Ἀριστείδης Δασκαλάκης: Ἡ Παναγιά ἡ παραμελημένη, ἡ τελευταία μας ἐλπίδα

 

(Αριστείδης Π. Δασκαλάκης)

 «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε·»

(Εἱρμὸς τῆς θ ́ ὠδῆς ἐν τῷ Ὄρθρῳ τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου)

Κι ἔφτανε ἕνα καὶ μόνο ἕνα «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά Σου» γιὰ νὰ ἀνατραποῦν ὅλοι  οἱ φυσικοὶ νόμοι ποὺ διατρέχουν παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον. Σὲ ὅλη τὴν ἔκτασή του ὁ χωροχρόνος ταλαντώνεται καὶ ἀνασυντάσσεται καὶ ἀτακτεῖ μέσα στὴν τάξη του, ὑπηρετῶντας, τὴν μοναδικὴ ἐκείνη κτιστὴ ὕπαρξη, τὸ μόνο δημιούργημα σὲ ὅλη τὴν κτίση ποὺ  πλήρωσε στὸ ἀκέραιο, τὸν σκοπὸ  γιὰ τὸν ὁποῖο ὑπάρχει ἡ κτίση.  Τὸν μοναδικὸ προορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Τὴν πληρέστερη δυνατὴ ἑνότητα μὲ τὸν Θεό. 

Οἱ νόμοι τῆς φύσεως, ἡ ἀποκωδικοποίηση τῶν ὁποίων, χρειάστηκε αἰῶνες γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη διανόηση, ὑποχωροῦν καὶ ὑποκλίνονται μπροστὰ στὴν δεκαπεντάχρονη παιδούλα, τὸ ὑπερπολύτιμο σκεῦος ἐκλογῆς, τὸν μοναδικὸ  φάρο καὶ ὁδοδείκτη σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Ἡ χωρὶς λογικὴ κι ἐπιχειρήματα, αὐτή,  ἀπάντηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στὸν ἀρχάγγελο Γαβριήλ, ἡ ἀπόλυτη καὶ χωρὶς ἀμφισβήτηση ἀποδοχὴ τοῦ Θείου θελήματος,  ἀνοίγει τὴν αὐλαία, γιὰ τὴν δεύτερη πράξη στὸ θέατρο τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὁ ἄνθρωπος μὲ ἐκπρόσωπό του τὴν Παναγία,  ἀποδέχεται, ὑπακούει στὸ Θεῖο θέλημα, ὁ Θεὸς ἐλεεῖ καὶ μανιωδῶς ἀγαπῶντας τὸ δημιούργημά του, προσκαλεῖ. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀλληλοπεριχώρηση  κτιστοῦ καὶ ἀκτίστου, ἀνοίγει το δρόμο μιᾶς νέας διαθήκης. Μιᾶς νέα συμφωνίας Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Τῆς Καινῆς Διαθήκης.
 

Τὰ λείψανα τῶν προφητῶν σκιρτοῦν  στὴν ταπεινὴ ἀπάντηση τῆς δεκαπεντάχρονης.
 

Μωυσῆς, Ἠσαΐας, Ἰεζεκιήλ, Δαυίδ,  Ἰακώβ, Ἀββακούμ, Δανιήλ, Συμεῶν. Ὁ καθένας μίλησε γιὰ μιὰ ἰδιότητα, ἕνα χαρακτηριστικὸ τῆς Παναγίας, ἕνας γεγονὸς τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ἱστορίας της.  Σὰν νὰ μὴν χωροῦσε ἡ ἀνθρώπινη διάνοια, ἀκόμα κι αὐτὴ ἡ ἁγιασμένη τῶν προφητῶν, τὸ σύνολο τῆς προσωπικότητας καὶ τῶν ἰδιοτήτων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ Κύριος προστάτεψε ἀπ᾿ τὴν «τρέλλα», ἴσως, τοὺς ἁγίους του προφῆτες, ἀποκαλύπτοντας  στὸν καθένα ἀπὸ λίγο ἀπ᾿ αὐτὸ  ποὺ ἑτοιμαζόταν ἡ ἀνθρωπότητα νὰ δεχτεῖ. Τὴ μέγιστη ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἀπὸ γενέσεως ἕως συντελείας.
 

Σήμερα γρῖφοι δὲν ὑπάρχουν πιά. Οὔτε σκιές. Τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐνανθρώπισε. Ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ μέσα στὴν κοιλία τῆς Παρθένου Μαρίας. Εἰσῆλθε στὸν κόσμο τοῦτο ἀπὸ θύρα κεκλεισμένη.  Ἀναστήθηκε. Ἀναλήφθηκε. Ἀπέστειλε τὸν Παράκλητο.
 

Τὸ σταυρόλεξο πλέον, ἔχει λυθεῖ. Οἱ ἀπαντήσεις δόθηκαν. Τὰ γεγονότα καταγράφηκαν ἱστορικά καὶ τὰ πρὸ αἰώνων προλεγόμενα ἀλλὰ καὶ τὰ γενόμενα κοντὰ στὸ σημεῖο μηδὲν τῆς ἀνθρωπότητας,  ἀλλὰ καὶ ἐκκλησιαστικά.
 

Τότε ποὺ ὁ κατήφορος φαινόταν χωρὶς ἐπιστροφή. Τότε ποὺ ἡ ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητας ἔσβηνε σὰν τὸ πολλῶν ὡρῶν τρεμάμενο καντήλι. Τότε ποὺ ὅλοι οἱ προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔβγαιναν σιγὰ σιγὰ ψεῦτες, τότε στὸ βαθὺ σκοτάδι, ποὺ ἡ πηχτὴ νύχτα κυριεύει τὴν ὕπαρξη καὶ λυγίζει τὴν ψυχή, μιὰ ταπεινὴ δούλη Κυρίου, μιὰ ἄσημη παιδούλα  διαλέγεται μὲ ἕναν μαντατοφόρο. Μὲ ἕναν ἀπεσταλμένο τοῦ οὐρανοῦ. Μὲ ἕνα ἀρχάγγελο ποὺ προσκυνᾷ τὸ μεγαλεῖο της. Μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι,  μὲ ἐπίγνωση τῆς ἀναξιότητάς της, ἀποδέχεται τὴν πρόσκληση. Τὴν πρόκληση καὶ ἀποστολή. Ἡ ἀνθρωπότητα σείεται  ἀπὸ δυσμὰς πρὸς ἀνατολάς. Στὸν Ἅδη ὀχλοβοή. Τὰ δαιμόνια τρέμουν χωρὶς νὰ ξέρουν. Ψυχανεμίζονται τὸ τέλος τῆς κυριαρχίας τους. Κάτω ἀπ᾿ τὰ μνήματα γιορτή. Ἡ αὐγὴ σκορπᾷ τὸ μαῦρο τῆς νύχτας. Ὁ ΑΝΘΡΩΠΟΣ καταδέχεται τὸν Θεό. Πρεσβεύει γι᾿ αὐτὸν ὅτι καλύτερο ἔχει νὰ προσφέρει στὸν Δημιουργὸ ἡ ἀνθρωπότητα. Ἡ Παναγία μας.
 

Σήκωσε στοὺς ὤμους της, τίς τύχες τοῦ κόσμου.
Ἡ πανανθρώπινη σοδειὰ ἀπὸ γενέσεως τοῦ κόσμου ἕως τῆς δευτέρας ἐλεύσεως τοῦ Μεσσία, ἔδωσε τὸ καλύτερο καρπὸ στὰ σπλάχνα τῆς Ἁγίας Ἄννας. Κι αὐτὸς ὁ ἁγνὸς καὶ μελίρρυτος καρπὸς ἔφερε τὸν Σωτῆρα Χριστό.
 

«Οὐδὲν τοίνυν ἐν βίῳ οἷον ἡ Θεοτόκος Μαρία· περίελθε ὦ ἄνθρωπε πᾶσαν  τὴν κτίσιν τῷ λογισμῷ καὶ βλέπε, εἰ ἐστιν ἴσον ἢ μεῖζον τῆς ἁγίας Θεοτόκου Παρθένου. ...».
 

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, λέει πὼς  δὲν ὑπάρχει,  κάτι ἴσο ἢ ἀνώτερο ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία.
 

Ὁλόκληρος ὁ βίος τῆς Παναγίας ἦταν μιὰ πορεία πρὸς τὴν τελειότητα, «καθ᾿ ὁμοίωσιν» Θεοῦ. Αὐτόν τὸν «καθ᾿ ὁμοίωσιν» Θεοῦ ἄνθρωπο, ἐκπροσωπεῖ ἡ Παναγία  μας, λέει ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ ἱερὸς συγγραφέας τονίζει πὼς ἡ Θεοτόκος ἀποτελοῦσε τὸν κανόνα καὶ τὸ πρότυπο γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴ θέωση ἔχοντας ὡς πρότυπό Του την Παναγία, γιατί ἦταν ἡ μόνη ποὺ ἀνέδειξε τὴν τέλεια ἀνθρώπινη φύση.

Προορίστηκε, αὐτὴ ἡ πρέσβειρα τῆς ἀνθρωπότητας, γιὰ νὰ μαλακώσει τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.
Νὰ ἐγχύσει περισσότερο ἔλεος στὴ δικαιοσύνη Του.
Ὁ ἄνθρωπος τὴν παρακάλεσε,  τὴν θύμιασε , τὴν λιτάνεψε, γέμισε μὲ ἐκκλησιὲς τὴν κτίση στὸ ὄνομά της. Ἔκλαψε στὸ εἰκόνισμά της, ζήτησε τίς πρεσβεῖες της, σύρθηκε γονυπετὴς σχίζοντας γόνατα-παλάμες ὡς ἱκέτης στὴ χάρη της.
Καὶ ἡ Παναγιὰ δάκρυσε. Ἡ Παναγιὰ μεσίτευσε . Ἡ Παναγιὰ μυρόβλησε. Ἡ Παναγιὰ θαυματούργησε.

Ὁ ἄνθρωπος ἐξώκειλε. Ἔχασε τὴν περπατησιά του. Μέρα μὲ τὴ μέρα, χρόνο μὲ τὸ χρόνο ἀπομακρύνθηκε ἀπ᾿ τὴ στράτα τῆς σωτηρίας.
Οἱ μέριμνες, οἱ ἐπίπλαστες ἀνάγκες, ἡ τρυφηλὴ ζωή, ὁ τρόμος ἀπώλειας κάθε ἄνεσης καὶ κάθε ὑλικοῦ ἀποκτήματος, καριέρας, δόξας,  τὸν  ὁδηγοῦν στὸν κατήφορο.
 

Ἡ ἐπιστήμη θεοποιήθηκε. Καὶ πολλοὶ ἐκπρόσωποί της, οἰωνοὶ ἄγγελοι τοῦ σκότους, ὑποσκάπτουν τὴν σωτηρία μας.
 

Ἡ λογικὴ ἔχει ἁλυσοδέσει τὴν καρδιά. Καὶ τὸ ἐπιχείρημα τῆς Ἀναστάσεως ἐκ νεκρῶν, ἔχει ἐξοβελισθεῖ, ἀπὸ μιὰ σειρὰ λογικῶν ἐπιχειρημάτων καὶ ἀνευλαβῶν ἐπιστημονικῶν δεδομένων καὶ ἀποδείξεων.
 

Ἡ ἱεραρχία σὲ ἐλεύθερη πτώση. Μιμητὲς τῶν Φαρισαίων ἀρχιερέων.
 

Ὁ ἄνθρωπος τὴν ἔβρισε, τὴν χλεύασε, τὴν ἀποκαθήλωσε. Νέοι σωτῆρες ἀναδύθηκαν ἀπ᾿ τὰ καταγώγια τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. Ἰατροὶ καὶ ἐν γένει ἐπιστήμονες τῶν ἀναπόδεικτων  ὑποθέσεων καὶ τῶν ψευδῶν ἐκτιμήσεων,  ἀνεπίσκοποι ἐπίσκοποι, δημοκόποι καὶ λαοπλάνοι. Λογχίζουν τὸν Υἱό. Λογχίζουν καὶ τὴ μάνα Του. Τὴν μάνα μας. Τὴν Παναγιά μας.
Καὶ ἡ Παναγιὰ δακρύζει. Μυροβλήζει. Μεσιτεύει. Παρακαλεῖ τὸν Κύριο καὶ υἱό της.

Παναγιά μου, τώρα τὰ εἰκονίσματά σου ὑπόκεινται σὲ μέτρα καραντίνας καὶ νόμους τοῦ ὑπουργείου προστασίας ἢ ὑβριστικὲς ἐγκυκλίους ἐπισκόπων.
 

Τώρα τὸ ποίμνιο σκορπίστηκε. Καλοφτιαγμένες κυρίες μὲ κόμμωση ἐξεζητημένη, ὑποκλίνονται κρατῶντας ἀπόσταση ἀπὸ ἐσένα. Κουστουμαρισμένοι τοπικοὶ παράγοντες, κάθονται ἀμήχανοι προσοχὴ μπροστά σου, μὲ ἕνα σταυροκόπημα ποὺ θυμίζει μαντολίνο.
 

Μόνο φίμωτρα σκουπίζουν τὴν εἰκόνα σου. Ἐπαγγελματίες ψεκαστές, ἐντεταλμένοι  ἐπισκόπων ἢ προϊσταμένων ἐνοριῶν, προσπαθοῦν νὰ ἀλλοιώσουν τὴν εὐωδία σου.
 

Πόσοι σὲ φιλοῦν; Πόσοι σὲ καταβρέχουν μὲ δάκρυα; Πόσοι σὲ ἀγκαλιάζουν;
Μὰ ἐσὺ συνεχίζεις τὸ ἔργο σου. Θάλασσα ἡ ἀγάπη σου. Κλαῖς. Κλαῖς καὶ παρακαλεῖς τὸν υἱὸ καὶ Υἱό. Καμιὰ μάνα δὲν ἀρνήθηκε τὰ παιδιά της. Παναγία. Μάνα μας.
 

Φωνάζεις εὐωδιάζοντας. Ἐδῶ εἶμαι. Ἡ μεσίτριά σας.  Προστρέξτε σε ἐμένα. Παρακαλέστε τὸν υἱὸ καὶ Κύριό μου καὶ Κύριό σας.
 

Μὰ ὁ κόσμος,  μὲς στὴν τρελὴ δίνη τῶν ἀνέσεων, τῆς τρυφηλῆς ζωῆς, τῆς γλυκιᾶς ἁμαρτίας, τῆς ραθυμίας καὶ τῆς ἀπάτης, ἀντικατέστησε τὸ πρωτεῦον μέ τὰ ἄνευ ἀξίας καὶ σημασίας. Τὸ Θεῖο μὲ τὸ δαιμονικό. Τὴν ἄσκηση μὲ τὴν ἐξάρτηση.
Τὴν Ἐλπίδα μὲ τὴν ἀθεΐα.

Παναγιά μου, ἀπαύγασμα τῆς Θείας Οἰκονομίας, τώρα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη στιγμή, ποὺ ἡ ἀνθρωπότητα παραπαίει, τώρα ποὺ οἱ δαιμονικὲς ἐξουσίες ὀργώνουν τὴν ἀνθρωπότητα, τώρα ποὺ ὁ βοῦρκος τῆς ἁμαρτίας πνίγει τὴν ἀνάσα καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῶν ἐντολῶν τῶν πονηρῶν δυνάμεων βρίσκει πλήρη ἐφαρμογὴ  στὴν ἀνθρωπότητα,  τώρα ποὺ τὸ ἀνθρώπινο ἔκπτωτο γένος δοκιμάζεται σκληρά, τώρα στὸ τελευταῖο σκοτάδι πρὶν τὸ χάραμα, σὲ ἱκετεύουμε,   κλίνουμε γόνυ καὶ  σὲ παρακαλοῦμε  θερμά, νὰ ἐντείνεις τίς παρακλήσεις στὸν Κύριο καὶ Θεό σου, ἀλλὰ καὶ υἱό σου, νὰ κοντύνει τίς  ἡμέρες τῆς δοκιμασίας  καὶ νὰ στηρίξει τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ κλαίοντα λαό Του.
 

Ὑπεραγία Θεοτόκε Σῶσον Ἡμᾶς.

Καλὴ Παναγιά

πηγή: https://ethnegersis.blogspot.com/