Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ δύο σημαντικότερες ἐθνικὲς γιορτὲς τοῦ ἔθνους μας ἔχουν τὸ ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ νὰ συνεορτάζονται μέ μία γιορτὴ τῆς Παναγίας. Τὴν 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ τὴν 28η Ὀκτωβρίου τὴν Ἁγία Σκέπη τῆς Θεοτόκου.
Τὴν 1η Ὀκτωβρίου, ἐπὶ ἐποχῆς Λέοντος τοῦ Μεγάλου, ἐνῷ γινότανε ἀγρυπνία στὸ ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, ὁ ὅσιος Ἀνδρέας μαζὺ μὲ τὸν μαθητή του Ἐπιφάνιο, ποὺ ἔγινε ἀργότερα Πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ.Χ.), εἶδαν τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο ὀφθαλμοφανῶς νὰ μπαίνει ἀπὸ τὴν κεντρικὴ πύλη τοῦ ναοῦ συνοδευόμενη ἀπὸ τὸν Ἅγ.Ἰωάννη τὸν Πρόδρομον καὶ τὸν Ἅγ.Ἰωάννη τὸν Θεολόγον καὶ πλῆθος ἀγγέλων.Εἰσῆλθε στὸ ἱερό, ὅπου φυλασσόταν τὸ μαφόριό της, καὶ βγαίνοντας στὴν ὡραία πύλη τὸ ἅπλωσε πάνω ἀπὸ τοὺς πιστοὺς, πάνω ἀπὸ ὅλη τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ πάνω ἀπὸ ὅλη τὴν οἰκουμένη.
Αὐτὸ εἶναι τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖο στάθηκε ἀφορμὴ ἡ Ἐκκλησία μας νὰ καθιερώσει τὴν γιορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης τὴν 1η Ὀκτωβρίου, δηλαδὴ τὴ γιορτὴ πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία σκέπει καὶ προστατεύει τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἐποποιΐα τοῦ 1940 ἀποτελεῖ ἕνα θαῦμα, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα στὴν ἱστορία μας, ὅταν τὸ δίκαιο καὶ ἡ ἀνθρώπινη προσπάθεια συνεργάζονται μὲ τὴ θεϊκὴ χάρη.
Ὅλοι οἱ Ἕλληνες στὸ μέτωπο καὶ στὰ μετόπισθεν ἐμπιστεύθηκαν τὸν ἀγῶνα τους στὰ χέρια τῆς Παναγίας, στὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, ποὺ τὴν ἔβλεπαν νὰ τοὺς ἐμψυχώνει καὶ νὰ γίνεται Σκέπη των, καὶ τὸ θαῦμα νὰ ἐπαναλαμβάνεται.
Οἱ ἐπώνυμες μαρτυρίες γιὰ τὴν σκέπη τῆς Παναγίας μας, ἰδιαίτερα στὸ μέτωπο τοῦ 1940, ἦτο ἀπόλυτα πιστικές, ὥστε ἡ μετακίνησις τῆς ἑορτῆς ἀπὸ την 1η Ὀκτωβρίου στὶς 28 Ὀκτωβρίου ἑορτάζεται πάνδημα, χωρὶς κανένα σχόλιο ποτὲ καὶ ἀπὸ πουθενά.
Ἀναφέρουμε δύο χαρακτηριστικὰ περιστατικὰ ἀπὸ τίς ἄπειρες ἐπώνυμες μαρτυρίες:
Στρατευμένος στὴν Ἀλβανία τὸ 1940, ἔστειλε ἀπὸ τὸ μέτωπο τὸ παρακάτω γράμμα στὸν ἀδερφό του:
«Ἀδελφέ μου, Νίκο. Σοῦ γράφω ἀπὸ μία ἀετοφωλιά, 400 μ. ψηλότερη ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δὲν εἶναι νὰ σοῦ περιγράψω τὰ θέλγητρα μιᾶς χιονισμένης Μόροβας μὲ ὅλο τὸ ἄγριο μεγαλεῖο της, εἶναι νὰ σοῦ μεταδώσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα, ποὺ τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ ποὺ φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντάς το ἀπὸ ἄλλους, δὲν τὸ πιστέψεις.
Λίγες στιγμὲς πρὶν ὁρμήσουμε γιὰ τὰ ὀχυρὰ τῆς Μόροβας, εἴδαμε σὲ ἀπόσταση καμιὰ δεκαριὰ μέτρων μιὰ ψηλὴ μαυροφόρα νὰ στέκει ἀκίνητη.
Ὁ σκοπὸς φώναξε: - Τίς εἶ; Καμιὰ ἀπάντηση.
Ὁ σκοπὸς θυμωμένος ξαναφώναξε: - Τίς εἶ;
Τότε, σὰν νὰ μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: «Ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ!».
Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρὸς σὰν νὰ εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπὸ πίσω της. Συνεχῶς τὴν αἰσθανόμασταν νὰ μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλέψαμε σκληρά, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ ὀχυρὰ Ἰβᾶν-Μόροβας.
Κι ὅταν πιὰ νικητὲς ροβολούσαμε πρὸς τὴν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, ἁπαλὸ νέφος καὶ χάθηκε».
Ἕνα ἀκόμη ζωντανὸ θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στὸν
ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο καὶ οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ἀνεξάρτητου τάγματος, στὴν κορυφογραμμὴ τοῦ Ροντένη, δεξιὰ τῆς θρυλικῆς Κλεισούρας.
Κάθε βράδυ, ἀπὸ τὶς 22-1-1941 καὶ ἔπειτα, στὶς 21:20΄ ἀκριβῶς, τὸ βαρὺ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἄρχιζε βολὴ ἐναντίον τοῦ τάγματος καὶ τοῦ δρόμου, ἀπ’ ὅπου περνοῦσαν τὰ μεταγωγικά. Πέρασαν ἡμέρες καὶ τὸ κακὸ συνεχιζόταν, δημιουργώντας ἐκνευρισμὸ καὶ ἀπώλειες.
Ἦταν ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἐντοπιστοῦν οἱ ἐχθρικὲς θέσεις. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκούστηκαν πάλι οἱ ὁμοβροντίες τῶν ἰταλικῶν κανονιῶν.
- Παναγία μου, φώναξε τότε ὁ Ταγματάρχης, ἐντελῶς αὐθόρμητα, βοήθησέ μας! Σῶσε μας ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες.
Ἀμέσως, στὸ βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο. Σιγὰ - σιγὰ σχηματίστηκε κάτι σὰν φωτοστέφανο. Καὶ κάτω ἀπ΄ αὐτὸ μερικὰ ἀσημένια συννεφάκια σχημάτισαν τὴ μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ γέρνει πρὸς τὴ γῆ καὶ στάθηκε σ’ ἕνα φαράγγι, ἀνάμεσα σὲ δύο ὑψώματα τοῦ Μπούμπεση. Τὸ ὅραμα τὸ εἶδαν ὅλοι στὸ τάγμα καὶ ρίγησαν.
- Θαῦμα! Βροντοφώναξε ὁ Ταγματάρχης.
- Θαῦμα! Θαῦμα! Ἐπανέλαβαν οἱ στρατιῶτες καὶ σταυροκοπήθηκαν.
Ἀμέσως ἔφυγε ἕνας σύνδεσμος μὲ σημείωμα γιὰ τὴν πυροβολαρχία. Σὲ δέκα λεπτὰ βρόντησαν τὰ ἑλληνικὰ κανόνια καὶ σὲ εἴκοσι ἐσίγησαν τὰ ἰταλικά. Οἱ ὀβίδες μας εἶχαν πετύχει ἀπόλυτα τὸ στόχο.
Καὶ ἡ προστασία τῆς Παναγίας καὶ ἡ γενναιότητα τῶν Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν συνεχίζονται σὲ κάθε φάση αὐτοῦ τοῦ τόσο ἄδικου καὶ ἄνισου ἀγῶνα, ὥστε ἡ τρομαγμένη Εὐρώπη νὰ αναθαρρήσει καὶ ὁ ἀλαζονικὸς ἐχθρὸς ὄχι μόνον νὰ ταπεινωθεῖ, ἀλλὰ καὶ νὰ ὑποστῆ καίριο κτύπημα καὶ ἀπὸ τὶς ἄμεσες ἀπώλειες ἀλλὰ καὶ τὶς ἔμμεσες τραγικὲς συνέπειες ἐκ τῆς καθυστερήσεως.
Ἑπομένως δικαίως ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης μετατέθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ἀπὸ τὴν 1η Ὀκτωβρίου τὴν 28η, ὡς ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης πρὸς τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σκέπη καὶ τὴν προστασία της στὸν ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων ἀπέναντι στὸν ἄδικο καὶ ἀλαζονικὸ αὐτὸν πόλεμο, ποὺ κηρύχθηκε τὴν 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 καὶ ποὺ συνεχίζονται οἱ συνέπειές του.
Εἴθε καὶ ἐμεῖς, μικροὶ καὶ μεγάλοι, οἱ νεοέλληνες νὰ ἀνακτήσουμε τὴν σωφροσύνη καὶ γενναιότητά μας, νὰ ἐπικαλεσθοῦμε καὶ πάλι τὴν Σκέπη τῆς Παναγίας μας γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸν πολύ περισσότερο ὕπουλο, ὁλοκληρωτικὸ καὶ ἀκήρυκτο πόλεμο.
πηγή: https://www.agios-gerasimos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου