Η ορθόδοξη Πίστη μας του Αρχιμ. Επιφανίου Κ. Χατζηγιάγκου (3ο κεφ)

3. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

«Ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων»

3.1. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΓΕΝΙΚΑ

Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ δημιουργὸς τοῦ κόσμου

Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ δημιουργὸς ὅλου τοῦ κόσμου·  τοῦ ὁρατοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου.      

Τόσο ὁ φυσικός κόσμος (τὸ Σύμπαν), ὅσο καὶ ὁ πνευματικός (οἱ ἄγγελοι), εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Τὴ μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ πρῶτος στίχος τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν» (Γέν. 1,1).

Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸ Σύμπαν ἐκ τοῦ μηδενός (ἀπὸ τὸ τίποτε), χωρὶς προϋπάρχουσα ὕλη (βλ. Β΄Μακ. 7,28). Καὶ τὸν δημιούργησε μόνο μὲ τὸν λόγο του, μὲ τὸ πρόσταγμα «Γενηθήτω» («ἂς γίνει»). (πρβλ. Ψαλμ. 148,5· 32,6).

Ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου κατὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ

Σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, ὁ κόσμος ἔγινε σὲ ἕξι ἡμέρες. Ποιά ἔννοια ἔχει ἡ ἡμέρα δὲν γνωρίζουμε· ἴσως εἶναι μιὰ μεγάλη χρονικὴ περίοδος. Τὴν πρώτη ἡμέρα ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸ φῶς. Τὴ δεύτερη τὸ «στερέωμα» (ἀτμόσφαιρα) ποὺ χωρίζει τὸ ὑγρὸ νερὸ ἀπὸ τοὺς ὑδρατμούς. Τὴν τρίτη γίνεται χωρισμὸς τῆς ξηρᾶς ἀπὸ τὴ θαλάσσα, καὶ ἡ γῆ βλαστάνει καὶ καρποφορεῖ. Τὴν τέταρτη ἐμφανίζεται ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη καὶ τὰ ἄστρα. Τὴν πέμπτη δημιουργεῖ τὰ ψάρια καὶ τὰ πτηνά. Καὶ τὴν ἕκτη τὰ χερσαῖα ζῶα καὶ τὸν ἄνθρωπο. 

Ὅπως βλέπουμε, ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν κόσμο κλιμακωτά, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὰ πιὸ ἁπλᾶ καὶ ἀτελῆ καὶ προχωρώντας στὰ πιὸ πολύπλοκα καὶ τέλεια. Τελευταῖο ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, τὸ τελειότερο ἀπ’ ὅλα τὰ πλάσματά του.

Τὸ νόημα τῆς δημιουργίας

Ποιός ὁ σκοπὸς τῆς δημιουργίας; γιατί ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν κόσμο; Τὸν ἔπλασε ἀπὸ ἀγάπη. Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ θέλει νὰ μεταδώσει καὶ σὲ ἄλλους τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔχει. Ἔτσι καὶ ὁ Θεός, ποὺ εἶναι ὅλος ἀγάπη, θέλησε νὰ κάνει καὶ ἄλλα πλάσματα μέτοχα τῆς εὐδαιμονίας καὶ τῆς μακαριότητός του. Ὁ κόσμος εἶναι ἕνα ξεχείλισμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.  

3.2. ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

Οἱ ἄγγελοι καὶ τὸ ἔργο τους

Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὸ πρῶτο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ εἶναι οἱ ἄγγελοι. Τοὺς ἔπλασε πρὶν δημιουργήσει τὸν ὑλικὸ κόσμο (βλ. Ἰὼβ 38,7. Κολ. 1,16).

Οἱ ἄγγελοι εἶναι ὄντα ἄυλα καὶ ἀθάνατα. Δὲν ἔχουν φυσικὲς ἀνάγκες, δὲν ὑπακούουν στοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ εἶναι πολὺ ἰσχυρότεροι ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο (βλ. Ψαλμ. 102,20. Δ΄ Βασ. 19,35· πρβλ. Γέν. 19,11).

Οἱ ἄγγελοι εἶναι ἐπίσης ὄντα λογικὰ καὶ ἐλεύθερα ὅπως καὶ οἱ ἄνθρωποι, γι’ αὐτὸ ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ μένουν καὶ νὰ προοδεύουν στὸ καλό, ἀλλὰ καὶ νὰ διαλέγουν τὸ κακό. Αὐτὸ φαίνεται στὴν πτώση τοῦ Ἑωσφόρου, ποὺ θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια.

Ὑπάρχουν ἐννέα τάγματα ἀγγέλων·  Ἄγγελοι, Ἀρχάγγελοι, Θρόνοι, Κυριότητες, Ἀρχαί, Ἐξουσίαι, Δυνάμεις, Χερουβείμ, Σεραφείμ. Εἶναι γνωστὰ τρία ὀνόματα ἀγγέλων· Μιχαήλ, Γαβριὴλ καὶ Ραφαήλ.

Τὸ ἔργο τῶν ἀγγέλων εἶναι διπλό. Πρῶτον, δοξολογοῦν ἀκατάπαυστα τὸν Θεό (βλ. ὅραμα Ἠσαΐα κεφ. 6ο). Δεύτερον, ὑπηρετοῦν τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων (βλ. Ἑβρ. 1,14) εἴτε μεταφέροντας μηνύματα τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, εἴτε προστατεύοντάς τους ἀπὸ φυσικοὺς καὶ πνευματικοὺς κινδύνους.

Κάθε πιστός, ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς του μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἔχει τὸν φύλακα ἄγγελό του.

Οἱ ἄγγελοι στὴν Ἁγία Γραφὴ

Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἀπὸ τὸ πρῶτο βιβλίο, τὴ Γένεση, μέχρι τὸ τελευταῖο, τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, ὑπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις ἀγγελοφάνειας (στὴν κλίμακα τοῦ Ἰακώβ, στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου, στοὺς βοσκοὺς τῆς Βηθλεέμ, στὶς Μυροφόρες γυναῖκες, στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου κ.ἀ.).

3.3. ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Οἱ δαίμονες καὶ ἡ πτώση τους

Οἱ δαίμονες εἶναι πνεύματα ὅπως καὶ οἱ ἄγγελοι, ἀλλὰ πονηρά. Δὲν τοὺς δημιούργησε ὅμως ἔτσι ὁ Θεός. Ἀρχικὰ ἦταν κι αὐτοὶ ἄγγελοι καλοὶ καὶ ἀγαθοί. Δυστυχῶς ὅμως ἔκαναν κακὴ χρήση τῆς ἐλευθερίας τους. Ὁ ἀρχηγός τους, ὁ Ἑωσφόρος, θέλησε ἀπὸ ὑπερηφάνεια νὰ γίνει ὅμοιος μὲ τὸν Θεό (βλ. Ἠσ. 14,13-14). Μόλις ὅμως τὸ σκέφτηκε, γκρεμίστηκε «σὰν ἀστραπὴ» ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἔγινε ὁ διάβολος ἢ σατανᾶς. Μαζί του παρέσυρε καὶ ἕνα μεγάλο μέρος ἀπὸ ἀγγέλους (βλ. Λουκ. 10,18. Ἀπ. 12,4).

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄγγελοι βρέθηκαν στὰ σκοτεινὰ τάρταρα τοῦ Ἅδη, καὶ ἀπὸ ἄγγελοι φωτὸς ἔγιναν οἱ πονηροὶ «ἄγγελοι τῆς ἀβύσσου», οἱ σκοτεινοὶ δαίμονες (Ἰούδ. 6. Β΄ Πέτρ. 2,4. Ἀπ. 9,1-11).

Τὸ ἔργο τῶν δαιμόνων καὶ ἡ λύτρωση ἀπ’ αὐτοὺς

Οἱ δαίμονες, μετὰ τὴν πτώση τους, θέλησαν νὰ ὁδηγήσουν στὸ κακὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ διάβολος μὲ ψεύτικη ὑπόσχεση παρέσυρε τοὺς πρωτοπλάστους στὴν ἁμαρτία. Ἔτσι ἦλθε τὸ κακὸ καὶ ὁ θάνατος στὸν κόσμο. Ὁ Χριστὸς ὅμως μὲ τὸν σταυρικό του θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασή του κατάργησε τὸν θάνατο καὶ τὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου.

Μετὰ τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἡ δράση τῶν δαιμόνων περιορίστηκε σημαντικά, ἀλλὰ ὄχι τελείως. Μποροῦν, μὲ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, νὰ πειράζουν τοὺς ἀνθρώπους, δὲν μποροῦν ὅμως νὰ τοὺς ἐξαναγκάσουν νὰ κάνουν τὸ κακό. Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μπορεῖ ὁ Χριστιανὸς νὰ νικήσει τὸν διάβολο.

Από το βιβλίο "Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ"
                            ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΠΡΗΣ Χ & ΣΙΑ Ο.Ε.