«Τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου». (Μτ 2,13-23) του Δημητρίου Π. Ρίζου Δρ. Θεολογίας

 

Μετὰ τὴν ἀναχώρησι τῶν μάγων, νά, καὶ φανερώνεται ἄγγελος Κυρίου στὸν ὕπνο τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τοῦ λέγει˙ Ξύπνα, πᾶρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ φεῦγε στὴν Αἴγυπτο, καὶ μεῖνε ἐκεῖ μέχρι ποὺ νὰ σὲ εἰδοποιήσω, διότι πρόκειται ὁ Ἡρώδης νὰ ζητήση νὰ θανατώση τὸ παιδί. Αὐτὸς σηκώθηκε, πῆρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του νύκτα, καὶ ἀνεχώρησε στὴν Αἴγυπτο μέχρι τὸν θάνατο τοῦ Ἡρώδου, γιὰ νὰ ἐκπληρωθῆ ἔτσι ἡ προηφητεία ποὺ λέγει˙ «Ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο κάλεσα τὸν υἱό μου». Ἀλλ’ ὅταν ὁ Ἡρώδης κατάλαβε ὅτι τὸν ἐνέπαιξαν οἱ μάγοι, θύμωσε πολύ, καὶ διέταξε νὰ θανατωθοῦν ὅλα τὸ παδιὰ τῆς περιοχῆς Βηθλεὲμ ἀπὸ δύο χρονῶν καὶ κάτω, σύμφωνα μὲ ὅσα τοῦ εἶπαν οἱ μάγοι. Τότε ἐκπληρώθηκε ὁ λόγος τοῦ Ἱερεμίου ποὺ εἶπε˙ «Φωνὴ ἀκούσθηκε στὴν Ραμά, μεγάλος θρῆνος καὶ κλᾶμα, ἡ Ραχὴλ νὰ κλαίη τὰ παιδιά της καὶ νὰ μὴν παρηγορῆται, διότι δὲν ὑπῆρχαν». Μόλις πέθανε ὁ Ἡρώδης φάνηκε ὁ ἄγγελος στὸν ὕπνο τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τοῦ εἶπε˙ Σήκω, πάρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του, καὶ πήγαινε στὴ γῆ Ἰσραήλ, διότι πέθαναν ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιβουλεύονταν τὸ παιδὶ. Καὶ τὸ ἔκανε. Ὅταν ὅμως ἔμαθε ὅτι βασιλιὰς στὴν Ἰουδαία εἶναι ὁ Ἀρχέλαος στὴ θέσι τοῦ Ἡρώδου, φοβήθηκε νὰ πάη ἐκεῖ. Τοῦ δόθηκε ἡ ὁδηγία στὸν ὕπνο πάλι, καὶ πῆγε στὴν Γαλιλαία καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴν Ναζαρέτ, γιὰ νὰ βγῆ ἀληθινὴ ἡ προφητεία ὅτι θὰ ὀνομασθῆ Ναζωραῖος.

Τὸ εὐαγγέλιο αὐτὸ τὸ ἀκοῦμε στὴν ἐνάτη ὥρα τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων, τὴν δεύτερη ἡμέρα, καὶ στὶς 29 τοῦ μηνός στὴν σφαγὴ τῶν νηπίων, στὶς 30 ποὺ γίνεται ἡ ἀπόδοσις, καὶ τέλος, τὴν Κυριακὴ μετὰ τὰ Χριστούγεννα. Περιγράφει τὴν φυγὴ στὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν σφαγὴ τῶν νηπίων.

Τὸ δεύτερο μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε σὲ ἕνα θέμα πολὺ σημαντικό. Πρόκειται γιὰ τὴν πάγια τακτικὴ πολεμικῆς κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴς Ἐκκλησίας του. Δὲν πρόλαβε νὰ γεννηθῆ ὁ Χριστὸς καὶ οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἄρχισαν τὴν πολεμικὴ ἐναντίον του. Τώρα στὸ πρόσωπο τοῦ Ἡρώδου ἐμφανίζεται ἡ ἀπειλὴ τῆς σφαγῆς τοῦ Χριστοῦ. Βλέπομε τὴν μανία του νὰ ξεσπᾶ, σὲ χιλιάδες νήπια μέχρι δύο ἐτῶν, μόνον καὶ μόνο γιὰ νὰ ἐξοντώση τὸν νεογέννητο βασιλιά. Βεβαίως ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἔχει τὸ σχέδιό της. Ἄγγελος Κυρίου εἰδοποιεῖ τὸν Ἰωσὴφ γιὰ τὸν κίνδυνο, καὶ τοῦ ὑποδεικνύει τὶ πρέπει νὰ κάνη, γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ νηπίου. Ὁ Ἡρώδης δὲν κατάλαβε μὲ ποιὸν βασιλιὰ ἔχει νὰ κάνη, ὅπως δὲν καταλαβαίνουν καὶ ὅσοι στοὺς αἰῶνες συνεχίζουν τὸ ἔργο τοῦ Ἡρώδου, νὰ μάχωνται δηλαδὴ τὸν Χριστό. Δὲν κατάλαβαν ὅλοι οἱ πολέμιοί του, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ καταβάλλουν τὸν Ἰησοῦ. Κάνενας ἄνθρωπος, κανένα σύστημα, καμμία δύναμις στὸν κόσμο δὲν θὰ νικὴση τὸν Χριστό. Ὄχι μόνον δύναμις κοσμική, ἀλλ’ οὔτε ὅλες οἱ δαιμονικὲς δυνάμεις τοῦ σκότους. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι σαφής˙ «Καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς (δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας)».

Ἡ ἱστορία τῶν δύο χιλιάδων ἐτῶν δείχνει ὅτι ὅλοι ὅσοι πολέμησαν τὸν Κύριο καὶ τὴν Ἐκκλησία του χάθηκαν. Ὁ Χριστὸς νήπιο ἀναγκάσθηκε νὰ φύγη ἐξόριστος στὴν Αἴγυπτο, γιὰ νὰ φύγη ἀπὸ τὴν μανία τοῦ Ἡρώδου. Καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ μείνη ἐκεῖ μέχρι νὰ πάρη μήνυμα ἀπὸ τὸν ἄγγελο. Καὶ ἦρθε τὸ μήνυμα˙ Ἰωσήφ, γύρνα πίσω, «τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου». Δὲν χρησιμοποιεῖ ἡ ἁγία Γραφὴ χωρὶς λόγο τὸν πληθυντικό. Ὁ Ἡρώδης ἦταν ἕνας, ὅμως γιατὶ τὸ κείμενο λέγει «τεθνήκασι» στὸν πληθυντικό; Διότι τὸ «τεθνήκασι» ἰσχύει γιὰ ὅλους τοὺς διῶκτες. Κοινὸ τέλος ἔχουν ὅλοι˙ «Τεθνήκασι», χωρὶς νὰ ἔχουν οἱ διωγμοὶ τους ἀποτέλεσμα. Μείνανε μόνον μὲ τὴν πολεμική τους. Ποῦ εἶναι οἱ Νέρωνες καὶ Διοκλητιανοί; Ποῦ ἡ Ρωμαιοκρατία; Ποῦ οἱ ποικιλόμορφοι διῶκτες, ὑλιστές, ἄθεοι μπολτσεβῖκοι στὴν Ρωσία καὶ ὁ Χότζα στὴν Ἀλβανία ἢ ἀλλοῦ; Ὅλοι «τεθνήκασι» καὶ ἡ Ἐκκλησία παρα-μένει, καὶ θὰ παραμένει γιὰ πάντα, ἀφοῦ «τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». Δυστυχεῖς καὶ ταλαίπωροι οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες διῶκτες. Ὅλους τοὺς περιμένει τό «τεθνήκασι». Δὲν κατάλαβαν ὅτι ματαιοπονοῦν, ὅταν τὰ βάζουν μὲ τὸν Ἕνα, τὸν Μόνο ἀληθινὸ Θεό. Ποτὲ  δὲν εἶδαν τὴν Γραφὴ ποὺ λέγει σὲ κάθε πολέμιο˙ «Σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν», δηλαδὴ εἶναι σκληρὸ γιὰ σένα νὰ κλωτσᾶς στὶς μύτες καρφιῶν.

Ὁ Χριστὸς ἔφυγε ἐξόριστος στὴν Αἴγυπτο, ἀλλὰ γύρισε ἀπὸ ἐκεῖ. Καὶ μάλιστα ἐκπληρώθηκε ἡ προφητεία, ποὺ ἔλεγε˙ «κάλεσα τὸν υἱό μου ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο». Δηλαδὴ ἦταν προφητευμένη ἡ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο. Ὁ Ἡρώδης χωρὶς νὰ τὸ θέλη καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβη συνετέλεσε στὴν ἐκπλήρωσι τῆς προφητείας. Ἔτσι γίνεται πάντα. Οἱ διῶκτες νομίζουν ὅτι καταφέρνουν πλήγματα κατὰ τὴς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ στὰ ἀλήθεια τῆς προσθέτουν νέα δόξα. Θυμηθεῖτε τὸν διωγμὸ μετὰ τὸν λιθοβολισμὸ τοῦ Στεφάνου. Οἱ Ἰουδαῖοι νόμισαν ὅτι τελείωσαν μὲ τὴν ὑπόθεσι καὶ ἀπαλ-λάχθηκαν ἀπὸ τοὺς πιστούς, τοὺς ὁποίους ἐξόρισαν καὶ τοὺς ἔδιωξαν ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα. Ὁ διωγμός ὅμως ποὺ ἔκαναν στοὺς πιστούς, ἔγινε ἀφορμὴ νὰ διαδοθῆ, ἡ νέα πίστις καὶ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ἔξω ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα, ταχύτερα καὶ σὲ περισσότερα μέρη. Ἄλλοι διῶκτες, ἐξόρισαν τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια στὴν Γαλλία. Ὁ Ἀθανάσιος ἐπανῆλθε μὲ τιμὲς στὴν ἕδρα του, ἀφοῦ προηγουμένως μεταλαμπάδευσε καὶ δίδαξε τὸν μοναχισμὸ στὴν Δύσι. Ἡ ἐξορία του ἀποδείχθηκε καρποφόρα ἱεραποστολή. Καὶ οἱ διῶκτες του; «Τεθνήκασι»!

Ἑορτάζομε καὶ ζοῦμε ἀκόμα στὴν χριστουγεννιάτικη ἀτμόσφαιρα. Ἑορτάζομε τὸ μοναδικὸ γεγονὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, σωτήριο γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Μᾶς ἔκανε τὴν μεγάλη χάρι ὁ Κύριος καὶ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν θεώση. Μπροστὰ σὲ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἐμεῖς ὀφείλομε νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ δείξωμε τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ὑποχρέωσί μας νὰ τὸν δοξολογοῦμε παντοτεινά, καὶ ὄχι μόνον μία φορὰ τὸ χρόνο.

Πολὺ περισσότερο δὲν μᾶς μένουν περιθώρια νὰ εἴμαστε ἀρνητικοὶ ἢ ἐχθρικοὶ ἀπέναντι στὸν Σωτήρα μας. Εὐγνωμοσύνη τοῦ ὀφείλομε αἰώνια. Ἡ ἱστορία ἐξ ἄλλου μᾶς διδάσκει ὅτι ὅλοι οἱ πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ ποτὲ δὲν μπόρεσαν, οὔτε θὰ μπορέσουν ποτὲ, νὰ τὸν παραβλάψουν σὲ τίποτε.

Ταπεινά «προσκυνοῦμε τὴν γένναν σου», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία, μαζί μὲ τοὺς μάγους καὶ τοὺς ἁπλοὺς ποιμένες, Χριστὲ Σωτήρα μας.