσευχή εἶναι ἕνας μυστικός γλυκασμός πού ἔρχεται στήν ψυχή τοῦ ἀρρώστου σάν μιά οὐράνια κατερχόμενη παράκληση. Ὀφείλει νά νιώθει ὁ ἄνθρωπος πώς δέν εἶναι δάσκαλος, ἀλλά ταπεινά τό στόμα τοῦ Θεοῦ, πού τοῦ μιλάει ὁ Θεός καί αὐτός τό μεταφέρει. Καί πρῶτα χίλιες φορές βουτᾶ τήν γλώσσα του στήν προσευχή καί μετά ἀφήνει νά ἀκούσει τήν καρδιά του καί ὁμιλεῖ. Δέν ἔχει ἕναν μαθητή ἀπό κάτω του, ἀλλά ἕναν ἀδελφό πού ἀγαπᾶ καί ψάχνει ἐλπίδα.

Αρχιμανδρίτης π. Σεβαστιανός Τοπάλης

πηγή: ομάδα viber "Εκκλησιασμός"