Ἀρχιμ. Φωτίου Ἰωακεὶμ: Ὁμιλία εἰς τὴν μνήμην τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, εἰς τὴν μνήμην τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Ἀρχιμ. Φωτίου Ἰωακεὶμ

Αγιος Γεώργιος, 14ος αιώνας, Ιερά Μητρόπολις Μόρφου

Γεώργιος ὁ μεγάλαθλος καὶ πολύαθλος καὶ πανένδοξος τοῦ Χριστοῦ πολυνίκης στρατιώτης καὶ στρατιάρχης, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, συνεκάλεσε τὴ σημερινὴ κοσμοχαρμόσυνη ὁμήγυρη μαζὶ καὶ πανήγυρη, καὶ ὡς καλὸς ἑστιάτορας ἐπιδαψιλεύει στοὺς πιστοὺς τὸ νέκταρ τῆς χάριτος· Γεώργιος, ὁ δοξασμένος ἀριστέας τοῦ μεγάλου βασιλέως καὶ Θεοῦ· Γεώργιος, ὁ ταχὺς εἰς βοήθειαν καὶ πολὺς εἰς τὰ θαύματα· Γεώργιος, τὸ γλυκὺ στοὺς εὐλαβεῖς Χριστιανοὺς καὶ πράγμα καὶ ὄνομα· Γεώργιος, ὁ μέγας στεφανίτης τῶν μαρτύρων καὶ τροπαιοφόρος κατὰ τοῦ διαβόλου μαχητής, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη ἡ λαμπρὰ κατελάμπρυνε τὸ σκυθρωπὸ τοῦ Φθινοπώρου μὲ τὴ λαμπρότητα τῶν ὑπέρλαμπρων ἄθλων του καὶ μᾶς συνεκάλεσε στὸν παλαίφατο τοῦτο ναό του, γιὰ νὰ τὸν μεγαλύνουμε μὲ ἤχους καὶ ὕμνους λαμπρούς, μεγαλύνοντας τὸν ἀγωνοθέτη καὶ στεφοδότη του Χριστόν, «τὸν ἐνδοξαζόμενον ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ», καὶ νὰ συλλαμπρυνθοῦμε ὡς τέκνα φωτὸς καὶ ἀναστάσεως.

Βῆμα-βῆμα μιὰ εἰκονογραφική προσέγγιση του θρύλου του αη-Γιώργη με τον δράκο δομείται μὲ ὑπόκρουση τὸ δημοτικὸ τραγούδι τῆς Κύπρου, ἀπό τὸ ὁποίο εἶναι ἐμπνευσμένη.

πηγή: https://www.youtube.com/

Λέγοντας «Χαίρετε», γνώριζε ότι λέγεις «Χριστός Ανέστη» με έναν άλλο τρόπο…

π. Γεώργιος Μεταλληνός

Ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός, πού διαμορφώθηκε στήν Ἑλληνική γλῶσσα καί μεταδόθηκε σ’ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους καί στόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, εἶναι τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»!

Δέν εἶναι λόγος εὐχῆς, ἀλλά χαιρετισμός καί διακήρυξη τῆς πίστεως στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά τόν πιστό στόν Χριστό ἄνθρωπο.

Πόσοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός τοῦ Χριστοῦ, ἀμέσως μετά τήν Ἀνάστασή Του, εἶναι ὁ (καί πάλι) Ἑλληνικός λόγος «Χαίρετε»! Μέ αὐτό τόν χαιρετισμό ἀπευθύνεται ὁ ἀναστάς Χριστός στίς Μυροφόρες, μόλις βγῆκαν ἀπό τό «κενό μνημεῖο» (Ματθ. 28, 8-9).

«Με λένε Ραφαήλ… Θυμήσου, κάποια στιγμή θα με χρειαστείς!»

Με μεγάλη συγκίνηση αλλά και λαχτάρα, αξιώνομαι κι’ εγώ, ύστερα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια, να μοιραστώ με όλους τους χριστιανούς αδελφούς μου, το Μέγα Θαύμα που έκανε και στη δική μου οικογένεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Από το γάμο μας έχουμε αποκτήσει τρεις γιούς. Ο τρίτος γιος μας, γεννήθηκε πρόωρα, τον Οκτώβριο του 1994, στις τριάντα εβδομάδες κύησης. Παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα σε θερμοκοιτίδα, παρόλ’ αυτά, κατάφερε να ανταπεξέλθει και να μεγαλώσει σαν φυσιολογικό μωρό. Εμείς χαιρόμασταν την οικογένειά μας και τίποτε δεν φαινόταν να σκιάζει την ευτυχία μας.

Όπως κάθε καλοκαίρι, έτσι και το καλοκαίρι του 1994 (πριν δεκαοχτώ χρόνια) περνούσαμε ξέγνοιαστα τις διακοπές μας στο σπίτι μας, στο νησί. Ένα μεσημέρι λοιπόν, αφού ξεφύλλισα ένα εβδομαδιαίο περιοδικό και έλυσα γρίφους και σταυρόλεξα, αποκοιμήθηκα. Τότε είδα ένα παράξενο όνειρο: Έναν καλόγερο με γκρι σκούρα ράσα, με μυτερή καλοσχηματισμένη γενειάδα, μετρίου αναστήματος, να στέκεται όρθιος ανάμεσα σε αραιή βλάστηση και χαμηλά δεντράκια.

Η Τουρκία «χτίζει» σκληρή εθνική συνείδηση στα σχολεία

Οι μαθητές θα εξετάσουν γραπτές πηγές και οπτικό υλικό που αφορούν το Κυπριακό και αναφορές των Ηνωμένων Εθνών για τα «δεινά που υπέστησαν σε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο οι Τούρκοι στην Κύπρο»

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ευτυχώς που η Τουρκία δεν κρύβει την εθνική της στρατηγική και μας δίνεται η δυνατότητα να την αντιληφθούμε, όσοι φυσικά έχουν ενδιαφέρον για το θέμα.

Η παιδεία στην Τουρκία είναι πεδίο στο οποίο το τουρκικό κράτος επενδύει πολλά. Στα μαθήματα Ιστορίας το υπουργείο Παιδείας φροντίζει να περνάει στους μαθητές θέματα εθνικής στρατηγικής και εξωτερικής πολιτικής, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτόν μια εθνική συνείδηση που θα στηρίξει αργότερα χωρίς καμία αμφιβολία και με «κλειστά τα μάτια» τις ανάλογες επιλογές των τουρκικών κυβερνήσεων.

Ο Χότζας που είδε το Άγιον Φως στο ναό της Αναστάσεως και πίστεψε. Ο μάρτυρας του Χριστού.

Τό Ἅγιο Φῶς ἐμφανίζεται μέ τήν ἐπίκληση Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως (τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων ἤ τοῦ ἀναπληρωτοῦ του). Ὁσάκις ἐπεχείρησαν νά τό ζητήσουν ἑτερόδοξοι (αἱρετικοί), Καθολικοί καί Ἀρμένιοι ἀπέτυχαν. Συγκεκριμένα τό ἔτος 1101μ.Χ., οἱ Λατίνοι τότε πού οἱ Ἅγιοι Τόποι εἶχαν περιέλθει στούς Σταυροφόρους δέν μπόρεσαν νά λάβουν τό Ἅγιο Φῶς, παρά τίς προσευχές καί τίς τελεσθεῖσες λιτανεῖες πού ἔκαμαν ἀπό τό Μεγάλο Σάββατο, μέχρι τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα. Τό Ἅγιο Φῶς « ἐμφανίσθηκε» ὅταν ἀπεχώρησαν αὐτοί, στούς ἐναπομείναντες Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι προσευχήθηκαν μέ πίστη καί ἐγέμισαν ὅλο τό Ναό. Τότε, μέ ἀλλαλαγμούς ἔτρεξαν οἱ Λατῖνοι καί το πῆραν ἀπό τούςἝλληνες, ταπεινωμένοι. Ἕκτοτε, ἡ τελετή τοῦ Ἁγίου Φωτός καί ἐπί τῶν Σταυροφόρων ἀκόμη, παρέμεινε ὡς καθαρά Ἑλληνική τελετή (Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, σελ. 426, 427).

Τί σημαίνει «Διακαινήσιμος» καὶ γιατί ὠνομάστηκε ἔτσι ἡ ἑβδομάδα αὐτή;

Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ποὺ ἀκολουθεῖ μετὰ τὴ μεγάλη Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, ὀνομάζεται ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου.

Τί σημαίνει «Διακαινήσιμος» καὶ γιατί ὠνομάστηκε ἔτσι ἡ ἑβδομάδα αὐτή;

Ἡ ὀνομασία «Διακαινήσιμος» ἔχει σχέσι μὲ τὶς βαπτίσεις τῶν νέων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὠνομάζεται ἔτσι ἡ ἑβδομάδα αὐτή, διότι στὰ παλιὰ εὐλογημένα χρόνια οἱ νεοφώτιστοι διήνυαν τότε τὴν ἀρχὴ τῆς καινῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, τῆς ἀναγεννήσεως καὶ ἀνακαινίσεώς τους. Ὅσοι εἰδωλολάτρες ἢ ἰουδαῖοι ἑλκύοντο στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ, ἐγίνοντο κατ᾿ ἀρχὴν κατηχούμενοι καὶ ἐδιδάσκοντο τὶς ἀλήθειες τοῦ εὐαγγελίου καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ κατήχησις διαρκοῦσε ἀρκετὸ χρόνο. Ὅταν πλέον ὡλοκληρώνετο, ἐρχόταν ἡ ὥρα τοῦ βαπτίσματος ἢ φωτίσματος, γιὰ νὰ γίνουν οἱ κατηχούμενοι μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

Χριστός Ανέστη: Μια προσευχή που για 40 μέρες αντικαθιστά την έναρξη και την απόλυση των ακολουθιών της Εκκλησίας

Είναι ένας χαιρετισμός που λέμε καθημερινά για 40 μέρες πρωί και βράδυ μετά την Ανάσταση μέχρι την παραμονή της Αναλήψεως, δηλαδή τότε που γιορτάζουμε την Απόδοση του Πάσχα. Ο χαιρετισμός αυτός αντικαθιστά κάθε άλλο χαιρετισμό (καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα…).

Είναι ένας διάλογος επικοινωνίας και αναγνωρίσεως μεταξύ χριστιανών. Ο ένας ομολογεί την Πίστη του στην Ανάσταση του Χριστού λέγοντας «Χριστός Ανέστη» και ο άλλος, ο αδελφός του εν Κυρίω ανταποκρίνεται και απαντά με την ίδια βεβαιότητα της Πίστεως λέγοντας «Αληθώς Ανέστη».

Είναι μια πίστη που αποτελεί «την καρδιά και την ψυχή, την αρχή και όλο το συγκλονιστικό απερινόητο περιεχόμενο της Χριστιανικής μας Πίστεως, της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Ευαγγελίου του Χριστού μας. Κάθε φορά που προφέρουμε το «Χριστός Ανέστη», καταθέτουμε την ύψιστη και ανυπέρβλητη παραδοχή, αυτή που περιλαμβάνει όλα τα σημαίνοντα και σημαινόμενα των ιερών κειμένων της Εκκλησίας μας» (Μερ. Σπυροπούλου).

«Καταδικασμένοι» να είναι αθάνατοι - Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Οι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο. Ο Θεός όμως, διά μέσου της Ανάστασής Του, «καταδικάζει» τους ανθρώπους σε αθανασία. Για τα κτυπήματα, τους ανταποδίδει τις σφικτές αγκαλιές. Για τις ύβρεις, τις ευλογίες. Για το θάνατο, την αθανασία. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος προς το Θεό, όσο, όταν Τον σταύρωσαν. Και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη προς τους ανθρώπους, όση όταν αναστήθηκε. Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν το Θεό θνητό, αλλ' ο Θεός διά (μέσου) της Ανάστασής Του κατάστησε τους ανθρώπους αθάνατους. «Ανέστη» ο σταυρωμένος Θεός και θανάτωσε το θάνατο. Ο θάνατος δεν υπάρχει πλέον. Η αθανασία κατάκλυσε τον άνθρωπο και όλους τους κόσμους του.

Χριστός Ανέστη!!! – Η Ανάσταση του Χριστού μας χάρισε το πιο εκπληκτικό νόημα στη ζωή μας!

Όλες οι κοσμικές χαρές το πολύ - πολύ φτάνουν ως τον θάνατο - Η χαρά της Ανάστασης τον καταπάτησε και επεκτείνεται στο άπειρο της αιωνιότητας!

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος!

Αξιωθήκαμε για ακόμη μια φορά να χαρούμε την «Εορτών Εορτή και Πανήγυρη Πανηγύρεων». Να νιώσουμε στις ψυχές μας να διαλύονται τα σκοτάδια του θανάτου. Να χάνονται οι φόβοι σαν ατμοί που εξαφανίζει το πυρφόρο φως της Αναστάσεως. Να νιώσουμε αυτή τη γλυκιά παρηγοριά της μεγάλης νίκης που μας εξασφάλισε ο Θεός. Να ενωθούν οι ψυχές μας με τις γιορτινές καμπάνες. Να γίνουν οι λογισμοί μας λαμπάδες αναμμένες που σηκώνονται ψηλά προς τον Παντοκράτορα και φωνάζουν «επικράνθη ο Άδης»!

Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων: Κατήχηση ιδ´

Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων. Τοιχογραφία του 14ου αιώνα μ.Χ. στον Ιερό Ναό του Σωτήρος (Κουτσέβιτσε – Σκόπια)

Εἶναι καιρός νά εὐφρανθεῖς ῾Ιερουσαλήμ καί νά πανηγυρίσετε ὅλοι ὅσοι ἀγαπᾶτε τόν ᾿Ιησοῦ (῾Ησ. 66, 10), διότι ἀναστήθηκε! Χαρεῖτε ὅλοι, ὅσοι προηγουμένως εἴχατε πένθος ὅταν ἀκούσατε ὅσα παράνομα καί ἐγκληματικά τόλμησαν νά πράξουν οἱ ᾿Ιουδαῖοι. Διότι Αὐτός πού ἐκεῖνοι ἀτίμασαν ἀλαζονικά ἐδῶ δά, ἀναστήθηκε!

Καί ὅπως τό νά ἀκούει κανείς γιά τή Σταύρωση εἶναι κάπως λυπηρό, ἔτσι ἡ καλή ἀγγελία τῆς ᾿Αναστάσεως ἄς εὐφραίνει τούς παρόντες. Τό πένθος ἄς γίνει εὐφροσύνη καί ὁ θρῆνος ἄς μεταστραφεῖ σέ χαρά. Καί ἄς γεμίσει τό στόμα μας χαρά καί ἀγαλλίαση, γιατί ᾿Εκεῖνος, μετά τήν ᾿Ανάστασή Του, μᾶς εἶπε.«Νά χαίρεσθε» (Ματθ. 28, 9). Διότι διεπίστωσα τή λύπη πού εἶχαν τίς προηγούμενες ἡμέρες ὅσοι ἀγαποῦν τόν ᾿Ιησοῦ. ᾿Επειδή ὅσα λέγονταν εἶχαν τέλος τό θάνατο καί τήν Ταφή καί δέν ἀκούστηκε ἡ καλή ἀγγελία τῆς ᾿Αναστάσεως, ἡ καρδιά τους περίμενε μέ ἱερή ἀγωνία νά ἀκούσει ἐκεῖνο πού ποθοῦσαν. ᾿Αναστήθηκε λοιπόν ὁ νεκρός, ὁ «ἐλεύθερος ἀνάμεσα στούς νεκρούς»¹ (πρβλ. Ψαλμ. 87, 5) καί ἐλευθερωτής τῶν νεκρῶν. ᾿Εκεῖνος πού μέ ὑπομονή δέχτηκε νά φορέσει τό ἀτιμωτικό ἀκάνθινο στεφάνι, Αὐτός, ἀφοῦ ἀναστήθηκε, φόρεσε τό διάδημα τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου.

Η Ανάσταση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου το 1945

Η λειτουργία της Ανάστασης

στο Νταχάου το 1945

Θεοφάνης Μαλκίδης

Κάθε Θεία Λειτουργία της Ανάστασης είναι ξεχωριστή, ωστόσο αυτή που έγινε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου είναι μοναδική. Το κολαστήριο που δημιούργησαν οι δολοφόνοι των λαών και των πολιτισμών Γερμανοί Ναζί στο Νταχάου, λίγο έξω από το Μόναχο, δέχθηκε τους πρώτους κρατούμενους- πολιτικούς αντιπάλους και έθνη που ήταν ενάντια στα σχέδια του αιμοσταγούς δολοφόνου Αδόλφου Χίτλερ το 1933 και μέχρι το 1945, πάνω από 200.000 κρατούμενοι μεταφέρθηκαν και βασανίστηκαν εκεί.