ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ
Κατά Ιωάννην, κεφάλαιο Α΄, εδάφια 35-52
«Τῇ ἐπαύριον πάλιν εἱστήκει ὁ ᾿Ιωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, καὶ ἐμβλέψας τῷ ᾿Ιησοῦ περιπατοῦντι λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἤκουσαν αὐτοῦ οἱ δύο μαθηταὶ λαλοῦντος, καὶ ἠκολούθησαν τῷ ᾿Ιησοῦ (:Την άλλη μέρα ο Ιωάννης στεκόταν πάλι στο συνηθισμένο μέρος που κήρυττε, και μαζί του ήταν και δύο από τους μαθητές του. Και αφού παρατήρησε με ευλάβεια τον Ιησού, που την στιγμή εκείνη περπατούσε, είπε: «Αυτός είναι το Αρνίο που παρέδωσε ο Θεός Πατέρας Του να θυσιασθεί για χάρη μας». Οι δύο μαθητές τον άκουσαν να το λέει αυτό και ακολούθησαν τον Ιησού)»[Ιω. 1, 35-37].
Η ανθρώπινη φύση είναι κάπως ράθυμη και αποκλίνει προς την καταστροφή, όχι από τη φυσική της κατασκευή, αλλά από την προαιρετική ραθυμία της. Γι'αυτό έχει ανάγκη συνεχούς υπομνήσεως. Και ο Παύλος άλλωστε γι’ αυτόν τον λόγο, όταν έγραφε προς τους Φιλιππησίους, έλεγε: «Τὰ αὐτὰ γράφειν ὑμῖν ἐμοὶ μὲν οὐκ ὀκνηρόν, ὑμῖν δὲ ἀσφαλές(:Το να σας γράφω όμως και τώρα τα ίδια, εμένα βέβαια δεν με κουράζει, ούτε με ενοχλεί, εσάς όμως σας ασφαλίζει από κινδύνους)» [Φιλ.3,1]. Διότι η μεν γη, άπαξ και δεχθεί τους σπόρους, αποδίδει αμέσως τους καρπούς και δεν έχει ανάγκη δεύτερης σποράς. Στην ψυχή μας, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο, αλλά συνήθως, αφού σπείρεις πολλές φορές και δείξεις μεγάλη φροντίδα, τότε μπορείς να απολαύσεις τον καρπό.