Ἔχομε μπροστά μας ἕνα Νεομάρτυρα ἡλικίας δέκα ὀκτὼ ἐτῶν. Ἀτρόμητος μπροστὰ σὲ χαντζαροφόρους γενίτσαρους κάνει ὁμολογία πίστεως γιὰ νὰ ἐπαναφέρη στὴν ὀρθὴ πίστι ἐξομώσαντα. Πῶς, ποῦ, πότε, ἀπὸ ποιὸν διδάχθηκε τὴν ἀληθινὴ πίστι, τὴν ὁποία ὑπερασπίζεται μέχρι θανάτου; Καὶ δὲν εἶναι ὁ μόνος. Πάμπολλοι εἶναι οἱ νέοι καὶ οἱ κορασίδες στὸν χορὸ τῶν Νεομαρτύρων.
Στὴν δύσκολη ἐκείνη περίοδο τὴν κατήχησι τὴν ἔκαμναν στὸ σπίτι οἱ γονεῖς. Ἡ μάνα θήλαζε τὸ νεογέννητο καὶ συγχρόνως ἐνστάλαζε στὴν ψυχὴ τὴν πίστι στὸν ἀληθινὸ Θεό. Μετὰ τὴν μάνα θέρμαινε τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ ὁ ἀγράμματος παπᾶς ἢ καλόγερος, μὲ βάσι τὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία. Μπορεῖ οἱ νεοέλληνες διανοούμενοι νὰ διαγράφουν τὸ Κρυφὸ Σχολείο, ἀλλὰ πῶς δημιουργήθηκε τὸ γνωστὸ ποιηματάκι, καὶ ἀπὸ ποῦ ἐμπνεύστηκε ὁ Γύζης τὸν πίνακά του; Ἐλάχιστα βιβλία κυκλοφοροῦσαν τότε. Ἀναφέρω μόνον τὶς «ΔΙΔΑΧΕΣ» τοῦ Μηνιάτη, βιβλίο ποὺ ἀγαπήθηκε καὶ διαβάσθηκε πολὺ ἀπὸ τοὺς ὑπόδουλους Ἕλληνες. Ἡ δρᾶσις ἱεραποστόλων, ὅπως ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ξυπνοῦσαν τὸ Γένος, ποὺ ἀναδείκνυε τοὺς Νεομάρτυρες.
Πρόκειται γιὰ θαῦμα! Τουρκοπατημένο τὸ Γένος, ἔχασε τὴν κρατική του ὑπόστασι, ὅμως δὲν ἔχασε τὴν πίστι του. Δὲν ἀποδέχθηκε τὸν τύραννο, καὶ πολὺ περισσότερο δὲν ἀποδέχθηκε τὴν θρησκεία τοῦ τυράννου. Ὄχι ὅτι δὲν προσπάθησε ὁ τύραννος νὰ ἐπιβάλη ἐκτουρκισμό καὶ ἐξισλαμισμό, καὶ κατάφερε ἀρκετά, ἀλλὰ τελικὰ καὶ τὸ κράτος ἐπανυδρύθηκε καὶ ἡ πίστις θριάμβευσε.
Οἱ Νεομάρτυρες ἔδειξαν στὸ ὑπόδουλο Γένος ὅτι οἱ ἅγιοι δὲν εἶναι ἕνα παρελθόν ξεχασμένο. Ἡ δόξα τῶν Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρώτων αἰώνων ἔχει συνέχεια. Δὲν εἶναι μόνον γιὰ τότε, ἀλλὰ καὶ γιὰ τώρα. Τὸ ἔνδοξο παρελθὸν φέρνει ἔνδοξο μέλλον γιὰ τὸ Γένος. Ἡ ἐγγύησις ἦταν οἱ Νεομάρτυρες, ποὺ μὲ τὴν ἀντίστασι καὶ τὴν θυσία τους ἔτρεφαν τὴν βέβαιη ἐλπίδα τῆς Παλιγγενεσίας.
Σίγουρα θὰ εἶχαν θανατώσει τὸν Ἅγιο, ἀλλὰ σκέφθηκαν ὅτι, ἴσως μπορέσουν νὰ τὸν ἀλλαξοπιστήσουν. Σταματήσουν τὸ μαρτύριο. Ἀλλὰ ἀπειλητικὰ καὶ μὲ φανατισμὸ τοῦ εἶπαν: «Πές μας ὅτι τουρκεύεις, διαφορετικὰ αὐτὴ τὴν στιγμὴ σὲ θανατώνουμε».
Σὰν βροντὴ ἔπεσε ἡ ἀδύναμη φωνὴ τοῦ μάρτυρα: «Εἶμαι χριστιανὸς καὶ δὲν ἀρνοῦμαι τὴν πίστι μου, ὅτιδήποτε καὶ ἂν μοῦ κάνετε. Δόξα καὶ τιμή μου ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιθυμία μου νὰ πεθάνω γιὰ τὴν πίστι καὶ τὴν ἀγάπη του Χριστοῦ».
Οἱ Ἀγαρηνοὶ μὲ πολλὴ μανία καὶ ἀγριότητα ὁδήγησαν τὸν Ἀργυρὸ στὸν Κατή καταγγέλλοντάς τον γιὰ τὴν πρᾶξι του αὐτή. Σκληρὰ τὸν βασάνισαν γιὰ νὰ ἀρνηθῆ τὴν πίστι του καὶ νὰ ὁμολογήση τὴν δική τους θρησκεία. Βλέποντας ὅμως ότι ματαιοπονοῦν, διότι ὁ Ἅγιος ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος, σταμάτησαν τὰ βασανιστήρια καὶ μὲ κολακευτικὰ λόγια ὑπόσχονταν δῶρα καὶ ἀξιώματα, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ἀλλάξει γνώμη. Ὅμως ἐπειδὴ δὲν κατάφεραν νὰ πετύχουν τὸν σκοπό τους, τὸν ἔρριξαν στὴν φυλακή, καταπληγωμένο, προκειμένου νὰ τὸν ἀνακρίνουν γιὰ δεύτερη φορά.
Μετὰ δύο ἡμέρες τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακή. Βλέποντας ὅτι καὶ πάλι παραμένει σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος στὴν πίστι του, ζήτησαν ἀπὸ τὸν Κατὴ νὰ ἐκδώση ἀπόφασιη γιὰ νὰ κρεμάσουν τὸν μάρτυρα.
Ὁ Κατής ὅμως δυσκολευόταν νὰ ἐκδώση τέτοια ἀπόφασι, διότι ἔβλεπε ὅτι τό «ἔγκλημά του» δὲν ἦταν γιὰ θάνατο, ἀναγνωρίζοντας ὅτι ὁ καθένας πρέπει νὰ εἶναι ζηλωτὴς καὶ ὑπέρμαχος τῆς πίστεώς του, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ Ἀργύριος. Συγχρόνως παρακίνησε καὶ τοὺς ὁμοθρήσκους του νὰ μιμηθοῦν τὸ παράδειγμα τοῦ νεαροῦ Ἀργυροῦ, καὶ ἂν θέλουν ἂς προσπαθήσουν νὰ τὸν μεταπείσουν.
Αὐτὰ εἶπε ὁ κριτής. Ἐκεῖνοι ὅμως ταράχθηκαν καὶ ἐξαγριώθηκαν ἐναντίον του σὰν θηρία, λέγοντας: «Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λές; Εἶναι δυνατὸν νὰ δικαιώνης τὸν ἐχθρὸ τῆς πίστεώς μας; Πῶς ἀνέχεσαι κάποιον νὰ βρίζη καὶ νὰ βλασφημῆ τὴν πίστι μας καὶ ἐσὺ νὰ τὸν ἐπαινῆς; Δὲν τὸν κρίνεις, λοιπὸν, ἄξιο θανάτου;».
Ἀφοῦ ἄκουσε ὅλα αὐτά, σκέφθηκε γιὰ λίγο, ἴσως καὶ νὰ φοβήθηκε τοὺς μανιώδεις Ἀγαρηνούς, καὶ ἔπειτα εἶπε: «Ἐπειδὴ βλασφήμησε τὴν πίστι μας εἶναι ἔνοχος θανάτου καὶ δίνω τὴν ἄδεια νὰ κρεμαστῆ».
Χωρὶς καθυστέρησι οἱ αἱμοβόροι Γενίτσαροι παρέλαβαν τὸν Ἅγιο καὶ τὸν κρέμασαν στὸν τόπο ποὺ λέγεται Καμπάνι.
Ἔτσι ὁ καλλίνικος τοῦ Χριστοῦ ἀθλητἠς Ἁργύριος ἔλαβε τὸ ἀκήρατο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου στὶς 11 Μαΐου 1806, ἡμέρα Παρασκευή καὶ σὲ ἡλικία περίπου 18 ἐτῶν.
Αναδημοσίευση από:
«ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΕΣ»
Μηνιαῖο Ὀρθόδοξο Περιοδικό
Ἐκδότης, Ἰδιοκτήτης, Διευθυντής:
Δημήτριος Π. Ρίζος Δρ Θεολογίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου