Η ορθόδοξη Πίστη μας του Αρχιμ. Επιφανίου Κ. Χατζηγιάγκου (14ο κεφ)

14. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

7. «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος»

Γενικὰ

Μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἀκολούθησε ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἡ ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ αὐτὴ μπαίνουμε στὴν τελευταία φάση τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου, στοὺς «ἐσχάτους χρόνους» ὅπως ὀνομάζονται. Ἡ περίοδος αὐτὴ θὰ κλείσει μὲ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. 

Σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεσή του, ὁ Χριστὸς θὰ ξαναέλθει στὴ Γῆ γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο. Μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία θὰ ἀκολουθήσει ὁ «Μέλλων Αἰών», ἡ ἀτέλειωτη αἰωνιότητα, ποὺ θὰ ἔχει δύο καταστάσεις· τὴν αἰώνια ζωή (Παράδεισο) καὶ τὴν αἰώνια Κόλαση.

Ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ Ἁγία Γραφή, κατὰ τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς ἱστορίας θὰ συμβοῦν τέσσερα μεγάλα γεγονότα: ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου, ἡ Δευτέρα Παρουσία, ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, καὶ ἡ Παγκόσμια Κρίση. Ἂς τὰ δοῦμε ἀναλυτικά.

14.1. Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Τὸ ὅτι ὁ κόσμος θὰ ἔχει κάποτε ἕνα τέλος τὸ βεβαιώνει καὶ ἡ Ἐπιστήμη. Σύμφωνα μὲ τὴ σύγχρονη Κοσμολογία, ὁ ἥλιος κάποια μέρα θὰ σβήσει. Τὸ ἴδιο καὶ ὅλα τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ. Τελικὰ ὅλη ἡ ὕλη θὰ διαλυθεῖ καὶ θὰ παραμείνει ἕνα ἀπέραντο ψυχρὸ καὶ σκοτεινὸ Σύμπαν. 

Σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὁ κόσμος ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος. Γράφει ὁ προφήτης Δαυΐδ: «Στὴν ἀρχή, Κύριε, ἔπλασες τὴ Γῆ, καὶ ἔργα δικά σου εἶναι οἱ οὐρανοί. Αὐτοὶ μιὰ μέρα θὰ καταστραφοῦν, ἐνῶ ἐσὺ θὰ μένεις ἀμετάβλητος. Ὅλος ὁ κόσμος θὰ παλιώσει σὰν τὸ ροῦχο ποὺ φορᾶμε, καὶ σὰν πανωφόρι θὰ τὸν τυλίξεις καὶ θ’ ἀλλάξει μορφή· θὰ γίνει καινούργιος» (Ψαλμ. 101,26-27· πρβλ. Ματθ. 24,35). 

Ἡ ἀνακαίνιση τοῦ Σύμπαντος

Ἡ Ἐπιστήμη μᾶς λέει ὅτι τὸ Σύμπαν θὰ καταλήξει στὸ μηδέν· ἑπομένως δὲν ἔχει κανένα προορισμὸ ἢ λόγο ὑπάρξεως. Ἀντίθετα, ἡ χριστιανικὴ πίστη μᾶς γεμίζει μὲ ἐλπίδα. Δὲν ἀφήνει τὸν κόσμο νὰ σβήσει σ’ ἕνα παγερὸ σκοτάδι. Τὸ Σύμπαν ὁδηγεῖται στὴν καταστροφή, ὄχι ὅμως στὴν ἐξαφάνιση. Ὅπως ἀναφέραμε καὶ προηγουμένως, ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ θὰ μεταμορφωθοῦν (Ψαλμ. 101,26-27). Μετὰ τὴ συντέλεια θὰ ἀνατείλει ἕνας καινούργιος κόσμος ὡραιότερος, ἄφθαρτος καὶ αἰώνιος. Ὅπως λέει ὁ ἀπ. Πέτρος, «καινούργιους οὐρανοὺς καὶ καινούργια γῆ περιμένουμε» (Β΄ Πέτρ. 3,13· πρβλ. Ἀπ. 21,1).

14.2. Η ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Ἄγνωστη ἡ ἡμέρα

Μετὰ ἀπὸ τὰ συγκλονιστικὰ αὐτὰ φυσικὰ φαινόμενα θὰ γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ τονίσουμε εἶναι ὅτι ἡ ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου εἶναι ἄγνωστη. Λέει χαρακτηριστικὰ ὁ Κύριος: «Γιὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη καὶ τὴν ὥρα κανείς δὲν γνωρίζει, οὔτε οἱ ἄγγελοι τοῦ οὐρανοῦ, παρὰ μόνο ὁ Πατέρας μου» (Ματθ. 24,36). Μᾶς ἀπέκρυψε τὴν ἡμέρα αὐτή, γιὰ νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι.

Ἂς προσέξουμε αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, γιατὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆτες ἐξαγγέλλουν κατὰ καιροὺς ὅτι πλησιάζει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου καὶ καθορίζουν χρονολογίες. Δὲν πρέπει νὰ τοὺς πιστεύουμε.

Τὰ «σημεῖα» ποὺ θὰ προηγηθοῦν

Ὡστόσο ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε κάποια γεγονότα ποὺ θὰ συμβοῦν πρὶν ἀπὸ τὴ Δευτέρα Παρουσία. Ἂς δοῦμε ποιά εἶναι αὐτά.

α) Κατ’ ἀρχήν, τὸ Εὐαγγέλιο θὰ κηρυχθεῖ σ’ ὅλο τὸν κόσμο (βλ. Ματθ. 24,14). Αὐτὸ δὲν ἔχει γίνει ἀκόμα. 

β) Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ ἔθνους στὸν Χριστό. Τὸ λέει σαφῶς ὁ ἀπ. Παῦλος (βλ. Ρωμ. 11,25-26. Β΄ Κορ. 3,14-16). Οἱ Ἑβραῖοι πρὸς τὸ παρὸν ἀρνοῦνται ὅτι ἦλθε ὁ Μεσσίας καὶ τὸν περιμένουν νὰ ἔλθει σὰν ἐπίγειος βασιλιᾶς.

γ) Μεγάλη ἀποστασία καὶ ἠθικὴ διαφθορά. Μετὰ ἀπ’ αὐτά, ἡ ἀνθρωπότητα θὰ κυριευθεῖ ἀπὸ τὸν διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του, καὶ θὰ ὁδηγηθεῖ σὲ μεγάλη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεό (βλ. Β΄ Τιμ. 3,1-5). 

δ) Διωγμοί. Παράλληλα θὰ κηρυχθοῦν διωγμοὶ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, οἱ μεγαλύτεροι διωγμοὶ ποὺ πέρασε ποτὲ ὁ Χριστιανισμός (βλ. Ματθ. 24,9). Σὰν συνέπεια αὐτῶν, πολλοὶ Χριστιανοὶ θὰ κλονιστοῦν στὴν πίστη καὶ θὰ τὴν προδώσουν (βλ. Ματθ. 24,10, 12-13).

ε) Ἐμφάνιση ψευδοπροφητῶν καὶ τοῦ ἀντιχρίστου. Ἐπὶ πλέον θὰ ἐμφανιστοῦν πολλοὶ ψευδοπροφῆτες, οἱ ὁποῖοι θὰ προσπαθοῦν νὰ πλανήσουν ὅσους θὰ ἀντέξουν στοὺς διωγμούς (βλ. Ματθ. 24,2-5· 24,23-24). Τελευταῖος ψευδοπροφήτης θὰ εἶναι ὁ ἀντίχριστος, «αὐτὸς ποὺ θὰ ἐναντιώνεται στὴν ἀλήθεια καὶ θὰ ὑψώνει τὸν ἑαυτό του πάνω ἀπὸ τὸν Θεό» (Β΄ Θεσ. 2,3-4). Θὰ πολεμήσει ἐναντίον τῶν ἁγίων τῆς γῆς καὶ θὰ παραχωρήσει ὁ Θεὸς νὰ τοὺς νικήσει, καὶ θὰ γίνει κυρίαρχος σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ θὰ τὸν προσκυνήσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅσων τὰ ὀνόματα δὲν εἶναι γραμμένα στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς (βλ. Ἀπ. 13,5-8).

Ἡ ἐξουσία του ὅμως δὲν θὰ κρατήσει γιὰ πολύ. Ὅταν περάσει ὁ χρόνος ποὺ ὅρισε ὁ Θεός, τότε «ὁ Κύριος θὰ τὸν ἐξαφανίσει μὲ τὸ φύσημα τοῦ στόματός του καὶ θὰ τὸν καταργήσει μὲ τὴν ἔνδοξη παρουσία του» (Β΄ Θεσ. 2,8).

ς) Διάφορα φυσικὰ καὶ ἄλλα σημεῖα. Πρὶν ἀπὸ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου θὰ συμβοῦν καὶ ἄλλα σημεῖα, ὅπως πόλεμοι, σεισμοὶ μεγάλοι, πεῖνα, ἀρρώστιες κ.λπ. (βλ. Ματθ. 24,6-8,29).

14.3. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Τὴ στιγμὴ ἐκείνη ποὺ τὸ κακὸ θὰ ἔχει φτάσει στὸ ἀποκορύφωμα, τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας θὰ ἔχει στήσει τὸν θρόνο του στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ, τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία θὰ φαίνεται ὅτι νικήθηκε ὁριστικά, καὶ ἡ πεῖνα, οἱ ἀρρώστιες, οἱ σεισμοί, οἱ καταποντισμοὶ καὶ ὁ σκοτισμὸς τοῦ ἥλιου καὶ τῆς σελήνης καὶ τῶν ἄστρων θὰ προμηνύουν τὸ τέλος τοῦ κόσμου, ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ ἐκείνη θὰ λάμψει σὰν ἀστραπὴ στὸν οὐρανὸ τὸ σημεῖο τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ τίμιος Σταυρός, ποὺ θὰ προαναγγείλει τὴν παρουσία τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ φέρει τὴν ἀπολύτρωση στοὺς πιστούς του (βλ. Ματθ. 24,30).

Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου διαφέρει ἀπὸ τὴν Πρώτη, διότι κατὰ τὴν Πρώτη ἦλθε ὡς Σωτήρας τοῦ κόσμου ἐνῶ κατὰ τὴ Δευτέρα θὰ ἔλθει ὡς Κριτής. Ἐνῶ στὴν Πρώτη ἦλθε ταπεινά, στὴ Δευτέρα θὰ ἔλθει «μὲ πολλὴ δύναμη καὶ δόξα» (Ματθ. 24,30). Καὶ μιὰ ἄλλη διαφορά. Στὴν Πρώτη του Παρουσία ἦλθε χωρὶς νὰ τὸν πάρει εἴδηση ὁ κόσμος. Στὴ Δευτέρα του Παρουσία «ὄψεται αὐτὸν πᾶς ὀφθαλμός», θὰ τὸν δεῖ ὅλος ὁ κόσμος (Ἀπ. 1,7). Ὅπως ἡ ἀστραπὴ φαίνεται παντοῦ καὶ ἀπὸ ὅλους, ἔτσι καὶ ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου (Ματθ. 24,27). Τὸ τονίζουμε αὐτό, γιατὶ οἱ «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» λένε ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε «ἀοράτως» τὸ 1914.

14.4. Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ

Ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν

Τὸ πρῶτο ποὺ θὰ συμβεῖ μετὰ τὴν ἔνδοξη ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ θὰ εἶναι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅλοι οἱ νεκροί, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τὴν ὥρα ἐκείνη, θὰ ἀναστηθοῦν. Ἀλλὰ καὶ ὅσοι θὰ ζοῦν τότε θὰ ἀλλάξουν· τὸ σῶμα τους θὰ γίνει ἄφθαρτο καὶ ἀθάνατο, ὅπως καὶ τὸ σῶμα τῶν ἀναστημένων νεκρῶν (βλ. Α΄ Κορ. 15,51-52). Γιὰ τὸ θέμα ὅμως αὐτὸ θὰ μιλήσουμε στὸ 11ο ἄρθρο ποὺ λέει «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν».

Σύναξη ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους

Μετὰ ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἄγγελοι μὲ σάλπιγγες θὰ σαλπίσουν καὶ θὰ συγκεντρώσουν ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ὅλα τὰ τρισεκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔζησαν σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο, γιὰ νὰ παρουσιαστοῦν μπροστὰ στὸν δίκαιο Κριτὴ καὶ νὰ δικαστοῦν σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα τους (Ματθ. 24,31. Ρωμ. 14,10).

Τὴν ἡμέρα ἐκείνη ὅλες οἱ πράξεις μας, καὶ οἱ πιὸ ἀπόκρυφες, θὰ παρουσιαστοῦν σὰν μιὰ κινηματογραφικὴ ταινία μπροστὰ στὰ μάτια ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἀγγέλων, ἐκτὸς βέβαια ἂν τὶς ἔχουμε ἐξομολογηθεῖ.

Τὰ κριτήρια

Κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα θὰ γίνει ἡ Κρίση εἶναι οἱ ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου (βλ. Ρωμ. 2,16). Ἀπ’ ὅλες ὅμως τὶς ἐντολὲς ἡ πιὸ βασική, μὲ τὴν ὁποία κυρίως ὁ Χριστὸς θὰ κρίνει τὸν κόσμο, εἶναι ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης. Αὐτὸ τονίζεται στὴν περικοπὴ τῆς Μελλούσης Κρίσεως (βλ. Ματθ. 25,31-46). Θὰ πεῖ τότε ὁ Κύριος στοὺς δικαίους· «Ἐλᾶτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατέρα μου. Κληρονομῆστε τὴ Βασιλεία ποὺ ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιὰ σᾶς ἀπὸ τότε ποὺ γινόταν ὁ κόσμος. Διότι πείνασα καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάω, δίψασα καὶ μὲ ποτίσατε, ἤμουν ξένος καὶ μὲ φιλοξενήσατε, ἤμουν γυμνὸς καὶ μὲ ντύσατε, ἀρρώστησα καὶ μὲ ἐπισκεφθήκατε, ἤμουν στὴ φυλακὴ καὶ ἤλθατε νὰ μὲ δεῖτε». Τὰ ἀντίθετα θὰ πεῖ στοὺς ἁμαρτωλούς. Καὶ στοὺς δύο τονίζει ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ ἁπλὲς καλὲς πράξεις, ποὺ γίνονται σ’ ὅσους τὶς ἔχουν ἀνάγκη, εἶναι σὰν νὰ γίνονται στὸν ἴδιο τὸν Χριστό.


Βεβαίως δὲν φτάνει μόνο ἡ ἀγάπη. Ὁποιαδήποτε ἐντολὴ ἂν παραβαίνουμε συστηματικά, εἴμαστε ἔνοχοι σ’ ὁλόκληρο τὸν νόμο (βλ. Ἰακ. 2,10). Αὐτὸ τονίζει καὶ ὁ ἀπ. Παῦλος (βλ. Α΄ Κορ. 6,9-10).


Μνήμη τῆς Ἡμέρας τῆς Κρίσεως


«Νὰ θυμᾶσαι τὰ τέλη τῆς ζωῆς σου καὶ δὲν θὰ ἁμαρτήσεις ποτέ», λέει ἡ Π. Διαθήκη (Σοφ. Σειρ. 7,36). Ἡ μνήμη τῆς Ἡμέρας τῆς Κρίσεως εἶναι ἕνα χαλινάρι ποὺ μᾶς συγκρατεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὸ τονίζει καὶ ὁ Μ. Βασίλειος: «Αὐτὸς ποὺ ἔχει διαρκῶς μπροστὰ στὰ μάτια του τὴν ἡμέρα ἐκείνη καὶ τὴν ὥρα (τῆς Δευτέρας Παρουσίας), κατὰ τὴν ὁποία ὅλος ὁ κόσμος θὰ παρουσιαστεῖ στὸν Κριτὴ γιὰ νὰ δώσει λόγο γι’ αὐτὰ ποὺ ἔπραξε, καὶ μελετᾶ συνεχῶς τὴν ἀπολογία ποὺ θὰ κληθεῖ νὰ καταθέσει, αὐτὸς ἢ καθόλου ἢ ἐλάχιστα θὰ ἁμαρτήσει. Διότι ἡ ἁμαρτία προέρχεται ἀπὸ τὸ ὅτι ἀπουσιάζει ἀπὸ μέσα μας ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ».

Από το βιβλίο "Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΙ ΜΑΣ"

                                     ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΥΠΡΗΣ Χ & ΣΙΑ Ο.Ε