ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Γρηγ. Παλαμᾶ)
Ἑβρ. 1, 10 – 2, 3
Ὑπεράνω ὅλων ὁ Χριστὸς
«Αὐτοὶ (οἱ οὐρανοὶ) ἀπολοῦνται,
σὺ δὲ διαμένεις˙... σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ,
καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι»
(Ἑβρ. 1, 11-12)
ΖΟΥΜΕ, ἀγαπητοί μου, ζοῦμε μέσα σʼ ἕνα ὄμορφο κόσμο. Ὁ ὄμορφος αὐτὸς κόσμος, ποὺ βλέπουμε κι ἀπολαμβάνουμε, εἶνε ἕνα θαυμάσιο πανόραμα. Εἶνε, καὶ τί δὲν εἶνε! Εἶνε οἱ κάμποι καὶ τὰ βουνά. Εἶνε οἱ ποταμοί, οἱ λίμνες καὶ οἱ θάλασσες. Εἶνε τὰ φυτά, τὰ ἄνθη, τὰ δέντρα. Εἶνε τὰ ψάρια, τὰ πουλιά, τὰ ζῷα. Τὸ καθένα ἀπὸ αὐτά, δηλαδὴ τὰ δέντρα, τὰ πουλιὰ καὶ τὰ ζῷα, περιέχει χιλιάδες εἴδη. Ἄν πάρουμε π.χ. τὰ πουλιά, θὰ δοῦμε ὅτι εἶνε μιὰ θαυμαστὴ ποικιλία, ὤ πόσα εἴδη ἀπὸ τὸ σπουργίτη μέχρι τὸν ἀετό! Τὰ διάφορα εἴδη τῶν πουλιῶν διακρίνονται μεταξύ τους ἀπὸ τὴ φωνή, τὸ χρῶμα, τὸ ῥάμφος, τὸ πέταγμα, τὸ μέρος ποὺ χτίζουν τὶς φωλιές τους, τὶς συνήθειές τους, τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς καὶ ἄλλα. Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὰ ἄλλα ζῷα, μὲ τὰ φυτά, μὲ τὰ ἄνθη, μὲ τὰ δέντρα. Ὅλα δὲ εἶνε κατασκευασμένα μὲ τέτοια τελειότητα, ποὺ τὰ θαυμάζουν καὶ οἱ πιὸ μεγάλοι ἐπιστήμονες. Τὸ καθένα εἶνε καὶ ἕνα ἐργοστάσιο ποὺ ἐργάζεται μὲ ἀκρίβεια θαυμαστή. Τί εἶνε π.χ. ἕνα ἀηδόνι, ποὺ τὸ περιμένουμε νὰ κελαηδήσῃ τὴν ἄνοιξι; Ἄν τὸ ζυγίσουμε, δὲν θὰ εἶνε παραπάνω ἀπὸ 30 γραμμάρια. Καὶ ὅμως ἡ ἐἐλάχιστη αὐτὴ ποσότητα ὕλης εἶνε μιὰ μικρὴ μηχανή˙ μηχανὴ ὄχι νεκρή, ἀλλὰ ζωντανή, μηχανὴ ποὺ ἔχει ὅλα ὅσα χρειάζονται γιὰ νὰ κινῆται καὶ νὰ ἐργάζεται. Ἔχει ἐπίσης στὸ λάρυγγά του κάτι λεπτὲς χορδές, ποὺ ὅταν τὶς παίζῃ σὲ μαγεύει. Εἶνε σὰν νʼ ἀκοῦς μιὰ κιθάρα – τί λέω – σὰν νὰ παίζῃ μιὰ ὀρχήστρα ἀπὸ διάφορα ὄργανα. Κανένας μουσικὸς δὲν φτάνει τὴ μουσική του.
Καὶ ἐρωτῶ˙ Εἶνε δυνατὸν αὐτὰ ποὺ βλέπουμε ἐδῶ στὴ γῆ νὰ εἶνε τυχαῖα; Ποιός ἔκανε τὴν ὕλη; Ποιός τὴ ζύμωσε γιὰ νὰ πάρῃ διάφορα σχήματα; Ποιός ἔκρυψε μέσʼ στὴν ὕλη διάφορες ἰδιότητες καὶ δυνάμεις; Ποιός σὲ ἕνα μόριο ὕλης ἔκλεισε μιὰ τέτοια τεράστια δύναμι, ποὺ ἄν ἐλευθερωθῇ μπορεῖ νὰ κινήσῃ χιλιάδες βαγόνια καὶ καράβια; Ποιός δίδαξε μουσικὴ ατὸ ἀηδόνι; Ποιός δίδαξε στὴ μέλισσα νὰ χτίζῃ τὶς κυρῆθρες της μὲ τέτοια σοφία, σὰν νὰ εἶνε ἐπιστήμων μηχανικὸς καὶ ἀρχιτέκτων; Ποιός δίδαξε τὸ μυρμήγκι νὰ κάνῃ τὶς ὑπόγειες κατοικίες καὶ νὰ ἐργάζεται σὰν μιὰ ὠργανωμένη κοινωνία; Ποιός; Μιὰ εἶνε ἡ λογικὴ ἀπάντησι˙ Ο ΘΕΟΣ!
* * *
Ναί, δημιούργημα τοῦ Θεοῦ εἶνε ἡ γῆ καὶ ὅσα ὑπάρχουν καὶ ζοῦν πάνω σʼ αὐτήν. Ἀλλʼ ἡ γῆ εἶνε τὸ μόνο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ; Ὄχι. Ἡ γῆ, ὁ τεράστιος αὐτὸς πλανήτης ποὺ τὸν ζυγίζουν οἱ ἀστρονόμοι καὶ βρίσκουν ὅτι εἶνε δισεκατομμύρια τόννοι, ναὶ αὐτὴ ἡ γῆ, ἄν τὴν συγκρίνουμε μὲ τὰ ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια τῶν ἄλλων ἄστρων, θὰ βροῦμε ὅτι εἶνε ἕνα κουκκὶ ἄμμου, μιὰ σταγόνα θαλάσσης. Καὶ πάλι ῥωτᾶμε˙ Ποιός δημιούργησε τὰ ἀναρίθμητα αὐτὰ ἀστέρια; Ποιός ἔδωσε σʼ αὐτὰ τὴν πρώτη κίνησι; Ποιός ῥύθμισε τὰ δρομολόγιά τους, Ὥστε νὰ κινοῦνται μέσα στὸν ἀπέραντο κόσμο καὶ νὰ μὴ συγκρούωνται μεταξύ τους; Ποιός ἔδωσε τὸ φῶς στὸν ἥλιο; Ποιός κανόνισε τὴν ἀπόστασι τῆς γῆς ἀπὸ τὸν ἥλιο νὰ εἶνε τόση, ὥστε ἡ γῆ οὔτε κάρβουνο νὰ γίνεται ἀπὸ τὴν πολλὴ ζέστη οὔτε νὰ παγῶνῃ ὁλόκληρη ἀπὸ τὸ κρύο; Ποιός ὥρισε τὰ δρομολόγια ὅλων τῶν ἄστρων; Ποιός;... Καὶ πάλι μία εἶνε ἡ λογικὴ ἀπάντησις˙ Ο ΘΕΟΣ!
Ὅλα εἶνε θαυμάσια! Ἀλλὰ τὸ πιὸ θαυμαστὸ ἀπʼ ὅλα εἶνε κάτι ἄλλο. Εἶνε, ὅτι ὁ Θεὸς ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη ἔγινε ἄνθρωπος καὶ περπάτησε πάνω στὴ γῆ. Ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ εἶνε τὸ θαῦμα τῶν θαυμάτων. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶνε ὁ Θεάνθρωπος. Εἶνε ὁ Θεός. Εἶνε τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδος. Ἐν συνεργασίᾳ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο δημιούργησε τὸν κόσμο. Καὶ αὐτὴ ἡ μεγάλη ἀλήθεια τὴν διακήρυξε ὁ Δαυῒδ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τὴν ἐπαναλαμβάνει στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος˙ «Κατʼ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί» (Ψαλμ. 101, 26˙ Ἑβρ. 1, 10).
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας θαύμαζαν τόσο πολὺ τὴν δημιουργία, ὥστε θεοποίησαν ὅλα ὅσα ἔβλεπαν μέσα στὸν ὄμορφο αὐτὸ κόσμο. Τὰ ἔκαναν ὅλα θεούς. Θεὸς ὁ ἥλιος. Θεὸς τὰ ποτάμια καὶ οἱ θάλασσες. Θεὸς τὰ φυτά. Θεὸς τὰ ζῷα. Θεὸς τὰ πουλιά. Ἀλλὰ αὐτὸ ἦταν μιὰ φοβερὴ πλάνη. Καὶ ἀπὸ τὴν πλάνη αὐτὴ μᾶς βγάζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἁγία Γραφή. Μᾶς διδάσκει, ὅτι ἡ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν δημιουργημάτων του εἶνε τεράστια. Ὁ Θεὸς εἶνε ἄυλος, ἄχρονος, ἄφθαρτος. Ἐνῷ ἡ ὕλη, ἀπὸ τὴν ὁποῖα ἔχει δημιουργηθεῖ τὸ σύμπαν, δὲν ἔχει τὶς ἰδιότητες αὐτὲς τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὕλη δὲν εἶνε ἄχρονη, δὲν εἶνε ἄφθαρτη. Κάποτε ἄρχισε καὶ κάποτε θὰ τελειώσῃ. Ὁ ἥλιος π.χ., ποὺ φωτίζει καὶ φαίνεται αἰώνιος, θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ θὰ σβήσῃ, ὅπως σβήνει τὸ καντήλι ὅταν σωθῇ τὸ λάδι. Καὶ ἡ γῆ θὰ καταστραφῇ, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ πλανῆτες, ὅλα τὰ ἄστρα καὶ ὅλο τὸ ὑλικὸ σύμπαν.
Ἀλλʼ ἐνῷ τὸ ὑλικὸ σύμπαν θὰ καταστραφῇ, ὁ δημιουργός του, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, θὰ ἐξακολουθήσῃ νὰ ὑπάρχῃ. Καμμιά ἀλλοίωσις δὲν θὰ συμβῇ στὴν ὕπαρξί του. Γιʼ αὐτὸ καὶ σήμερα ὁ ἀπόστολος ἐπαναλαμβάνει τὰ λόγια τοῦ Δαυῒδ καὶ λέει˙ «Αὐτοὶ (οἱ οὐρανοὶ) ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις˙ καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται˙... σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι» (Ψαλμ. 101, 27-28˙ Ἑβρ. 1, 11-12).
Ῥιζικὴ ἀλλαγὴ θὰ γίνῃ στὸ ὑλικὸ σύμπαν. Ἕνας νέος κόσμος, ποὺ θὰ εἶνε ἀπείρως ὡραιότερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ βλέπουμε, θὰ βγῇ ἀπὸ τὴν καταστροφή. Καὶ τοῦ νέου αὐτοῦ κόσμου δημιουργὸς θὰ εἶνε πάλι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
* * *
Πάνω ἀπὸ τὴν ὕλη, ὁποιαδήποτε μορφὴ καὶ σχῆμα καὶ ἄν πάρῃ, πάνω ἀπὸ τὸν ἥλιο καὶ τὰ πλανητικὰ συστήματα, εἶνε ὁ Χριστός.
Καὶ ὄχι μόνο πάνω ἀπὸ τὸν ὑλικὸ κόσμο, ἀλλὰ καὶ παραπάνω ἀπὸ κάθε πνεῦμα. Παραπάνω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ αὐτοὺς ἀκόμη ποὺ διακρίθηκαν γιὰ τὴν σοφία καὶ τὴν ἁγιότητά τους. Τί εἶνε, παρακαλῶ, καὶ ὁ πιὸ σοφὸς καὶ ὁ πιὸ ἅγιος τῶν ἀνθρώπων; Ἕνα τίποτα, ἄν συγκριθῇ μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Παραπάνω ἀπʼ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων ποὺ πέρασαν καὶ τῶν αἰώνων ποὺ θὰ ἔρθουν, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τὸν τελευταῖο ποὺ θὰ γεννηθῇ καὶ θὰ ζῆσῃ στὸν πλανήτη μας, παραπάνω εἶνε ὁ Χριστός. Τί λέω; Ὁ Χριστὸς εἶνε παραπάνω ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἀρχαγγέλους. Καὶ αὐτὰ τὰ ἄυλα πνεύματα ἀναγνωρίζουν τὸ ἀπερίγραπτο μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ, πέφτουν καὶ τὸν προσκυνοῦν καὶ ψάλλουν τὸν ὑπέροχο ὕμνο «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου...» (πρβλ. Ἠσ. 6, 3). Μένουν μόνο οἱ δαίμονες καὶ οἱ ἄπιστοι, ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ κι αὐτοὶ θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ ἡ δύναμί τους θὰ συντριβῇ ἐξ ὁλοκλήρου καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ θὰ κυριαρχήσῃ ἀπʼ ἄκρου σʼ ἄκρο.
Ὦ Χριστέ! Σὺ εἶσαι ὁ ἀληθινὸς Θεός. Σὺ εἶσαι ὁ Δημιουργὸς καὶ Πλάστης μας. Σὺ εἶσαι ὁ Βασιλεύς, ὁ Παμβασιλεύς. Ἐσένα προσκυνεῖ ὅλη ἡ κτίσις. Ἐσένα λατρεύουν ὅλοι οἱ ἄγγελοι καὶ οἱ ἀρχάγγελοι. Κʼ ἐμεῖς, ταπεινὰ καὶ ἁμαρτωλὰ πλάσματα, πέφτουμε καὶ σὲ προσκυνοῦμε καὶ ζητοῦμε τὸ ἔλεός σου. Ναί, τὸ ἔλεός σου, Κύριε!
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) ''ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ'', σελ. 394-399 (ἕκδοσις Γ΄ 2001).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου