«Καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν» του Δημητρίου Π. Ρίζου Δρ Θεολογίας

 

 Τὴν παραβολὴ τοῦ σπορέως ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο.

Βγῆκε ὁ σποριὰς νὰ σπείρη. Κάποια σπόρια ἔπεσαν στὸν δίπλα δρόμο, ποὺ πατήθηκαν ἀπὸ τοὺς περαστικοὺς καὶ μερικὰ φαγώθηκαν ἀπὸ τὰ πουλιά. Μερικὰ ἔπεσαν σὲ πέτρες, φύτρωσαν ἀλλὰ ξεράθηκαν, διότι δὲν ὑπῆρχε ὑγρασία. Ἄλλα ἔπεσαν ἀνάμεσα σὲ ἀγκάθια, φύτρωσαν ἀλλὰ τὰ ζιζάνια ὡς πιὸ δυνατὰ τὰ ἔπνιξαν. Ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σε χῶμα καλό, φύτρωσε καὶ καρποφόρησε τὸ ἕνα ἑκατό. Καὶ ὅταν τὰ ἔλεγε αὐτὰ φώναζε, αὐτὸς ποὺ ἔχει αὐτιὰ νὰ ἀκούη καὶ νὰ καταλαβαίνη.

Κάθε παραβολὴ ἔχει τὸ νόημά της, γι’ αὐτὸ τὸν ρώτησαν οἱ μαθητές του τί σημαίνει ἡ παραβολή; Καὶ τοὺς εἶπε˙ Σὲ σᾶς δόθηκε τὸ χάρισμα νὰ κατανοήσετε τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄλλοι θὰ ἀκοῦνε παραβολές, ὥστε νὰ βλέπουν καὶ νὰ μὴ διακρίνουν, νὰ ἀκοῦνε καὶ νὰ μὴ καταλαβαίνουν. Στὴν παραβολὴ τώρα, σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ σπόρος στὸν δρόμο, εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀκοῦνε τὸν λόγο, ἀλλὰ ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ τὸν παίρνει, γιὰ νὰ μὴ πιστεύσουν καὶ νὰ μὴ σωθοῦν. Ὁ σπόρος στὴν πέτρα εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀκοῦνε, ἀλλὰ χωρὶς βάσι. Δέχονται καὶ πιστεύουν, ἀλλὰ μὲ τὸν πρῶτο πειρασμὸ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό. Στὰ ἀγκάθια φανερώνουν αὐτοὺς ποὺ ἀκοῦνε, ἀλλὰ οἱ μέριμνες γιὰ πλοῦτο καὶ ἡδονὲς τῆς ζωῆς, δὲν τοὺς ἀφήνουν νὰ καρποφορήσουν. Ὁ σπόρος στὴν ἀγαθὴ γῆ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀκοῦνε καὶ κρατᾶνε τὸν λόγο στὴν καρδιά τους καὶ καρποφοροῦν μὲ ὑπομονή.

Ἀπὸ τὰ παραπάνω καταλαβαίνομε ὅτι στὴν παραβολὴ ὑπάρχουν πολλὰ νοήματα. Δὲν εἶναι ὅμως δυνατὸ νὰ τὰ παρουσιάσωμε ὅλα. Ἐπιλέγομε νὰ ποῦμε λίγα γιὰ τὸ τί φταίει καὶ πῶς θὰ διορθωθῆ.

Ὁ σπόρος σκορπίζεται μὲ τὸ χέρι τοῦ σποριᾶ. Ἕνας καὶ ὁ αὐτὸς εἶναι ὁ σπόρος, διαλεγμένος καὶ φροντισμένος, ποὺ πέφτει στὸν δρόμο, στὶς πέτρες, στὰ ζιζάνια καὶ στὴν ἀγαθὴ γῆ. Ἀλλὰ δὲν καρποφροῦν ὅλοι. Φαίνεται καθαρά, καὶ τὸ καταλαβαίνει εὔκολα ὁ καθένας ὅτι δὲν φταίει ὁ σπόρος, ἀλλὰ φταίει ἡ ποιότητα τῆς γῆς. Ὁ σποριὰς κάνει καλὰ τὴν δουλειά του. Ἔχει διαλέξει τὸν καλὸ σπόρο, τὸν ὁποῖο δὲν ἀνακατεύει μὲ ἄλλους σπόρους διαφορετικούς. Κανένας σοβαρὸς γεωργὸς δὲν σπέρνει μαζὶ σιτάρι μὲ κριθάρι καὶ καλαμπόκι. Καὶ σπέρνει ἁπλόχερα μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς πλούσιας καρποφορίας. Αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ κάνη ὁ σποριὰς τὸ ἔκανε. Περιμένει μετὰ τὴν σπορὰ τὴν ἀνταμοιβὴ τῶν κόπων του. Ὅσοι ἔχετε κάποια ἡλικία, νοσταλγικὰ θυμόσαστε τὶς εἰκόνες ποὺ περιγράφει ἡ παραβολή. Ἔτσι γινότανε πρίν τὴν μηχανοποίησι τῶν καλλιεργειῶν, ὅπως τὰ γράφει τὸ εὐαγγέλιο.

Μὲ αὐτὴν τὴν γνωστὴ εἰκόνα νὰ δοῦμε βαθειὰ στὴν παραβολή. Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ σποριὰς ποὺ σπέρνει. Καὶ σπέρνει ἁπλόχερα. Διδάσκει, κηρύττει, εὐαγγελίζεται. Δὲν κάνει καμμία διάκρισι. Μιλάει σὲ ὅλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, μικροὺς καὶ μεγάλους, σοφοὺς καὶ ἀγραμμάτους. Ποτὲ δὲν ἀπέκλεισε κανέναν ἀπὸ τὴν διδασκαλία του, οὔτε ποτὲ εἶπε ὅτι αὐτὰ εἶναι γιὰ τοὺς μεγάλους, ἢ αὐτὰ εἶναι μόνο γιὰ τὶς γυναῖκες. Ἕνας εἶναι ὁ λόγος γιὰ ὅλους. Μία εἶναι ἡ ἀλήθεια ποὺ ἰσχύει γιὰ ὅλους. Δὲν τὴν ἀνακατεύει μὲ ἄλλες διδασκαλίες ξένες ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Καὶ μέχρι σήμερα αὐτὸ γίνεται στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία συνεχίζει τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο.

Ἂν τώρα δὲν πιστεύουν ὅλοι, καὶ δὲν δέχονται ὅλοι τὸν λόγο καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου, δὲν φταίει τὸ εὐαγγέλιο καὶ ἡ ἀλήθεια. Τὸ φταίξιμο βρίσκεται στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπευθύνεται στὴν καρδιὰ, γιὰ νὰ πιστέψη ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ σωθῆ, ὄχι γιὰ νὰ μάθη καὶ νὰ ξέρη. Στὴν πρόθεσι καὶ διάθεσι τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται τὸ κλειδί. Ὁ σπόρος πέφτει, τὸ κήρυγμα γίνεται, ἡ διδασκαλία ἀκούγεται, ἡ κατήχησις συντελεῖται, πόσοι ὅμως ἀκοῦνε; Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, χριστιανοὶ βαπτισμένοι κατὰ τὰ ἄλλα, ἀλλὰ Λόγο Θεοῦ δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν. Ἀρνοῦνται προκαταβολικά. Μόλις ἀρχίζει ἡ διδασκαλία ἀποχωροῦν ἀπὸ τὸν ναό. Δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν! Στενοχωροῦνται ποὺ γίνεται κήρυγμα. Ἀπορρίπτουν τὸ κήρυγμα. Ἀντὶ νὰ θλίβωνται ὅταν δεν ἔχει κήρυγμα, αὐτοὶ στενοχωροῦνται ὅταν γίνεται κήρυγμα.

Σὲ γῆ ἀγαθὴ καρποφορεῖ ὁ σπόρος. Καὶ ἡ καρδιά μας μόνον ὅταν γίνει γῆ ἀγαθὴ θὰ δεχθῆ τὸν σωτήριο λόγο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι πρέπει ἐμεῖς νὰ ἑτοιμάσωμε τὸ ἔδαφος, νὰ κάνωμε τὴν καρδιά μας γῆ ἀγαθή. Νὰ θέλωμε, νὰ ἐπιθυμοῦμε καὶ νὰ λαχταροῦμε  γιὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν ἐντολὴ ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ σπέρνη τὸν λόγο, νὰ κηρύττη, νὰ διδάσκη. Ἡ ἐντολὴ εἶναι· «Μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη». Ξέρει ὅτι δὲν ὑπάρχει πάντα γῆ ἀγαθή. Αὐτὸ δὲν θὰ τὴν κάνη νὰ σταματήση νὰ διδάσκη, καὶ μάλιστα τὴν ἀλήθεια καθαρή, ὅπως τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Κύριο. Ὅσες φορὲς κάποιοι θέλησαν νὰ χαλάσουν τὸν σπόρο, δηλαδὴ νὰ νοθεύσουν τὴν ἀλήθεια, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα φρόντιζε ὥστε ὁ σπόρος νὰ εἶναι καθαρὸς. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας». Δὲν χωράει πλάνη καὶ νοθεία στὴν ἀλήθειά της. Αὐτὸ τὸ ἔκαμνε μὲ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους.

Καὶ σήμερα, ποὺ εἶναι ἡ Κυριακὴ μετὰ τὶς 11 Ὀκτωβρίου, εἶναι Κυριακὴ τῶν Πατέρων τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι τῶν Πατέρων, διαβάζεται σήμερα αὐτὸ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Σπορέως. Οἱ Πατέρες φρόντισαν νὰ κρατάη ἡ Ἐκκλησία, αἰῶνες τώρα, τὴν ἀλήθεια ποὺ σώζει. Αὐτὴν τὴν καθαρὴ ἀλήθεια σπέρνει στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Δὲν κουράζεται νὰ κάνη αὐτὸ τὸ ἔργο.

Δὲν μπορεῖ νὰ λέγεται κάποιος γεωργός, καὶ νὰ μὴν φροντίζη νὰ ἔχη καλὸ σπόρο, καὶ τὸν καλὸ σπόρο νὰ σπέρνη. Ἂν δὲν σπείρει, δὲν μπορεῖ νὰ ἐλπίζη ὅτι θὰ θερίσει. Ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχη Ἐκκλησία ποὺ νὰ μὴν ἔχη τὴν ἀλήθεια, καὶ αὐτὴν τὴν ἀλήθεια νὰ μὴν τὴν διδάσκη. Κύρια ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ διδασκαλία, καὶ ὡς καλὸς γεωργὸς σπέρνει τὴν ἀλήθεια. Καὶ ἐμεῖς οἱ πιστοί εἴμαστε τὸ χωράφι, τό «γεώργιο», ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ποὺ δέχεται τὸν σπόρο καὶ καρποφορεῖ.

Ἀλήθεια, γιατὶ νὰ εἴμαστε ἀκόμα δρόμος, πέτρες, ζιζάνια, ὅπου πάει χαμένος ὁ σπόρος, καὶ νὰ μὴν εἴμαστε γῆ ἀγαθὴ καὶ καρποφόρα;