ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ (Γα 2,16-20)
“Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός”
Καὶ στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, δηλαδὴ τῆς Κυριακῆς μετὰ τὴν Ὕψωσιν, γίνεται λόγος γιὰ σταυρό. Συγκεκριμένα γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Ἐγὼ διά νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Αὐτὸ θὰ πεῖ ὅτι, ἐγὼ σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, εἶμαι πεθαμένος γιὰ τὸν νόμο, καὶ αὐτὸ γιὰ νὰ ζήσω μὲ τὸν Θεό. Μαζὶ μὲ τὸν Χριστό σταυρώθηκα, καὶ πιὰ δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλὰ ζῆ μέσα μου ὁ Χριστός.
Γιὰ νὰ καταλάβωμε τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρέπει νὰ δοθοῦν κάποιες διευκρινίσεις σχετικὰ μὲ τὸν Νόμο. Καὶ βεβαίως στὸν Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀναφερόμαστε. Ὁ Νόμος εἶχε τὶς διατάξεις του, καὶ οἱ πιστοὶ Ἰουδαῖοι ἦσαν ὑποχρεωμένοι νὰ τὶς τηροῦν καὶ νὰ τὶς ἐφαρμόζουν στὴν ζωή τους. Ὅπως ὅμως ἰσχύει σὲ κάθε νόμο, προβλέπεται κάποια συνέπεια, κάποια ποινή, σὲ περίπτωσι μὴ τηρήσεως τῶν διατάξεών του. Διότι χωρὶς τὶς ποινὲς ὁ νόμος χάνει τὴν δύναμί του, καὶ κανένας δὲν δεσμεύεται νὰ τὸν ἐφαρμόση. Στὴν περίπτωσι τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιὰ τὸν παραβάτη τῶν διατάξεών του, προβλέπεται ὡς ποινὴ καὶ συνέπεια ὁ θάνατος.
Τὶς διατάξεις τοῦ Νόμου κανένας δὲν μπόρεσε νὰ τὶς ἐφαρμόση ὅλες στὴν ἐντέλεια. Καὶ κατὰ συνέπεια ὅλοι οἱ Ἰουδαῖοι ἦσαν ὑπόδικοι τοῦ Νόμου. Λίγο πιὸ κάτω στὴν ἐπιστολὴ θὰ γράψη ὁ Παῦλος· «Πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ». Δηλαδὴ ὅλοι ἁμάρτησαν καὶ ὅλοι στεροῦνται τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ βεβαίως νὰ εἶναι ἀκόμα ζωντανοὶ καὶ νὰ μὴν δοκίμασαν τὸν θάνατο, ἀλλὰ ἡ ἀπόφασι εἶναι ἤδη παρμένη. Γιὰ τὸν Νόμο καὶ σύμφωνα μὲ τὶς διατάξεις τοῦ Νόμου, λέγει ὁ Παῦλος, ἐγὼ ἔχω πεθάνει. Καὶ φυσικὰ δὲν ἰσχύει πιὰ ὁ Νόμος γι’ αὐτόν. Καὶ ἀναρωτιέται ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος· «Πῶς καὶ τίνι τρόπῳ;». Καὶ ἀπαντάει· Εἶπε ὁ Μωϋσῆς ὅτι ὁ Κύριος θὰ ἀναστήση Προφήτην ἀπὸ σᾶς, σὰν ἐμένα, αὐτὸν νὰ ἀκούετε. Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἀναφέρεται προφητικὰ στὸν Χριστό. Ἑπομένως ὅποιος δὲν ἀκούει στὸν Χριστὸ παραβαίνει τὸν νόμο. Βλέπετε πῶς ὁ Νόμος μᾶς ὁδηγεῖ καὶ μᾶς κατευθύνει στὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, στὸν Χριστό; Ὁ τηρητὴςτοῦ Νόμου γίνεται μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ὁ Νόμος γίνεται «παιδαγωγός εἰς Χριστόν»; Ὁ Νόμος μᾶς ὁδηγεῖ στὸν Χριστό, καὶ μᾶς ζητάει νὰ ὑπακούωμε σὲ αὐτόν. Καὶ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ πιστεύση ὁ ἄνθρωπος στὸν Χριστό, νεκρώνεται γιὰ τὸν Νόμο καὶ ὁ Νόμος εἶναι νεκρός. Καὶ γιὰ νὰ μὴ πῆ κανείς, πῶς πέθανες ἀφοῦ ζῆς; Συμπληρώνει· «Ἵνα Θεῷ ζήσω». Νεκρώνεται ἀπὸ τὸν Νόμο γιὰ να ζήση μὲ τὸν Θεό. Λέγει ὁ Παῦλος· Πέθανα μὲ τὸν Νόμο γιὰ τὸν Νόμο, ὅμως ἔγινε αὐτὸ γιὰ νὰ ζήσω με τὸν Θεό. Ὁ Νόμος ὁδήγησε τὸν Παῦλο στὸν Χριστό. Ὁ Νόμος ἐπετέλεσε τὸν σκοπό του, καὶ ἑπομένως τελείωσε ὁ προορισμός του. Πλέον ἦρθε ὁ Χριστός, γιὰ τὸν ὁποῖον μιλοῦσε ὁ Νόμος. Καὶ τώρα ἀφήνει, ἐγκαταλείπει τὸν Νόμο καὶ ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό. Ὁ μὲν Νόμος ζωντανὸ τὸν θανάτωσε, ὁ δὲ Χριστὸς τὸν παρέλαβε νεκρό καὶ μὲ τὴν ἀνάστασί του τὸν ζωοποίησε καὶ τοῦ χάρισε τὴν ζωή.
«Χριστῷ συνεσταύρωμαι». Ἕνας ἄλλος λόγος, μία φρᾶσις, ποὺ θέλει ἰδιαίτερη προσοχή. Τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε εἶναι φανερό. Καὶ πῶς αὐτὸς ποὺ ἀναπνέει καὶ ζῆ συσταυρώθηκε μαζί του; Ὅποιος ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό, ἀφήνει πίσω του τὸν παλαιὸ ἑαυτό του νεκρό, καὶ μὲ τὴν βάπτισί του συμμετέχει στὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Σταυρώνεται μαζί του, ἀλλὰ καὶ ἀνασταίνεται μαζί του σὲ μιὰ νέα ζωή, στὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ ὁ Παῦλος λέγει στὴν συνέχεια, ἐξηγώντας συγχρόνως τὶ σημαίνει ἡ φρᾶσις· «Χριστῷ συνεσταύρωμαι». Σημαίνει ὅτι δὲν ζῶ πιὰ ἐγώ, ἀλλὰ ζῆ μέσα μου ὁ Χριστός. Ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σχολιάζει καὶ λέγει· «Τῷ μὲν γὰρ εἰπεῖν, Χριστῷ συνεσταύρωμαι, τὸ βάπτισμα ᾐνίξατο· τῷ δὲ εἰπεῖν, Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ, τὴν μετὰ ταῦτα πολιτείαν, δι’ ἧς νεκροῦται ἡμῶν τὰ μέλη. Τὶ δὲ ἐστι, Ζῇ ἐν ἐμοὶ Χριστός; Οὐδὲν, φησίν, γίνεται ὑπ’ ἐμοῦ, ὧν ὁ Χριστὸς οὐ βούλεται». Μὲ ἁπλᾶ λόγια· Ὅταν λέγει συσταυρώθηκα μὲ τὸν Χριστό ὑπονοεῖ τὸ βάπτισμα τῶν πιστῶν. Μὲ τὸ δὲν ζῶ πιὰ ἐγώ, δηλώνει τὴν μετὰ τὸ βάπτισμα χριστιανικὴ ζωή, κατὰ τὴν ὁποία νεκρώνονται τὰ μέλη μου γιὰ τὴν ἁμαρτία. Καὶ μὲ τὰ λόγια ζῆ μέσα μου ὁ Χριστός, σημαίνεται τὸ γεγονὸς ὅτι τίποτα δὲν γίνεται ἀπὸ μένα ποὺ δὲν τὸ θέλει ὁ Χριστός.
Καὶ ἐδῶ ὁ Παῦλος βαθαίνει τὴν διδασκαλία, διότι ἀπὸ τὰ παραπάνω φαίνεται ὅτι ὅταν μιλάει γιὰ θάνατο, μιλάει γιὰ θάνατο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ ὅταν μιλάει γιὰ ζωὴ ἀναφέρεται στὴν κατάστασι ποὺ ζῆ κάποιος ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Θάνατος εἶναι ἡ ἁμαρτία καὶ ζωὴ εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς ἁμαρτίας.
Ἐμεῖς τώρα βαπτισμένοι σὲ νηπιακὴ ἡλικία εἴμαστε «συσταυρωμένοι» μὲ τὸν Χριστό. Καὶ ἔγινε ἡ βάπτισίς μας γιὰ νὰ ζήσωμε μὲ τὸν Θεό. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς εἰσόδου μας στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν τέλεσι τοῦ εἰσαγωγικοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος. Μπαίνομε στὴν κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, κυβερνήτης τῆς ὁποίας εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Μπορεῖ νὰ εἴμασταν νήπια, ἀλλὰ τὴν θέλησί μας τὴν ἐκφράσανε οἱ γονεῖς μας καὶ ὁ ἀνάδοχος. Καὶ ἀφοῦ τὸ ἀποφασίσαμε ἔτσι μὲ τὴν θέλησί μας, δεσμευθήκαμε νὰ ἐφαρμόζωμε τὶς ἐντολές τοῦ κυβερνήτου μας Χριστοῦ. Ὅμως πόσο συνεπεῖς εἴμαστε μὲ τὴν οὐσιώδη αὐτὴ δέσμευσι ἔναντι τοῦ Κυρίου μας; Πόσοι, καὶ κατὰ πόσο μποροῦμε, νὰ ἐπαναλάβωμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας τὰ λόγια τοῦ Παύλου· «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»; Ἀλήθεια, εἶναι ὁ Χριστὸς κυβερνήτης τῆς ζωῆς μας, δηλαδὴ τοῦ ἀναγνωρίζομε αὐτὴν τὴν θέσι; Αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ τὸν ἔχωμε κυβερνήτη μας, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει μὲ σιγουριὰ στὸ λιμάνι τῆς σωτηρίας; Καὶ γιὰ νὰ μᾶς κρατάη μέλη τῆς Ἐκκλησίας του, εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ ὑπακοῦμε στὶς ἐντολές του, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ γίνεται πάντα μόνον τὸ δικό του θέλημα καὶ ὄχι τὸ δικό μας; Πέρασε ποτὲ ἀπὸ τὸ μυαλό μας ἡ σκέψις ὅτι, χωρὶς Χριστό δὲν μποροῦμε νὰ ζήσωμε; Χωρὶς Χριστὸ δὲν ὑπάρχει ζωή. Σωστὰ κάποιος ἐπίσκοπος εἶπε ὅτι· «Ἄνθρωπος χωρὶς Θεό εἶναι κτηνάνθρωπος». Ὅτι ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Χριστὸ χάνει τὴν ἄνθρωπιά του εἶναι τὸ ἐλάχιστο, τὸ μέγιστο εἶναι ὅτι χάνει τὴν ζωή, τὴν αἰώνιο ζωή, τὴν ὁποία μόνον ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μᾶς δώση. Καὶ ἀκριβῶς γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἦρθε ἐδῶ κάτω στὴν γῆ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου