Μὲ τὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους νὰ ἐξετάσουμε ἄν βάλαμε ἀρχὴ στὴν ἀληθινὴ πνευματικὴ ζωή. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴν πρόοδο, τὴν προκοπὴ τὴν πνευματική˙ ἀπὸ τὸ ἄν προχωρεῖ κανεὶς στὴ σωτηρία, στὸν ἁγιασμό, στὴν ὑπακοὴ καὶ στὴν ἀφοσίωσή του στὸν Θεό, ἄν προχωρεῖ πρὸς τὸ τέλος. Ἐὰν δὲν συμβαίνει ἔτσι, σημαίνει ὅτι δὲν βάλαμε καλὴ ἀρχή. Ὅσο κι ἄν εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάποιος μπορεῖ νὰ ἀρχίσει καὶ ὕστερα νὰ ξεχαστεῖ καὶ νὰ πέσει, ὅμως εἶναι πολὺ δύσκολο, ἐὰν ὄντως βάλει ἀρχὴ κάποιος, νὰ γυρίσει πίσω, νὰ σταματήσει. Φαίνεται ὅτι σταματάει ἐκεῖνος ποὺ ἔβαλε ψεύτικη ἀρχή, ποὺ πῆρε τὰ πράγματα ἐπιπόλαια. Νὰ ἀρχίσει μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐργάζεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴν πᾶνε καλὰ τὰ πράγματα, δὲν γίνεται.
Μὲ τὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους νὰ ἐξετάσουμε ἄν βάλαμε ἀρχὴ στὴν ἀληθινὴ πνευματικὴ ζωή. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὴν πρόοδο, τὴν προκοπὴ τὴν πνευματική˙ ἀπὸ τὸ ἄν προχωρεῖ κανεὶς στὴ σωτηρία, στὸν ἁγιασμό, στὴν ὑπακοὴ καὶ στὴν ἀφοσίωσή του στὸν Θεό, ἄν προχωρεῖ πρὸς τὸ τέλος. Ἐὰν δὲν συμβαίνει ἔτσι, σημαίνει ὅτι δὲν βάλαμε καλὴ ἀρχή. Ὅσο κι ἄν εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάποιος μπορεῖ νὰ ἀρχίσει καὶ ὕστερα νὰ ξεχαστεῖ καὶ νὰ πέσει, ὅμως εἶναι πολὺ δύσκολο, ἐὰν ὄντως βάλει ἀρχὴ κάποιος, νὰ γυρίσει πίσω, νὰ σταματήσει. Φαίνεται ὅτι σταματάει ἐκεῖνος ποὺ ἔβαλε ψεύτικη ἀρχή, ποὺ πῆρε τὰ πράγματα ἐπιπόλαια. Νὰ ἀρχίσει μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐργάζεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴν πᾶνε καλὰ τὰ πράγματα, δὲν γίνεται.
Ἐμεῖς νιώθουμε μέσα μας τὴ χάρη νὰ ἐργάζεται γιὰ νὰ φέρει στὸ τέλος τὸ ὅλο ἔργο τῆς σωτηρίας στὴν ψυχή μας;
Μπορεῖ νὰ εἴμαστε χριστιανοί, βρεθήκαμε νὰ εἴμαστε χριστιανοί, ἀκοῦμε ἤ μελετοῦμε μερικὰ πράγματα. Ἡ καρδιά μας μπῆκε στὸν δρόμο τῆς σωτηρίας, ἔκανε τὸ ξεκίνημα τοῦ δρόμου αὐτοῦ;
Ὅταν βλέπουμε στὸν δρόμο μας νὰ μὴν πᾶνε καλὰ τὰ πνευματικὰ πράγματα – νὰ μὴν πᾶνε δηλαδὴ ἔτσι ὅπως τὰ ὁρίζει καὶ ὅπως τὰ θέλει ὁ Θεὸς καὶ νὰ μὴν προκόπτει ἡ ψυχή μας – νὰ προβληματιζόμαστε, νὰ άνησυχοῦμε καὶ νὰ διερωτόμαστε τί συμβαίνει. Διότι ὁ Θεός, ὅταν ἀρχίζει ἕνα ἔργο μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τὸ προχωρεῖ. Ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Ὁ ἐναρξάμενος ἐν ὑμῖν... ἐπιτελέσει. Δὲν τὸ ξεχνάει, δὲν τὸ ἀφήνει ἡμιτελές. Δὲν ἀποδεικνύεται ἀδύναμος ὁ Θεός. Ξέρει τί κάνει, καὶ πῶς θὰ προχωρήσει αὐτὸ τὸ ἔργο καὶ πῶς θὰ φτάσει στὸ τέλος. Δὲν πέφτει ἔξω ὁ Θεός.
Στὸ μαρτύριο τῆς ἁγίας Βασιλίσσης ἔχουμε αὐτὸ τὸ φοβερό: Βλέποντας ὁ ἡγεμόνας Ἀλέξανδρος ὅλα τὰ θαυμαστὰ ποὺ συνέβαιναν στὸ πρόσωπο τῆς ἁγίας, κατενύγῃ. Αὐτὸς εἶδε˙ δὲν βλέπουν ὅλοι. Καὶ ἄλλοι ἅγιοι μαρτύρησαν καὶ ἔμειναν ἀβλαβεῖς ἀπὸ τὰ βασανιστήρια, καὶ ὅμως οἱ βασανιστές τους σὰν νὰ μὴν κατάλαβαν τίποτε. Μεγάλο μυστήριο ἡ σωτηρία˙ νὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια σου, νὰ δεῖς τὴν ἀλήθεια, νὰ τὴ δεχτεῖς καὶ νὰ σωθεῖς! Αὐτὸς ὁ ἡγεμόνας, μολονότι τόσο πολὺ βασάνισε τὴν ἁγία, ὅταν εἶδε ὅτι δὲν μποροῦν νὰ τῆς κάνουν τίποτε τὰ μαρτύρια, «κατανυγεὶς τὴν ψυχὴν, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας τῆς ἁγίας λέγων˙ ἐλέησόν με, δούλη τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως, καὶ συγχώρησόν μοι... καὶ κάμε καὶ ἐμὲ στρατιώτην τοῦ ἐδικοῦ σου Βασιλέως...». Ἔχει μετάνοια, συντριβή, κατάνυξη, πίστη, ἐλπίζει στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Γιʼ αὐτὸ καὶ λέει: «Καθὼς εἶπες, ὁ δικός σου Βασιλεὺς δέχεται τοὺς ἁμαρτωλούς».
Ἐγὼ προσωπικῶς, ἀδελφοί μου – ἀλλὰ πιστεύω καὶ ὅλοι λίγο πολύ – αἰσθάνομαι ὅτι τὸ ἄγονον τῶν ψυχῶν μας, ἡ στειρότητα, τὸ ἄκαρπον, ἡ ξηρότητα, τὸ τίποτε, ἦταν ἀπόλυτα. Ὅμως μᾶς ὁδήγησε ὁ Θεὸς μέχρι τώρα, καὶ φθάσαμε σʼ αὐτὸ τὸ ἔτος, τὸ νέο ἐκκλησιαστικὸ ἔτος. Εἴμαστε στὶς πρῶτες ἡμέρες ἀκόμη καὶ ἔχουμε μπροστά μας ὅλη αὐτὴ τὴν πραγματικότητα: ὅλα ὅλα ὅλα αὐτὰ ποὺ καταλήγουν στὸ ὅτι θὰ γεννηθεῖ μέσα μας ὁ Χριστός˙ θὰ γεννήσει, ἄν ἐπιτρέπεται νὰ ποῦμε ἔτσι, ἡ ψυχή μας στὸν Χριστὸ διʼ Ἁγίου Πνεύματος. Τὸ λένε αὐτὸ καὶ τὸ τονίζουν οἱ πατέρες.
Οἰκονομεῖ ἔτσι ὁ Θεὸς τὰ πράγματα, ὥστε νὰ τὸ ζήσει κανεὶς αὐτὸ κατὰ μοναδικὸ τρόπο: «Ἄραγε θὰ γίνει;». Καὶ συγχρόνως ἡ ἐλπίδα μεγαλώνει ὅλο καὶ περισσότερο: «Ναί, θὰ γίνει». Καὶ ἔρχεται, ἄς ποῦμε, ἡ κυοφορία, καὶ ἔρχεται ὁ τοκετός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου