Η περασμένη εβδομάδα απετέλεσε σημείο καμπής στην μάχη αξιών οπισθοφυλακής, που διεξάγεται στην ελληνική κοινωνία. Σηματοδοτεί μία τεράστια αλλαγή στην πολιτική ορολογία και στη διαμόρφωση της άποψης της κοινής γνώμης. Ήδη στην προηγούμενη εβδομάδα λέγαμε στην στήλη αυτή ότι ως προς τις αυξημένες ροές από την Τουρκία το δίπολο της πολιτικής αντιπαράθεσης ήταν οι υποσχέσεις της κυβέρνησης και η αδυναμία να τις υλοποιήσει. Συμπληρώναμε ότι με το κλείσιμο των συνόρων στον Έβρο, το δίπολο εξαφανίστηκε και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απομονώθηκε.
Στο μεταξύ, ο πρώην πρωθυπουργός κ. Τσίπρας άδειασε όσους από το κόμμα του τοποθετήθηκαν πριν από αυτόν. Είπε επί λέξη: «Από τη στιγμή που υπάρχει μαζική απόπειρα εισβολής ορθώς έκλεισαν τα σύνορα». Ο δε πρωθυπουργός, ενώπιον της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, από τα ελληνοτουρκικά και ευρωτουρκικά σύνορα μίλησε ξεκάθαρα για «ασύμμετρη απειλή», η οποία «παίρνει τη μορφή της επιβολής του εθνικού μας εδάφους», καθώς και για την «υποχρέωση να περιφρουρίσει την ακεραιότητα και την κυριαρχία της χώρας».
Το στίγμα μεταξύ τους είναι κοινό. Και μάλιστα είναι τέτοιο που και οι δύο πριν από μερικές εβδομάδες μόνο, θα το χαρακτήριζαν «ακραίο». Σήμερα όμως είναι αποδεκτό ότι τα λεγόμενα «ανοιχτά σύνορα» είναι μύθευμα.
Μέχρι και ο μέντορας των «εθνομηδενιστών», έγραφε δημοσίως, πριν τα γεγονότα του Έβρου, ότι «χρειαζόμαστε μέχρι 1 εκατομμύριο πρόσφυγες». Μετά το ένα εκατομμύριο σταματάμε δηλαδή και τα κλείνουμε τα σύνορα. Πώς αλλιώς θα το διασφαλίσουμε; Αυτό είναι όλο τελικά, επί των αριθμών η διαφωνία.
Να τα βάλουμε λοιπόν σε μία σειρά: οι ροές χρησιμοποιούνται ως όπλα του Ερντογάν με στόχο την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης. Τα κράτη έχουν δικαίωμα εξασφάλισης των συνόρων τους. Ήδη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απέρριψε εχθές τα ασφαλιστικά μέτρα κατά της Ελλάδας για την προσωρινή αναστολή της διαδικασίας χορήγησης ασύλου σε πρόσφυγες. Η κυριαρχία της χώρας προηγείται.
Ένα άλλο μύθευμα που κατέρρευσε είναι ο φόβος και τρόμος της Τουρκίας. Επί ένα τέταρτο του αιώνα, διάφορες σοβαροφανείς φωνές, μας προετοιμάζουν ψυχολογικά για μία εθελούσια υποδούλωση στις ορέξεις της, με μόνο το επιχείρημα της αδυναμίας. Αγνοούν το βασικότερο γεωπολιτικό δεδομένο της περιόδου, δηλαδή την περίπτωση της Κύπρου και τα οφέλη που απεκόμισε από την σθεναρή στάση της κόντρα σε όλους τους άξονες συσχετισμού δυνάμεων.
Η Τουρκία λαμβάνει πολύ περισσότερο υπόψιν της μία απρόβλεπτη στάση, η οποία μπορεί να φτάσει μέχρι και σε τέτοιες ενέργειες αντίδρασης στα σχέδιά της, και συνετίζεται αναλόγως, παρά από μία διαρκή υποχωρητικότητα, από την οποία μάλιστα ουδέν όφελος έχουμε δει. Όπως έλεγε και κάποιος παλαιότερα, «κάθε φορά που τείνουμε χέρι φιλίας στην Τουρκία, μας κόβει κι από ένα δάχτυλο». Ε να που μία φορά είδε η Τουρκία ότι δεν μπορούν να γίνονται όλα όπως τα θέλει.
Η τρίτη αλλαγή που συντελέστηκε την περασμένη εβδομάδα ήταν η ομόνοια στο κοινωνικό επίπεδο. Ένας συντονισμός αλληλοβοηθείας και υποστήριξης που, σε ορισμένους θύμισε πολύ σκληρές περιόδους της ελληνικής Ιστορίας. Η χώρα αύξησε κατά πολύ τα αντισώματά της στην καταπόνηση του ηθικού και την εξαχρείωση.
Ας το κρατήσουμε ως κόρην οφθαλμού.
Πηγή: www.antibaro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου