Ἁγίου Ἐπιφανίου, ἐπισκόπου Κύπρου: Ὁμιλία εἰς τὰ Βάϊα

Η Βαϊοφόρος. Φορητή εικόνα του 18ου αιώνα στον Άγιο Δημήτριο Μαραθάσας

Χαῖρε μέ ἀσυγκράτητη χαρά, θυγατέρα τῆς Σιών. Ἀπόλαυσε βαθιά χαρά καί ἀναγάλλιασε, ὁλόκληρη τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία. Ἔρχεται πάλι σέ σένα ὁ Βασιλιάς. Ὁ νυμφίος σου ἔρχεται καθισμένος στό πουλάρι, ὅπως σέ θρόνο. Ἄς βγοῦμε νά Τόν προϋπαντήσουμε. Ἄς βιαστοῦμε νά δοῦμε τή δόξα Του. Ἄς προλάβωμε νά τιμήσωμε τόν ἐρχομό Του μέ χαρά.

Ἄλλη μιά φορά σωτηρία στόν κόσμο, πάλι ὁ Θεός ἔρχεται γιά νά σταυρωθῆ.

Ὁ Βασιλιάς τῆς Σιών, ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν, ξαναέρχεται σ᾽ αὐτήν καί χαρίζει πάλι τή σωτηρία στόν κόσμο. Τό φῶς ἄλλη μιά φορά μᾶς ἐπισκέπτεται καί ἡ πλάνη διαλύεται, ἡ ἀλήθεια λουλουδίζει, χορεύει ἡ Ἐκκλησία καί χηρεύει ἡ Συναγωγή. Πάλι ντροπιάζονται οἱ δαίμονες, σκορπίζει ἡ κατάρα, καί πάλι ταράζονται οἱ Ἑβραῖοι, συντρίβεται ὁ δράκοντας, χαίρονται τά Ἔθνη καί ἡ Σιών στολίζεται.

Κυριακή των Βαΐων: Γιατί τρώμε ψάρι

Την Κυριακή των Βαΐων εορτάζεται με λαμπρότητα η πανηγυρική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Την ημέρα αυτή τρώμε παραδοσιακά ψάρι.

Η Κυριακή των Βαΐων θεωρείται από την Εκκλησία ως η αρχή των Αγίων Παθών. Αρχικά, η κατάλυση του ψαριού την ημέρα αυτή είχε θεωρηθεί ασυμβίβαστη με την ιερότητα της Μεγάλης Εβδομάδας και της ακολουθούμενης αυστηρότατης νηστείας.

Αναφορικά με τη νηστεία της ημέρας αυτής υπάρχει μια διαφοροποίηση στο ζήτημα του αν πρέπει να καταναλώνεται ψάρι ή όχι. Η γνώμη του Θεόδωρου του Στουδίτη είναι ότι την Κυριακή των Βαΐων τρώμε ψάρι επειδή θεωρείται Δεσποτική Εορτή.

Ανοικτή επιστολή προς την Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης

Παναγιώτατε, ευλογείτε.

Όπως γνωρίζετε, η διοργάνωση της Λατρευτικής Εβδομάδας 2025, και ιδιαίτερα ορισμένα σημεία της, προκάλεσε κάποια αναταραχή στους ορθοδόξους πιστούς της ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, αλλά και ευρύτερα. Η έκφραση αυτής της αναταραχής κυμαίνεται από την κόσμια επιστολή διαμαρτυρίας των Ενοριτών της Παναγίας Αχειροποιήτου, μέχρι την οξεία διαδικτυακή διαμαρτυρία άλλων ορθοδόξων πιστών, που σας απευθύνουν ερωτήματα «ομολογίας της ορθής πίστεως» και καλούν σε συγκέντρωση ματαίωσης της συναυλίας του λατινικού μουσικού συνόλου έξω από τον ίδιο ιερό και ιστορικό ναό.

(Η συναυλία τελικά μεταφέρθηκε, αλλά χωρίς να αποφευχθεί η πραγματοποίησή της στον χώρο ορθοδόξου ιερού ναού (στη Ροτόντα), παρά το ιδιαίτερο – και προβληματικό – καθεστώς του χαρακτηρισμού του).

Στη ΝΙΚΗ, συνειδητοποιώντας ότι ο αγώνας για την πατρίδα μας είναι όχι μόνον πολιτικός, αλλά πρωτίστως πνευματικός, λαμβάνουμε το θάρρος να καταθέσουμε προσωπικά σε σας την πρότασή μας επί του θέματος.

π. Γεώργιος Μεταλληνός: Ἡ ὑμνογραφία τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας. (Σχετικά μέ τίς λεγόμενες λατρευτικές ἑβδομάδες, μέ συναυλίες καί παραστάσεις μέσα στούς Ἱερούς μας Ναούς)

σ.σ. Άλλο ένα συναυλιακό κιτς event έλαβε χώρα μέσα σε Ιερό Ναό της Μητροπόλεως Κηφισίας, με έντονη, και πάλι, την παρουσία των πολιτικών και τοπικών παραγόντων. Το ξεχαρβάλωμα προχωρά με σχέδιο υπό το «άγρυπνο βλέμμα» των επισκόπων! Ας διαβάσουμε την αγιοπνευματική τοποθέτηση του μακαριστού π. Γεωργίου Μεταλληνού για τον υμνογραφικό λόγο και την μελωδία του στην Εκκλησία για να στερεωθούμε. Ευχαριστίες στον αδελφό Νικόλαο Κ. για την επισήμανση του συγκεκριμένου άρθρου.

Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀνακεφαλαιώνει ὅλη τὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία, τὴν δημιουργίᾳ, τὴν πτώση, τὴν ἐν Χριστῷ ἀνάπλαση καὶ ἀναδημιουργία. Ὁ Χριστός, ὁ σταυρωμένος καὶ ἀναστὰς Κύριος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἱστορίας, προβάλλεται μέσα ἀπὸ τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες, ὡς Αὐτὸς ποὺ δίνει λύση στὴ διαχρονικὴ τραγῳδία τοῦ ἀνθρώπου καὶ νοηματοδοτεῖ τὴν Ἱστορία.

Κατήχηση, μάθημα Θρησκευτικῶν καὶ ἀπαλλαγές.

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου, Δρ. Φυσικοῦ, Θεολόγου, MEd

1. Ἡ σημερινὴ κατάσταση στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν.

Τὸ μάθημα εἶχε ἀρχίσει καὶ κάποια στιγμὴ ὁ καθηγητῆς ἀπευθύνθηκε στὸν Παναγιωτάκη:

- Μπορεῖς νὰ μᾶς πεῖς τὸ «Πιστεύω» Παναγιωτάκη;

- Δὲν τὸ ξέρω Κύριε!

- Πὼς δὲν τὸ ξέρεις, δὲν τὸ διάβασες;

- Ὄχι , Κύριε!

- Ναί, ἀλλὰ τὸ εἴχατε κάνει καὶ στὸ Δημοτικό, ἔτσι δὲν εἶναι; Δὲν θυμάσαι τίποτα;

- Κύριε, στὸ Δημοτικὸ δὲν κάναμε περισσότερα ἀπὸ τρία-τέσσερα μαθήματα ὅλα καὶ ὅλα σὲ ὅλες τὶς τάξεις, καὶ δὲν εἴπαμε τίποτα ποτὲ γιὰ τὸ «Πιστεύω».

“Χαίρετε…, Γνωσθήτω τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν…, Μηδὲν μεριμνᾶτε…, Λογίζεσθε…, Ταῦτα πράσσετε”.

Από τον κ.Δημήτριο Ρίζο *

“Χαίρετε…, Γνωσθήτω τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν…, Μηδὲν μεριμνᾶτε…, 

Λογίζεσθε…, Ταῦτα πράσσετε”.

Μὲ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ διανύσαμε τὴν εὐλογημένη καὶ κατανυκτικὴ περίοδο τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς, καὶ ἤδη ζοῦμε τὸν θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοῦ θανάτου. Ἀνέστησε τὸν φίλο του τετραήμερο Λάζαρο, καὶ ὁ λαὸς τὸν ὑποδέχεται μὲ τιμὲς στὰ Ἰεροσόλυμα. Ἡ Βαϊφόρος σηματοδοτεῖ τὴν ἀρχὴ τοῦ Πάθους. Ἀπὸ τώρα μπαίνομε στὴν ἁγία καὶ μεγάλη ἑβδομάδα τῶν παθῶν, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν θάνατο τοῦ θανάτου καὶ τὴν λάμψι τῆς ζωῆς, τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ.

Η Ανάσταση του Λαζάρου: Στα πόσα «Δεύρο έξω» θα αναστηθούμε από τη δική μας πνευματική νέκρωση;

Μπροστά στο καταπληκτικό θαύμα της ανάστασης του τετραήμερου Λαζάρου, ας αναρωτηθούμε αν εμείς εγειρόμαστε από τον «τάφο» των παθών μας

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Η Ανάσταση του Λαζάρου ήταν η τελική σφραγίδα πριν τα Άγια Πάθη που πιστοποίησε ότι ο Χριστός είναι ο απόλυτος Κύριος της ζωής και νικητής του θανάτου. Είναι μια συγκλονιστική στιγμή των Ευαγγελίων, όπου φανερώνονται ταυτόχρονα και οι δύο φύσεις του Χριστού, η ανθρώπινη και η θεϊκή. Είναι μια προφητεία που ο Χριστός παρέδωσε στον κόσμο στη μορφή ενός εκπληκτικού θαύματος.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Σχετικά για τον θάνατο ως ύπνο

“Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται, αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν” (Ιωάννης 11:11)

Η Έγερσις του Λαζάρου. Τοιχογραφία του 12ου αιώνα στην Ιερά Μονή Παναγίας Ασίνου

Ο Κύριος της ζωής ονομάζει τον θάνατο «κοίμηση». Τι άρρητη ανάπαυση είναι αυτό για εμάς! Ω τι γλυκιά είδηση για τον κόσμο! Ο φυσικός θάνατος, επομένως, δεν σημαίνει τον αφανισμό του ανθρώπου, αλλά μόνο έναν ύπνο, από τον οποίο μόνο Εκείνος μπορεί να ξυπνήσει τον άνθρωπο. Αυτός που με το λόγο Του εμφύσησε την ζωή στο πρώτο χώμα.

Όταν ο Κύριος κραύγασε: “Λάζαρε!” (Ιωάννης 11:43), ο νεκρός άνθρωπος ηγέρθη και έζησε. Ο Κύριος γνωρίζει το όνομα του καθενός από εμάς. Εφόσον ο Αδάμ γνώριζε τα ονόματα κάθε πλάσματος του Θεού, πως ο Κύριος δεν θα γνωρίζει καθέναν από εμάς με το όνομα μας; Όχι μόνο γνωρίζει, αλλά μας καλεί επίσης με το όνομα μας. Ω, η γλυκιά και ζωοποιός φωνή του μοναδικού Εραστή της ανθρωπότητας! Αυτή η φωνή μπορεί να δημιουργήσει από τις πέτρες τέκνα του Θεού. Τότε πως δεν μπορεί να μας ξυπνήσει από τον αμαρτωλό ύπνο μας;

Η Ανάσταση του Λαζάρου και η σημασία της για τη ζωή μας

Μακαριστός γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Η Ανάσταση του Λαζάρου: το θαύμα

Ο Λάζαρος, ο επονομαζόμενος Δίκαιος και Τετραήμερος, ήταν αδελφός της Μάρθας και της Μαρίας (η γυναίκα που άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού λίγες ημέρες πριν από τη Σταύρωση και στη συνέχεια τα σπόγγισε με τα μαλλιά της), με τις οποίες ζούσε στη Βηθανία, κοντά στα Ιεροσόλυμα. Στο σπίτι τους είχε φιλοξενηθεί επανειλημμένα ο Χριστός, όταν περνούσε από την περιοχή, με κατεύθυνση προς την Ιερουσαλήμ.

Κατά την Καινή Διαθήκη (Ιωάννου ια’ 1-44), μια μέρα ο Λάζαρος αρρώστησε βαριά και πέθανε. Οι αδελφές του ειδοποίησαν τον Ιησού ότι ο φίλος του ασθενεί βαρέως, αλλά εκείνος καθυστέρησε να έλθει. Στους μαθητές του είπε ότι ο φίλος του κοιμήθηκε και ότι θα μεταβεί στη Βηθανία για να τον ξυπνήσει. Όταν έφθασε στη Βηθανία με τους μαθητές του, η Μαρία του παραπονέθηκε ότι αν ερχόταν εγκαίρως δεν θα πέθαινε ο αδελφός της. Τότε ο Ιησούς δάκρυσε και με φωνή μεγάλη κραύγασε μπροστά στον τάφο του φίλου του «Λάζαρε δεύρο έξω»! Έτσι, ανάστησε τον Λάζαρο τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατό του, προκαλώντας τον θαυμασμό των παρισταμένων και το θανάσιμο μίσος των εχθρών του Φαρισαίων (Ιωάννου ια’ 45-57).

Ο χαρακτήρας των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας

Οι πρώτες μέρες της μεγάλης εβδομάδας είναι αφιερωμένες στην εσχατολογία και σε τέσσερις παραβολές:

Των δέκα παρθένων με το λάδι του ελέους, του δούλου πού δεν είχε ένδυμα γάμου(έργα αρετών), των ταλάντων(διανομή πλούτου), του Βασιλιά με τους αμνούς και τα ερίφια(κρίση κατά την στάση μας έναντι των φτωχών). Και οι τέσσερις παραβολές σε πρώτο επίπεδο έχουν να κάνουν με τα έσχατα. Γιατί το Πάσχα σημαίνει το πέρασμα μας από μια ζωή σε άλλη ζωή και την κρίση μας σαν χριστιανών. Αλλά μήπως και αυτό το Δείπνο της Μεγάλης Πέμπτης δεν πληρώνει έναν Νόμο, μία Έξοδο από μια εποχή στην Άλλη; Ο Σταυρός δεν καταργεί έναν ολόκληρο κόσμο φθοράς; Η Ταφή δεν φανερώνει έναν σαββατισμό; Η Ανάσταση δεν ανοίγει μια πόρτα σε ανέσπερη αιωνιότητα;

Η αίρεση περί «Ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης». (Αναφορά σε μια από τις πλέον βλάσφημες και κακόδοξες πλάνες του Παπισμού)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 10η Απριλίου 2025

Η ΑΙΡΕΣΗ ΠΕΡΙ «ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ»

(Αναφορά σε μια από τις πλέον βλάσφημες και κακόδοξες πλάνες του Παπισμού)

Εισερχόμαστε με την χάρη του Θεού στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, κατά την οποία η Αγία μας Εκκλησία μας καλεί να ακολουθήσουμε τον Λυτρωτή μας Χριστό στο δρόμο προς το Γολγοθά. Να βιώσουμε τα Άχραντα Πάθη Του, τα οποία δέχτηκε να υποστεί για τη δική μας απολύτρωση και σωτηρία και να πανηγυρίσουμε την λαμπροφόρο Ανάστασή Του. Να Τον υποδεχτούμε «λαμπαδηφόροι», ως τον «δικαιοσύνης ἥλιον, πᾶσι ζωὴν ἀνατέλλοντα»[1]. Έχουμε άλλωστε την ύψιστη δωρεά και ευλογία να είμαστε μέλη της αληθινής και μοναδικής Εκκλησίας του Χριστού, τα οποία μπορούμε να ζούμε, ως τα μύχια της ψυχής μας, το κοσμοσωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου και Λυτρωτή μας Χριστού και με αυτή την πίστη πορευόμαστε στον τραχύ επίγειο βίο μας. Έχουμε το προνόμιο να ανήκουμε στην «Εκκλησία της Αναστάσεως», όπως χαρακτηρίζεται η Ορθόδοξος Εκκλησία μας!

Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος: Το δώρο της θείας Ευχαριστίας

Οφείλουμε, αδελφέ Πέτρε, με δάκρυα να προσφέρουμε καθημερινά στον Θεό θυσίες μέσω του Σώματος και του Αίματός του, γιατί αυτή και μόνη η θυσία λυτρώνει την ψυχή από τον αιώνιο θάνατο. Είναι όμως απαραίτητο, όταν το κάνουμε αυτό, να προσφέρουμε τον ίδιο τον εαυτό μας θυσία στον Θεό με συντριβή καρδιάς. Γιατί, τελώντας τα μυστήρια του πάθους του Κυρίου, οφείλουμε να θυμόμαστε και να μιμούμαστε αυτό που πράττουμε. Τότε δηλαδή προσφέρεται πραγματικά θυσία στον Θεό για χάρη μας, όταν εμείς κάνουμε θυσία τον εαυτό μας.

Πρέπει όμως να προσέχουμε, ώστε και μετά από την ώρα της προσευχής να φυλάξουμε, με τη δύναμη του Θεού, στις ψυχές μας τον ίδιο φόβο, και να μην αφήνουμε να τον διαλύσει λογισμός χαυνότητας ούτε να τον αρπάξει μάταιη χαρά και να χάσει η ψυχή το κέρδος της κατάνυξης. Έτσι και η Άννα (η μητέρα του προφήτη Σαμουήλ) αξιώθηκε να λάβει αυτό που ζήτησε, επειδή και μετά από τη δέηση, την οποία έκανε με δάκρυα, φύλαξε τον εαυτό της στο ίδιο πνευματικό φρόνημα. Λέει δηλαδή γι’ αυτήν η Γραφή ότι το πρόσωπό της δεν άλλαξε πλέον έκφραση. (βλ. Α’ Βασ. 1:1-20)