Α΄
Ἔκτασις τῆς βλασφημίας
«Τοῦτο γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις
ἡμέραις... ἔσονται οἱ ἄνθρωποι...
βλάσφημοι»
(Β΄ Τιμ. 3, 1-2)
«Ἕνας ἄνθρωπος νὰ ὑβρίσῃ τὸν πατέρα μου,
τὴν μητέρα μου, τὸν ἀδελφό μου,
ἔχω χρέος σὰν χριστιανὸς νὰ τὸν συγχωρῄσω.
Τὸ δὲ νὰ ὑβρίσῃ τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Παναγίαν μου,
δὲν θέλω νὰ τὸν βλέπω»
Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός
«Μὲ τί στόμα, ἀνόητε καὶ πονηρὲ ἄνθρωπε, ἀποτολμᾷς καὶ ὑβρίζεις τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ παραδίδεις; Ὁμοίως μεὲ τοὺς ἁγίους; Δὲν φοβᾶσαι, τρισάθλιε μήπως ἀνοίξῃ ἡ γῆ καὶ σὲ καταπίῃ; Ὁ διάβολος δὲν ἀποτολμᾷ νὰ ὑβρίζῃ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, διότι φοβεῖται μήπως πέσῃ ἀστραπὴ καὶ τὸν κατακαύσῃ˙ καὶ σύ, ἄγνωστε ἄνθρωπε, ἀνοίγεις τὸ στόμα σου καὶ παραδίδεις τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλοίμονον εἐς ἐκείνους ὅπου ὑβρίζουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, διότι θὰ τοὺς καίῃ ὁ πύρινος ποταμὸς πάντοτε».
Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός
ΕΘΝΟΣ ΒΛΑΣΦΗΜΩΝ;
«Τοῦτο γίνωσκε, ὅτι ἐν εσχάταις ἡμέραις...
ἔσονται οἱ ἄνθρωποι... βλάσφημοι» (Β' Τιμ. 3, 1-2)
Ὡς ἀποδεικνύει ἡ ψυχολογία τῆς θρησκείας, ἐμφυτευμένη εἰς τὰ στήθη παντὸς ἀνθρώπου εἶνε ἡ πρὸς τὸν Θεὸν κλίσις καὶ ροπή. Ὅν τρόπον το φυτὸν «ἥλιος» στρέφει τὴν κεφαλήν του πρὸς τὸν ἥλιον, οὕτω πως καὶ τὸ οὐράνιον φυτόν, ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη διὰ νὰ στρέφῃ νοῦν, καρδίαν, θέλησιν, ὅλην τὴν ὕπαρξίν του, πρὸς τὰ ἄνω, πρὸς τὸν οὐρανόν, πρὸς τὸν Θεόν. Ἀνεκρίζωτος τάσις καὶ ροπή. Τὸ σέβειν τὸ Θεῖον, ὡς ἐδίδασκεν ὁ ἀρχαῖος τῶν Ἀθηνῶν φιλόσοφος Σωκράτης, ἐθεωρεῖτο τὸ πρῶτον παρʼ ἅπασιν ἀνθρώποις.
Ἄγραφος νόμος, ἐγκεχαραγμένος εἰς τὰ βάθη τῆς συνειδήσεως, ἐπέβαλλε εἰς τὰ ἔθνη, τὰ μὴ Νόμον ἔχοντα, ὅ,τι ἐπέβαλλεν εὶς τοὺς Ἰουδαίους ὁ Νόμος, ἡ 3η ἐντολὴ τοῦ Δεκαλόγου˙ «Οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ» (Ἔξόδ. 20, 7). Τὰ ἀρχαῖα ἔθνη, παρʼ ὅλην τὴν ἐσφαλμένην καὶ ψευδῆ ἰδέαν, τὴν ὁποίαν εἶχον περὶ τοῦ Θεοῦ, ἐσέβοντο τὸ Θεῖον. Ἐξ ὅλων δὲ τῶν ἐθνῶν διεκρίνετο διὰ τὴν εὐσέβειάν του τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος. Ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος, ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, ὅτε τῷ 51μ.Χ. ἐπεσκέφθη τὰς Ἀθήνας καὶ εἶπεν ἐπὶ τοῦ Ἀρείου Πάγου τὴν περίφημον ἐκείνην ὁμιλίαν του, ἐν τῷ προοιμίῳ αὐτῆς ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιον τῆς θρησκευτικότητος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. «Ἄνδρες Ἀθηναῖοι! - εἶπε -. Σᾶς θεωρῶ ὡς τοὺς εὐσεβεστέρους ἀνθρώπους τοῦ κόσμου...». Πλεῖστα τὰ δείγματα. Ἕν καὶ τοῦτο˙ Διερχόμενος τότε ὁ Ἀπόστολος, ὡς καὶ πᾶς ἄλλος ἐπισκέπτης, τὰς Ἀθήνας καὶ πᾶσαν ἄλλην πόλιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, δὲν ἦτο δυνατὸν νʼ ἀκούσῃ ἕνα εἰδωλολάτρην νὰ βλασφημῇ τὸν Δία, τὸν Ἀπόλλωνα, τὸν Ποσειδῶνα, τὴν Ἄρτεμιν, τὴν Ἀθηνᾶν, καὶ εἴ τινα ἄλλον θεόν. Ἡ κατὰ θεῶν προσβολὴ ἐθεωρεῖτο μέγιστον κατὰ τῆς πόλεως κακούργημα. Εἰς τὴν ἀρχαίαν τῶν Ἀθηνῶν πολιτείαν ἡ ἐσχάτη τῶν ποινῶν ἐπεβάλλετο εἰς τὸν ἀσεβῶς ἐκφραζόμενον κατὰ τοῦ θεοῦ καὶ κλονίζοντα τὰς θρησκευτικὰς πεποιθήσεις τοῦ λαοῦ.
Ταύτα τῷ 51μ.Χ. Ἐὰν τώρα ὑποθέσωμεν, ὅτι ὁ Παῦλος μετὰ πάροδον 19 αἰώνων, ὡς ἕνας ἄγνωστος ὁδοιπόρος εἰσήρχετο ἐκ νέου εἰς τὴν Πρωτεύουσαν τοῦ νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ, θὰ ἔβλεπεν ὡραίους Ναούς, οἱ ὁποῖοι φέρουν εἰς τὴν κορυφὴν τὸν τίμιον Σταυρόν. Ἀλλʼ ἡ ἐξωτερικὴ αὐτὴ ὡραιότης καὶ λάμψις δὲν θὰ ἠδύνατο νʼ ἀποκρύψῃ ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ ὀξυδερκεστάτου Ἀποστόλου τὴν πραγματικότητα. Ἐκτός τῶν ἄλλων φοβερῶν ἐκδηλώσεων τῆς ἀντιχριστιανικῆς ζωῆς καὶ πολιτείας τῆς μεγάλης πλειονότητος τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων, θὰ ἔφθανον εἰς τὰ αὐτιὰ τοῦ Ἀποστόλου φρικταὶ βλασφημίαι. Θὰ ἔβλεπεν ἐν μέσαις Ἀθήναις ἄρχοντας καὶ ἀρχόμενους, ἀξιωματικοὺς καὶ στρατιώτας, ἐπιστήμονας καὶ ἀγραμμάτους, μεγάλους καὶ μικρούς, καὶ νήπια ἀκόμη, νὰ λαμβάνουν εἰς τὰ μεμολυσμένα χείλη των τὸν πολύτιμον μαργαρίτην, τὸ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, τὸ ὄνομα ὲκεῖνο, ὑπὲρ τοῦ ὁποίου διαρκῶς ἔπαλλεν ἡ ἁγία του καρδία, τὸ γλυκύτατον ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ τὸ ρίπτουν ἀναισχύντως εἰς τὸν δυσώδη βόρβορων τῶν αἰσχροτέρων λέξεων καὶ φράσεων, ποὺ δὲν ὑπάρχουν εἰς τὸ λεξιλόγιον κανενὸς ἄλλου ἔθνους. Και ακούων εν τη Πρωτευούση της νεωτέρας Ελλάδος ο Παύλος τας βδελυράς βλασφημίας κατά παντός οσίου και ιερού, θα έμενε κατάπληκτος. Καὶ θὰ διηρωτᾶτο˙ «Κύριέ μου, ποῦ εὑρίσκομαι; Ἐδῶ εἶνε ἡ Ἑλλάς; Ἐδῶ κατοικεῖ τὸ εὐσεβέστατον γένος τῶν Ἑλλήνων; Μοῦ φαίνονται ἀγνώριστοι. Τῷ 51μ.Χ., ὅτε διὰ πρώτην φορὰν ἐπεσκέφθην τὴν πόλιν ταύτην, οὐδεὶς τότε Ἀθηναῖος ἐβλασφήμει τοὺς θεούς των. Καὶ οἱ θεοί των ἐκεῖνοι ἦσαν ψευδεῖς. Τώρα, μετὰ παρέλευσιν 1900 καὶ πλέον ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἐπικράτησιν τῆς νέας Πίστεως χιλιάδες Ἀθηναίων καὶ λοιπῶν Ἑλλήνων βεβαπτισμένων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν βλασφημοῦν τὸν Θεόν. Καὶ εἶνε αὐτὸς ὁ ἀληθινὸς Θεός, τὸν ὁποῖον ἐπὶ τοῦ Ἀρείου Πάγου κήρυγμά μου ἐφανέρωσεν εἰς τοὺς προγόνους των. Καὶ ὀνομάζεται τὸ βασίλειον των Ὀρθοδόξον. Καὶ ἔχουν πλῆθος ἐπισκόπων καὶ ἱερέων καὶ ἑκατοντάδας θρησκευτικῶν συλλόγων καὶ ἀδελφοτήτων!...». Καὶ ἐκ τῶν χειλέων τοῦ Παύλου, παροξυνομένου διὰ τὴν πλήμμυραν αὐτὴν τῆς βλασφημίας, θὰ ἐξήρχετο καὶ πάλιν ἡ κραυγή˙ «Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἦτω ἀνάθεμα. Μαρὰν ἀθᾶ». (Α΄ Κορ. 16, 22).
Ἀλλʼ ἡ οἰκτρὰ αὐτὴ κατάστασις, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ παντὸς εἴδους βλασφημία ἔχει λάβει μορφὴν ἐπιδημίας καὶ πᾶσα καρδία ὀλιγοψύχων γογγύζει σήμερον κατὰ τῆς θείας προνοίας καὶ πᾶν στόμα ἀπίστων ἐκβάλλει ἀφροὺς ὕβρεων κατὰ τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ ἡ κατάστασις τῶν ἀνθρώπων ὡς λυσσώντων κυνῶν εἶνε προφητευμένη ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ὁ ἴδιος Ἀπόστολος ὀλίγας στιγμὰς πρὸ τοῦ μαρτυρικοῦ του τέλους, προβλέπων μίαν τοιαύτην ζοφερὰν περίοδον τῆς ἀνθρωπότητος, προεφήτευσε καὶ εἶπεν˙ «Ἐν ἐσχάταις ἡμέραις... ἔσονται οἱ ἄνθρωποι... βλάσφημοι» (Β΄ Τιμ. 3, 1-2).
* * *
«Ἐν ἐσχάταις ἡμέραις» οἱ ἄνθρωποι, πλὴν τῶν ἄλλων κακιῶν, θὰ παρουσιάσουν καὶ τὴν φρικώδη βλασφημίαν, κηρύττει προφητικῶς ὁ Παῦλος. Πᾶς τόπος θὰ μολυνθῆ. Καὶ ἡ προφητεία αὕτη ἐκπληροῦται ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Ἀλλὰ προσοχή! Ἐπειδὴ τοιαύτη εἶνε ἡ ἐποχή μας, ἐποχὴ γιγαντιαίας καὶ ἀποπνικτικῆς ἐπεκτάσεως τῆς ἁμαρτίας, τοῦτο δὲν σημαίνει, ὅτι πρέπει μοιρολατρικῶς νὰ ζῶμεν καὶ οὐδεμίαν ἀντίστασιν κατὰ τοῦ κακοῦ νὰ προβάλλωμεν. Ὄχι! Καὶ ἐὰν ἀκόμη ὁ δαίμων μὲ τὰς λεγεώνας του πλημμυρίσῃ τὴν γῆν, οἱ ὀλίγοι πιστοὶ δὲν πρέπει νὰ παραδώσουν τὰ ὅπλα. Οἱ πιστοὶ θʼ ἀγωνιστοῦν! Θʼ ἀγωνισθῶμεν, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου μέχρις ἐσχάτων. Ὅπως καὶ ἄλλοτε ἐγράψαμεν, δὲν εἶνε εἰς τὸ ἐνεργητικὸν τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, δὲν εἶνε πρὸς τιμὴν τῆς θρησκευούσης κοινωνίας ἡ κλασσικὴ ἀδιαφορία, τὴν ὁποίαν ἐπιδεικνύει ἀπέναντι τῆς βλασφημίας τῶν Θείων. Ἡ ἀδιαφορία αὐτὴ εἶνε κορυφαῖον ἁμάρτημα. Μαρτυρεῖ πολλά. Πῶς, ἐρωτῶμεν, πῶς, ὅταν ἕνα κροῦσμα ὀστρακιᾶς ἤ ἄλλης λοιμικῆς καὶ θανατηφόρου νόσου ἐμφανισθῇ εἰς τὰ κράσπεδα τῆς πόλεως, πῶς οὐδεὶς τότε ἀδιαφορεῖ, ἀλλʼ ὅλος ὁ μηχανισμὸς τοῦ κράτους κινεῖται διὰ νʼ ἀπομονωθῇ τάχιστα τὸ πρῶτον κροῦσμα; Ἤ πῶς, ὅταν εἰς τὴν συνοικίαν, εἰς τὴν ὁποῖαν κατοικοῦμεν, ἀκουσθῇ πυρκαϊά, δὲν μένομεν ἀδιάφοροι, ἀλλʼ εἰδοποιοῦμεν τὰς πυροσβεστικὰς ἀντλίας καὶ μὲ ζωηρὸν ἐνδιαφέρον παρακολουθοῦμεν τὸ ἔργον τῆς κατασβέσεως καὶ βοηθοῦμεν καὶ ἡμεῖς καὶ δὲν ἡσυχάζομεν ἕως ὅτου καὶ ἡ τελευταία φλὸξ τοῦ παμφάγου πυρὸς ἐξαλειφθῇ; Πῶς;...
Ἀλλʼ ἰδού. Καὶ πυρκαϊᾶς καὶ λοιμικῶν νόσων καὶ σεισμικῶν δονήσεων καὶ εἴ τινος ἄλλου φυσικοῦ κακοῦ κακὸν ἀσυγκρίτως χειρότερον εἶνε ἡ φρικτὴ βλασφημία, ἡ ὁποία ἔχει προσβάλει τὴν Ἑλληνικὴν κοινωνίαν. Ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ὑβρίζεται ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα ὅσον οὐδαμοῦ ἀλλοῦ τῆς γῆς. Καὶ ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀκούομεν τὰς φρικτὰς βλασφημίας, τί κάμνομεν;
Ἀλλὰ τί ἠμποροῦμεν νὰ κάμωμεν; θὰ μᾶς ἐρωτήσουν οἱ πολλοί. Τί νὰ κάμωμεν; Ἐὰν ὑπῆρχεν αἴσθησίς τις τοῦ κακοῦ, ἐὰν ὑπῆρχεν ἐν ἡμῖν κόκκος πίστεως θερμῆς ὡς κόκκος σινάπεως, ἐὰν ὑπῆρχον ἴχνη ἀγάπης πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστόν, δὲν θὰ ἐκάμνομεν τὴν ἐρώτησιν αὐτήν. Ἡ συναίσθησις τῆς πραγματικότητος θὰ μᾶς ἐφόβιζεν. Ἡ πίστις θὰ μᾶς ἐφώτιζεν. Ἡ ἀγάπη θὰ μᾶς ἐκίνει εἰς δραστηρίαν ἐνέργειαν. Ἀλλὰ τὰ πάντα παρʼ ἡμῖν ἔχουν ψυγῆ. Ψυγεῖα αἱ καρδίαι τῶν ἀνθρώπων. Πρὸς πλειστοὺς ἐξ ἡμῶν τῶν λεγομένων πιστῶν, τῶν καυχομένων ὡς θρησκευτικῶν ἀνθρώπων, θὰ ἠδύνατο νὰ λεχθῇ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον εἶπε ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐπὶ ψευδεῖ θρησκευτικότητι καυχωμένους Ἰουδαίους˙ «Ἔγνωκα ὑμᾶς ὅτι τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔχετε ἐν ἑαυτοῖς» (Ἰωάν. 5, 42).
Τί πρέπει νὰ γίνῃ; Νὰ πιστεύσωμεν, ὅτι ἡ βλασφημία εἶνε τὸ χειρότερον τῶν κακῶν, ὅτι εἶνε ἀνασταύρωσις τοῦ Χριστοῦ, ὅτι κάθε βλάσφημον ρῆμα εἶνε ὄξος καὶ χολή, μὲ τὴν ὁποίαν ποτίζομεν τὸν Εὐεργέτην μας ἡμεῖς οἱ ἀχάριστοι, ὅτι κάθε ὰπρεπὴς ἔκφρασις εἶνε ἕνας αἰχμηρὸς ἧλος, ἕνα μυτερὸ καρφί, μὲ τὸ ὁποῖον, ὡς φαίνεται ζωηρῶς εἰς τὴν δημοσιευμένην εἰκόνα, καρφώνομεν ἐκ νέου οἱ Νεοέλληνες τὸν Σωτήρα μας Χριστόν, τὸν Νεκρεγέρτην τοῦ Ἔθνους μας. ἐν παντὶ τόπῳ τῆς Ἑλληνικῆς ἐπικρατείας σταυρώνεται ἐν ἔτει 1971 ὁ Θεανθρωπος. Σταυρώνεται χιλιάκις, μυριάκις τῆς ἡμέρας. Σταυρωταί του ὄχι Ἰουδαίοι, ἀλλʼ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ὦ συμφορά! Ὼ θρήνοι!
Ἀλλʼ ἄς μὴ θρηνῶμεν μόνον. Ἄς ἀρχίσωμεν καὶ συστηματικὸν καὶ ἀμείλικτον πόλεμον κατὰ τῆς βλασφημίας. Ἄς τὴν καταδιώξωμεν παντοῦ. Ἄς χρησιμοποιήσωμεν ποικιλίαν ὅπλων. Ποῖα ταῦτα; Ἐπὶ τῇ βάσει τῆς Πατερικῆς διδασκαλίας, καὶ μάλιστα τῆς διδασκαλίας τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, σφοδροῦ πολεμίου τῆς βλασφημίας, ὑποδεικνύονται ἐνταῦθα τὰ ἐξῆς:
1. - Ἡ διὰ πυκνοῦ καὶ ζωηροῦ κηρύγματος διαφώτισις καὶ ἔλεγχος καὶ ἡ διʼ εἰδικῶν βιβλιαρίων καὶ φυλλαδίων δωρεὰν διανεμομένων καταπολέμησις τῆς αἰσχρᾶς βλασφημίας. Θαυμάσιον εἰς περιεχόμενον εἶνε τὸ μικρὸν φυλλάδιον, τὸ ὁποῖον ἐξέδωκεν ὁ ἐν Οὐάσιγκτων τῆς Ἀμερικῆς Ἕλλην ζηλωτὴς τῶν Ὀρθοδόξων παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας Μιχ. Μιζάλης, ἀναγνώστης. Χιλιάδας ἀντίτυπα ὁ ἐκδότης του ἀπέστειλε δωρεὰν εἰς τοὺς Ἕλληνας στρατιώτας καὶ τὸν λαὸν τῆς Πατρίδος μας. Ἕνας ἀναγνώστης, κατέχων τὴν κατωτάτην βαθμίδα ἐν τῇ ἱεραρχίᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου, ζήλῳ πεπυρωμένος, ἰδού τί ἔκαμε! Μακρὰν τῆς Ἑλλάδος μένων δἐν ὑπέφερε νʼ ἀκούῃ, ὅτι εἰς τὴν γενέτειραν Πατρίδα, εἰς τὴν οποίαν εἴδε τὸ πρῶτον φῶς τοῦ ἡλίου, οἱ συμπατριῶται του ἐξακολουθοῦν νὰ βλασφημοῦν. Καὶ ἔγραψε καὶ ἐδαπάνησε χρήματα διὰ τὴν ἔκδοσιν τοῦ ἀντιβλασφημικοῦ του φυλλαδίου. Μνησθείη ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης τοῦ ἐκλεκτοῦ τούτου τέκνου τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ὤ ἐὰν οἱ 8.000 κληρικοὶ τῆς Ἑλλάδος εἶχον τὸν κατὰ τῆς βλασφημίας ζῆλον ἑνὸς Μιχ. Μιζάλη!
Λαμπρὸν εἶνε καὶ ἕνα μικρὸν βιβλίον, ὅπερ κατὰ τῆς βλασφημίας πρὸ ἐτῶν ἐξέδωκε καὶ ἐκυκλοφόρησεν ὁ ἡγούμενος ἐν τῆς Πάρῳ Ἱ. Μ. Λογγοβάρδας πατὴρ Φιλόθεος Ζερβάκος. Εἰς αὐτό, μεταξὺ ἄλλων, ἀναγινώσκει τις καὶ ζωντανὰ παραδείγματα, κατὰ τὰ ὁποῖα παλαιότεροι καὶ σύγχρονοι βλάσφημοι ἐτιμωρήθησαν διὰ τὰς φρικτάς των βλασφημίας. Αἱ τιμωρίαι των εἶνε τοιαᾶται, ὥστε καταλαμβάνει τὸν ἀναγνώστην τοῦ βιβλίου φόβος καὶ τρόμος διὰ τὸν ἄθλιον τέλος τῶν μὴ μετανοούντων βλασφήμων.
2. - Παραλλήλως πρὸς τὸ γενικὸν κήρυγμα καὶ τὴν γραπτὴν διαφώτισιν πρέπει νὰ συμβαδίζῃ καὶ ἡ κατʼ ἄτομον διδασκαλία, ἡ ὑπὸ ἑνὸς ἑκάστου πιστοῦ προφορικὴ διαφώτισις, ἡ ἁπλὴ ἀλλὰ μετὰ πόνου καὶ δακρύων πολλῶν συμβουλή. Ἀκούεις τὸν πλησίον σου νὰ βλασφημῇ; Μὴ ἀδιαφορήσῃς, ὅπως δὲν ἠδιαφόρεις ἐὰν ἤκουες κάποιον νὰ ὑβρίζῃ χυδαίως τὸ ὄνομα ἑνὸς ἐκ τῶν προσφιλεστάτων προσώπων τοῦ φιλικοῦ καὶ οἰκογενειακοῦ σου κύκλου. Εὐσεβὴς κάτοικος πελοποννησιακῆς πόλεως ἐσταμάτησε πρὸ ἐτῶν καθʼ ὁδῶν κύριον καὶ τοῦ εἶπε˙ «Κύριε! Ἔχω παράπονον κατὰ σοῦ. Ἔμαθα, ὅτι χθὲς ὕβρισες καπηλικῶς τὸν πατέρα μου». «Τὸν πατέρα σου; Λάθος κάμνεις! Ἐγώ εἶμαι εὐγενής, καὶ δὲν προσβάλλω τὴν οἰκογενειακὴν τιμὴν καὶ ὑπόληψιν τῶν ἄλλων», ἀπαντᾶ ἔκπληκτος ὁ κύριος. «Καὶ ὅμως κύριε! - τοῦ λέγει ὁ πρῶτος - Ὕβρισες τὸν πατέρα μου, ὄχι τὸν σαρκικόν, τὸν ἐπίγειον πατέρα μου, ἀλλὰ τὸν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα μου, τὸν Θεόν. Αὐτὸς εἶνε ὁ προσφιλέστερός μου πατήρ. Καὶ ὄχι μόνον ἐμοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς πόλεώς μας καὶ ὅλου τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Πρόσεξε, σὲ παρακαλῶ, τὴν γλῶσσάν σου. Πρόσεξε τοῦ λοιποῦ νὰ μὴ μὲ θίγῃς εἰς ὅ,τι ἱερότερον ἔχω. Νὰ μὴν ὑβρίζεις τὸν Πατέρα». Αὐτὸ ποὺ ἔπραξεν ὁ εὐσεβὴς ἐκεῖνος, πρέπει νὰ πράξῃς καὶ σύ, ἀγαπητέ. Νὰ μὴν ἀφήσεις τὸν βλάσφημον ἄνευ τῆς συμβουλῆς σου, ἄνευ τῆς διαμαρτυρίας σου. Βίαιον μέτρον κατὰ τοῦ βλασφήμου νὰ μὴ μεταχειρισθῇς. Νὰ ἀρκεσθῇς κατʼ ἀρχὰς εἰς τὴν διὰ γλώσσης συμβουλήν. Νὰ γίνῃς καὶ σὺ μιμητὴς τῆς ἐπιεικείας καὶ μακροθυμίας τοῦ οὐρανίου Πατρός, ὁ ὁποῖος ἐνῷ ἀκούει καθημερινῶς τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὸν ὑβρίζουν, καὶ ἐνῷ θὰ ἠδύνατο ἀμέσως νὰ διατάξῃ νἀ ἐξεγερθοῦν κατʼ αὐτῶν τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως καὶ μύριοι κεραυνοὶ νὰ πέσουν καὶ πελώρια κύματα ἐκ θαλάσσης νὰ ἐγερθοῦν καὶ τρομεραὶ τῆς γῆς σεισμικαὶ δονήσεις νὰ συμβοῦν διὰ νὰ καύσουν, πνίξουν καὶ ἐξαφανίσουν τοὺς ἀχαρίστους, ἐν τούτοις μακροθυμεῖ καὶ ἀναμένει ἐπὶ πολύ, ἐπὶ μῆνας καὶ ἔτη τὴν μετάνοιαν καὶ ἐπιστροφὴν τῶν βλασφήμων.
3. - Ἀλλʼ ἐάν, παρʼ ὅλην τὴν προφορικὴν καὶ γραπτὴν διαφώτισιν, ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν εἰς τὴν βλασφημίαν, τότε οἱ πιστοὶ ἄς ἀραιώσουν τὰς συναναστροφὰς μετὰ τοιούτων ἀνθρώπων, ἄς φθάσουν καὶ μέχρι διακοπῆς τῶν κοινωνικῶν των σχέσεων, ὁσονδήποτε ὼφέλιμα καὶ ἀναγκαῖα καὶ προσφιλῆ καὶ ἐὰν εἶνε τὰ πρόσωπα τῶν βλασφήμων. Εὐσεβής τις εἶχε προσλάβει κτίστην διὰ τὴν ἐπισκευὴν τῆς οἰκίας του. Ἀλλʼ ὅταν τὸν ἤκουσε νὰ βλασφημῇ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἐκάλεσε καὶ τοῦ εἶπε: «Δὲν θέλω νὰ ἐργασθῇς πλέον. Διότι φοβοῦμαι, μήπως αἱ βλασφημίαι σου ραγίσουν τοὺς τοίχους καὶ κρημνίσουν τὴν οἰκοδομήν». Τὸ παράδειγμα αὐτό, ποὺ ἀναφέρομεν, νὰ μιμηθῇς καὶ σὺ φίλε ἀναγνῶστα. Ἔχεις ἀγρόν; Μὴ δεχθῇς εἰς καλλιέργειαν τοῦ ἀγροῦ ἄνθρωπον ὑβρίζοντα τὸν Θεόν, διὰ νὰ μὴ γίνῃ ἄκαρπον ὅλον τὸ κτῆμα. Ἔχεις ποίμνην; Μὴ προσλάβῃς ὡς βοσκὸν ἄνθρωπον βλάσφημον, διότι ὑπάρχει φόβος νὰ μὴ σοῦ μείνῃ εἰς τὸ μανδρί σου οὔτε ἕν πρόβατον. Ἀπὸ τὴν βλασφημίαν, ποὺ ἀκούεται καὶ σὺ ἀδιαφορεῖς, θὰ καῇ καὶ τὸ μανδρί σου ἀκόμη. Ἔχεις κατάστημα; Μὴ ἀδιαφορήσῃς χάριν ὑλικοῦ κέρδους ἐὰν ἐν μέσῳ τοῦ καταστήματός σου ὑβρίζῃ ὁ πελάτης τὸν Θεόν. Νὰ τὸν διδάξῃς, ὅτι ὑπεράνω ὅλων ἔχεις τὸ τίμιον, τὸ τιμιώτατον ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν ἐπιμένῃ, εἰπὲ εἰς αὐτόν˙ «Δἐν θέλω πελάτας βλασφήμους. Σὲ παρακαλῶ, ὕπαγε εἰς ἄλλα καταστήματα καὶ ὕβριζε ἐκεῖ, ἐὰν θέλουν, τὸν Θεόν. Εἰς τὸ ἰδικόν μου κατάστημα δὲν ἐπιτρέπω τὴν βλασφημίαν». Ἔτσι νὰ τοῦ ὁμιλήσῃς. Καὶ ὁ Θεός, βλέπων τὴν ἀγάπην ποὺ ἔχεις πρὸς αὐτόν, κατʼ ἄλλον τρόπον θὰ εὐλογήσῃ τὴν ἐργασίαν σου καὶ θʼ ἀναπληρώσῃ τὴν ζημίαν ποὺ ὑφίστασαι χάριν τῆς τιμῆς τοῦ ὀνόματός του. Ἔχεις ἐργοστάσιον; Νὰ μὴν ἀκούῃς τοὺς ἐργάτας σου ἀδιαφόρως νὰ ὑβρίζουν ὅ,τι ἱερὸν καὶ ὅσιον ἔχει ἡ Θρησκεία ἡμῶν. Κάλεσέ τους καὶ εἰπέ˙ «Ἐδῶ μέσα δὲν θέλω νʼ ἀκούεται οὔτε μία βλασφημία. Πᾶς βλάσφημος, ἐπιμένων εἰς τὴν κακίαν του, θὰ εκδιωχθῇ». Πρόσεξε ὅμως νὰ μὴν γίνῃς ὑποκριτὴς καταδιώκων τὴν βλασφημίαν εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ἐργατῶν σου καὶ ὑπαλλήλων σου. Διότι, ἐὰν σὺ πιέζῃς καὶ ἀδικῇς τοὺς ἐργάτας, καὶ ἐκ τῆς ἐργασίας των ἀποκομίζῃς τεράστια κέρδη καὶ τὰ νέμεσαι μόνον σὺ καὶ ἡ οἰκογένειά σου καὶ ζήτε ἐν πάσῃ ἀνέσει καὶ χλιδῇ, ἐνῷ οἱ ἐργάται σου ὑποσιτιζόμενοι φθείρουν τὴν ὑγείαν των καὶ καταλήγουν εἰς τὰ φθισιατρεῖα καὶ πτύουν αἷμα, τότε ὁ μεγαλύτερος βλάσφημος εἶσαι σύ, ὁ ὁποῖος ἐξωθεῖς τοὺς ἐργάτας νὰ βλασφημοῦν...
Ἀλλʼ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι περισσότερων τῶν ἄλλων δύνανται τὰ μέγιστα νὰ συντελέσουν εἰς τὴν μείωσιν καὶ ἐξάλειψιν τῆς βλασφημίας, εἶνε οἱ διδάσκαλοι καὶ οἱ καθηγηταί, καὶ ὑπὲρ μυρίους διδασκάλους καὶ καθηγητὰς αἱ μητέρες. Οἱ διδάσκαλοι! Ἄς μὴ παύσουν, ὅπως ὁ Γεροστάθης τοῦ Μελᾶ, λόγοις καὶ ἔργοις νὰ διδάσκουν τὴν σπουδάζουσαν νεότητα, ὅτι ἡ ὑψίστη ἀρετὴ εἶνε τὸ πρὸς τὸν Θεὸν σέβας. Ἄς χαρακτηρίζουν ἡμέραν πένθους ὁλοκλήρου τοῦ Σχολείου τὴν ἡμέραν ἐκείνην, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐκ χειλέων μαθητοῦ θʼ ἀκουσθῇ βλάσφημον ρῆμα. Ἄς ἐπιβἀλλουν ποινὴν αὐστηρὰν εἰς τὸν ὑποτροπιάζοντα μαθητήν. Εἶνε θλιβερόν, εἶνε σημεῖον τῶν καιρῶν, ποὺ προκαλεῖ ἀγανάκτησιν τὸ ὅτι, ἐνῷ διὰ μικράς τινας ἀταξίας, ποὺ θίγουν τὸ διδασκαλικὸν καὶ καθηγητικὸν ἐγώ, ἐπιβάλλουν σχολικὰς ποινὰς αὐστηρὰς καὶ φθάνουν μέχρις ἀποβολῆς, διὰ τὰς ἀπρεπεῖς καὶ βλασφήμους κατὰ τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ λέξεις καὶ φράσεις ποὺ ἀκούονται ἐν τοῖς Σχολείοις, ἀπὸ Νηπειαγωγείου μέχρι Πανεπιστημίου, ἀδιαφοροῦν τελείως. Ἀλλʼ ἄς μὴν ἀπορῶμεν! Πρὸ ἐτῶν ἐν τῇ Βουλῇ ἐψηφίσθῃ Νόμος ἐπιβάλλων αὐστηρὰν ποινὴν μέχρι φυλακίσεως τριῶν ἐτῶν εἰς πάντα ἐκφραζόμενον ἀπρεπῶς κατὰ τοῦ προσώπου ἀρχηγοῦ πολιτικοῦ τινος κόμματος, ἐνῷ διὰ τοὺς κατὰ Θεοῦ ἐκφραζομένους ἀπρεπῶς ὁ Νόμος ἐπιβάλλει ποινὰς γελοίας. Μικρὸν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Μέγα καὶ σεβαστὸν τὸ ὄνομα τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν καὶ τῶν διαφόρων ἀρχόντων!...
Καὶ ἤδη στρεφόμεθα πρὸς τὰς μητέρας. Ὦ μητέρες τῆς Ἑλλάδος! Κρατήσατε ὅλην τὴν αὐστηρότητά σας, ὅταν οἱ μικροὶ υἱοὶ καὶ αἱ θυγατέρες σας, οἱ «ἄγγελοί» σας, κάμνουν μαῦρα πτερά, καὶ ἐκ τοῦ στόματός των ἀκούωνται βορβορώδεις λέξεις κατὰ τῶν Θείων. Συμβουλεύσατε κατʼ ἀρχάς. Διαφωτίσατε, διότι ἐνδέχεται ἀσυναισθήτως νὰ μεταφέρουν εἰς τὴν οἰκίαν ὅ,τι σαπρὸν ἀκούουν ἐκ τῶν μεγαλυτέρων. Ἀλλʼ ἐὰν ἐπαναλάβουν τὰς ὕβρεις, μὴ φεισθῆτε τῆς τιμωρητικῆς σας ράβδου. Καύσατε τὸν οὐρανίσκον τοῦ μικροῦ μὲ λίγο πιπέρι καὶ ἀνάψατε φράγανον καὶ γυμνώσατέ τον καὶ ἀπειλήσατε, ὅτι θὰ τὸν καύσετε, διὰ νὰ μὴ γίνῃ βλάσφημος καὶ καίεται εἰς τὰς φλόγας τοῦ ἀσβέστου πυρὸς τῆς αἰωνίου κολάσεως... Ἔτσι ἀνέτρεφον αἱ ἀείμνηστοι μητέρες τῶν παρελθόντων αἰώνων, καὶ ἐκ τοιούτων μητέρων προῆλθον οἱ ἥρωες τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος, οἱ ἐκ μακρᾶς δουλείας ἀναστήσαντες τὸ Ἔθνος ἡμῶν. ἐνῷ τώρα αἱ Ἑλληνίδες μητέρες ἀκούουν τοὺς «ἀγγέλους» των νὰ βλασφημοῦν φρικωδῶς τὰ Θεῖα, καὶ αὐταί... μειδιοῦν! Θὰ κλαύσουν πολύ. Ἀλλὰ θὰ εἶνε ἀργά.
Ἀλλὰ καὶ οἱ μικροί, οἱ μαθηταὶ τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, οἱ τὴν εὐσέβειαν ἀναπνέοντες, εὶνε δυνατὸν νὰ ἐπιστρατευθοῦν καὶ αὐτοὶ εἰς τὸν κατὰ τῆς βλασφημίας ἀγῶνα. Ὅταν ὑπηρέτουν ὡς ἱεροκῆρυξ ἐπαρχίας τινὸς τῆς Β. Ἑλλάδος, συνέστησα εἰς τοὺς μαθητὰς τῶν Κ. Σχολείων, τὴν ἡμέραν ποὺ θʼ ἀκούσουν τὸν πατέρα νὰ βλασφημῇ νὰ μὴ φάγουν τίποτε καὶ νὰ εἴπουν εἰς τοὺς γονεῖς των τὸν λόγον, διὰ τὸν ὁποῖον ἐπιβάλλουν εἰς τὸν ἑαυτόν των τὴν νηστείαν. Οἱ μικροὶ ἐφήρμοσαν τὴν σύστασιν. Καὶ ἡ ἕνεκεν βλασφημίας τῶν μεγάλων νηστεία τῶν μικρῶν ἔφερεν εἰς συναίσθησιν καὶ μετάνοιαν πολλοὺς γονεῖς, ἐπὶ πολλὰ ἔτη βλασφημοῦντας αἰσχρῶς τὰ Θεῖα. Ἡ κακία ἐκάμφθῃ ὑπὸ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐσέβειας τῶν μικρῶν.
4. - Εἰς ἐξαιρετικὰς ὅλως περιστάσεις, κατὰ τὰς ὁποίας πᾶσα σύστασις, πᾶσα συμβουλή, πᾶσα διαμαρτυρία, ἀποβαίνει ἄκαρπος, καὶ ἡ βλασφημία ὑπερβαίνει πᾶν ὅριον αὐθαδείας καὶ ὕβρεως, ἐὰν θέλῃς, ἄκουσε τί λέγει ὄχι ὁ α ἤ ὁ β ἱεροκῆρυξ, ἀλλὰ τί λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ὁ πρύτανις τῶν ἱεροκηρύκων. Αὐτός, ὅστις συνεβούλευσε νὰ φερώμεθα μὲ ἀγάπην καὶ ἐπιείκειαν ἀπέναντι τῶν βλασφήμων, προσπαθοῦντες νὰ κερδήσωμεν αὐτούς, ὁ ἴδιος, ὅταν ἐσκέπτετο ὅτι ὑπῆρχον ἐν τῇ πόλει βλάσφημοι, οἱ ὁποῖοι, παρʼ ὅλα τὰ κηρύγματά του, δὲν ἐσωφρονίζοντο διὰ τοῦ λόγου, ἔφθανε μέχρι τοιούτου σημείου ἱερᾶς ἀγανακτήσεως, ὥστε νὰ δίδῃ τὴν ἐξῆς συμβουλήν˙
«Ἐὰν ἀκούσῃς κανένα ἐν μέσῃ ἀγορᾷ νὰ βλασφημῇ τὸν Θεόν, πλησίασε καὶ ἔλεγξε αὐτόν. Καὶ ἐὰν παρουσιασθῇ χρεία, ράπισον αὐτοῦ τὸ πρόσωπον, σύντριψον τό στόμα του, ἁγίασον τὸ χέρι σου διʼ ἑνὸς τοιούτου κτυπήματος. Καὶ ἐὰν σὲ ὑπάγουν διʼ αὐτὸ εἰς δικαστήριον, πήγαινε. Καὶ ἐὰν ζητήσῃ ὁ δικαστὴς νὰ σὲ τιμωρήσῃ, φώναξε μὲ παρρησίαν˙ Τὸν ἐκτύπησα διότι ἐβλασφήμησε τὸν Βασιλέα τῶν ἀγγέλων! Καὶ ἐὰν εἶνε χρεία διὰ τοῦτο νʼ ὰποθάνῃς, ὁ θάνατος διὰ τοιαύτην αἰτίαν μαρτύριον λογίζεται».
5. - Ἰσχυρὸν ὅπλον καταπολεμήσεως τῆς βλασφημίας εἶνε καὶ τοῦτο˙ Ἡ εὶς ἑκάστην ἐνορίαν ὑπὸ τὴν διεύθυνσιν ζηλωτοῦ καὶ πεπειραμένου Χριστιανοῦ δημιουργία ἀντιβλασφημικῆς ὁμάδος, ἡ ὁποία θὰ παρακολουθῇ καὶ διὰ ποικίλων μέσων θὰ ὑποβοηθῇ τοὺς βλασφήμους νʼ ἀποβάλλουν τὴν σατανικήν των συνήθειαν. Θαυμαστὰ ἦσαν τὰ ἀποτελέσματα τῆς δράσεως μιᾶς τοιαύτης ὁμάδος ἐν Μακεδονίᾳ.
6. - Τέλος, ἔσχατον ὅπλον ἀλλὰ καὶ τὸ ἰσχυρότερων ἐξ ὅλων εἶνε ὁ ἀφορισμός, ἡ ἐκ σώματος δηλαδὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀποκοπὴ τῶν ἀμετανοήτων βλασφήμων. Πρὸς τοῦτο ἕκαστος ἱερεὺς ὀφείλει νὰ ὑποβάλῃ ἀναφορὰν εἰς ἐπίσκοπον διʼ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν εἰς τὴν ἐπάρατον κακίαν τῆς βλασφημίας. Ὁ δὲ ἐπίσκοπος ὀφείλει νὰ καλέσῃ καὶ νὰ συμβουλεύσῃ τούτους διὰ τελευταίαν φοράν. Καὶ ἐὰν μετὰ τὰς συμβουλάς του ἐξακολουθήσουν νὰ βλασφημοῦν, τότε πλέον ὁ ἐπίσκοπος νὰ μὴ διστάσῃ καθόλου, ἀλλὰ νὰ ἐκδώσῃ ἀφορισμόν, ποὺ θʼ ἀναγνωσθῇ εἰς ὅλας τὰς ἐνορίας τῆς ἐπισκοπῆς του. Ρητῶς εὶς τὸν ἀφορισμὸν δέον νʼ ἀναφέρεται ὅτι, ὅταν ὁ βλάσφημος ἀποθάνῃ, θὰ κηδευθῇ ἄνευ ἱερέως. Ὡς ἄπιστον καὶ αἱρετικὸν δέον νὰ χαρακτηρίσῃ ἡ Ἐκκλησία πάντα βλάσφημον.
* * *
Ὦ βλάσφημοι! Πρὸς σᾶς τελευταῖον στρέφω τὸν λόγον. Πόσον θὰ ἤθελον νὰ κεντήσω τὴν καρδίαν σας, νὰ πείσω τὴν διάνοιάν σας, διὰ νὰ ἐγκαταλείψετε τὴν βλασφημίαν! Δὲν βλέπετε πόσον κακὸν κάμνετε εἰς τὸν ἑαυτόν σας, εἰς τὴν οἰκογένειάν σας και εἰς τὸ Ἔθνος; Ξένοι, οἱ ὁποῖοι διὰ πρώτην φορὰν ἐπισκέπτονται τὴν Πατρίδα μας, φρίττουν ἀκούοντες τὰς βλασφημίας μας. Ἔθνος βδελυρῶν βλασφήμων καὶ ἀποστατῶν ἡ Ἑλλάς; Ὑπάγετε, ὦ βλάσφημοι, ὑπάγεται εἰς τὰς πέραν τῶν ὠκεανῶν νήσους τῶν ἀγρίων, καί, ἐὰν τολμᾶτε, βλασφημήσατε τοὺς θεούς των. Χίλια χέρια θὰ σᾶς ἁρπάξουν καὶ θὰ σᾶς κάμουν κομμάτια, διότι δὲν ἐπιτρέπουν οἱ ἄγριοι νὰ βλασφημήσῃς τοὺς ψευδεῖς θεούς των. Καὶ σεῖς, ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα, βλασφημεῖτε ἀφόβως τὸν ἀληθινὸν Θεὸν τῶν Χριστιανῶν; Τί νομίζετε; Ὅτι θὰ μείνῃ ἀτιμώρητος μέχρι τέλους ἡ ἀσέβεια αὕτη; Βλέποντες τὸ ἔδαφος τῆς Πατρίδος νὰ σείεται καὶ πόλεις καὶ νήσους νὰ καταστρέφωνται, πῶς, ταλαίπωροι, δὲν διέρχεται ἐκ τῆς διανοίας σας ἡ σκέψις, ὅτι οἱ τρομεροὶ σεισμοὶ (*) αἰτίαν ἔχουν τὰς ἁμαρτίας ὅλων μας, καὶ μάλιστα τὰς φοβερὰς βλασφημίας, αἱ ὁποῖαι οὐδαμοῦ ἀλλοῦ γῆς ἀκούονται; Τῆς γῆς μας σειομένης θὰ ἐπιμείνετε λοιπὸν σεῖς νὰ βλασφημῆτε καὶ νʼ ἀνασταυρώνετε τὸν Κύριον; Δὲν φοβεῖσθε, μήπως ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μᾶς πλῃξη σφοδρότερον, καὶ ἡ γῆ μας ἐρημωθῇ τελείως καὶ μείνωμεν εἰς τὸν αἰῶνα παράδειγμα τιμωρίας λαοῦ βλασφήμων καὶ ἀποστατῶν; Ὦ! Ἐὰν ἀγαπᾶτε τὸν ἑαυτόν σας, ἐὰν ἀγαπᾶτε τὰς οἰκογενείας σας, ἐὰν ἀγαπᾶτε τὴν Ἑλλάδα, διὰ τὸ ὑλικὸν καὶ πνευματικόν σας συμφέρον, παύσατε νὰ βλασφημῆτε. Τί, σᾶς ἐρωτῶμεν, τί μέχρι σήμερον ἐκ τῆς ἁμαρτίας ταύτης ἔχετε ὠφεληθῇ; Οὐδέν, ἔστω καὶ προσωρινόν, κέρδος ἔχει ἡ ἁμαρτία αὕτη. Σεῖς δέ, ἀγαπητοί, οἱ ὁποῖοι μένετε ἔξω τῆς βλασφημίας, ἀγωνισθῆτε διὰ νὰ ἐξαγάγετε ἐκ τῶν δικτύων τοῦ Διαβόλου τοὺς ἀδελφούς σας. Μὲ προσευχάς, μὲ συμβουλάς, μὲ ἐντόνους διαμαρτυρίας, μὲ σφοδρὸν ἔλεγχον, μὲ τὸ παράδειγμα μιᾶς ἁγίας ζωῆς φράξατε τὴν δηλητηριώδη αὐτὴν πηγήν. Νὰ μὴ ἡσυχάσωμεν ἕως ὅτου καὶ τὸ τελευταῖον στόμα βλασφήμου ἐν Ἑλλάδι σιγήσῃ, καὶ ἐξ ὅλων τῶν χειλέων τῶν Ἑλλήνων παναρμόνιος ὕμνος ἀκουσθῇ˙ «Σὲ ὑμνολογοῦμεν, Σὲ εὐλογοῦμεν, Σοὶ εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, καὶ δεόμεθά Σου, ὁ Θεὸς ἡμῶν».
(*) Τὸ ἄρθρον τοῦτο ἐδημοσιεύθῃ τὸ πρῶτον τῷ 1955, ὅτε φοβερὸς σεισμὸς εἶχε πλήξει τὴν περιοχὴν τοῦ Βόλου.
«Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε, τὸν εὐεργέτην βλασφημῶν;»
«Εἰσί τινες οἱ, ἐὰν προσπαίσωσιν ἔν τινι, ἠ παρά τινος λοιδορηθῶσιν, ἤ ἀρρωστίᾳ περιπέσωσιν, ἤ ποδαλγία, ἤ κεφαλαλγία, ἤ ἄλλω τινί τοιούτων νοσήματι, βλασφημοῦσιν εὐθέως˙ καὶ τὸν μὲν πόνον ὑφίστανται τοὺ νοσήματος, τοῦ κέρδους δὲ ἀποστεροῦνται. Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε, τὸν εὐεργέτην καὶ Σωτῆρα καὶ προστάτην καὶ κηδεμόνα βλασφημῶν; ἤ οὐκ αἰσθάνῃ κατὰ κρημνοῦ φερόμενος, καὶ εἰς βάραθρον σαυτόν ἐμβάλλων ἀπωλείας ἐσχάτης; μὴ γάρ, ἐὰν βλασφημήσῃς, κουφότερον τὸ πάθος ποιεῖς; ἐπιτείνεις μὲν οὖν αὐτό, καὶ χαλεπωτέραν ἐργάζῃ τὴν ὀδύνην. Διὰ γὰρ τοῦτο ὁ διάβολος μυρία ἐπάγει δεινά, ἵνα εἰς ἐκεῖνό σε καταγάγῃ τὸν βάραθρον˙ κἄν μὲν ἴδῃ βλασφημοῦντα, ραδίως αὔξει τὴν ἀλγηδόνα καὶ μείζονα ποιεῖ, ἵνα κεντούμενος ἀποδυσπετήσῃς πάλιν˙ ἄν δὲ ἴδῃ σε γενναίως φέροντα, καὶ ὅσῳ τὸ πάθος ἐπιτείνεται, τοσούτῳ μᾶλλον εὐχαριστοῦντα τῷ Θεῷ, ἀφίσταται εὐθέως, ὡς εὶκῇ καὶ μάτην προσεδρεύων λοιπόν».
Ἕκδοσις Β΄, Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», (σελ. 11-27)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου