ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΙΣΧΥΝΘΗΤΕ... - Ἀντιβλασφημικὸς ἀγὼν

Εὑρίσκετο πρὸ ἐτῶν εἰς τὴν Πατρίδα μας μία μικρὰ ὁμὰς νεαρῶν Αἰθιόπων, οἱ ὁποῖοι ὴλθον ἐκ τῆς μακρινῆς των χώρας διὰ νὰ σπουδάσουν ἐδῶ τὴν Θεολογικὴν ἐπιστήμην. Ἐφοίτων εἰς τὴν Ἱερατικὴν Σχολὴν Κορίνθου. Ἐπιμελεῖς, κατώρθωσαν μέσα εἰς μικρὸν χρονικὸν διάστημα νὰ μάθουν τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν. Ζωηρὸς πόθος τῶν ἐκλεκτῶν αὐτῶν νέων τῆς Αἰθιοπίας ἦτο νὰ μορφωθοῦν, νὰ προσλάβουν ὅτι καλὸν ἔχει ἡ Ἑλλάς, διὰ νὰ μεταδώσουν κατόπιν εἰς τὴν πατρίδαν των. Μὲ τοὺς νέους αὐτοὺς συνηντήθην καὶ συνωμίλουν, ἡ δὲ συνομιλία μας περιεστρέφετο γύρω ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴν κατάστασιν τῆς πατρίδος των. Εἰς μίαν δὲ ἐρώτησίν μου ἐὰν ὑπάρχουν βλάσφημοι εἰς τὴν χώραν των, οἱ ξένοι ἱεροσπουδασταὶ μοῦ ἀπήντησαν, ὅτι εἰς ὅλην τὴν Αἰθιοπίαν δὲν ἀκούεται βλασφημία. Ἐξέφρασαν δὲ τὴν βαθείαν λύπην, τὴν ὁποίαν ἐδοκίμασαν, ὅταν ἀποβιβασθέντες εἰς τὴν Ἑλλάδα ἤκουσαν διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ζωήν των τὰς φρικτὰς βλασφημίας τῶν Θείων.

Ἠκούσατε, φίλοι ἀναγνῶσται; Ἄς τὸ ἐπαναλάβωμεν. Ἄς τὸ γράψωμεν μὲ κεφαλαῖα γράμματα˙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑΝ ΟΥΔΕΜΙΑ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ. Ἐπὶ τῇ πληροφορία ταύτῃ ὁμολογῶ, ὅτι ὡς Ἕλλην ἠσχύνθην, ἐδάκρυσα, σκότος ἐκάλυψε τὴν ὕπαρξίν μου. Ἐνόμισα, ὅτι ἔβλεπον ἐνώπιον μου ὅλην τὴν Αἰθιοπίαν, τὴν χώραν τῶν μαύρων, λευκήν, μὴ ἔχουσαν οὔτε ἕνα στίγμα τῆς φρικτῆς βλασφημίας, τὴν δὲ Ἑλλάδα, τὴν χώρα τοῦ φωτὸς καὶ τῆς προόδου, μαύρην ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν βλασφημιῶν, ποὺ ἐξακοντίζουν καθημερινῶς τὰ ἀπύλωτα στόματα τῶν βλασφήμων.

Ἀμόρφωτος χώρα μὲ ἐλάχιστα σχολεῖα θεωρεῖται ἡ Αἰθιοπία, ἡ δὲ Ἑλλὰς θεωρεῖται χώρα πολιτισμένη. Καὶ ὅμως οἱ μαύροι αὐτοί, ὅπως τοὺς ἀποκαλοῦν περιφρονητικῶς οἱ Εὐρωπαῖοι, ὡς πρὸς τὸ σέβας τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, ἀπείρως ὑπερτεροῦν ἡμῶν. Καὶ ἐρωτῶμεν˙ Ποῖοι εἶνε ἀνώτεροι εἰς τὸν πολιτισμόν; Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἀκούουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκδηλώνουν ἄπειρον τὸν σεβασμόν των, ἤ ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸ ὑβρίζομεν ἡμέρας καὶ νυκτός; Ἐγὼ τοὐλάχιστον θὰ προετίμων νὰ κατοικῆται ὅλη ἡ Ἑλλὰς ἀπὸ ἀγραμμάτους μέν, ἀλλʼ εὐσεβεῖς ἀνθρώπους, παρὰ ἀπὸ ἐγγραμμάτους μὲ ἀπολυτήρια Γυμνασίων καὶ πτυχία Πανεπιστημίων καὶ ἄλλων Ἀνωτάτων Σχολῶν, ἀλλʼ ἀσεβεῖς. Διότι ἐκ τῆς ἀσεβείας, ὡς ἀπὸ ρίζης, προέρχονται ὅλα τὰ κακά, ποὺ μαστίζουν τὴν κοινωνίαν μας. Αὐτὸ ἐκήρυττε καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος λέγων˙ «Ἄμεινον καὶ συμφερώτερον ἰδιώτας καὶ ὁλιγομαθεῖς ὑπάρχειν καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πλησίον γενέσθαι τοῦ Θεοῦ, ἤ καὶ πολυμαθεῖς καὶ ἐμπείρους δοκοῦντας εἶναι βλασφήμους εἰς τὸν ἑαυτῶν εὑρίσκεσθαι Δεσπότην». Ἄξιον σημειώσεως εἶνε ὅτι τὸ ρητὸν τοῦτο τοῦ θείου Πατρὸς εὑρίσκεται εἰς τὴν προμετωπίδα ἑνὸς ἐκ τῶν πολλῶν ἐκείνων βιβλίων, ποὺ ἐξέδιδε τὸ περίφημον τυπογραφεῖον τῆς Βενετίας μὲ τὸν σκοπὸν νὰ διδάξῃ τοὺς ὑποδούλους τότε Ἕλληνας τὴν πρώτην σοφίαν, τὸ ἀνώτερον ἐξ ὅλων τῶν μαθημάτων, τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἦτο ἄλλοτε ἐρριζωμένος εἰς τὰς καρδίας τῶν Ἑλλήνων, καὶ οὐδεμία βλασφημία ἠκούετο εἰς τὴν Χώραν μας. Καὶ ἐὰν ἠκούετό ποτε, προεκάλει τὸν ἔλεγχον τῆς Ἐκκλησίας, τὴν πάνδημον ἀγανάκτησιν τῶν πιστῶν. Δὲν ἠδύνατο νὰ ζήσῃ πλέον εἰς τὴν Ἑλλάδα ὁ βλάσφημος. Τώρα βλασφημοῦν μύρια στόματα, καὶ ὁ κόσμος ἀδιαφορεῖ.

* * *

Ἐγράφομεν ἄλλοτε ὅτι, καὶ μία μόνον βλασφημίαν ἐὰν ἠκούετο εἰς τὴν Πατρίδα μας, θὰ ἔπρεπεν ὅλοι οἱ Ἕλληνες νʼ ἀνησυχήσωμεν τόσον τοὐλάχιστον, ὅσον θʼ ἀνησυχοῦμεν, ἐὰν ἐπληροφορούμεθα ὅτι εἰς κάποιον χωρίον παρουσιάσθη κροῦσμα πανούκλας. Ταλαίπωροι ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ τῷ ἀκούσματι καὶ μόνον, ὅτι κάποιος προσεβλήθη ἀπὸ λοιμώδη νόσον, τὸ πᾶν κινητοποιοῦμεν, ἀπομονώνοντες καὶ τὸ πλέον προσφιλές μας πρόσωπον, καὶ οὐδεὶς κατηγορεῖ ἡμᾶς ἐπὶ σκληρότητι. Ἐπὶ τῷ ἀκούσματι ὅμως τῆς φρικτῆς βλασφημίας, τῆς λοιμικῆς ταύτης ψυχικῆς νόσου τῶν νεωτέρων Ἑλλήνων, ἡ ὁποία μολύνει καὶ τὸν ἀτμοσφαιρικὸν ἀέρα, μένομεν ψυχροὶ καὶ ἀδιάφοροι.

Ποῖος θὰ κλαύσῃ διὰ τὴν κατάστασίν μας αὐτήν; Πρέπει, ὁσάκις ἀκούωμεν τὴν βλασφημίαν, νὰ κλαίωμεν καὶ νὰ θρηνῶμεν, διότι μεγάλα κακὰ ἔρχονται εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐξ αἰτίας τῶν βλασφημιῶν τῶν κατοίκων αὐτῆς. Ἀλλὰ δὲν χρειάζονται μόνον δάκρυα. Χρειάζεται καὶ δρᾶσις ἀνάλογος διὰ νὰ ἐξαλειφθῇ τὸ στίγμα αὐτὸ τῆς Ἑλλάδος. Οἱ διάφοροι θρησκευτικοὶ σύλλογοι θὰ ἔπρεπε νὰ παρακινήσουν τὰ μέλη των, νὰ τὰ θερμάνουν, διὰ νʼ ἀρχίσῃ ἐπὶ τέλους μία πραγματικὴ σταυροφορία κατὰ τοῦ ἀπαισίου τούτου κακοῦ, ποὺ ἔφθασε μέχρι τοιούτου σημείου, ὥστε καὶ νήπια ἀκόμη νὰ βλασφημοῦν ἐνώπιον τῶν γονέων των, οἱ ὁποῖοι τὰ καμαρώνουν! Χριστιανός, ποὺ ἀκούει τὴν βλασφημίαν καὶ δὲν ἀγανακτεῖ, δὲν λυπεῖται, δὲν ἀπευθύνει μίαν παρατήρησιν εἰς τὸν βλάσφημον, δὲν δύναται νὰ ὀνομάζεται Χριστιανός. Διότι δὲν πονεῖ διὰ τὴν Θρησκείαν του.

Ἀλλʼ ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι εἶνε κυρίως ὑπεύθυνοι διὰ τὴν ἐξάπλωσιν τῆς βλασφημίας εἰς τὸ Ἔθνος ἡμῶν, εἶνε οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Ὤ, αὐτοὶ οἱ ποιμένες, ὁποίαν εὐθύνην ὑπέχουν διὰ τὰ ποίμνιά των! Ἐὰν ἐπόνουν τὰ λογικά των ποίμνια ὅσον πονοῦν τὰ ποίμνιά των οἱ ποιμένες τῶν ἀλόγων ζώων, πόσον διαφορετικὴ θὰ ἦτο ἡ κατάστασίς μας! Διότι τί κάμνει ὁ βοσκός, ὅταν ἕνα ἀπὸ τὰ πρόβατά του προσεβληθῇ ἀπὸ τὴν ψώραν; Τὸ ἀπομονώνει εὐθὺς καὶ τὸ ὑποβάλλει εἰς εἰδικὴν θεραπείαν, διὰ νὰ ἐπιστρέψῃ ὑγιὲς εἰς τὴν μάνδραν του. Τὸ παράδειγμα τοῦτο θὰ ἔπρεπε νὰ μιμηθοῦν καὶ οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Βλασφημεῖ τις; Ὁ ἐφημέριος τῆς ἐνορίας πρέπει νὰ σπεύσῃ νὰ τὸν συμβουλεύσῃ. Ἐὰν ὁ βλάσφημος ἐπιμείνῃ εἰς τὴν θανάσιμον ἁμαρτίαν του, τότε νὰ τὸν ἀναφέρῃ εἰς τὸν Ἐπίσκοπον. Καὶ ὁ Ἐπίσκοπος, ἐὰν δὲν εἰσακουσθῇ ἀπὸ τὸν βλάσφημον, πρέπει νὰ τὸν ἀφορίσῃ. Ὁ ἀφορισμὸς δὲ τοῦ βλασφήμου τούτου πρέπει νʼ ἀναγνωρισθῇ εἰς τὸν ἱερὸν Ναὸν τῆς ἐνορίας του. Τότε τὸ ἁμάρτημα, τὸ ὁποῖον σήμερον διαπράττεται χωρὶς νʼ ἀκουσθῇ καμμία διαμαρτυρία, θὰ στιγματισθῇ δεόντως. Τότε φόβος θὰ πέσῃ εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἐνόχων κατὰ τὸ Ἀποστολικόν˙ «Τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε, ἵνα και οἰ λοιποὶ φόβον ἔχωσι» (Α' Τιμ. 5, 20).

Ἀλλʼ ἐὰν ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία καὶ ἐπὶ τοῦ σπουδαιοτάτου τούτου θέματος ἐξακολουθήσῃ νὰ ἀδρανῇ, καὶ μέχρι τῶν ὤτων τῶν λειτουργούντων ἱερέων καὶ ἀρχιερέων τῆς Ἑλλάδος φθάνουν αἱ βλασφημίαι μυριάδων Ἑλλήνων, ὤ, τότε σεῖς, τέκνα τῆς κεντρώας Ἀφρικῆς, ἔλθετε εἰς τὴν Πατρίδα μας, ἀνέλθετε εἰς τὰς ἕδρας τῶν σχολείων, τὰ βήματα τῶν συλλόγων, τοὺς ἄμβωνας τῶν Ναῶν μας, ἐξέλθετε εἰς τοὺς δρόμους καὶ τὰς πλατείας καὶ κηρύξατε, ὅτι ὄχι μόνον εἰς τὴν συμπαθῆ χώραν τῶν Αἰθιόπων, ἀλλʼ οὐδὲ εἰς τὴν χώραν τῶν Κάφρων καὶ Ὀττεντότων ἀκούεται βλάσφημος λόγος κατὰ τῆς Θεότητος. Καὶ οὕτως ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἄλλοτε ἤμεθα οἱ διδάσκαλοι καὶ οἱ φωστῆρες τοῦ κόσμου, θὰ γίνωμεν μαθηταί, διδασκόμενοι παρὰ τῶν μαύρων καὶ τῶν ἀγρίων φυλῶν τῆς Ἀφρικῆς τὸ πρῶτον, τὸ κύριον μάθημα˙ «Ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου».

Ἕλληνες! Ἡ ἐθνική σας φιλοτιμία ἀνέχεται νὰ λαμβάνει τοιαῦτα μαθήματα παρὰ τῶν λαῶν τῆς Ἀφρικῆς;