Γιὰ τὸν ἁγνὸ καὶ γενναῖο Στρατηγὸ Μακρυγιάννη, Δημητρίου Π. Ρίζου Δρ. Θεολογίας

 

Ὁ ἀεἰμνηστος σοφὸς καὶ χαρισματικὸς Μοναχὸς Θεόκλητος Διονυσιάτης, ἀναφερόμενος στὸν πιστότατο καὶ γενναιότατο στρατηγὸ Μακρυγιάννη, μεταξὺ ἄλλων λέγει καὶ τὰ ἑξῆς:

«Ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ἕνας ἀτόφιος μεταβυζαντινὸς Ὀρθόδοξος χριστιανός, εἶχε σαρκώσει στὸν ἑαυτό του τὸν πιὸ συνθετικὸ ἕλληνα πολιτικό, ποὺ συμπύκνωνε ὅλες τὶς ἀρετές, ὡς παράγοντας γιὰ τὴ συγκρότηση μιᾶς ἀληθινῆς ἑλληνορθόδοξης Πολιτείας.

Τὸ πολιτκὸ του ἦθος, τὴν γενναιότητά του τὴν ἀπαράμιλλη, τὸν χρηστευόμενο χαρακτῆρα του, τὶς χριστιανικὲς ἀρετές του, τὴν πολιτικὴ ὀξυδέρκειά του, ὅλ’ αὐτὰ τὰ ὄφειλε στὴν  Ὀρθόδοξη φωτεινὴ πίστη του, γι’ αὐτὸ καὶ ἄγγιζε τὰ ὅρια ἁγίου μὲ σπαθί.

Ἐγνώριζε τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἱστορία καὶ τῆς κλασσικῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Βυζαντίου. Καὶ τὶς δύο αὐτὲς μακρὲς περιόδους τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὶς θεωροῦσε σὰν κληρονομιά τοῦ νεοελληνισμοῦ. Ἀλλὰ ὁ στρατηγὸς εἶχε διακρίνει, ὅτι ὁ βυζαντινὸς πολιτισμὸς ἦταν χριστοκεντρικός, γι’ αὐτὸ καὶ ἐναλλάσει μὲ τὴν ἴδια σημασία τὸ ὄνομα ρωμαῖοι μὲ τὸ ἕλληνες. Καὶ ἐπίστευε, ὅτι ὁ δρόμος τοῦ Ἔθνους δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἄλλος, παρὰ αὐτὸς ποὺ σταμάτησε τὴν δουλεία, δηλαδὴ δρόμος ἑλληνικός, χριστιανικός, Ὀρθόδοξος.

Συνεχῶς διαμαρτυρότανε κατὰ τῶν παρεκκλίσεων, ποὺ τὶς θεωροῦσε ὡς προδοσία ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, τῆς ἱστορίας, τῶν σοφῶν καὶ ἡρώων, τῶν μαρτύρων καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Έκκλησίας. Φρονοῦσε λοιπόν, ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει ἀναχωνευθεῖ μέσα στὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ ἀποτελεῖ τὸν Σαρκωμένο Λόγο καὶ τὸν λογοποιημένο λαὸ σὲ μιὰ ἀγαπητικὴ ἀλληλοπεριχώρηση. Γι’ αύτὸ ὁ Μακρυγιάννης ἐφώναζε, ὅτι ὑπέρτατο κριτήριο σωτήριας πλεύσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ, εἶναι ἡ συντήρηση τῆς ἑνότητος τοῦ Θεανθρώπου μὲ τὴν ἑλληνικὴ φυλή. Χωρὶς αὐτὴ τὴν ἕνωση, διαλαλοῦσε στοὺς πολιτικοὺς τῆς ἐποχῆς του, ὁ Ἑλληνισμὸς νοθεύεται, ἀδυνατίζει, φτωχαίνει, ἐκφυλίζεται καὶ παραμορφώνεται, χάνει τὴν ὁμορφιά του καὶ τὸ μεγαλεῖο του καὶ καταντάει τὸ περικάθαρμα τοῦ κόσμου…

Ὁ Μακρυγιάννης ἦταν κυριολλεκτικῶς ἐθνικὸς ἀνήρ, δέκτης ὅλων τῶν μεταβολῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ ἀδιστάκτως θὰ τὸν ὀνόμαζα παιδαγωγὸ καὶ διδάσκαλό της. Καὶ ἀκόμα θυμίζει τοὺς δικαίους στρατηγοὺς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ ἦσαν στὴν ὑπηρεσία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀξιώνονταν ἀγγελικῶν ὀπτασιῶν, προκειμένου νὰ ὁδηγήσουν τὸν λαὸν πρὸς τὶς βουλὲς τοῦ Θεοῦ.

***

؞ Σ’ὅλες τὶς ἀνάγκες τοῦ Ἔθνους κατέφευγε μὲ προσευχὴ στὸν Θεόν: «Σηκώθηκα καὶ πῆγα εἰς τὶς εἰκόνες καὶ κάνω τὴν προσευχὴ μου καὶ λέγω· «Κύριε, βλέπεις σὲ τὶ κατάστασιν ἔφτασα. Ὁ μόνος σωτῆρας εἶναι ἡ παντοδυναμία σου καὶ ἡ εὐσπλαγχνία σου σ’ ἐμᾶς ὅπου κινδυνεύομεν εἰς τὴν ματοκυλισμένη μας πατρίδα…».

Καὶ σὲ ἄλλη περίπτωση, ποὺ ἀγωνιζόταν κατὰ ττῆς πολιτκῆς διαφθορᾶς τοῦ Ὀθωνικοῦ Κράτους, πάλι ἀναθέτει στὸν Θεὸν τὶς ἐλπίδες του: «Κύριε, ἡ θέλησή σου νὰ γένη καὶ νὰ μᾶς φωτίσης καὶ νὰ μᾶς ἑνώσης τοὺς ἁμαρτωλούς, νὰ μὴ μείνωμεν… καὶ χανόμαστε καὶ ζώνατας καὶ πεθαμένος. ἡ εὐσπλαγχνία σου μόνον θὰ μᾶς σώση, ὄχι ἄλλος ἀπὸ σένα, Βασιλέα δίκαιε τοῦ παντός…».

 

؞  Ἀναχωρώντας ὁ διδάχος τῶν πολιτικῶν Μακρυγιάννης ἀπὸ τὴν πεποίθησή του ὅτι «ἔθνη χωρὶς θρησκείαν καὶ ἠθικὴν εἶναι παλιὸψαθες τῶν ἐθνῶν», ὑπενθυμίζει στὸ λαό του τὴν παρέμβαση τοῦ Θεοῦ στὶς 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 1843, χάρις στὴν ὁμόνοια τῶν Ἑλλήνων. «Ἂν ἔχετε ἀρετὴ καὶ ὁμόνοια, θὰ εὐλογήση ὁ Θεὸς τὰ ἔργα σας καὶ θὰ σᾶς φωτίση εἰς τὸ καλὸ καὶ θὰ σᾶς σώση, αὐτὸς ποὺ σᾶς ἀνέστησε καὶ κάμετε τὴν τρίτη Σεπτεμβρίου· κι ἐπιστάτησε μόνος του τόσους  μῆνες καὶ δὲ μάτωσε μύτη σὲ ὅλο τὸ Κράτος. Παρακαλέστε τὸν Θεὸ καὶ τώρα νὰ κάμη τὸ ἔλεός του σ’ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, καὶ νὰ φέρη καὶ τώρα τὴν εὐλογία του»…

***

؞Σὲ μία ἐκτεταμένη  προσευχή του πρὸς τὴν Παναγία, ὁ ἀείποτε προσευχόμενος στρατηγός, ἔλεγε μεταξὺ ἄλλων πρὸς τὴν ὑπέρμαχο Στρατηγὸν τοῦ Ἔθνους: «Θεοτόκο, μητέρα τοῦ παντός, τὸ καύκημα τῆς παρθενίας, καὶ  τῆς ἀγαθότης, προστρέχομεν, οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἀδύνατοι, εἰς τὴν ἐσπλαχνίαν τῆς ἀγαθότης σου, νὰ λυπηθεῖς τοὺς ἀθώους ἐκείνους ὅπου φέρνουν τὴν ἁμαρτωλή τους προσευκὴ εἰλικρινῶς εἰς τὸν παντουργὸν καὶ εἰς τὴν βασιλείαν του… ν’ ἀναστηθεῖ διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Παντοκράτορα ἡ σκλαβωμένη τους πατρίδα καὶ νὰ λαμπρυνθεῖ ὁ σταυρὸς τῆς ὀρθοδοξίας…».

Καὶ χωρὶς νὰ εἶναι θεολόγος ἀκαδημαϊκὸς ὁ Μακρυγιάννης, ἐγνώριζε ἀπὸ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του μεγάλες ἀλήθειες θεολογικὲς ὅπως, ὁ Θεὸς «κάνει τ’ἀδύνατα ἀνθρώπῳ δυνατὰ πρὸς τὸν Θεόν καὶ βασιλείαν του, τοὺς μικροὺς κάνει μεγάλους, καὶ τοὺς μεγάλους μικροὺς καὶ τοὺς σοφοὺς μωρούς καὶ τοὺς μωρούς σοφούς, διὰ νὰ μὴν φαντάζεται κανένας ἄνθρωπος καὶ νὰ λέγει «ἐγώ», νὰ λέγει «ὁ Θεός τὶ θέλει…»…

«Τέτοια ἀφίστενε φροντίδα,

ὅλο τὸ αἷμα ὁποῦ χυθῆ

γιὰ θρησκεία καὶ γιὰ πατρίδα

ὅμοιαν ἔχει τὴν τιμή.

 

Στὸ αἷμα αὐτὸ ποὺ δὲν πονεῖτε

γιὰ πατρίδα γιὰ θρησκεία

σᾶς ὁρκίζω ἀγκαλιασθῆτε,

σὰν ἀδέλφια γκαρδιακά»

 

Διονύσιος Σολωμός