Ἡ πλάνη τοῦ Νεονικολαϊτισμοῦ

Ἐν Πάφῳ τῇ 19ῃ Ἰανουαρίου 2024

τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ

Γραφεῖο κατὰ τῶν αἱρέσεων

Παρθενία, ἐγκράτεια καὶ σωφροσύνη,

ἔννοιες παρωχημένες ἢ πίo ἐπίκαιρες ἀπὸ ποτέ;

Εἶναι διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ ὁρατὸ ὅτι ἡ χαλάρωση τῶν ἠθῶν καὶ ἡ πλήρης σεξουαλικὴ "ἀπελευθέρωση" ἔχει διαφθείρει τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου. Οἱ χριστιανικὲς ἀρετὲς τῆς παρθενίας, τῆς ἐγκράτειας, τῆς σωφροσύνης ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τὸ ἀτομικὸ δικαίωμα στὴν ἀπόλαυση, ἀπὸ τὸ χορτασμὸ τῶν ποικίλων παθῶν καὶ ἐνστίκτων. Γιὰ τοὺς ἔχοντες νοῦν Χριστού1 εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἄμβλυνση τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς ἔχει διαλυτικὲς συνέπειες στὴν προσωπική, οἰκογενειακὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή.

Ἡ λεγομένη σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση

Ὡστόσο ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ γιὰ λόγους ἰδεολογικοὺς θεωροῦν ὅτι ἡ λεγομένη σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση εἶναι πρόοδος, κατάκτηση καὶ ἐλευθερία... ἀπὸ τὰ δεσμά τοῦ πουριτανισμοῦ ἄλλων ἐποχῶν, ὅτι οἱ σεξουαλικὲς σχέσεις ἐπιτρέπονται ἀπὸ τότε ποὺ γεννιέται ἡ ἐπιθυμία γι’ αὐτές (ἀπὸ τὴν ἐφηβικὴ ἡλικία) καὶ ὅτι τὸ μόνο ζητούμενο εἶναι ἡ προστασία τῆς ὑγείας ἀπὸ σεξουαλικῶς μεταδιδόμενα νοσήματα ἢ ἀπὸ τὴ συναισθηματικὴ κακοποίηση ἢ τὴν βία καὶ μόνο αὐτό. Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι γι’ αὐτούς Νόμος καὶ ἡ ἠθικὴ εἶναι θέμα ἀτομικῆς ἀντίληψης, προτίμησης καὶ αἰσθητικῆς. Γι’ αὐτούς ἡ παρθενία εἶναι ἀρρώστια, ἡ σωφροσύνη ἀδυναμία καὶ ἡ ἐγκράτεια ἀνέφικτη.

Οἱ ἀντιλήψεις αὐτὲς ἔγιναν κυρίαρχες ἐξ αἰτίας τῆς σεξουαλικῆς ἀπελευθέρωσης – ἀποχαλίνωσης τῶν προηγουμένων δεκαετιῶν, τῆς ἐξάπλωσης τῆς πορνογραφίας, τῆς ὑποδαύλισης τοῦ σεξουαλικοῦ ἐνστίκτου σὲ ὅλες τὶς ἡλικίες, τῆς καταρράκωσης τῆς συζυγικῆς πίστης ὡς ἀξίας, τῆς ἀπουσίας προτύπων καὶ τῆς διάλυσης τῆς οἰκογένειας. Πῶς νὰ μιλήσεις σήμερα γιὰ ἐγκράτεια μέχρι τὸ γάμο, ὅταν ἡ μόδα στὸ ντύσιμο ἔχει ἐξαφανίσει τὸ φυσικὸ αἴσθημα τῆς αἰδοῦς, πολλὲς φορὲς καὶ μὲ τὴν προτροπὴ τῶν γονέων, ὅταν τίποτα σεμνὸ καὶ ἠθικὸ δὲν προβάλλουν τὰ ΜΜΕ, ὅταν ἀκόμα καὶ δάσκαλοι καὶ καθηγητὲς προτρέπουν πρὸς τὴν ἐλευθεριότητα, ὅταν τὰ παιδιά μας εἶναι ἐκτεθειμένα ἀπὸ πρωὶ ἕως ἑσπέρας καὶ ἀπὸ ἑσπέρας ἕως πρωὶ στὰ σόσιαλ μίντια ποὺ μὲ τὴν πλύση ἐγκεφάλου καὶ τὴν μίμηση ἀμβλύνουν τὴ συνείδηση καὶ αὐξάνουν στὸ μέγιστο βαθμὸ τὸν κίνδυνο τῆς πτώσης σὲ σαρκικὰ ἁμαρτήματα; Αὐτὴ ἡ διάχυση στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης ἐπηρεάζει καὶ τοὺς ἐγγάμους καὶ γίνεται αἰτία νὰ διαλύονται καθημερινὰ οἰκογένειες.

Οἱ ὕψιστες χριστιανικὲς ἀρετὲς τῆς παρθενίας, τῆς σωφροσύνης καὶ τῆς ἐγκράτειας ἀπὸ τὴν κορυφὴ στὴν κλίμακα τῶν ἀξιῶν ἐξέπεσαν στὴν ἀνυποληψία τοῦ σύγχρονου κόσμου, ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς λεγομένους συνειδητοὺς χριστιανούς. Πλέον δὲν ἀκούγεται κήρυγμα περὶ παρθενίας, στὴν ὁποία ἀφιέρωσαν ὅλοι οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας εἰδικὲς θεολογικὲς πραγματείες2. Ντρέπονται οἱ κληρικοί μας νὰ τὴν ποῦν στοὺς νέους, ντρέπονται οἱ γονεῖς νὰ τὴν ποῦν στὰ παιδιά τους, ντρέπονται οἱ δάσκαλοι νὰ τὴν ποῦν στοὺς μαθητές. Βέβαια, τὸ νὰ λοιδορεῖ ὁ κόσμος (δηλαδὴ οἱ ἔχοντες κοσμικὸ φρόνημα) τὶς χριστιανικὲς ἀξίες δὲν εἶναι κάτι περίεργο, ἀλλὰ τὸ νὰ ντρέπονται οἱ χριστιανοὶ γιὰ τὶς ἀξίες τους εἶναι παράδοξο!

Νικολαϊτικὴ ἀγαπολογία

Ἡ ἀλλοτρίωση ἀπὸ τὶς βασικὲς χριστιανικές μας ἀξίες, μᾶς ἐπετεύχθη καὶ μὲ τὴν συνέργεια ἐκκλησιαστικῶν προσώπων. Ἡ καλὰ ὀργανωμένη ἀπὸ ἀντίχριστες δυνάμεις ἐπίθεση κατὰ τῶν χριστιανικῶν ἀξιῶν, συνδυάστηκε μὲ τὴν ἔσωθεν διατύπωση μιᾶς νέας "θεολογίας" μὲ νικολαϊτικὰ χαρακτηριστικά, μιᾶς ἀγαπολογίας καὶ ἐρωτολογίας ξένης πρὸς τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Πατερικὴ Θεολογία. Αὐτὴ ἡ αἱρετικὴ θεολογία ποὺ ἐξαρτοῦσε τὸν θεῖο ἔρωτα ἀπὸ τὸν σαρκικό, προϊόντος τοῦ χρόνου καὶ τῆς διαδοχῆς τῶν γενεῶν, ἔγινε κυρίαρχη, ὥστε στὶς μέρες μας ἐπώνυμοι θεολόγοι, ἀκόμα καὶ ἐπίσκοποι ἀρχιεπίσκοποι, μὲ κηρύγματα, συνεντεύξεις ἀλλὰ καὶ ἐκκλησιαστικὲς πράξεις νὰ ἀπενοχοποιοῦν ὄχι μόνο τις προγαμιαῖες σχέσεις (θεωρῶντας ὡς πορνεία μόνο τὴν ἐπὶ χρήμασι ἀνηθικότητα) ἀλλὰ ἀκόμα καὶ τὶς ὁμοφυλοφιλικὲς μίξεις, τὶς ἀλλαγὲς φύλου καὶ ὅλη τὴν woke ἀτζέντα.

Ἡ Ὀρθόδοξη ἀντίδραση μὲ Κυπριακὸ ἐνδιαφέρον

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ ἀντίδραση στὴν αἱρετικὴ ἀγαπολογία ὑπῆρξε ἔντονη τόσο στὴν Ἑλλάδα (Γ. Θεόκλητος Διονυσιάτης, Μητρ. Αὐγουστίνος Καντιώτης κ.α.) ὅσο καὶ στὴν Κύπρο. Ὁ μακαριστὸς Γ. Γερμανός τῆς Ι. Μ. Σταυροβουνίου ἔγραφε σχετικὰ «Ἡ ἐγκράτεια ἀπο τὰ σαρκικὰ πάθη εἶναι ἡ φυσικὴ κατάσταση, ἐνῷ ἀντίθετα ἡ πτώση στὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες εἶναι στὴν πραγματικότητα κάτι τὸ ἀφύσικο. Σήμερα ὅμως ἔχει τόσο παραπλανηθεῖ ὁ κόσμος, ὥστε θεωρεῖ τὸ φῶς σὰν σκότος καὶ τὸ σκότος σὰν φῶς. Χαρακτηρίζει (ὁ κόσμος) τοὺς ἐγκρατεῖς καὶ σώφρονες σὰν "καθυστερημένους" καὶ "ὀπισθοδρομικοὺς" ἐνῷ αὐτοὺς ποὺ κυλίονται στὸ βοῦρκο τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, τοὺς θεωρεῖ "προοδευτικούς"! Τοὺς θαυμάζει καὶ τοὺς ἐκθειάζει! Ἦλθε ἡ ἐποχή, ποὺ ἀναφέρει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὅτι θὰ βλέπουν αὐτοί, ποὺ εἶναι ἄφρονες, ἐκείνους ποὺ σωφρονοῦν, καὶ θὰ τοὺς θεωροῦν σὰν παράφρονες, μὴ μπορῶντας νὰ διακρίνουν ὅτι στὴν πραγματικότητα παράφρονες εἶναι οἱ ἴδιοι!»3.

Μιὰ ἄλλη ἁγιασμένη μορφὴ τῆς Κύπρου μας, ὁ Γ. Αθανάσιος Σταυροβουνιώτης, συνδέει τόν Νικολαϊτισμὸ μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: «Ἂς μὴ ξεχνοῦμε ὅμως ὅτι ὁ ἀδιάψευστος Λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, ἀναφερόμενος στὴν ἐπανεμφάνιση κατὰ τοὺς Ἔσχατους Χρόνους, τοῦ θηρίου τῆς Παναιρέσεως τοῦ "διδύμου" Νικολαϊτισμός-Οἰκουμενισμός, εἶναι καὶ πάλιν σαφέστατος: Τελικῶς καὶ ἀμετακλήτως, «τὸ θηρίο (τῆς συμπαιγνίας Νικολαϊτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ), εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει» (Ἄποκ. 17, 8). «Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται» (Β Τιμ. 2, 9) καὶ ἂς τὸ ἀκούσουν ὅσοι εἰσάγουν ἢ ὑποβοηθοῦν μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο καὶ σὲ ὁποιονδήποτε βαθμὸ τὴν ἐπανεισβολὴ τῆς φοβερῆς αὐτῆς διδύμου Παναίρεσης ἐντὸς τῶν τειχῶν τῆς Ἐκκλησίας! Ὁ κάθε πιστὸς καὶ μάλιστα οἱ ἐντεταλμένοι ἐπὶ τούτου Ποιμένες, ἂς ἀναλάβωμεν ὁ καθένας μας, ἀπὸ τὸ ὅποιο "πόστο" εὑρισκόμεθα τὶς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου εὐθύνες μας!» Λέει ὁ ἴδιος ἁγιασμένος γέροντας: «Ἀντινικολαϊτισμὸς σημαίνει καθαρότητα ἤθους καὶ Ἀντιοικουμενισμὸς σημαίνει καθαρότητα δόγματος»4.

Ὁ Κύριος ἦλθε ἁμαρτωλοὺς σῶσαι

Βρισκόμαστε, λοιπόν, ἐνώπιον μιᾶς δύσκολης πνευματικῆς κατάστασης ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἡ ἔκλυση στὰ σαρκικὰ πάθη κατέστησε τὸ λαό μας σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀνίκανο νὰ σηκώσει τὸ ζυγὸ τοῦ τίμιου γάμου. Τὰ διαζύγια ἔχουν γίνει μάστιγα τῆς κοινωνίας μας μὲ θύματα τὰ παιδιά, ποὺ ἂν δὲν κάνουμε κάτι θὰ γίνουν οἱ αὐριανοὶ θύτες τῶν δικῶν τους παιδιῶν. Μὲ ποιμαντικὴ μέριμνα ἀλλὰ καὶ θάρρος ὀφείλει ἡ Ἐκκλησία νὰ μιλήσει ἐπί τέλους γιὰ πράγματα ποὺ ὁ κόσμος λοιδωρεὶ καὶ ἀποστρέφεται. Γιὰ τὶς βασικὲς ἠθικὲς ἀξίες τῆς Πίστης μας, γιὰ τὸ χαμένο χριστιανικὸ Ἦθος. Γιὰ τὴν ἀξία τῆς Παρθενίας, τῆς Σωφροσύνης καὶ τῆς Ἐγκράτειας. Ὄχι μὲ διάθεση κρίσης καὶ κατάκρισης ἀλλὰ θεραπείας, μετάνοιας καὶ σωτηρίας, τὴν ὁποία μᾶς χαρίζει ὁ ἐνανθρωπήσας Θεὸς Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ ὁποῖος "ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι"5.

Ὁ σοφὸς λόγος του Γ. Θεόκλητου Διονυσιάτη ἀποτελεῖ μιὰ πρόταση πιὸ ἐπίκαιρη ἀπὸ ποτέ, προκειμένου ἡ σημερινὴ γενεὰ μὲ τὴν μετάνοια νὰ μαζέψει τὰ συντρίμμια της ἀλλὰ καὶ ἡ ἑπόμενη γενεὰ νὰ γίνει πιὸ ὑγιής, εὔρωστη, εὐτυχισμένη καὶ ἀκμάζουσα σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Λέει, λοιπόν, ὁ Γ. Θεόκλητος: «Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει ἀτελείωτη διδασκαλία καὶ ἀναρίθμητα πρότυπα, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν ἀθλιότητά μας καὶ νὰ μιμηθοῦμε τὰ πρότυπα τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἁγίων μας, ὥστε, θεραπευόμενοι ἀπὸ τὰ βασικὰ πάθη τῆς φιληδονίας, τῆς φιλοδοξίας καὶ τῆς φιλαργυρίας, νὰ φθάσουμε στὸ κατὰ φύση καὶ μὲ τὴ δυναμικὴ φορὰ τῆς ψυχῆς μας νὰ γίνουμε "καθ’ ὁμοίωση", ὁπότε τότε, σὰν καθαροί, φωτισμένοι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἁγιασμένοι, θὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν καθαρὸ Θεό... Ὅταν λοιπὸν τὰ παιδιὰ ἀνατρέφονται "ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου" ἀπὸ τοὺς ὄντως Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς γονεῖς τους καὶ μὲ γνώση καὶ ἐμπειρία τῆς πνευματικῆς παραδόσεως, τοὺς ρίπτουν συνεχῶς σπέρματα ἀγαθὰ στὴν μικρὴ ψυχή τους, ὅταν τοὺς ἀπασχολοῦν τὸ λογιστικό του μὲ διηγήσεις γιὰ τὸν Θεόν, γιὰ τὸν Σαρκωθέντα Λόγο, γιὰ τὴ διδασκαλία καὶ τὶς ἐντολές Του, γιὰ τὴ Σταύρωσή Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, γιὰ τὴν ἀγάπη Του πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, ὅταν τὸ διδάσκουν γιὰ τὴν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὅταν τοῦ λέγουν πὼς ὁ Χριστὸς μᾶς ἔχει δώσει Ἅγιον Πνεῦμα, ποὺ μᾶς φωτίζει, ὅτι ἔχει κοντὰ του ἕνα φύλακα Ἄγγελο ποὺ τὸ προστατεύει καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἀγαπᾶ τὸν Χριστόν, τὴν Παναγία, τοὺς Ἀγγέλους, τοὺς Ἁγίους, τοὺς ἀνθρώπους καί, κατὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς διπλῆς ἡλικίας, σωματικῆς καὶ πνευματικῆς, τὸ εἰσάγουν στὰ βαθύτερα δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, τότε καὶ τὸ παθητικὸ μέρος τῆς ψυχῆς του, (τὸ ἐπιθυμητικὸ καὶ τὸ θυμοειδὲς μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ περικλείει τὸ συναίσθημα καὶ τὴ βούληση) θὰ διαμορφώνεται ἀναλόγως»6.

Μὲ ἐν Χριστῷ ἀγάπῃ

ἐκ τοῦ Γραφείου κατὰ τῶν αἱρέσεων

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πάφου

Α’ Κόρ. 2,16 ↩︎

Ἐνδεικτικά: Μ. Ἀθανασίου "Περὶ παρθενίας, ἤτοι περὶ ἀσκήσεως", ΕΠΕ τόμ.11. M. Βασιλείου "Ὁμιλία περὶ παρθενίας" – Homilia de virginitate. Ἰωάννου Χρυσοστόμου "Περὶ παρθενίας", ΕΠΕ τόμ.40 ↩︎

Περιοδικὸ "Ὁ Ζωοποιὸς Σταυρός", Δέκ. 2019, Ι.Μ.Σταυροβουνίου, σελ. 1007 ↩︎

Περιοδικὸ "Ὁ Ζωοποιὸς Σταυρός", Δέκ. 2019, Ι.Μ.Σταυροβουνίου, σελ. 917 ↩︎

Α’ Τίμ. 1,15 ↩︎

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Περὶ θείου καὶ ἀνθρώπινου ἔρωτος – Ὁ Νεονικολαϊτισμός του Χρ. Γιανναρὰ» Θεόκλητου Διονυσιάτου

πηγή: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/