Πρόλογος
Ἡ βλασφημία! Ἐλαφρά εἶνε πᾶσα ἄλλη ἁμαρτία συγκρινόμενη πρὸς τὴν βλασφημίαν, λέγει ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος. Διότι «ὁ ἁμαρτάνων παραβαίνει νόμον, ὁ δὲ βλασφημών εἰς αὺτὴν ἀθετεῖ τὴν Θεότητα», καθὼς κηρύττει ὁ φωστὴρ τῆς Καισαρείας, ὁ Μέγας Βασίλειος. Ὁ δὲ ἱερὸς Χρυσόστομος, πλήρης ἱερᾶς ἀγανακτήσεως, φθάνει μέχρι τοῦ σημείου νὰ κηρύττῃ δημοσία, ὅτι πᾶς ὁ ραπίζων βλάσφημον ἁγιάζει τὴν χεῖρα. Καὶ ὁ νεώτερος ἅγιος, ἱερομάρτυς καὶ ἰσαπόστολος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός εἰς τὰς διδαχάς του δὲν παύει νὰ καυτηριάζῃ τὴν βλασφημίαν ὡς ἐσχάτην διαφθορὰν τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς.
Ἡ βλασφημία! Αὐτὴ ὡς ὀλεθρία ψυχικὴ νόσος ἐνδημεῖ εἰς τὴν Πατρίδα μας. Ὡς ἔγραφε Συνοδικὴ ἐγκύκλιος, ἐκδοθεῖσα τῷ 1903 πρὸς καταπολέμησιν τῆς βλασφημίας, ἀδυνατεῖ τις «νʼ ἀποκρύψῃ τὴν ψυχικὴν ὀδύνην, τὴν ὁποίαν προξενεῖ τὸ φρικτὸν καὶ στυγερὸν ἔγκλημα τῆς βλασφημίας κατὰ τοῦ Παναγίου ὀνόματος τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ, τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, τῆς ἱερᾶς ἡμῶν Πίστεως κ.λ.π., ὅπερ διαπράττεται ὑπὸ Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων, οἵτινες ἐξερευγόνται ἐκ τοῦ στόματος αὐτῶν ἐν ταῖς ἀγοραῖς, ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τοῖς κοινοῖς τόποις λέξεις καὶ φράσεις τοσούτῳ ἀνοσίους καὶ ἀσεβεῖς, ὥστε τρόμον ἐμποιοῦσι τοῖς εὐσεβέσι, ἀδυνατούσι νὰ πιστεύσωσιν ὅτι εὑρίσκονται ἐν μέσῳ χριστιανικοῦ λαοῦ».
Ὁ γράφων τὰς γραμμὰς ταύτας, ἀφʼ ἧς ἠμέρας θεία χάριτι ἐχειροτονήθην κληρικὸς τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας, κατὰ τὴν ὑπερτριακονταετῆ ὑπηρεσίαν μου ὡς ἱεροκήρυκος, δὲν ἔπαυσα εὐκαίρως ἀκαίρως νᾶ κηρύττω σφοδρῶς κατὰ τῆς ἐπαράτου βλασφημίας. Ταύτην ἐθεώρουν καὶ θεωρῶ ὡς τὴν κυριοτέραν αἰτίαν, ἕνεκα τῆς ὁποίας κατʼ ἐπανάληψιν ἐξέσπασε κατὰ τοῦ ταλαιπώρου Ἔθνους μας ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Διὰ τῶν συχνῶν ὁμιλιῶν μας, ἄς ἐπιτραπῇ νὰ εἴπωμεν, παρὰ τοῖς ἀγαπητοῖς ἀκροαταῖς ἐδημιουργήθῃ ἀντιβλασφημικὸν ρεῦμα. Ἄτομα τὰ ὁποία ἦσαν φοβεροὶ βλάσφημοι, ἔπαυσαν νὰ βλασφημοῦν. Πόσον συγκινοῦμαι, ὅταν μετὰ παρέλευσιν πολλῶν ἐτῶν συναντῶμαι μὲ τοιαῦτα ἄτομα, τὰ ὁποῖα μὲ εὐγνωμοσύνην ἀναφέρουν, ὅτι, ἀφʼ ἧς ημέρας συνέβῃ νʼ ἀκούσουν κήρυγμα ἐναντίον τῆς βλασφημίας κατὰ τὴν ἐκ τῆς πόλεως ἤ τοῦ χωρίου των διέλευσίν μου, διέκοψαν τὴν βλασφημίαν! Χριστιανοί, ἄλλοτε ἀδιάφοροι ἀπέναντι τῆς βλασφημίας, ἠσθάνοντο φρικίασιν ἀκούοντες βλασφημίας καὶ ἐξεδήλουν τὴν ἀποδοκιμασίαν καὶ ἀγανάκτησίν των κατὰ ποικίλους τρόπους. Ζηλωταί δε, οἱ ὁποῖοι εὐρέθησαν ἐνώπιον σκληροτραχήλων βλασφήμων, ἐφήρμοσαν κατὰ γράμμα τὴν προτροπὴν τοῦ ἱεροῦ Χρυσόστομου, ἐμηνύθησαν δὲ καὶ ἐδικάσθηκαν εἰς τὰ πολιτικὰ δικαστήρια. Ἀλλʼ ἐξῆλθον ἐκ τῶν δικαστηρίων χαίροντες, διότι ἐπόμενοι τῇ διδαχῇ τοῦ Οἰκουμενικοῦ τῆς Ἐκκλησίας Διδασκάλου, ὄχι χλιαρῶς, ἀλλὰ σφοδρῶς ὑπερήσπισαν τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
Καὶ ὄχι μόνον ἐν τῷ λαῷ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ στρατῷ, ὅτε κατὰ τὰς χαλεπὰς ἡμέρας τοῦ Ἔθνους (1947-1950) ἐπεστρατεύθημεν, εἰργάσθημεν, ὅσον ἠδυνάμεθα, κατὰ τῆς βλασφημίας. Πόσας φορὰς δὲν ἐκηρύξαμεν, δὲν ἠλέγξαμεν, δὲν ἐπετιμήσαμεν, δὲν ἤλθομεν εἰς σύγκρουσιν πρὸς στρατιώτας καὶ ἀξιωματικοὺς βλασφημοῦντας τὰ ὅσια καὶ ἱερά, ὑπὲρ τῶν ὁποίων ἡ Ἐλλὰς ἠγωνίζετο σκληρότατον καὶ αἱματηρότατον ἀγῶνα εἰς τὰ ὑψίπεδα τῆς Μακεδονίας! Εἰς τὸν κατὰ τῆς βλασφημίας ἀγῶνα, μπορῶ νὰ ὁμολογήσω, πολὺ μὲ ἐβοήθησαν εὐσεβεῖς διοικηταὶ μικρῶν καὶ μεγάλων μονάδων, οἱ ὁποῖοι ὑπέγραψαν ἐγκυκλίους, συνταχθείσας ὑπʼ ἐμοῦ καὶ δημοσιευθείσας εἰς θρησκευτικὰ περιοδικὰ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Τῇ συνδρομῇ δὲ εὐσεβῶν στρατιωτῶν εἰς πολλὰς μονάδας συνεστήσαμεν Ἀντιβλασφημικὰς Ὁμάδας, αἱ ὁποῖαι διὰ προτροπῶν, συμβουλῶν καὶ διανομῆς κατάλληλων φυλλαδίων ἐπεδίωκον τὴν ἐξάλειψιν ἤ μείωσιν τῆς βλασφημίας. Ὑπῆρξαν στρατιωτικαὶ μονάδες, εἰς τὰς ὁποίας, ἕνεκα τῶν ἐντόνων προσπαθειῶν τῶν ὁμάδων τούτων, ἡ βλασφημία ἐξηλείφθῃ ὁλοσχερῶς.
Ἀλλʼ ἐκτὸς τοῦ προφορικοῦ ἐν τῷ λαῷ καὶ τῷ στρατῷ κηρύγματος κατὰ τῆς βλασφημίας, ἐπεδιώξαμεν καὶ γραπτῶς νὰ διαφωτίσωμεν τὸν λαὸν περὶ τοῦ μεγέθους τῆς φρικτῆς ἁμαρτίας. Εἰς τὰ ὑφʼ ἡμῶν ἐκδιδόμενα κατὰ καιροὺς φυλλάδια καὶ περιοδικὰ δὲν ἐπαύσαμεν νὰ δημοσιεύωμεν ἄρθρα ἐναντίον τῆς βλασφημίας.
Εὐσεβεῖς Χριστιανοί, ἀκροαταὶ καὶ ἀναγνῶσταί μας, μνήμονες τῆς ἐργασίας ῤκείνης, κατʼ ἐπανάληψιν μᾶς παρεκάλεσαν, ὅπως ἐκδώσωμεν εἰς βιβλίον, ὅ,τι κατὰ καιροὺς ἔχομεν εἴπει, καὶ γράψει κατὰ τῆς βλασφημίας. Τὴν ἐπιθυμίαν ταύτην τῶν φίλων ἀκροατῶν καὶ ἀναγνωστῶν μας ἐκπληροῦντες ἐκδίδομεν τὸ παρὸν βιβλίον. Βεβαίως τὸ βιβλίον τοῦτο, ὡς ἐκ τῆς φύσεώς του, δἐν ἀποτελεῖ συστηματικὴν ἔκθεσιν τοῦ θέματος τῆς βλασφημίας, ὡς καὶ ἡμεῖς θὰ ἐπιθυμοῦμεν. Εἶνε συλλογὴ περιστατικῶν κηρυγμάτων καὰ ἄρθρων, τὰ ὁποῖα ἐξ ἀφορμῆς διαφόρων ἑκάστοτε γεγονότων ἐξεφωνήσαμεν καὶ ἐγράψαμεν. Ὡς εἶνε δὲ ἐπόμενον, ἐπῖ τοῦ ἰδίου θέματος ὁμιλοῦντες καὶ γράφοντες ἐπὶ μίαν τριακονταετίαν, δὲν ἦτο δυνατὸν νʼ ἀποφύγωμεν τὴν ἐπανάληψιν ὡρισμένων ἰδεῶν καὶ εἰκόνων. Ἀλλʼ ἡ ἐπανάληψις αὕτη δὲν ὰποτελεῖ, ἐξ ἐπόψεως χριστιανικῆς διδαχῆςς, σφάλμα. Τοὐναντίον συνίσταται ὑπὸ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων, ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, βλέπων ὅτι, παρὰ τὴν πρώτην διδαχήν του, ἐξηκολούθουν ἐν τῇ ἀρτισυστάτῳ Ἐκκλησία νὰ ὑπάρχουν ὡρισμέναι κακίαι καὶ ἐλαττώματα, ἠναγκάζετο νὰ ἐπανέρχεται ἐπὶ τῶν ἰδίων θεμάτων καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνῃ τὴν ἰδίαν διδασκαλίαν, λέγων˙ «Τὰ αὐτὰ γράφειν ὑμῖν ἐμοί μὲν οὐκ ὀκνηρόν, ὑμῖν δὲ ἀσφαλές» (Φιλιπ. 3, 1). Ὅπως διδάσκαλος ἔχων δυσμαθεῖς μαθητὰς ἀναγκάζεται νὰ ἐπαναλαμβάνῃ τὰ ἴδια, ἕως ὅτου τὸ μάθημα κατανοηθῇ καὶ ὑπʼ αὐτῶν˙ ὅπως ἰατρὸς βλέπων νὰ ἐπιμένῃ ἡ ἰδία νόσος ἐξακολουθεῖ καὶ αὐτὸς ἐπιμένῃ, συνιστῶν δίαιταν καὶ φάρμακα, ἕως ὅτου ἴδῃ τὸν ασθενὴ ἀποθεραπευόμενον, οὕτω καὶ ὁ ἱεροκῆρυξ βλέπων κακίας καὶ ἐλαττώματα νὰ ἐπιμένουν ἐν τῇ κοινωνίᾳ ὀφείλει νὰ ἐπανέρχεται ἐπὶ τῶν ἰδίων θεμάτων καὶ νὰ ὁμιλῇ καὶ νὰ γράφῃ ἐπʼ αὐτῶν, προσπαθῶν, ὅσον εἶνε δυνατόν, νὰ ἐμφανίζῃ τὰ αὐτὰ ὑπὸ νέαν πάντοτε μορφήν. Ἡ ἐπανάληψις, ὡς διδάσκει ἡ ψυχολογία, εἶνε ἡ ψυχὴ τῆς μνήμης. Ὁ δὲ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὰπαντῶν εἰς ὰκροατάς του, οἱ ὁποῖοι ἐδυσφόρουν, διότι ἐπὶ ὡρισμένων θεμάτων ἐπανήρχετο συχνάκις, ἔλεγε˙ «Παύσατε ὰα διαπράττετε τὴν ἁμαρτίαν, τὴν ὁποίαν ἐλέγχω καὶ κατηγορῶ, διὰ νὰ παύσω καὶ ἐγὼ νὰ ὁμιλῶ διʼ αὐτήν». Ἄλλοτε δὲ ἔλεγεν, ὅτι μία κακία, ἐρριζωμένη ἀπὸ αἰώνων εἰς τὴν ἀνθρώπινην κοινωνίαν, ὁμοιάζει πρὸς δένδρον πολυχρόνιον καὶ βαθύριζον, τὸ ὁποῖον δὲν πίπτει μὲ ἕνα κτύπημα τοῦ ξυλοκόπου, ἀλλὰ μὲ ἀλλεπάλληλα καὶ ἔντονα κτυπήματα.
Εἰς τὸ τέλος τοῦ βιβλίου δημοσιεύομεν καὶ φωτοτυπίας ἐντύπων πινακίδων, τὰς ὁποίας κατὰ καιροὺς ἐξεδώκαμεν κατὰ χιλιάδας καὶ αἱ ὁποῖαι, φροντίδι εὐσεβῶν Χριστιανῶν, ἐτοιχοκολλήθησαν εἰς πόλεις καὶ χωρία τῆς Πατρίδος μας.
Τὸ βιβλίον ἐκδίδεται μὲ τὸν φλογερὸν πόθον, ὅπως διεγείρῃ τὰ πνεύματα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος εἰς πόλεμον κατὰ τῆς φρικτῆς βλασφημίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μελανὸν στίγμα τῆς ἀγαπητῆς Πατρίδος μας. Εἴθε διὰ κοινῶν προσπαθειῶν εὐσεβοῦς κλήρου καὶ λαοῦ, διὰ συντονισμένης συνεργασίας Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας, ὄχι ἁπλῶς νὰ μειωθῇ, ἀλλὰ νὰ ἐξαλειφθῇ ἐντελῶς ἐκ τῆς Ἑλλάδος ἡ βλασφημία, καὶ ὅλη ἡ Ἑλλὰς νὰ γίνῃ μία κιθάρα, ὑμνοῦσα καὶ δοξάζουσα ἀκαταπαύστως τὸν Κύριον τῆς δόξης.
Ἔγραφον ἐν Φλωρίνῃ τῇ 25ῃ Μαρτίου 1971,
ἑορτῇ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου
καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Ἔθνους
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἑορδαίας Αὐγουστῖνος
Ἕκδοσις Β΄
Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος
«Ο ΣΤΑΥΡΟΣ»
Ἀναπαύσεως 18
55236 Πανόραμα Θεσσαλονίκης
Τηλ. 2310343901
(σελ. 8-10)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου