Α † Ο. Τί σημαίνει |ἡ περίεργος αὐτὴ ἐπιγραφὴ τοῦ ἄρθρου; Ἀλλὰ πρίν, ἀγαπητοί, δώσωμεν τὴν ἐξήγησιν τοῦ συμπλέγματος τῶν δύο αὐτῶν ψηφίων τῆς Ἑλληνικῆς ἀλφαβήτου, ποὺ ἔχουν ἐν μέσῳ αὐτῶν τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἄς γράψωμεν ὀλίγας γραμμὰς σχετικῶς μὲ τὴν αἰτίαν, ἡ ὁποία ἐδημιούργησε τὸ Α † Ο.
Πρὸ 40 ἐτῶν εἰς τὴν Μακεδονίαν μας, τὴν ἀλύτρωτον τότε θυγατέρα τῆς Ἑλλάδος, ἤνθει τὸ οὐράνιον φυτόν, ποὺ λέγεται εὐσέβεια. Ἐμοσχοβόλει ὁ τόπος. Ὑπῆρχε φόβος Θεοῦ. Τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἦτο λατρευτόν. Καὶ μόνον ἡ καμπάνα, ποὺ ἐκτύπα εἰς τὴν σκλαβωμένην χώραν, ἔκαμνε τοὺς Μακεδόνας νὰ ριγοῦν ἀπὸ συγκίνησιν, καὶ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδίας των μυστικαὶ προσευχαὶ νʼ ἀνέρχωνται πρὸς τὸν Πλάστην˙ «Κύριε! Ἰδὲ τὴν κάκωσιν τοῦ λαοῦ σου. Ἐλευθέρωσέ μας. Ἕνωσε καὶ πάλιν τὴν Μακεδονίαν μὲ τὴν μητέρα Ἑλλάδα». Οἱ Μακεδόνες προσηύχοντο. Προσηύχοντο ἡμέραν καὶ νύκτα. Προσηύχοντο μὲ δάκρυα, καὶ τὰ πύρινα δάκρυά των ἀνεμίγνυον μὲ τὰ αἵματα τῶν ἡρωϊκῶν παιδιῶν τῆς Μακεδονίας, ποὺ ἐθυσιάζοντο διὰ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Εἰς τὴν μαρτυρικὴν αὐτὴν γῆν οὐδεὶς ἐβλασφήμει τὰ Θεῖα. Νὰ βλασφημήσῃ; Ἀλλὰ θὰ ἦτο προτιμότερον νὰ πέσουν ἐπάνω του τὰ Μακεδονικὰ βουνὰ καὶ νὰ τὸν συνθλίψουν, παρὰ νὰ βλασφημήσῃ καὶ νʼ ἀντικρύσῃ τὴν ἀγανάκτησιν ὅλων τῶν συγχωριανῶν του, καὶ αὐτῶν τῶν στενοτέρων συγγενῶν του. Χίλια στόματα θὰ ἤνοιγον διὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν διὰ μίαν καὶ μόνον βλασφημίαν καὶ νʼ ἀνακαλέσουν τὸν ἀσεβῆ εἰς τὴν θέσιν του. Καὶ αὐτοὶ ἀκόμα οἱ ἀλλόθρησκοι κατακτηταὶ τῆς Μακεδονίας, οἱ προσκυνοῦντες τὴν ἡμισέληνον, ἠσθάνοντο ἀποτροπιασμὸν ὅταν ἤκουον βλασφημίαν, καὶ ἐπέπληττον καὶ ἐτιμώρουν τοὺς βλασφήμους.
Μέσα εἰς τὴν ἀτμόσφαιραν αὐτὴν τοῦ ἁγνοῦ πατριωτισμοῦ καὶ τῆς πατρώας εὐσεβείας ἔζη ἡ ψυχὴ τῶν Μακεδόνων. Ὅλοι ἀνέμενον τὴν εὐλογημένην ἡμέραν τῆς ἐλευθερίας. Καὶ ἡ ἐλευθερία ἦλθεν. Ἡ ἡμισέληνος ἔπεσεν. Ὁ Σταυρὸς ὑψώθῃ. Ἡ γαλανόλευκος σημαία ἀνυψώθη εἰς τὸν Λευκὸν Πύργον τῆς Θεσσαλονίκης καὶ εἰς ὅλα τὰ φρούρια καὶ τὰς ἐπάλξεις τῆς Μακεδονίας. Οἱ ὑπόδουλοι Μακεδόνες ἐσκίρτων ἀπὸ χαράν, ἔσχιζον τὰ φέσια, ἐζητωκραύγαζον καὶ ἐνηγκαλίζοντο ἀλλήλους ψάλλοντες τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Ἀνέπνεον ἐλεύθεροι. Ἀλλόφυλοι δὲν ἐπάτουν πλέον τὴν ἱερὰν γῆν τῶν προγόνων των. Ἡ φωνὴ τοῦ Χότζα δὲν ἠκούετο πλέον ἀπὸ τοὺς μιναρέδες. Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, ὑπὲρ τῆς ὁποίας ἐπὶ πέντε αἰῶνας ὑπέστησαν τὰ πάνδεινα, ἀνέμενον τώρα νὰ τιμηθῇ, νὰ λαμπρυνθῇ ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξον Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος, τοῦ ὁποίου ἡ σημαία, τὸ στέμμα, ἡ σφραγίς, τὰ πηλίκια τῶν ἀξιωματικῶν καὶ στρατιωτῶν, τὰ πάντα, ἔφερον τὸ ἔμβλημα τῆς Χριστιανοσύνης, τὸν τίμιον Σταυρόν.
Ἀλλʼ οἱ κάτοικοι τῶν νέων μερῶν, τῶν ὁποίων τὰ μέτωπα ἐδρόσιζεν ἡ αὔρα τῆς ἐλευθερίας, ἀπὸ τὰς πρώτας ἡμέρας τῆς ἀπελευθερώσεως ἐδοκίμασαν σειρὰν ἀπογοητεύσεων. Ἡ πρώτη, ἡ μεγίστη ἀπογοήτευσις˙ Ἐγκαθίσταντο αἱ δημόσιαι ἀρχαὶ καὶ ἐξουσίαι τοῦ νέου Βασιλείου; Μετέβαινον ὁ ἱερεύς, ὁ διδάσκαλος, οἱ πρόκριτοι τοῦ χωρίου διὰ νὰ χαιρετήσουν ἐν τῷ προσώπῳ τῶν κρατικῶν ὀργάνων τὴν Ἑλλάδα, καὶ ἤκουον ἐκεῖ τὰς πρώτας βλασφημίας, αἱ ὁποῖαι ἐμόλυνον τὸν ἀέρα τῆς Μακεδονίας. Ἤκουον τὸν ἀστυνόμον νὰ βλασφημῇ τοὺς χωροφύλακας, τὸν ἀξιωματικὸν τοὺς στρατιώτας, τὸν νομάρχην τοὺς ὑπαλλήλους του, τόν... Καὶ ποῖος δὲν ἐβλασφήμει; Τί φρίκη! Ἀλλὰ τὴν στιγμὴν ποὺ οἱ Χριστιανοὶ τῆς Μακεδονίας ἤκουν τὰς βλασφημίας ποὺ ἐξήρχοντο ὡς ἀκάθαρτος ποταμὸς ἀπὸ τὰ στόματα τῶν ὑπαλλήλων τοῦ Ὀρθοδόξου Βασιλείου, τὴν στιγμὴν ἐκείνην, ὑφίσταντο ἔνα μεγάλον κλονισμόν. Ἐσείοντο τὰ θεμέλια τῆς ψυχῆς των. Ἐπλήττοντο εἰς τὰ ἱερώτερα αἰσθήματά των, καὶ διηρωτῶντο καὶ ἔλεγον˙ «Αὐτὴ εἶνε ἡ Ἑλλὰς τοῦ Ὀρθοδόξου Βασιλείου ποὺ μὲ τόσην λαχτάραν ἀναμένομεν; Αὐτοί, ποὺ βλασφημοῦν ἐμπρὸς εἰς τὰς γυναῖκας καὶ τὰ παιδιά μας ὅ,τι ἱερώτερων ἔχομεν, εἶνε Ἕλληνες; Ἀλλʼ αὐτοὶ ὡς πρὸς τὴν Θρησκείαν εἶνε χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Τοῦρκον δὲν ἠκούσαμεν ποτὲ νὰ βλασφημῇ τὸ Κοράνιον, τὸν Μωάμεθ, τὸν Ἀλλάχ. Ἐνῷ αὐτοὶ ἡμέραν καὶ νύκτα περιυβρίζουν μὲ τὰς χυδαιοτέρας τῶν φράσεων τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια. Ἀλλοίμονον! Συμφορὰ μεγάλη θὰ μᾶς εὕρη».
Δυστυχῶς ἡ Ἑλλὰς ὡς κράτος, ἀπὸ τὰς πρώτας ἡμέρας τῆς ἐγκαταστάσεώς της εἰς τὰς νέας χώρας, δὲν ἔδωσεν ἰδιαιτέραν προσοχήν. Δὲν ἔθεσε γερὰ θεμέλια διὰ νὰ οἰκοδομήσῃ τὸ ἐθνικόν της οἰκοδόμημα. Δἐν ἐδίδαξε τὴν εὐσέβειαν, ἡ ὁποία, κατὰ τοὺς προγόνους μας, εἶνε ἡ πρώτη τῶν ἀρετῶν, ἡ ρίζα καὶ τὸ θεμέλιον τῆς εὐδαιμονίας τῶν λαῶν. Τοὐναντίον, καὶ ὁ τελευταῖος ὑπαλληλίσκος ἤνοιγε πελώριον τὸ στόμα του διὰ νὰ ὑβρίσῃ τὸν Θεόν. Καὶ ὁ λαός, μὲ τὰς φρικτὰς βλασφημίας, ποὺ ἤκουε καθημερινῶς, ἐδιδάσκετο νὰ μὴ σέβεται τὸν Θεόν. Ἀλλʼ ἕνας λαός, ὁ ὁποῖος ἄνωθεν λαμβάνει τοιαῦτα μαθήματα ἀσεβείας, διατί νὰ παραξενευώμεθα, ἐὰν αὔριον ἐπαναστατήσῃ, ἁρπάξῃ τὰ ρόπαλα καὶ θραύσῃ τὰς κεφαλὰς τῶν ἀσεβῶν ἀρχόντων; Ἐὰν τὸν ἐρωτήσωμεν διατί δὲν ὑπακούει εἰς τοὺς νόμους, διατί δὲν πειθαρχεῖ εἰς τὰς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας τῆς Πατρίδος, αὐτὸς ὁ ἀμαθὴς λαὸς θὰ μᾶς ἀπαντήσῃ˙ «Αὐτοὶ δὲν σέβονται τὸν Θεὸν ποὺ κυβερνᾷ τὸ σύμπαν, καὶ ἐγὼ θὰ σεβασθῶ αὐτούς; Αὐτοὶ μὲ τὰς βλασφημίας των ἐκρήμνισαν εἰς τὴν ψυχήν μου ὅ,τι ἱερὸν καὶ ὅσιον εἶχον, ἐξηυτέλισαν τὴν ἔννοιαν τῆς πειθαρχίας, μὲ ἐδίδαξαν τὴν ἀναρχίαν, καὶ μὲ τὸ παράδειγμά των μὲ ἐξώθησαν πρὸς πᾶν εἶδος ἐγκλήματος καὶ ἀτιμίας»... Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἀσεβῶς ἐξεφράζετο περὶ τῆς Θεότητος, ἐθεώρουν ὡς τὸν φοβερώτερον ἐχθρὸν τῆς Πατρίδος. Ὁ ἀσεβὴς διαλύει τὸ ἔθνος ὅσον οὐδεὶς ἄλλος.
Νὰ εἴπωμεν τώρα τί τὸ φρικτώτερον; Ὅταν τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1922 διὰ τὰς ἁμαρτίας ὅλων μας συνέβη ἡ μεγάλη ἐθνικὴ συμφορὰ τῆς Μ. Ἀσίας καὶ οἱ ἀδελφοί μας Ἕλληνες συνέρρεον εἰς τὰς παραλίας καὶ ἐπεβιβάζοντο εἰς τὰ ἀτμόπλοια, τότε ἐκεῖ, μέσα εἰς τὰ Ἑλληνικὰ πλοῖα ποὺ θὰ τοὺς μετέφερον εἰς τὴν ἐλευθέραν Πατρίδα, οἱ Χριστιανοὶ τοῦ Πόντου καὶ τῆς Καππαδοκίας ἤκουον διὰ πρώτην φορὰν τὴν βλασφημίαν. Ἤκουον τοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ στρατιώτας, τοὺς πλοιάρχους καὶ τοὺς ναύτας τῶν Ἑλληνικῶν πλοίων νὰ βλασφημοῦν, πολλὰ δὲ ἐπεισόδια συνέβησαν τότε, διότι οἱ Χριστιανοὶ τῆς Μ. Ἀσίας, μὲ ἀκμαῖον τὸ θρησκευτικὸν συναίσθημα, δὲν ἠνείχοντο νὰ ἀκούουν τοὺς ὁμοθρήσκους των νὰ βλασφημοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν ἐβλασφήμουν οὔτε οἱ αἀλλόθρησκοι Τοῦρκοι. Οἱ πρόσφυγες ἤκουον τὰς βλασφημίας, ἀνεστέναζον καὶ ἔλεγον˙ «Ποῦ πᾶμε; Εἰς τὸ βασίλειον τοῦ Χριστοῦ, ἤ εἰς τὸ βασίλειον τοῦ Ἀντιχρίστου; Ἀλλοίμονον! Μὲ τοιοῦτον λαόν, ποὺ βλασφημεῖ τὰ Θεῖα, νέαι συμφοραὶ θὰ μᾶς εὕρουν ἐκεῖ».
Ὦ Ἁγία Τριάς! Ἐξομολογούμεθα ἐνώπιόν σου. Δὲν αἰτιώμεθα ἄλλους. Ἡμεῖς εἴμεθα οἱ κυρίως ὑπαίτιοι τῶν συμφορῶν μας. Ἡμεῖς ἐφέραμεν τὴν Πατρίδα μας εἰς τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου. Τὴν ἐφέραμεν μὲ τὰ ἁμαρτήματά μας, καὶ πρὸ παντὸς μὲ τὰς φρικτὰς βλασφημίας, τὰς ὁποίας οὐδὲν ἄλλο ἔθνος τῆς ὑφηλίου ἐκστομίζει. Οὔτε οἱ Κάφροι καὶ οἱ Καννίβαλοι δὲν βλασφημοῦν τοὺς θεούς των...
* * *
Οὕτως ἡ Μακεδονία ἔμαθε καὶ αὐτὴ νὰ βλασφημῇ, καὶ ἡ βλασφημία ἔφθασε μέχρι τῆς τελευταίας καλύβης τῆς Πίνδου. Τρίζουν τώρα τὰ κόκκαλα τῶν νεομαρτύρων διὰ τὴν ἀσέβειαν αὐτὴν τῶν τέκνων της.
Ἀλλὰ τί τὸ ὄφελος νὰ διαπιστώνωμεν μίαν θλιβερὰν κατάστασιν, χωρὶς νὰ λαμβάνωμεν κατάλληλα μέτρα πρὸς ἀντιμετώπισήν της;
Τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1947, ἐξ ἀφορμῆς μιᾶς βλασφημίας, τὴν ὁποίαν ἤκουσα εἰς κεντρικὴν ὁδὸν τῆς Πτολεμαΐδος, πόλεως τῆς Δ. Μακεδονίας, ἐκάλεσα τὸν λαὸν εἰς ἐσπερινὸν κήρυγμα, ὡμίλησα κατὰ τοῦ φρικτοῦ ἁμαρτήματος, ἐξέδωκα εἰδικὸν φυλλάδιον, ὁμὰς δὲ Χριστιανῶν νέων τῆς Κοζάνης ἐτύπωσεν ἀντιβλασφημικὰς πινακίδας, αἱ ὁποῖαι ἀνηρτήθησαν παντοῦ.
Μεταξὺ τῶν ἄλλων μέτρων πρὸς περιορισμὸν τῆς ἐπιδημίας ὑπεδείξαμεν, ὅπως καὶ εἰς τὸ μικρότερον χωρίον τῆς Χώρας μας ἱδρυθῇ μία ἀντιβλασφημικὴ ὁμάς, ἡ ὁποία συστηματικῶς θὰ ἐργάζεται κατὰ τῆς βλασφημίας. Ἡ ἰδέα αὐτή, ἡ ὁποία ἐρρίφθη ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος, δὲν ἔμεινε μόνον εἰς τὸν τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον ἐκηρύχθη. Ἡ ἰδέα ἐταξίδευσε... Πολλοὶ ποὺ τὴν ἤκουσαν ὕψωσαν τοὺς ὥμους των καὶ εἶπον˙ «Ὁ κόσμος, ὅπως κατήντησε, δὲν διορθώνεται πλέον». Ἀλλʼ ἡ ἰδέα, ἀφοῦ ἐπέρασεν ἀπὸ ψυχρὰς καὶ ἀδιαφόρους καρδίας καὶ ἀφῆκεν αὐτὰς ἀσυγκινήτους, ἔφθασε καὶ εἰς ἕνα χωρίον τῆς ἐπαρχίας Κοζάνης. Φτελιὰ τὸ ὄνομά του. 40 περίπου οἰκογένειαι ἀποτελοῦν τὸ μικρὸν αὐτὸ χωρίον. Οἱ κάτοικοι προέρχονται ἀπὸ τὴν Σεβάστειαν τοῦ Πόντου, ὅπου τὴν 9ην Μαρτίου τοῦ 320 μ.Χ. ἐμαρτύρησαν οἱ ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες. Εἰς τὸ χωρίον αὐτὸ κατώκει ἕνας νέος ὀνόματι Κωνσταντῖνος Σ. Κελεσίδης, γεωργὸς τὸ ἐπάγγελμα, μὲ ἐλαχίστην γραμματικὴν μόρφωσιν. Ὁ νέος οὗτος ἤκουσε τὴν ἰδέαν καὶ ἠλεκτρίσθη ὁλόκληρος. Ἔκτοτε δὲν ἠδύνατο νὰ ἡσυχάσῃ μὲ τὴν σκέψιν, ὅτι ἀπόγονοι αὐτοὶ τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι γυμνοὶ ἐπροτίμησαν νὰ κρυσταλλώσουν ἐπάνω εἰς τὴν παγωμένην λίμνην τῆς Σεβαστείας, παρὰ νʼ ἀρνηθοῦν καὶ νὰ βλασφημήσουν τὸν ἀληθινὸν Θεόν, εἶχον φθάσει εἰς τοιοῦτον κατάντημα, ὥστε χωρὶς διωγμὸν νʼ ἀρνοῦνται τώρα καὶ νὰ βλασφημοῦν τὸν Κύριον. Ἔκλαιε διὰ τὴν ἁμαρτίαν αὐτὴν τῶν συμπατριωτῶν του. Φωτιὰ ἤναψεν εἰς τὴν καρδίαν του. Μία ὁρμὴ θεία τὸν ἔσπρωχνε νὰ ὁμιλήσῃ εἰς τοὺς συγχωριανούς του καὶ μὲ δάκρυα νὰ τοὺς παρακαλέσῃ νὰ παύσουν νὰ βλασφημοῦν τὸν Θεόν. Πρὸς τοῦτο συνεβουλεύθη τὸν ζηλωτὴν ἐφημέριον τοῦ χωρίου του, ἔλαβε τὴν εὐλογίαν του καὶ ἤρχισε νὰ ἐργάζεται. Εὗρε καὶ ἄλλους νέους ὁμοψύχους καὶ ἵδρυσε τὴν πρώτην Ἀντιβλασφημικὴν Ὁμάδα, τῆς ὁποίας τὰ μέλη φέρουν σῆμα μὲ τὰ ἀρχικὰ γράμματα καὶ τὸν τίμιον Σταυρὸν εἰς τὸ μέσον τῶν δύο γραμμάτων˙ Α † Ο.
Ὁ Κωνσταντῖνος Κελεσίδης ἐφλέγετο ἀπὸ τὸν ἅγιον πόθον νὰ ἴδῃ τὴν Πατρίδα του καθαρὰν ἀπὸ τὸ αἶσχος αὐτὸ τῆς βλασφημίας. Καί, ἀφοῦ μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ κατώρθωσε νὰ σβήσῃ ὁλοτελῶς τὴν βλασφημίαν μέσα εἰς τὸ χωρίον του, ἐπεξέτεινε τὴν δρᾶσίν του καὶ εἰς τὰ πέριξ χωρία. Τὰ ἐπισκέπτετο. Ὡμίλει εἰς τοὺς χωρικοὺς διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Οὐρανίου Πατρός, διὰ τὴν ἀχαριστίαν τῶν παιδιῶν του, τῶν σημερινῶν Χριστιανῶν, διὰ τὴν ἀσέβειαν ποὺ εἶχε ἄλλοτε ἡ Πατρίς μας, καὶ μὲ τὰ ἁπλά του λόγια, ποὺ ἦσαν θερμὰ σὰν τὴν φωτιά, τοὺς ἔκαμνε νὰ κλαίουν, νὰ μετανοοῦν διʼ ὅσας βλασφημίας εἶχον εἴπει μέχρι τότε, καὶ μὲ νηστείας καὶ προσευχὰς νὰ ζητοῦν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ νʼ ἀποφασίζουν τοῦ λοιποῦ νὰ μὴ βλασφημοῦν. Νέοι ἐτάσσοντο κάτω ἀπὸ τὴν σημαίαν τῆς Ἀντιβλασφημικῆς του Ὁμάδος. Πυρῆνες ἱδρύοντο εἰς τὰ χωρία. Ὁ μικρὸς ἱεραπόστολος ἐκράτει βιβλίον, εἰς τὸ ὁποῖον εἶχε σημειώσει τὰ ὀνόματα ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι εἰς κάθε χωρίον ἀπεφάσιζον νὰ ζήσουν κατὰ τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ, μακρὰν ἀπὸ κάθε ὕβριν καὶ βλασφημίαν.
* * *
Ἀδελφὲ Κωνσταντῖνε! Πίστευσον, ὅτι ὡς ἱεροκῆρυξ σὲ ζηλεύω. Δυστυχῶς ἀπὸ δύο ἐτῶν (*) εἶμαι δέσμιος. Δὲν δύναμαι, ὅπως σύ, νὰ περιοδεύσω τὴν ὕπαιθρον τῆς Μακεδονίας διότι... Μὴ θέλετε νὰ μάθετε τὴν αἰτίαν, διότι καὶ αἱ πέτραι τοῦ Βουρίνου ὄρους θὰ σεισθοῦν. Δάκρυα ἔρχονται εἰς τοὺς ὀφθαλμούς μου ὅταν πληροφοροῦμαι τὴν δρᾶσίν σου. Ἐὰν ἤμην ἐλεύθερος, ὡς ἱεροκῆρυξ θὰ σὲ συνώδευον εἰς ὅλην τὴν ἱεραποστολικὴν περιοδείαν σου καὶ θὰ ἐφθάνομεν μαζὶ μέχρι τῶν κορυφῶν τοῦ Βερμίου καὶ τῶν Πιερίων καὶ παντοῦ θὰ ἐξηπλώνομεν τὸ εὐλογημένον δίκτυον τῆς Ἀντιβλασφημικῆς Ὁμάδος. Ὅ,τι ἔπρεπε νὰ πράξουν ἀρχιερεῖς, ἱεροκήρυκες καὶ θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι λιμνάζουν εἰς τὰς πόλεις, τὸ πράττεις σύ. Σὺ χωρὶς μεγάλας θέσεις, χωρὶς μισθούς, χωρὶς διπλώματα ἐργάζεσαι διὰ νὰ ἐπαναφέρῃς εἰς τὴν μάνδραν τοῦ Χριστοῦ τὰ πρόβατα, τὰ ὁποῖα, ἀλλοίμονον, ἄλλοι μὲ τὴν ἀντιχριστιανικὴν ζωήν των ἀφῆκαν νὰ διασκορπισθοῦν εἰς τὰ τέσσαρα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος καὶ κινδυνεύουν νὰ γίνουν βορὰ τῶν λύκων.
..............................
(*) Τὸ δεσποτικὸν πνεῦμα τῶν ἱεραρχῶν τῆς ἐποχῆς δὲν ἐπέτρεπε τὴν ἐλευθέραν κίνησιν ζηλωτῶν κηρύκων τοῦ θείου λόγου. Πάντες οἱ Ἕλληνες εἶχον δικαίωμα νὰ διασχίζουν τὸν χῶρον τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος, πλὴν τοῦ Ἕλληνος Ὀρθοδόξου κληρικοῦ. Δυστυχῶς τὸ πνεῦμα αὐτὸ φαίνεται νʼ ἀναζῇ...
..............................
Ἑλλὰς, χαῖρε! Νέον εἶδος ἱεροκηρύκων ἤρχισε νὰ ἐμφανίζεται εἰς τὴν μαρτυρικήν σου γῆν. Αὐτοὶ θὰ εἶνε ἐλεύθεροι νὰ κηρύξουν τὴν ἀλήθειαν. Οὐδεὶς θὰ δυνηθῇ νὰ θέσῃ φίμωτρον εἰς τὸ στόμα των.
* * *
Φίλοι ἀναγνῶσται! Τὸ παράδειγμα, τὸ ὁποῖον ἀναφέρεται ἐνταῦθα, διδάσκει τί δύναται νὰ πράξῃ καὶ ὁ ἐλάχιστος τῶν Χριστιανῶν εἰς τὸν κύκλον τῆς δράσεώς του. Δύναται νὰ σώσῃ ἐπαρχίαν ὁλόκληρον.
Ἡ βλασφημία ὀργιάζει ἐν τῷ Ἔθνει ἡμῶν, καὶ ἡμεῖς μένομεν ἀναίσθητοι. Ταλαίπωροι! Ἕνα κροῦσμα μεταδοτικῆς νόσου ἐὰν ἠκούετο εἰς μίαν πόλιν τῆς Ἑλλάδος, ὅλη ἡ ἐπιστήμη θὰ ἐκινεῖτο διὰ νὰ τὸ ἐξαλείψῃ. Ἀλλʼ ἰδού, ὅλη ἡ Ἑλλὰς εἶνε ἀκάθαρτος. Δὲν ὑπάρχει χῶρος καθαρὸς ἀπὸ τὴν βλασφημίαν. Καὶ ὅμως πολλὰ σπίτια, πολλὰ χωρία, πολλαὶ πόλεις τῆς Πατρίδος μας θὰ εἶχον καθαρισθῇ ἀπὸ τὴν ἐπάρατον αὐτὴν ἐπιδημίαν τῆς γλώσσης, ἐὰν εἴχομεν Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι θὰ εἰργάζοντο ὅπως εἰργάσθη ὁ ἐκ Φτελιᾶς Κοζάνης ζηλωτὴς χριστιανὸς Κωνσταντῖνος Κελεσίδης.
Βλασφημία! Τρομερὸν τὸ ἁμάρτημα! Ἀνοίξατε τὴν Βίβλον σας καὶ μελετήσατε τὸ 37ον κεφάλαιον τοῦ προφήτου Ἡσαΐου. Ἐκεῖ βλέπομεν, ὅτι διὰ μίαν καὶ μόνον ὕβριν, διὰ μίαν βλασφημίαν κατὰ τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ, ὁ ἄγγελος μέσα εἰς μίαν νύκτα μὲ πυρίνην ρομφαίαν ἐξωλόθρευσεν 185 χιλιάδας ἄνδρας καὶ διέλυσε τὴν πανίσχυρον στρατιὰν τοῦ Σενναχηρείμ. Ἀκοῦτε; Διὰ μίαν καὶ μόνον βλασφημίαν 185 χιλιάδες νεκροί! Πόσαι ἆρά γε τώρα τιμωρίαι ἁρμόζουν εἰς ἡμᾶς διὰ τὸ ἄπειρον πλῆθος τῶν βλασφημιῶν μας; Ὦ Κύριε, πόσον μακρόθυμος εἶσαι!
Ἀδελφοί! Ἐὰν δὲν θέλωμεν νὰ ἴδωμεν ἄλλας συμφοράς, νέας πυραμίδας ἀτάφων πτωμάτων, ἄς μετανοήσωμεν καὶ ἄς κλαύσωμεν πικρῶς διὰ τὰς βλασφημίας ποὺ ἀκούονται ἐπὶ τῆς Ἑλληνικῆς γῆς, ἡ ὁποία ἄλλοτε εὐωδίαζεν ἀπὸ τὸ ἄρωμα τῆς εὐσεβείας, ἀπὸ τοὺς αἴνους καὶ τὰς δοξολογίας τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Ἄς μετανοήσωμεν. Ἄς πολεμήσωμεν τὸ κακόν. Ἄς γίνωμεν ὅλοι μαχηταί, θαρραλέοι Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι μὲ λόγους θερμούς, μὲ ἔργα σπουδαῖα, μὲ προσευχὰς πυρίνας θὰ συντρίψωμεν τὸν Ἑωσφόρον καὶ θὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα μας ἀπὸ τὴν βλασφημίαν. Εἰς ὅλα τὰ χωρία καὶ τὰς πόλεις ἄς ἱδρυθοῦν Ἀντιβλασφημικαὶ Ὁμάδες. Ὁ Κύριος θὰ βοηθήσῃ. Ἡ Ἑλλὰς θὰ καθαρισθῇ. Θὰ λάμψῃ καὶ πάλιν ἡ μορφή της. Θὰ γίνῃ ὡς χρυσίον καθαρόν, τὸ ὁποῖον θὰ ἀκτινοβολῇ εἰς Ἀνατολὴν καὶ Δύσιν τὴν δόξαν τοῦ Σταυροῦ.
Δείγμα ἀφροσύνης
«Τί οὖν, ὅτι πολλοὶ βλασφημοῦσι διὰ τὴν πενίαν; φησίν. Οὐ διὰ τὴν πενίαν, ἀλλὰ διὰ τὴν οἰκείαν ἀφροσύνην τε καὶ μικροψυχίαν τοῦτο ποιοῦσι. Καὶ τούτων ἀπόδειξις ὁ μακάριος Ἰώβ, ὅς ἐν ἐσχάτῃ πενίᾳ ὤν, καὶ πρὸς αὐτὸ τῆς πενίας κατενεχθεὶς τὸ βάραθρον, οὐ μόνον οὐκ ἐβλασφήμησεν, ἀλλʼ εὐλογῶν τὸν Θεὸν διετέλει, λέγων˙ “Ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο˙ ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο˙ εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας” (Ἰὼβ 1, 21)».
(Ἐκ τῆς ὁμιλίας τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου εἰς τὴν προφητικὴν ρήσιν, τὴν λέγουσαν˙ Ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ἐποίησα φῶς καὶ σκότος: Ε. Π. Migne 56,147).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου