Ο παραδοσιακός τρόπος κοπής και μοιρασιάς της πίτας της Πρωτοχρονιάς

από τον πατέρα Πορφύριο

«Βλέπω να κόβουν την πρωτοχρονιάτικη πίτα και θα ήθελα να πω τον παραδοσιακό τρόπο κοπής και μοιρασιάς.

Κατ’ αρχάς η πίτα δεν ήταν γλυκιά, ήταν μία συνηθισμένη πίτα, που είχε τυλιγμένο ένα κέρμα μέσα της.

Είτε πρασόπιτα, είτε τυρόπιτα είτε κοτόπιτα, ό,τι ευκολύνεται κάθε οικογένεια.

Ο νοικοκύρης έχει μπροστά του το ταψί και το μαχαίρι.

Γυρίζει το ταψί τρεις φορές. Του τρογυρνάει, δηλαδή.

Ύστερα κόβει στρόγγυλο στο κέντρο ένα μικρό σχετικά κομμάτι για τον Αφέντη Χριστό.

Να τα πούμε; Παραδοσιακά Κάλαντα Πρωτοχρονιάς από όλη την Ελλάδα |Οι Ταχυδρόμοι του Ουρανού

 

πηγή: https://www.youtube.com/

"Ευλογημένε, για το Χριστό γίνονται όλα αυτά τα πράγματα...!''

Όταν ήμουν νεότερος είχα πολύ σκεπτικισμό βλέποντας τον τρόπο που γιορτάζονται οι Άγιες μέρες των Χριστουγέννων. Και μπορώ να πω ότι, με την απειρία η οποία με χαρακτήριζε, κατέκρινα αυτά τα πράγματα. Έλεγα, αυτά είναι κοσμικά, δεν χρειάζονται. Γιατί γίνονται; Δεν προσφέρουν τίποτα, χάνουν το νόημα το πνευματικό και όλα αυτά τα οποία ακούμε συχνά να λέγονται.

Κάποτε λοιπόν συνόδευσα ένα γεροντάκι από το Άγιο Όρος γιατί ήταν ανάγκη να επισκεφτεί το γιατρό. Και επειδή στο Άγιο Όρος τα Χριστούγεννα γιορτάζονται αργότερα σε άλλη ημερομηνία λόγω του εορτολογίου, τύχαμε τις ημέρες των Χριστουγέννων να είμαστε στη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη, όπως και στις άλλες πόλεις, στις μεγάλες οδούς Εγνατία, Τσιμισκή και άλλες γεμίζουν με χιλιάδες λάμπες, λαμπάκια που στολίζουν τους δρόμους.

Ποιούς ἐνοχλεῖ ἡ ταινία Καποδίστριας;

«Καποδίστριας», ἡ ταινία τῆς χρονιᾶς ποὺ ἐνόχλησε.

Ἡ ταινία προβάλλεται σὲ περισσότερες ἀπὸ 90 αἴθουσες τῆς Ἑλλάδας καὶ σὲ πάνω ἀπο 300 αἴθουσες στὸ ἐξωτερικό. Ἐκεῖ ὅπου οἱ Ἕλληνες ἀνυπομονοῦν νὰ δοῦν καὶ νὰ μάθουν, ἀρκετὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα γιὰ τὸν πρῶτο κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδας καὶ γιὰ τὸ πῶς καὶ τὸ γιατί δολοφονήθηκε.

Πρόκειται γιὰ ἱστορικὴ βιογραφία τοῦ πρώτου κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδας, τοῦ ἀδέκαστου πολιτικοῦ ποὺ πλήρωσε μὲ τὴν ζωή του τὴν προσπάθειά του νὰ φτιάξει τὴν Ἑλλάδα ἀκριβῶς ὅπως τὴν εἶχε ὁραματιστεῖ, ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ φτιαχτεῖ, ὥστε νὰ γίνει χώρα- πρότυπο. Χέρι ἑλληνικὸ τὸν δολοφόνησε στὸ Ναύπλιο, μὲ τὶς «εὐλογίες» ξένων δυνάμεων, Ἄγγλων, Γάλλων καὶ τοῦ Αὐστριακοῦ Μέτερνιχ.

Ἡ ταινία περιγράφει μὲ λεπτομέρειες τὴν ἀδυναμία τῶν Ἑλλήνων νὰ καταλάβουν ὅτι οἱ καλύτεροι ἡγέτες δὲν φοβοῦνται νὰ χώσουν τὸ μαχαίρι ὡς τὸ κόκαλο, ἀδιαφορῶντας ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν ζωή τους. Ἀπὸ τὶς θυσίες ποὺ ἀπαιτοῦν... νὰ γίνουν γιὰ τὸ καλὸ τοῦ τόπου τους, οἱ πραγματικοὶ ἡγέτες δὲν ἀποκλείουν τὸν ἑαυτό τους. Αὐτοθυσιάζονται. Ὁ σκηνοθέτης παρουσιάζει τον Καποδίστρια, τὴν στιγμὴ ποὺ σβήνει, νὰ ὁραματίζεται τὴν Παναγία καὶ νὰ ψελλίζει τὶς τελευταῖες του λέξεις: «Δῶσε μου τὴν πατρίδα ποὺ ποθῶ»!

Τα άρρωστα παιδάκια θα είναι με το μαρτυρικό, το αγγελικό, τάγμα των νηπίων που έσφαξε ο Ηρώδης! Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Αγίων 14.000 Νηπίων υπό του Ηρώδου αναιρεθέντων.

Εορτάζουν στις 29 Δεκεμβρίου

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Έχοντας δηλαδή υπ’ όψιν Του ο Θεός την ανταπόδοση που θα λάβει στον Ουρανό όποιος περνάει δοκιμασίες και γνωρίζοντας τι τον περιμένει στην άλλη ζωή, αυτό Τον κάνει να μπορεί να «αντέχει» τον πόνο.

Εδώ επέτρεψε να κάνει τόσα εγκλήματα ο Ηρώδης. Δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια έσφαξε και πόσους γονείς, που δεν άφηναν τους στρατιώτες να σκοτώσουν τα παιδιά τους, τους σκότωναν κι εκείνους! Οι βάρβαροι στρατιώτες, για να φανούν στους αρχηγούς τους καλύτεροι, έκοβαν τα παιδάκια κομματάκια.

Όσο πιο πολύ βασανίζονταν τα παιδάκια, τόσο περισσότερο πονούσε ο Θεός, αλλά και τόσο περισσότερο χαιρόταν για την μεγαλύτερη δόξα που θα είχαν να απολαύσουν στον Ουρανό. Χαιρόταν για τα Αγγελουδάκια αυτά, που θα αποτελούσαν το αγγελικό μαρτυρικό τάγμα. Άγγελοι από Μάρτυρες!”…

***

Μνήμη της Oσίας Mελάνης της Pωμαίας (31 Δεκεμβρίου)

Oυχ’ υλική σε χειρ Mελάνη και μέλαν,

Xριστός δε καν τέθνηκας εν ζώσι γράφει.

Πρώτη εν τριακοστή απήρε βίοιο Mελάνη.

Οσία Μελάνη η Ρωμαία. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’

Αύτη η Aγία ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Oνωρίου του υιού Θεοδοσίου του Mεγάλου, εν έτει υ΄ [400], καταγομένη από γένος πλούσιον και λαμπρόν και περίδοξον. Eπειδή δε εξ όλης ψυχής ηγάπησε τον Kύριον, διά τούτο επροτίμησε να παρθενεύη. Oι γονείς της όμως εσύναψαν αυτήν και μη θέλουσαν διά γάμου, με άνδρα. Όθεν έγινε μήτηρ δύω παιδίων. Έπειτα αποθνήσκουσιν οι γονείς και τα τέκνα της. Διά ταύτα αφήσασα η μακαρία την πόλιν της Pώμης, εδιάτριβεν έξω εις το προάστειον, ήγουν τζεφτιλίκιόν της, κάθε άσκησιν και αρετήν μεταχειριζομένη. Tους ασθενείς επιμελουμένη. Tους ερχομένους ξένους υποδεχομένη. Kαι τους εν φυλακαίς και εξορίαις επισκεπτομένη. Ύστερον δε πωλήσασα όλα τα υποστατικά και την περιουσίαν της πολλήν ούσαν, εσύναξε διά την τιμήν αυτών δώδεκα μυριάδας χρυσίον: ήτοι εκατόν είκοσι χιλιάδας φλωρία. Tα οποία εμοίραζεν εις Eκκλησίας και Mοναστήρια.

Η Σφαγή των Νηπίων από τον Ηρώδη: Όταν ο άνθρωπος κατηγορεί τον Θεό για τα δικά του εγκλήματα

Αντί να φορτώνουμε στον Θεό τις θηριωδίες του ανθρώπου, ας ψάξουμε τους «Ηρώδηδες» που σκορπίζουν τον θάνατο ως την εποχή μας

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Ένας από τους πιο κλασσικούς εξυπνακισμούς που επιστρατεύουν ανέκαθεν οι θεομάχοι, αφορά το δραματικό ιστορικό γεγονός που η Εκκλησία μας μνημονεύει σήμερα, 29 Δεκεμβρίου. Τη σφαγή των 14.000 νηπίων από τον ημιπαράφρονα βασιλιά της Ιουδαίας, Ηρώδη τον Μέγα (73 – 4 π.Χ.), όπου το «μέγας» θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο αν ακολουθηθεί από τη λέξη «αντίχριστος».

Βλέποντας τον Χριστό ως απειλή για την κληρονομική βασιλεία του, ο αιμοσταγής Ηρώδης έδωσε εντολή να φονευθούν όλα τα νήπια της Βηθλεέμ και των περιχώρων, από 2 ετών και κάτω.

Όσοι ζητούν να επινοήσουν «αδικίες» του Θεού για να ανακουφίσουν τις δικές τους, διερωτώνται υποκριτικά γιατί επίτρεψε ο Χριστός να γίνει μια τέτοια ανήκουστη σφαγή «για χάρη του», ενώ ο ίδιος βγήκε θαυματουργικά αλώβητος. Τι Θεός είναι αυτός – λένε- που ανέχθηκε μια τέτοια θηριωδία για να επιβιώσει μόνο Εκείνος.

Η ΝΙΚΗ για τα αλυτρωτικά τραγούδια στην Φλώρινα

“Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξέ το!”

Η πατρίδα μας η Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα ο Ελληνισμός, από την Κριμαία και την Οδησσό μέχρι την Αλεξάνδρεια, και από την Μάγκνα Γρέτσια μέχρι την Κύπρο και την Συρία, διαχρονικά αγκαλιάζει πληθυσμούς με διάφορες ιδιαίτερες πολιτιστικές αποχρώσεις, τοπικές παραδόσεις, γλώσσες και διαλέκτους. Η φωτεινή αγκαλιά της Ρωμιοσύνης χωράει όλους όσους ενστερνίζονται και αντλούν ταυτότητα από τον υπερ-χιλιετή Ελληνισμό, τον πολιτισμό αυτού του τόπου, τις μνήμες του, τις αξίες του, τις παραδόσεις του, την μεταφυσική του.

Στο πλαίσιο αυτό η Τέχνη, η Μουσική, τα διάφορα πολιτιστικά αγαθά και οι παραδόσεις όχι μόνο είναι πολύτιμα και σεβαστά, αλλά και πρέπει να στηρίζονται και να αναδεικνύονται από την επίσημη Πολιτεία. Είναι ο πλούτος μας.

Όμως κάποιες φορές η Τέχνη, αυτή η υπέροχη έκφανση του ανθρώπινου πνεύματος, μπορεί να υποστεί κακόβουλη εργαλειοποίηση. Αντί να ενώνει, να διχάζει. Αντί να εξυψώνει, να υπονομεύει.

Σκέψεις για την Ημέρα του Αγέννητου Παιδιού

Σήμερα, πρώτη Κυριακή μετά την Γέννηση του Κυρίου μας, η Εκκλησία μας αφιερώνει την ημέρα στο Αγέννητο Παιδί.

Αγέννητο Παιδί είναι εκείνη η ανθρώπινη ύπαρξη που έχει ήδη έρθει στον κόσμο, χωρίς να της έχουμε αποδώσει ημέρα γενεθλίων.

Βλέπετε, η ημέρα των γενεθλίων έχει να κάνει με εμάς τους γύρω, τους εξωτερικούς μάρτυρες, αλλά όχι με την πραγματική έναρξη της ζωής, που ήδη έχει συμβεί προ πολλού, «ἐξ ἂκρας συλλήψεως».

Το Αγέννητο Παιδί, χωρίς να έχει αντικρύσει απευθείας το φως της ημέρας, βλέπει τις φωτοσκιάσεις. Αγάλλεται με την ήπια μουσική και τρομάζει στους ξαφνικούς θορύβους. Νιώθει τα αισθήματα της κυοφορούσας μάνας, χαμογελά όταν εκείνη η ευλογημένη τροφός είναι καλά, δυστροπεί με τις στενοχώριες της. Χαίρεται το χάδι κι ας μην το αγγίζει κανείς απευθείας. Και, πώς άραγε να ερμηνεύσουμε εκείνο το μικρό μυστήριο, τη μητρική μυρωδιά που το Αγέννητο Παιδί αντιλαμβάνεται μέσα στο αμνιακό υγρό! Όταν το νεογέννητο βρέφος το εναποθέσουν στην αγκαλιά της μάνας, εκείνο ηρεμεί γιατί καταλαβαίνει τη γνώριμη μυρωδιά της, τη μυρωδιά της μικρής πατρίδας στην οποία έζησε πολλούς μήνες ως Αγέννητο Παιδί.

Μνήμη των Aγίων Nηπίων των υπό Hρώδου αναιρεθέντων (29 Δεκεμβρίου)

Μνήμη των Aγίων Nηπίων των υπό Hρώδου 

αναιρεθέντων, χιλιάδων όντων δεκατεσσάρων

Διά ξίφους άωρα μητέρων βρέφη,

Ανείλεν εχθρός του βρεφοπλάστου Bρέφους.

Nήπια αμφ’ ενάτην τάμον εικάδα παππάζοντα.

Η σφαγή των Νηπίων. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στό Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’

Aφ’ ου ο βασιλεύς Hρώδης επαρήγγειλεν εις τους Mάγους να γυρίσουν οπίσω, και να του αναγγείλουν τα περί του γεννηθέντος Bασιλέως, τον οποίον εμήνυεν ο αστέρας, οπού ηκολούθουν, ίνα και αυτός υπάγη να τον προσκυνήση: τότε επειδή οι Mάγοι δεν εγύρισαν εις τον Hρώδην, καθώς επρόσταξεν αυτούς ο Άγγελος, αλλά διά μέσου άλλης στράτας εγύρισαν εις την χώραν τους. Tαύτα λέγω αφ’ ου έτζι ηκολούθησαν, βλέπωντας ο Hρώδης ότι επεριπαίχθη από τους Mάγους, εθυμώθη και επικράνθη πολλά. Όθεν έχωντας εις την ενθύμησίν του εκείνο, οπού είπον οι Mάγοι, ότι δηλαδή ο αστήρ εφάνη ολιγώτερον από δύω χρόνους: τούτου χάριν έστειλε τους στρατιώτας του και εφόνευσαν όλα τα παιδία τα ευρισκόμενα εις την Bηθλεέμ, όσα δηλαδή ήτον κάτω από τους δύω χρόνους. Nομίζωντας ο μάταιος, ότι ανίσως θανατώση όλα τα βρέφη, βέβαια μαζί με τα άλλα έχει να θανατωθή και εκείνος, οπού μέλλει να βασιλεύση, και ακολούθως δεν θέλει τον επιβουλευθή. Eις μάτην όμως εκοπίασεν ο ανόητος, μη ηξεύρωντας, ότι ο άνθρωπος δεν δύναται ποτέ να εμποδίση την βουλήν του Θεού. Όθεν, εις μεν τα νήπια, επροξένησε Bασιλείαν Oυρανών. Eις δε τον εαυτόν του, επροξένησεν ο άθλιος την αιώνιον κόλασιν1.

Τα Χριστούγεννα έχουν αξία όταν ο Θεός μπει στο χρόνο της προσωπικής μας ζωής

Ο Θε­ός έ­γι­νε άν­θρω­πος και μπή­κε στον κό­σμο σαν έ­να βρέ­φος, για να δεί­ξει την α­ξί­α που έ­χει α­κό­μα κι έ­να παι­δί…

Τα Χρι­στού­γεν­να τό­τε μό­νον έ­χουν α­ξί­α για μάς, τό­τε έ­χουν α­ξί­α για τον άν­θρω­πο,

ό­ταν γί­νουν η α­φορ­μή, ο σαρ­κω­θείς Θε­ός να μπεί στόχρό­νο της προ­σω­πι­κής μας ζω­ής.

Ό­ταν μπεί μέ­σα στο χρό­νο της ζω­ής μας – και την κό­ψει στη μέ­ση:

στην πρό και την με­τά Χρι­στόν.

πηγή: https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com/

Οι άδειες εκκλησίες της Γερμανίας αλλάζουν χρήση καθώς οι εκκλησιαστικές κοινότητες συρρικνώνονται

Μέ θλίψη παρατηρούμε, ότι στην πεφωτισμένη Δύση οι ναοί μετατρέπονται σε γυμναστήρια, ξενοδοχεία κ. ἄ. , γεγονός πού θεωρεῖται ἀπολύτως φυσικό! Μέχρι τώρα τέτοιες πρακτικές ἀκολουθοῦσαν τά ἀνελεύθερα κομμουνιστικά καί ἄλλα ἄθεα καθεστώτα… Θετική ἐντύπωση ἀφήνει ἡ αὔξηση τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν στό Βερολίνο. (Ο. Τ.)

Axel Rowohlt | Κρίστοφ Στρακ

Ο αριθμός των πιστών Χριστιανών στη Γερμανία μειώνεται. Το αποτέλεσμα είναι να “περισσεύουν” εκκλησίες. Τι συμβαίνει με αυτούς τους άδειους οίκους λατρείας;

Την τελευταία ημέρα λειτουργίας της, η Αγία Άννα είναι σχεδόν ξανά γεμάτη. Μια χορωδία τραγουδά και το μικρό όργανο τους υποστηρίζει. Αλλά αυτή είναι η τελευταία λειτουργία στη μικρή καθολική εκκλησία στο Γκίλντεχαους, μια περιοχή του Μπαντ Μπέντχαϊμ κοντά στα γερμανο-ολλανδικά σύνορα. Στο μέλλον, το κτίριο δεν θα είναι πλέον χώρος λατρείας.