|
K |
άποτε, ὁ μεγάλος
πατέρας τοῦ κοινοβιακοῦ συστήματος, ὁ ὅσιος Παχώμιος, βρισκόταν σὲ μία ἀπὸ τὶς
πολυάριθμες μονὲς ποὺ εἶχε κτίσει. Ξαφνικὰ πῆρε μία εἰδοποίηση πὼς ἕνας ἀδελφὸς
ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῶν Χηνοβοσκιῶν ἦταν βαριὰ ἄρρωστος καὶ τὸν ζητοῦσε. Ἔφυγε
βιαστικὰ μὲ τὴν συναίσθηση πὼς κάτι σοβαρὸ συνέβαινε. Πῆρε μαζί του καὶ δύο-τρεῖς
ἀπὸ τοὺς γεροντότερους ἀδελφούς. Δὲν εἶχε φτάσει καλὰ-καλὰ στὸ μέσον τοῦ δρόμου
ἡ μικρὴ συνοδεία, ὅταν ὁ ὅσιος στάθηκε ἐκστατικός. Ἔβλεπε μπροστὰ στὸν οὐρανὸ ἀγγέλους,
ἐνῶ ὁ ἀέρας εἶχε γεμίσει ἀπὸ μελωδικοὺς ἤχους καὶ ψαλμωδίες. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ
ὕψωσε τὸ βλέμμα του στὸν οὐρανὸ καὶ εἶδε τὴν ψυχὴ τοῦ ἀδελφοῦ, ἐκείνου τοῦ ἀρρώστου,
νὰ ἀνεβαίνει, νὰ ἀνεβαίνει, νὰ ἀνεβαίνει, ἐνῶ προπορεύονταν τάγματα ἀγγελικά ποὺ
ἔψαλλαν τὰ ὑπερκόσμια ἐκεῖνα ἄσματα ποὺ ἄκουγε. Οἱ μοναχοί ποὺ συνόδευαν τὸν ὅσιο
οὔτε ἔβλεπαν, οὔτε ἄκουγαν τίποτα ἀσυνήθιστο καὶ ἀποροῦσαν γιατὶ εἶχε σταθεῖ ἔτσι,
στὴ μέση τοῦ δρόμου.
- «Ἂς
μὴν ἀργοποροῦμε, πάτερ», τοῦ λένε «πρέπεινὰ προλάβουμε τὸν ἑτοιμοθάνατο».
- «Περιττό»
τοὺς ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, καὶ τὸ πρόσωπό του γέμισε ἀπὸ ἀγαλλίαση. Ἔβλεπε τὸν ἀδελφὸ
νὰ ἀνεβαίνει στὸν Παράδεισο, στὴν χώρα τοῦ φωτός, κοντὰ στὸν Θεό, καὶ τοὺς εἶπε:
-«Ἀδελφοί, ὁ ἀδελφός μας πορεύεται αὐτὴν τὴν στιγμὴ τὴν μακαρία ὁδό».
Λογισμοὶ καὶ θλίψεις ἔρχονται πολλὲς φορὲς μέσα ἀπὸ τὸ πένθος ποὺ ἔχουμε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους μας ποὺ ἔφυγαν ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτή. Καταβάλλουν τὴν καρδιά μας καὶ τὸ νοῦ μας καὶ γεμίζουμε ἀπὸ θλίψη καὶ πόνο καὶ ἀπελπισία. Τὸ κλάμα γίνεται σύντροφος στὸν ἀδελφὸ ποὺ πενθεῖ καὶ ψάχνει τὴν παρηγορία καὶ τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ πῶς φεύγουν οἱ ψυχὲς καὶ ποῦ πᾱνε. Ἕναν καλὸ ἄνθρωπο, μία ψυχή ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ τὸν διπλανὸ του, ποὺ ζεῖ τὴν συνεχῆ μετάνοιά του καὶ τὴν συνεχῆ Κοινωνία του μὲ τὸν Θεό, τὸν παίρνει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στὸν οὐρανό, στὸν Παράδεισο ἐν μέσω τῶν ἁγίων καὶ μαρτύρων τῆς πίστεώς μας. Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ εἶναι σὲ μία ἄμεση ἐπικοινωνία. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε διφυής, μὲ σῶμα καὶ ψυχή. Ἡ ἀθάνατη ψυχή, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ μέσα σὲ ἕνα χωμάτινο λαγήνι. Καὶ ὅταν σπάζει αὐτὸ μὲ τὸν θάνατο, τότε ἡ ψυχὴ πηγαίνει ψηλὰ αἰώνια, περιμένοντας τὴν Β΄ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ ποὺ μὲ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν θὰ ἐνωθεῖ πάλι μὲ τὸ πνευματικὸ καὶ ἄφθαρτο πλέον σῶμα. Γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς θάνατος δὲν ὑπάρχει. Εἶναι μία ἄλλη γέννηση, γέννηση τῆς ψυχῆς στὸν οὐρανό, κοίμηση τοῦ σώματος μέχρι ποὺ νὰ τὸ ξυπνήσει ἀναστημένο ὁ Χριστός. Ὅπως γεννάει ἡ μάνα τὸ παιδὶ καὶ βγαίνει ἀπ’ τὴν κοιλιά της, ἔτσι καὶ ἡ ψυχὴ βγαίνει ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, γεννιέται σὲ ἕναν καινούργιο κόσμο, τὴν παραλαμβάνουν οἱ ἄγγελοι καὶ τὴν συνοδεύουν στὸν οὐρανό. Ἀνεβαίνει στὰ οὐράνια φεύγοντας ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ τὴν γῆ ποὺ τὴν κρατοῦσαν δέσμια. Εἶναι ἡ ἀνάληψη ἀπὸ τὰ γήινα στὰ οὐράνια, ἡ ἀνάβαση καὶ μετάβαση ἀπὸ τὰ λυπηρὰ στὴν οὐράνια γαλήνη.Ὅταν λοιπὸν βλέπεις τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔχει πεθάνει, ἀκίνητο, νεκρὸ κι ἀνέκφραστο καὶ δὲν ἀκοῦς τὸ στόμα του νὰ ὁμιλεῖ καὶ δὲν νιώθεις τὰ χέρια του νὰ σ’ ἀγγίζουν μὲ μία ἀγκαλιὰ ἀγάπης, ἀμέσως σήκωσε τὸ βλέμμα σου καὶ δές ψηλὰ στὸν οὐρανὸ καὶ παρηγορήσου, καὶ πὲς πὼς ἔφυγε ἀπὸ ἐδῶ ἀπ’ τὴ γῆ καὶ ἀνεβαίνει στὰ οὐράνια σκηνώματα. Ἄφησε ἐδῶ στὴν γῆ μόνο τὸ ροῦχο ποὺ φοροῦσε, τὸ σῶμα του ποὺ τὸν ὑπηρετοῦσε καὶ μὲ τὸ ὁποῖο κυκλοφοροῦσε. Τὸ σῶμα αὐτὸ ἦταν γήινο, χωμάτινο, ὁ ἴδιος ὅμως ἔφυγε στὸν οὐρανό. Ὅπως τὸ σπίτι, ὅταν παλιώνει, τὸ γκρεμίζει ὁ ἄνθρωπος καὶ κάνει καινούργιο, ὁ ἴδιος ὅμως φεύγει ἀπ’ αὐτὸ γιὰ νὰ μὴν τὸν πλακώσει, ἔτσι πὲς καὶ ἐσὺ πὼς ὁ ἄνθρωπός μου ποὺ κοιμήθηκε, γκρέμισε τὸ σπίτι του καὶ ἔφυγε ψηλὰ καὶ ἀνέβηκε στὰ ψηλὰ δώματα. Καὶ μὴν μείνεις μὲ τὰ μάτια σου πάνω στὴ γῆ, πάνω στὸ σῶμα, τὸ ὁποῖο τὸ βλέπεις νεκρὸ καὶ τὸ βάφεις καὶ τὸ στολίζεις καὶ κλαῖς σὰν νὰ μὴ θέλεις νὰ τὸ ἀποχωριστεῖς.Ὁ ἄνθρωπός σου πῆρε τὸν δρόμο του γιὰ τὸν οὐρανό. Σήκωσε τὰ μάτια σου ψηλὰ καὶ δὲς μὲ πίστη καὶ θὰ δεῖς τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καὶ ἐκεῖ ψηλὰ νὰ ἀνεβαίνει ἡ ψυχή του. Δὲν εἶναι ἐδῶ ὁ ἄνθρωπός σου, στὸ φέρετρο, στὸ σῶμα τὸ νεκρὸ ποὺ σὲ ἀναστατώνει, δὲν εἶναι μέσα στὸ χῶμα ὅπου τὸν σπέρνουμε γιὰ νὰ καρπίσει καὶ νὰ ἀναστηθεῖ στὸ τέλος τοῦ κόσμου. Ἔχει φύγει, ἀνεβαίνει, ἀνεβαίνει γιὰ ἐκεῖ ποὺ ὅλοι μας προοριζόμαστε. Μέσα ἀπὸ τὸν κρύο τάφο ἔλα νὰ δεῖς μὲ τὰ μάτια τῆς πίστεως τὴν αἰωνιότητα, τὸ ταξίδι τῆς ψυχῆς στὸν οὐρανό.
Ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς δικαίους ἀνθρώπους
ποὺ φεύγουν ἀπὸ τὴ ζωή ἔχοντας μέσα τους πολλὴ ἀγάπη γιὰ ὅλους, καὶ τὴν ζωὴ
τους μὲ ἀγάπη στὸ Θεὸ τὴν εἶχαν συμπλέξει, ἂς ἔχουμε ἀκόμη πιὸ πολὺ τὴν πίστη
καὶ τὴν βεβαιότητα πὼς τώρα ποὺ ἔφυγαν στὸν Θεὸ πηγαίνουν, σ’ Αὐτὸν ποὺ ἀγάπησαν
καὶ δούλεψαν σὰν τίμιοι ἐργάτες τοῦ θελήματός Του. Κι ἂν ἐμεῖς τοὺς
κεκοιμημένους τοὺς ἀγαπᾶμε μία, ὁ Θεὸς, ὁ Χριστὸς μας δύο, δέκα, χίλιες κι ἄπειρες,
ἀμέτρητες φορὲς ἀγαπάει τὸν κάθε ἄνθρωπο, καὶ ἰδιαίτερα τὸν δίκαιο. Τοῦ ἔχει ἑτοιμάσει
τόπο καὶ χῶρο στὸν οὐρανό, ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὅλοι οἱ ἅγιοι μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους, ἐκεῖ
ποὺ βλέπουν πρόσωπο μὲ πρόσωπο τὸν Θεὸ καὶ λάμπουν ἀπὸ τὴν δόξα Του σὰν ἥλιος.
Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα, αὐτὴ εἶναι
ὄντως ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς μας. Δὲν γεννηθήκαμε γιὰ νὰ πεθάνουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ ζοῦμε
αἰώνια. Ἡ ζωὴ δὲν τελειώνει ἐδῶ ἀλλὰ συνεχίζεται. Ὁ θάνατος εἶναι μία πόρτα ποὺ
ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. Ἡ αἰωνιότητα ξεκινάει ἀπὸ δῶ κάτω στὴ γῆ, ἀπὸ τότε ποὺ θὰ ἀνταμώσουμε
τὸ Θεὸ καὶ θὰ Τὸν ἀγαπήσουμε, ἀπὸ τότε ποὺ θὰ ζήσουμε τὸ δεύτερο βάπτισμά μας,
τὴν μετάνοιά μας, ἀπὸ τότε ποὺ θὰ Τὸν ἀγαπήσουμε κοινωνοῦντες μὲ μανικὴ ἀγάπη τὸ
Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του στὴν Θεία Εὐχαριστία, ἀπὸ τότε ποὺ τὴν ἀγάπη μας αὐτὴ τὴν
κάνουμε ἔργο καὶ στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Αὐτὸ εἶναι τὸ μόνο ἐφόδιο μὲ τὸ ὁποῖο
περνᾶμε κι ἀνεβαίνουμε στὴν ἄλλη ζωή.
Αὐτὸς ὁ ἅγιος,
ποὺ εἴδαμε πιὸ πάνω, μὲ τὰ μάτια τῆς πίστεώς του ἔβλεπε τὸν ἀδελφὸ νὰ πορεύεται
στὸν οὐρανὸ κοντὰ στὸ Θεό. Ἔτσι κι ἐμᾶς νὰ μᾶς παρηγορεῖ τὸ γεγονός πὼς ἡ ζωή
μας ἐδῶ δὲν τελειώνει, συνεχίζεται καὶ ἀνεβαίνει. Ἂς μνημονεύουμε μέσα στὴν
καρδιά μας ὅλους τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφοὺς κι ἂς ζοῦν μὲ πίστη δυνατὴ ἡ ἐλπίδα
καὶ ἡ χαρὰ ὅτι μία μέρα θὰ τοὺς ἀνταμώσουμε στὸν οὐρανό, στὴν οὐράνια πανήγυρη.
Από το βιβλίο: ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
Μια ιστορία και ένας λόγος στην κάθε μέρα του Σαρανταλείτουργου.
Αρχιμ. Σεβαστιανού Τοπάλη
Αμύνταιο 2018
Δ' Εκδοση σελ.15-18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου