Κάθε Κυριακή στην πορεία μας αυτή η Εκκλησία έχει να μας δώσει κι ένα μήνυμα μεγάλο και σπουδαίο. Σήμερα ο Κύριος διδάσκει με μια παραβολή για να δείξει πόσο πολύτιμη για τον Θεό είναι μια ψυχή που μετανοεί. Κάθε αμαρτωλός βασιζόμενος στην αγάπη του Χριστού μπορεί και να πάρει το δρόμο της επιστροφής προς τον Πατέρα του και να συγχωρεθεί.
Στην παραβολή αυτή βλέπουμε τρία πρόσωπα, του φιλεύσπλαχνου πατέρα, του ασώτου υιού και του νεότερου αδελφού. Ο πατέρας απέναντι στα παιδιά του κινείτε με τρεις τρόπους, το πρώτο είναι η διδαχή, το δεύτερο είναι η ελευθερία και το τρίτο είναι η αγάπη. Τους μιλάει για το Θεό, τους αφήνει ελεύθερους για να πιστέψουν, αλλά κι αν ξεφύγουν δεν τους κρίνει και η αγάπη του είναι η ίδια. Βλέπουμε αυτόν τον πατέρα να δίνει την ελευθερία στο παιδί του να φύγει, του δίνει και την περιουσία που απαιτεί με ιταμότητα, λες και την απέκτησε αυτός. Όταν φεύγει, τον ξεπροβοδίζει με το γλυκό πρόσωπο του πατέρα, με καρδιακή αγάπη. Η εικόνα αυτής της αγάπης μένει μέσα του σαν σφραγίδα ανεξίτηλη με την φυγή του. Όταν μετά από χρόνια που έφαγε τα ξυλοκέρατα, τις ακατανόμαστες αμαρτίες και λάθη, δεν απελπίζεται και παίρνει τον δρόμο της επιστροφής στον Πατέρα του. Αυτό που δεν τον άφησε να απελπιστεί και να πάρει την απόφαση να γυρίσει ήταν ο Πατέρας του που με την αγάπη του έδειχνε τον δρόμο της ελπίδας για τον γυρισμό του. Ο φιλεύσπλαχνος πατέρας τον περίμενε προσευχόμενος, και όταν μετά από χρόνια τον είδε να έρχεται τρέχει ο ίδιος πρώτος και τον παίρνει σφιχτά στην αγκαλιά του με ανείπωτη χαρά.
Το άλλο πρόσωπο της παραβολής είναι του μεγάλου αδελφού, που με ιταμότητα, κατακρίνει και θυμώνει με τον πατέρα του για την συγχωρητικότητα του, γκρινιάζει και εγωιστικά αντιδρά που κάνει χαρά και γλέντι για τον αλήτη υιό του. Και η αγάπη του Πατέρα καλεί κι αυτόν να χαρεί και να συμμετάσχει στο γλέντι διότι ο αδελφός του "Ήταν νεκρός και αναστήθηκε, χαμένος και βρέθηκε. Και ο δίκαιος έχει ένα μεγάλο ανεξόφλητο χρέος να δίνει την αγάπη του και το συχώριο του και στον πιο μεγάλο αμαρτωλό.
Στα τρία αυτά πρόσωπα που διαγράφονται στην παραβολή βλέπουμε τον εαυτό μας στην θέση του ασώτου υιού. Ο Θεός και ο Πατέρας μας, που τον αμαρτωλό δεν κατακρίνει και χαίρεται με την μετάνοιά του, τον παίρνει στην αγκάλη Του και τον βάζει πάλι στην θέση του αγαπητού παιδιού του. Αυτός ο Θεός λέγει, "δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά πως να επιστρέψει και να αναστηθεί στην νέα ζωή".1 Παράλληλα με την εξομολόγησή του τον ντύνει με την καθαρή στολή της συγχώρησης, στρώνει Τράπεζα Αγία, τελεί Θεία Λειτουργία, σφάζει τον Μόσχο τον Σιτευτό, και τον Κοινωνεί με τον Χριστό, τα Άχραντα Μυστήρια Του. Και έλεγε ο Κύριος "Χαρά γίνεται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετνοούντι".2 Και λέγει, "εγώ είμαι ο Θεός που σας αγκαλιάζω και δεν σκέκομαι απόμακρος".3 Πάντα μπροστά μας υπάρχει ο δρόμος που οδηγεί στον Ναό του Θεού, στον Ιερέα, που είναι "ο άλλος Χριστός" περιμένοντας με την αγκάλη του Χριστού την μετάνοια μας.
Ο άσωτος υιός έζησε την μεγάλη καταστροφή με την αμαρτωλή ζωή του και αυτό τον έφτασε στην λύπη των ενοχών του. Αυτή η λύπη άνοιξε τον δρόμο της επιστροφής του στον πατέρα. Είναι η "κατά Θεόν λύπη"4, όπως λέγει ο Απ. Παύλος, που οδηγεί στην σωτηρία. Αυτή όμως η κατά Θεόν λύπη μπορεί να ξεφύγει και να γίνει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου υπερβολή λύπης, που είναι η απελπισία και η απόγνωση που "κατατρώγει την όλη δύναμη της ψυχής"5. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αποδεχτούν τον εαυτό τους βλέποντας τα αμαρτήματα και την καταστροφή που επέφεραν στο σπιτικό τους. Τότε ελεεινολογούν τον εαυτό τους, τον κατηγορούν, τον δικάζουν σκληρά, τον θεωρούν ανάξιο και φοβούνται να πλησιάσουν τον Θεό. Και τελικά με ένα νομικίστικο πνεύμα τιμωρούν τον εαυτό τους στεκόμενοι μακριά από τον Θεό. Ο Ιούδας μετανόησε αλλά εγωιστικά αυτοκτόνησε. Δεν άντεχε να βλέπει τον εαυτό του ως προδότη. Το μεγάλο αμάρτημα του Ιούδα ήταν η απελπισία του. Ο Απ. Πέτρος παρ' όλο που έπεσε στο ίδιο αμάρτημα της προδοσίας, όμως έκλαψε πικρά ζήτησε έλεος από τον κύριο και συγχωρέθηκε. Πολλοί είναι εκείνοι που στην θέα του αμαρτωλού εαυτού τους απελπίζονται. Στην ουσία η απελπισία τους προέρχεται από τον εγωισμό τους, δεν θέλουν να μετανοήσουν, και επιβάλλουν την πνευματική αυτοκτονία και απομάκρυνση τους από τον Θεό και την Θεία Κοινωνία. Με τον τρόπο αυτό αρνούνται την αγάπη του Χριστού που Σταυρώθηκε για την σωτηρία όλων των αμαρτωλών. Αγνοούν ότι ο Θεός είναι "ο μανικός εραστής της μετανοούσης ψυχής".6 Ο άνθρωπος δεν πρέπει να απελπιστεί με χίλιες φορές αν πέσει, χίλιες φορές να σηκωθεί. Και παροτρύνει ο κύριος "δος μου εξομολόγηση και δάκρυα και μετάνοια και όλα τα άλλα σου τα δωρίζω με την δική μου φιλανθρωπία"7.
Ο φόβος του ανθρώπου να πλησιάσει τον θεό με την μετάνοια του και η απελπισία είναι καθαρή αυτοκτονία. Ο διάβολος δεν χαίρεται τόσο με την αμαρτία όσο με την απελπισία γιατί μόνο η απελπισία μπορεί να τον πάει στην κόλαση. Και αυτός που απελπίζεται τον διάβολο λατρεύει.
"κακό δεν είναι το να πέσεις στην αμαρτία, αλλά το να μένεις πεσμένος και να μη σηκώνεσαι, και με τη θέλησή σου να μένεις στο κακό και να γίνεσαι βλάκας με τους λογισμούς της απελπισίας κι με προαίρεση δική σου να μη εξομολογείσαι την αμαρτία σου για λυτρωθείς"8
Και κλείνω με λόγου του Ιερού Χρυσοστόμου:
"Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπισθείς. Δεν θα παύσω ποτέ να σου δίνω σαν φάρμακο την συμβουλή αυτή. διότι ξέρω πολύ καλά πόσο σπουδαίο όπλο είναι εναντίον του διαβόλου το να μην απελπιζόμαστε ποτέ. Αν έχεις λοιπόν αμαρτήματα μην αποθαρρύνεσαι. Και αν αμαρτάνεις κάθε ημέρα, να μετανοείς κάθε ημέρα. Εκείνο που κάνουμε για τα παλαιά σπίτια, αυτό ας εφαρμόσουμε και στον εαυτό μας. Όταν εκείνα σε μικρά μέρη φθαρούν και χαλάσουν, αφαιρούμε τα σάπια και τα αντικαθιστούμε με καινούργια και ποτέ δεν παύουμε να επαγρυπνούμε και να ενδιαφερόμαστε για την επισκευή του. Αυτό ας κάνουμε και για τον εαυτό μας. Εάν, λόγου χάριν σήμερα πάλιωσες λόγω της αμαρτίας, φρόντισε να ξανακαινουργιώσεις τον εαυτό σου με την μετάνοια..."
Αμήν
Αρχιμανδρίτης π. Σεβαστιανός Τοπάλης
1. Ιεζεκιήλ 33,11 "ζω εγώ, τάδε λέγει Κύριος, ου βούλομαι τον θάνατον του ασεβούς ως το αποστρέψαι τον ασεβή από της οδού αυτού και ζην αυτόν."
2. Λουκ. 15:10
3. Ιερεμίας 23,23 "Θεός εγγίζων εγώ ειμί, λέγει Κύριος, και ουχί πόρρωθεν."
4. Β' Κορινθ. 7,10
5. Ιερός Χρυσόστομος, Εκδ. Διώτη, 12,147c "Είωθε γαρ η της λύπης υπερβολή, όταν ημίν επισκήψη σφοδρότερον άπασαν περιτρώγειν της ψυχής την ισχύν"
6. Ι. Χρυσόστομος PC MIGNE, 96,140
7. Ιω. Δαμασκηνός sacra parallela, PC MIGNE, 96,132 "τούτο λέγει και ο Κύριος εξομολόγησιν μοι δος, και δάκρυον, και μετάνοιαν, και τα άλλα από της εμής φιλανθρωπίας δωρούμαι σοι".
8. Ιερός Χρυστόστομος, εκδ. ΔΙΩΤΗ, 11,9.Α "ου γαρ το πεσείν χαλεπόν, αλλά το πεσόντα κείσθαι και μη ανίστασθαι, αλλά εθελοκακούντα και βλακεύοντα τοις της απογνώσεως λογισμοίς την της προαιρέσεως αποκρύπτειν ασθένειαν"
9. Ιερός Χρυσόστομος
πηγή: ομάδα viber "Εκκλησιασμός"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου