(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Τσαγκάρη Π. Ὀρτανσίας:
«Ο ΠΟΛΥΑΝΗΣ ΚΑΙ ΚΙΛΚΙΣΙΟΥ Χαρίτων Συμεωνίδης 1912-1987»)
Ὁ π. Χαρίτων Συμεωνίδης, Μητροπολίτης Πολυανῆς καὶ Κιλκισίου(1965-1974), ὑπηρέτησε
ἐθελοντικῶς ὡς στρατιωτικὸς ἱερέας στὴν Κορέα τὸ 1952-53. Ὁρίστηκε ὁ χρόνος παραμονῆς
του περίπου στὸ ἑξάμηνο, ἀλλὰ τελικὰ διακόνησε ἐκεῖ περισσότερο ἀπὸ 15 μῆνες.
Τὸ βιβλίο, γράφει ἡ συγγραφέας, ἀποτελεῖ...δεῖγμα εὐγνωμοσύνης, σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης τῶν πνευματικῶν παιδιῶν πρὸς τὸν πνευματικό τους πατέρα καὶ κάνει γνωστὴ σὲ γενικὲς
γραμμὲς τὴν ἄγνωστη ἱστορία, ποὺ ἔγραψε στὸν τόπο τοῦ Κιλκίς, ὁ ἐξαίρετος αὐτὸς Ἱεράρχης.
Ἕνα ἀπὸ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα, μὲ «πρωταγωνιστῆ» τὸν π. Χαρίτωνα, ποὺ περιέχεται στὸ βιβλίο
καὶ εἶναι ἀναγκαῖο νὰ γίνει σήμερα γνωστό, λόγω τῆς φοβερῆς ἀπιστίας καὶ ἀσέβειας τοῦ κόσμου
στὰ Ἅγια Μυστήρια καὶ κυρίως σήμερα, στὸ Ἅγιο Μυστήριο τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας,
στὴ Θεία Κοινωνία, ἀλλὰ καὶ γιὰ πνευματικὴ στήριξη καὶ ὠφέλεια τοῦ πιστοῦ λαοῦ, συνέβη
ἐκεῖ στὴν μακρινὴ Ἀνατολή, στὸ μέτωπο τοῦ πολέμου καὶ τὸ περιγράφει αὐτόπτης Ἕλληνας
Ἑλλάδας, ἀποστράτου συνταγματάρχη «Κορέα 13 ἀποστολή», Ἀθήνα 1974, στὴ σελίδα 84,
διαβάζουμε:
«Συναντηθήκαμε μὲ τὸν ἱερέα τοῦ τάγματος (π. Χαρίτωνα) τὴν ὥρα ποὺ πήγαινε στὸ σημεῖο ἐξόδου
τῶν περιπόλων μας, γιὰ νὰ μεταδώσει τὴν Ἁγία Κοινωνία στοὺς ἄντρες. Μὲ πληροφορεῖ, ὅτι τὸν
τελευταῖο καιρὸ οἱ ἀπώλειες στὸν τομέα τοῦ τρίτου λόχου εἶναι ἀρκετές. Εἶναι περίλυπος γὶ` αὐτό.
Δὲν ξέρω πῶς μου ἦρθε στὴ σκέψη νὰ τὸν ρωτήσω, ἂν εἶναι βέβαιος ὅτι τονώνει τὸ ἠθικὸ τῶν ἀνδρῶν
δίνοντάς τους τὴ θεία Μετάληψη, πρὶν ἀπὸ τὴ μάχη.
- Μήπως τὸ ἠθικό τους, ἀντὶ νὰ τονώνεται, ἐξασθενεῖται, ὅταν σὲ ἀντικρίζουν μὲ τὸ ἅγιο δισκοπότηρο;
ρωτῶ. Ὅλοι ξέρουμε ὅτι μόνον οἱ μελλοθάνατοι μεταλαμβάνουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Ὁ λεβέντης αὐτὸς ἱερέας μὲ διαβεβαιώνει, ὅτι δὲν θὰ πήγαινε ποτὲ νὰ μεταλάβει τοὺς στρατιῶτες,
ἂν εἶχε ἀντιληφθεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ συμβαίνει κάτι τέτοιο. Καὶ γιὰ νὰ ἐνισχύσει ἀκόμη περισσότερο
τὴν ἄποψή του, μοῦ προτείνει νὰ τὸν ἀκολουθήσω, τώρα κιόλας, στὴν προωθημένη, γιὰ νὰ διαπιστώσω
καὶ ὁ ἴδιος ὅτι, ἀπὸ σήμερα ποὺ ἀποφασίστηκε νὰ ἐπισκέπτεται καὶ τὰ δικά μας τμήματα, τὸ ἠθικό τους
θὰ ἀνέβει. Ἀμφέβαλα, ἂν ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀλήθεια καὶ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ πάω μαζί του.
Θυμᾶμαι, καθὼς κατεβαίναμε στὴν κατηφόρα πρὸς τὰ χαρακώματα, οἱ Κινέζοι ἄρχισαν νὰ μᾶς
χτυποῦν ἀπὸ ἀπέναντι. Ἀφήνω ἀμέσως τὸ μονοπάτι καὶ βιαστικὰ μπαίνω στὸ δασωμένο μέρος,
γιὰ νὰ μὴν δίνω στόχο. Καὶ ἐνῶ τὰ βλήματα τῶν ὅλμων καὶ τὰ πλαταγίσματα τῶν βολίδων μᾶς
ζώσανε ὁλόγυρα, γυρίζω νὰ δῶ τὸν παπά. Τὸν βλέπω ἀτάραχο νὰ κατεβαίνει τὸ μονοπάτι, σὰν νὰ
μὴν συνέβαινε τίποτε.
- Μπὲς μέσα στὸ δασωμένο, παππούλη, τοῦ φωνάζω, ἔλα κοντά μου νὰ καλυφθεῖς, γιατί θὰ σὲ
σκοτώσουν. Ποῦ νὰ ἀκούσει αὐτός! Παραξενεμένος, τὸν βλέπω νὰ ὑψώνει τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο,
σὰν νὰ θέλει νὰ καλυφθεῖ πίσω ἀπὸ αὐτὸ ἢ νὰ προκαλεῖ τὰ βλήματα, νὰ ἀναμετρηθοῦν μαζί του.
«Τί ἔπαθε πάλι τοῦτος ἐδῶ», ἀναρωτιέμαι. Καὶ ἀπορῶ, καθὼς τὸν βλέπω στητό, ἀμίλητο,
νὰ βαδίζει χωρὶς νὰ μοῦ δίνει σημασία. Καὶ μόνο ὕστερα ἀπὸ λίγο, ὅταν πρόσεξα καλύτερα,
κατάλαβα γιατί ὁ παπὰς φερότανε μ` αὐτὸν τὸν τρόπο.
Εἶδα τοὺς φαντάρους νὰ ἔχουν μισοβγεῖ ἀπὸ τὰ χαρακώματα καὶ νὰ τὸν παρατηροῦν γεμάτοι ἀγωνία,
συνεπαρμένοι ἀπὸ τὸ θέαμα. Κατάλαβα ὅτι ὁ παπὰς ἔδινε ἐκείνη τὴ στιγμὴ τὴν δική του μάχη,
θέλοντας νὰ ἀποδείξει ἐκεῖ, μπροστὰ στὰ μάτια τοὺς τὴν ἀξία τῆς ἱερῆς δυνάμεως, ποὺ κρατοῦσε στὸ
χέρι του. Ὁ Θεὸς πραγματικὰ τὸν φύλαξε καὶ δὲν ἔπαθε τίποτε. Ὅταν πλησιάσαμε τὰ χαρακώματα,
ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν φαντάρων γιὰ τὸν παπά τους δὲν εἶχε συγκρατημό. Ὅταν ἀκούστηκε μάλιστα
ἡ φωνή του νὰ τοὺς λέει: «Ἐλᾶτε, παιδιά, φέρνω μαζί μου τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἀθανασία μέσα σ` αὐτὸ
τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο», ἔτρεξαν ὅλοι, «πατεῖς μέ, πατῶ σέ», γιὰ νὰ προφτάσουν νὰ μεταλάβουν.
Σὲ μία στιγμὴ τὸν πλησιάζω καὶ τοῦ λέω ψιθυριστά:
- Μὴν ξανακάνεις τέτοια ἀποκοτιά, παππούλη, γιατί γρήγορα θὰ σὲ χάσουμε.
Ἀντὶ γιὰ ἄλλη ἀπάντηση, μὲ ρωτάει:
- Τί ἔχεις νὰ πεῖς τώρα; Πρέπει ἢ δὲν πρέπει νὰ ἔρχομαι στὸ λόχο, νὰ κοινωνῶ τοὺς ἄντρες;
Πιστεύεις ἀκόμη ὅτι ἡ θεία Μετάληψη ρίχνει τὸ ἠθικό; Μαζεύτηκα. Δὲν εἶχα τίποτε νὰ πῶ.
Ὁ παπὰς μὲ εἶχε ἀποστομώσει».
Ἦταν ποὺ ζοῦσε τὸν Χριστὸ ὁ πατὴρ Χαρίτων, γὶ` αὐτὸ ἔδινε τέτοια μαθήματα καὶ τέτοιες ἀπαντήσεις.
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 15-9-2020
Πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου