«Ἐγερθήσεται ἔθνος ἐπὶ ἔθνους καὶ βασιλεία
ἐπὶ βασιλείαν, καὶ ἔσονται λιμοὶ
καὶ λοιμοὶ καὶ σεισμοὶ κατὰ τόπους˙
πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων»
(Ματθ. 24, 7-8)
Συμφορά ἄνευ προηγουμένου ἔπληξε τὰς τρεῖς ὡραίας μυροβόλους νήσους τοῦ Ἰονίου πελάγους, τὴν Ἰθάκην, τὴν Κεφαλληνίαν καὶ τὴν Ζάκυνθον.
«Φωνὴ σεισμοῦ μεγάλου» ἠκούσθη. Ὑποχθόνιοι κρότοι ὡς κρότοι γιγαντιαίας τινὸς σφύρας, ἡ ὁποία ἐσφυροκόπει τὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Ἡ γῆ ἔκλινεν «ὡς ὁ μεθύων καὶ κραιπαλῶν». Τὸ ἔδαφος ἐσείσθη. Τὰ ὄρη ἐσχίσθησαν. Βράχοι, ἀμετακίνητοι ἐπὶ αἰῶνας, βιαίως ἀπεσπάσθησαν καὶ ὥρμησαν πρὸς τὰ κάτω, πρὸς τὴν θάλασσαν, συμπαρασύροντες τὰ πάντα. Ἡ θάλασσα ἐταράσσετο. Ἡ γῆ ἔτρεμε. Τὰ μνημεῖα ἤνοιγον καὶ πτώματα ἐξήρχοντο. Χωρία καὶ πόλεις ἐκρημνίζοντο μετὰ πατάγου. Ἐκρημνίζοντο ἐντὸς δευτερολέπτου τὰ ἔργα κόπου καὶ μόχθου πολλῶν γενεῶν. Κονιορτός, σύννεφα σκόνης ὑψώνονται καὶ ἐσαβάνωναν τὰ ἐρείπια. Καὶ ἐκ τῶν ἐρειπίων φωναὶ σπαρακτικαὶ ἠκούοντο. Μητέρες ἔχανον τὰ τέκνα των. Τέκνα ἔχανον τὰς μητέρας των. Ἄνθρωποι ἐφονεύοντο. Ἄνθρωποι ἐθάπτοντο κάτω ἀπὸ σωροὺς λίθων. Ἄνθρωποι ἐτραυματίζοντο... Ἄνθρωποι πανικόβλητοι, ἀλλόφρονες ἔφευγον πρὸς τὴν παραλίαν, πρὸς τὴν θάλασσαν. Ἐμπρὸς εἰς τὸν κλόνον τῆς γῆς, τὴν τρικυμίαν τοῦ ἐδάφους, ἡ θάλασσα ἐφαίνετο στερεά. Εὐτυχεῖς ὅσοι εὑρίσκοντο ἐπὶ τῆς θαλάσσης, ἐπὶ ἑνὸς μονοξύλου. Ἐκοίταζον τὴν ξηρὰν καὶ ἐσταυροκοποῦντο!
Εἰκόνες Ἀποκαλύψεως!
Αἱ τρεῖς νῆσοι μετεβλήθησαν εἰς φρικτοὺς τόπους κολάσεως, ποὺ δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ φαντασθῇ οὔτε ἡ τολμηρὰ φαντασία ἑνὸς Δάντη, περιγράφοντος τὴν Κόλασιν.
Τίς Ἕλλην καὶ Ἑλληνὶς δὲν ἔκλαυσε; Τίς δὲν ἐθρήνησε; Ποῖος δὲν συμμετέσχεν εἰς τὸ Πανελλήνιον πένθος;
Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται! Μεγάλη συμφορὰ ἔπληξε τὴν Ἑλληνικὴν Πατρίδα. Ἀλλὰ τίς ἡ αἰτία τῆς συμφορᾶς; Τίς ἡ αἰτία τῶν σεισμῶν; Ἰδοὺ τὸ ἐρώτημα, ποὺ ἐνδιαφέρει, πρέπει νὰ ἐνδιαφέρῃ ὅλους μας.
Τίς ἡ αἰτία τῶν σεισμῶν; Δὲν τὸ ἐμάθατε; «Ὁ Ἐγκέλαδος, αἱ ὑποχθόνιοι θεότητες, αἱ αὐθαίρετοι, αἱ τυφλαὶ δυνάμεις, ἡ Τύχη, ἡ Μοῖρα... μᾶς ἔπληξαν σκληρά, ἀπάνθρωπα». Αὐτὰ ἔγραφον εἰς ἀτελεύτητα ἄρθρα περιγραφῶν τῶν σεισμῶν οἱ πολιτικοὶ συντάκται τῶν Ἀθηναϊκῶν ἐφημερίδων καὶ περιοδικῶν. Ἡ Τύχη, ἡ Μοῖρα! Ὡσὰν οἱ δημοσιογράφοι μας νὰ εἶχον μόλις ἀποφοιτήσει ἀπὸ κάποιαν σχολὴν μαγίσσης, ἡ ὁποία περιφέρεται εἰς τὰς συνοικίας τῆς Πρωτευούσης. Ἐὰν δὲ ἀφήσωμεν τοὺς δημοσιογράφους καὶ ἐρωτήσωμεν τοὺς ἁρμοδιωτέρους, τοὺς σοφοὺς ἐπιστήμονας, μᾶς ἀπαντοῦν˙ «Σεισμοί; Ἁπλούστατα! Φυσικὰ φαινόμενα»! Καὶ ἀρχίζωμεν τὰς θεωρίας περὶ πετρωμάτων, καθιζήσεων, κενῶν, τεκτονικῶν σεισμῶν... Ἕνας μάλιστα εἰδικὸς καθηγητής, ἀσχολούμενος μὲ τοὺς σεισμούς, μὲ τὴν γεωλογίαν, μετέβη εἰς τὰς νήσους, ἐξήτασε τὰ φαινόμενα καὶ ἐπιστρέφων εἰς τὴν Πρωτεύουσαν ἤνοιξε τὸ στόμα του καὶ ἐφθέγξατο σοφίας ρήματα, ποὺ διεφώτισαν πλήρως τὸ κοινὸν περὶ τῆς αἰτίας τῶν σεισμῶν! Ἤξευρε καὶ δὲν ἤξευρεν ὁ ἄνθρωπος πότε θὰ γίνουν! Ταλαίπωροι ἐπιστήμονες! Ἡ Ἑλλὰς σᾶς εὐγνωμονεῖ διὰ τὴν διαφώτισίν σας! Ἀλλά, θὰ ἠθέλομεν, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, οἱ καυχώμενοι διὰ τὰς ἐπιστημονικάς των γνώσεις, τὴν ὥραν τῶν σεισμῶν νὰ εὑρίσκοντο εἰς τὸ Ἀργοστόλιον, καὶ θὰ ἐβλέπομεν ποὺ θὰ ἐκσφενδονίζοντο τὰ ἐργαλεῖά των, τί θὰ ἔκαμνον οἱ ἴδιοι καὶ ποίαν παρηγορίαν θὰ προσέφερον εἰς τὸν λαόν. Ἡ ἐπιστήμη, τὸ εἴδωλόν των, τὰς τραγικὰς ἐκείνας στιγμὰς θὰ συνετρίβετο, καὶ οὐδὲ λέξιν θὰ ἠδύνατο νὰ εἴπῃ εἰς τὸν κόσμον. Διὰ τοιούτου εἴδους ἐπιστήμονας θὰ ἠδύνατο εἰς τὰς ἡμέρας μας νὰ ἐπαναληφθῇ τὸ ρητὸν τοῦ προφήτου Ἱερεμίου˙ «Ἐμωράνθη πᾶς ἄνθρωπος ἀπὸ γνώσεως» (10, 14). Ὀρθῶς χρονογράφος καθημερινῆς ἐφημερίδος, σχολιάζων τὰς ἀνακοινώσεις τῶν εἰδικῶν, ἔγραφε˙ «Καλά, οἱ δημοσιογράφοι ἔχουν τὸν Ἐγκέλαδο καὶ διασκεδάζουν. Οἱ ἐπιστήμονες ὅμως, οἱ γεωλόγοι καὶ σεισμολόγοι; Δὲν ἔπαθε μονάχα ὁ σεισμογράφος τὴν ἐξάρθρωσιν. Καὶ ἡ ἐξήγησίς των ἀρκετὰ ἐξηρθρώμενη. Ἐγνώριζον – λένε – ἀπὸ καιρό, ὅτι ἡ περιοχὴ αὐτὴ ἦτο... ὥριμος γιὰ καταστροφές˙ ἤξεραν ὅτι θὰ γίνουν οἱ σεισμοί, ἀλλὰ δὲν ἤξεραν πότε ἀκριβώς... Ἐπομένως ἦτο ἀδύνατον νὰ εἰδοποιήσουν τοὺς πληθυσμούς! Ἀλλά τότε εἰς τί χρησίμευον αἱ γνώσεις των;».
Ἀληθῶς! Τῶν τοιούτων ἐπιστημόνων καὶ ὀ σεισμογράφος καὶ ὁ νοῦς των ἔπαθον ἐξάρθρωσιν τελείαν καὶ ἐγένοντο ἀντικείμενα γελειοποιήσεως. Εἰς βάρος των γελοῦν οἱ ἀγράμματοι χωρικοὶ τῆς Πατρίδος μας, οἱ οποίοι δἐν ἐσπούδασαν ἐπιστήμην διὰ νὰ λέγουν ἀνοησίας καὶ βλακείας, τὰς ὁποίας οὔτε ἕνα παιδὶ λέγει. Τοὐναντίον τὸ παιδὶ μὲ τὴν ἀθωότητα τῆς καρδίας του συλλαμβάνει καθαρώτερον τὸ νόημα τῶν τραγικῶν γεγονότων, καὶ τὸ βλέπετε νὰ γονατίζῃ καὶ τὰ χείλη του νὰ ψελλίζουν ὁλόθερμον προσευχήν˙ «Χριστέ, σῶσε μας...». Καὶ ἀπὸ τὰς προσευχὰς τῶν ἀθώων νηπίων σώζεται ὁ κόσμος. Σώζεσθε καὶ σεῖς, ἄπιστοι!
Ἐμωράνθησαν οἱ σοφοί μας. Διατί; Διότι ἐξετάζουν, ἐρευνοῦν, σπουδάζουν τὴν φύσιν, περιγράφουν εὶς τόμους ὁλοκλήρους τὰ φυσικὰ καὶ χημικὰ φαινόμενα, ἀναλύουν καὶ συνθέτουν τὰ στοιχεῖα, δεικνύουν τὰ ἠλεκτρόνια, διασποῦν τὰ ἄτομα, ἀνακαλύπτουν τὰ αἴτια, καὶ ἐν θριάμβῳ κραυγάζουν˙ «Εὕρομεν, εὕρομεν τὴν ἑρμηνείαν». Ἀλλʼ αἱ ἑρμηνεῖαί των εἶνε ἐπιπόλαιαι, τὰ αἴτια, εἰς τὰ ὁποῖα ἀποδίδουν τὰ διάφορα φυσικὰ φαινόμενα, εἶνε δευτερεύοντα αἴτια, ὄπισθεν τῶν ὁποίων κρύπτονται ἄλλα αἴτια, μακρὰ ἀτελεύτητος ἅλυσις,
τῆς ὁποίας οἱ πρῶτοι κρίκοι χάνονται εἰς τὸ ἄπειρον, καὶ αὐτοί, ὁσονδήποτε καὶ ἐὰν προχωρήσουν, δὲν δύνανται μόνον μὲ τὲν ἐπιστήμην, μόνον μὲ τὰ πολυποίκιλα ἐργαλεῖα των νὰ φθάσουν τὴν ἀρχήν, νʼ ἀνακαλύψουν τὴν πρώτην αἰτίαν, τὴν ρίζαν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν προέρχεται ὅλος ὁ φυσικός, ὁ ἠθικὸς καὶ ὁ πνευματικὸς κόσμος. Τὸ μυστήριον εἶνε ἀπείρως βαθύ! Καὶ τὸ μυστήριον δὲν τὸ ἀποκαλύπτει ἡ λογική, ἀλλὰ κάτι ἀπείρως ἀνώτερον τῆς λογικῆς, ἡ πίστις. Καὶ αὐτοὶ δυστυχῶς δὲν πιστεύουν εἰς τὸν Δημιουργὸν τοῦ παντός, ἤ, ἐὰν πιστεύουν, πιστεύουν κατὰ τὴν φαντασίαν τῆς ὑπερηφάνου, τῆς ὑπερφιάλου διανοίας των, ἡ ὁποία ἀπομονώνει τὸν Θεὸν εἰς κάποιαν γωνίαν τοῦ σύμπαντος ἀδιάφορον, ὰδρανῆ, ἀνενέργητον, διὰ νὰ θεᾶται ἐκεῖθεν τὴν δράσιν τῆς ὕλης, τῶν φυσικῶν στοιχείων, τὰ ὁποῖα εἶνε ἐλεύθερα καὶ παντοδύναμα νὰ κάμνουν ὅ,τι θέλουν. Ὁ Θεὸς κατʼ αὐτούς, οὐδόλως ἀναμιγνύεται εἰς τὰ τοῦ κόσμου! Ἄμεσος ἤ ἔμμεσος ἄρνησις τοῦ Θεοῦ, ἰδοὺ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν θεωριῶν των. Ἀλλʼ ὁ Θεός, τὸν ὁποῖον πλάθει ἡ νοσηρὰ φαντασία των, δὲν εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός. Ὁ ἀληθινὸς Θεὸς εἶνε Ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον ἀποκαλύπτει ἡ πίστις, ἡ Χριστιανικὴ πίστις. Ὁ Θεὸς διὰ τὴν πιστεύουσαν ψυχὴν εἶνε μία ζῶσα πραγματικότης. Εἶνε ὁ Θεὸς «ὁ φέρων τὰ πάντα τῷ ρήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ» (Ἑβρ. 1, 3). Εἶνε ὁ Θεὸς ὁ σεισμοκράτωρ κατὰ τὸ «Ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται» (Ψαλμ. 103, 32). «Θεὸς ἐγγίζων ἐγὼ εἰμι, λέγει ὁ Κύριος, καὶ οὐχὶ Θεὸς πόρρωθεν». Ἡ μεγαλειώδης αὐτὴ ἀλήθεια διακηρύσσεται τρεῖς στίχους εὐθὺς ἀμέσως μετὰ τὴν προφητείαν, τὴν ὁποίαν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐξέφερε κατὰ τῶν ἀσεβῶν, τῶν ἀμετανοήτων ἁμαρτωλῶν, λέγον διὰ τοῦ στόματος τοῦ προφήτου Ἱερεμίου «Ἰδοὺ σεισμὸς παρὰ Κυρίου καὶ ὀργὴ ἐκπορεύεται εἰς συσσεισμόν, συστρεφόμενη ἐπὶ τοὺς ἀσεβεῖς ἥξει» (Ἱερ. 23, 19-23).
«Σεισμὸς παρὰ Κυρίου», λέγομεν οἱ πιστοί. Γελᾶτε, ἄπιστοι, γελᾶτε ἀκούοντες τὴν φωνὴν αὐτὴν τῆς πίστεως, τὰς διαβεβαιώσεις τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ; Μᾶς ὀνομάζετε διὰ τοῦτο μωροὺς καὶ καυχᾶσθε διὰ τὴν ἐπιστήμην σας; Δὲν θέλετε νὰ παραδεχθῆτε τὴν πραγματικὴν Αἰτίαν. Καὶ διʼ αὐτὸ ὑψώνετε τὰ εἴδωλά σας, τὰ ἀποτρόπαια εἴδωλα, τὴν σύμπτωσιν, τὴν τύχην, τὴν μοιραίαν ἕνωσιν καὶ σύγκρουσιν τῶν στοιχείων, διὰ νʼ ἀρνηθῆτε, διὰ νὰ ὑβρίσετε τὸν Δημιουργόν. Πόσον ἀλόγως σκέπτεσθε! Ἐὰν σᾶς εἴπῃ τις, ὅτι τὸ ἠλεκτρικὸν ἐργοστάσιον, τὸ ὁποῖον δίδει φωτισμὸν εἰς ὅλην τὴν Πρωτεύουσαν, εἶνε αὐθαίρετον προϊὸν τύχης καὶ ὄχι ἔργον ἀνθρωπίνης διανοίας, οὐδεὶς ἐξ ὑμῶν εἶνε διατεθειμένος νὰ τὸ πιστεύσῃ. Καὶ ἔχετε δίκαιον! Ἀλλὰ πῶς θέλετε ἡμεῖς νὰ πιστεύσωμεν, ὅτι ἡ γιγαντιαία αὕτη μηχανή, ποὺ λέγετε φύσις, κόσμος, σύμπαν, ἤ, ὅπως θέλετε ἄλλως νὰ τὴν ὀνομάζετε, εἶνε προϊὸν τῆς τύχης; Τίς τὴν φύσιν κατεσκεύασε; Τίς ταύτην κινεῖ; Τίς ταύτην συντηρεῖ; Ἡ Τύχη; Ἡ Μοῖρα; Ὁ Ἐγκέλαδος; Εἰς ποῖον χάος μωρίας καταπίπτετε, μὴ θέλοντες νὰ παραδεχθῆτε τὴν φωνὴν τῆς Πίστεως, ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὁ ὁποῖος παρήγαγε καὶ ἔστησε καὶ ἐπιβλέπει τὴν μηχανὴν τοῦ σύμπαντος!
Ἀλλʼ ἀντιλέγετε˙ «Ἀφοῦ τὴν φύσιν διευθύνει ἡ πάνσοφος Διάνοια, ὁ Νοῦς, ὁ τὸν κόσμον ποιήσας καὶ διακοσμήσας, διατί αἱ ἀνωμαλίαι τῆς φύσεως; Διατί, συγκεκριμένως οἱ σεισμοί;». Διότι – ἀπαντᾷ ἡ Πίστις – καὶ ταῦτα τὰ φοβερὰ καὶ τρομερὰ φαινόμενα εὑρίσκονται μέσα εἰς τὸ σχέδιον τῆς σοφῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξυπηρετοῦν σκοπούς, τοὺς ὁποίους δὲν εἴμεθα εἰς θέσιν μὲ τὸ μικρό μας μυαλό νὰ ἐννοήσωμεν, ὅπως ἀκριβῶς δὲν εἶνε εἰς θέσιν νὰ ἐξηγήσῃ τὴν σκοπιμότητα τῶν διαφόρων ἐξαρτημάτων μιᾶς πολυπλόκου, πολυδαιδάλου ἠλεκτρικῆς μηχανῆς ἕνας ἀμαθής. Ἀλλʼ ἡ ἄγνοια τοῦ σκοποῦ, διὰ τὸν ὁποῖον ὑπάρχει ὁ Α ἤ ὁ Β τροχός, δὲν σημαίνει καὶ ἔλλειψιν νοῦ, ὁ ὁποῖος κατεσκεύασε τὴν μηχανήν. Εἴμεθα νήπια ἐνώπιον τῆς θείας Σοφίας. Καὶ μόνον διὰ τῆς πίστεως εἰς τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ δυνάμεθα νὰ διακρίνωμεν τοὺς λόγους, τοὺς σκοποὺς τῶν τρομερῶν αὐτῶν φαινομένων, τὰ ὁποῖα τόσην φθορὰν προκαλοῦν εἰς τὸ ἀνθρώπινον γένος. Καὶ συμφώνως πρὸς τὴν μαρτυρίαν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ὡς φαίνεται καὶ εἰς τὰς σελίδας τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης (Ἰδὲ Ἰὼβ 41, 21, Ἡσαΐου 10, 14˙ 13, 13˙ 15, 5˙ 29, 6, Ἱερεμίου 10, 22˙ 23, 19˙ 29, 3, Ἰεζεκιήλ 3, 12, Ματθαίου 8, 24˙ 27, 54, Πράξεων 16, 26, Ἀποκαλύψεως 11, 19˙ 11, 13) οἱ σεισμοὶ ἔχουν σκοπὸν νʼ ἀφυπνίσουν τὰς ψυχάς, νὰ προειδοποιήσουν τὸν κόσμον.
* * *
Νʼ ἀφυπνίσουν τὰς ψυχάς! Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί, ἠρεμούσης τῆς φύσεως, θεωρεῖ τὸν ἑαυτόν του ἀσφαλῆ, αὐταπατᾶται, λησμονεῖ τὸν Κύριον, γίνεται φίλαυτος, θέτει ὡς κέντρον σκέψεων καὶ αἰσθημάτων τὸ ἄθλιον ἐγὼ καὶ ζῇ ζωὴν ὑλιστικήν, ἀπολαυστικήν, κτηνώδη. Ἡ ψυχὴ τοῦ ὑλιστοῦ καθεύδει, κοιμᾶται. Ποῖος θὰ τὴν ἐξυπνήσῃ; Τὸ κήρυγμα; Ἀλλὰ τίς ἀκούει; Τίς ἐφαρμόζει τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ; Τίς, κατὰ τὸν προφήτην Ἱερεμίαν, «ἠνωτίσατο καὶ ἤκουσε»; Διὰ τοῦτο ἄλλο κήρυγμα χρειάζεται, κήρυγμα βροντόφωνον, σάλπιγξ ἀρχαγγελική, σεισμός, ὁ ὁποῖος θʼ ἀνοίξῃ καὶ τʼ αὐτιὰ τῶν κωφῶν. Καὶ ὁ σεισμὸς γίνεται. Τίς τώρα δὲν θʼ ἀκούσῃ; Ἄς ρίψωμεν ἕνα βλέμμα εἰς τὰς νήσους. Ἦτο Κυριακὴ πρωί, ἡμέρα ἐκκλησιασμοῦ, δημοσίας λατρείας τοῦ Θεοῦ. Πόσοι ἆρά γε ἀπὸ τοὺς 110 χιλιάδας καὶ πλέον κατοίκους τῶν τριῶν νήσων ἤκουσαν τὴν στοργικὴν φωνὴν ἑκατοντάδων Ναῶν, οἱ ὁποῖοι ἐκτύπων τοὺς κώδωνάς των καὶ ἐκάλουν τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς εἰς αἶνον καὶ δοξολογίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος; Νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι μικρὰ μειονότης, ἐλάχιστον ποσοστὸν κατοίκων εὑρίσκετο ἐντὸς τῶν ἱστορικῶν Ναῶν. Οἱ ἄλλοι; Ὤ, οἱ ἄλλοι! Ἄλλοι ἐκάθηντο εἰς τὰς καρέκλας τῶν καφενείων. Ἄλλοι καὶ ἄλλαι μετὰ ξένων παραθεριστῶν, ποὺ μετέφεραν τὴν γυμνότητά των μέχρι τῶν ὡραίων νήσων, ἔκαμνον τὰ μικτά των λουτρά. Ἄλλοι ἡτοιμάζοντο νὰ λάβουν μέρος ἤ νὰ ἴδουν ποδοσφαιρικὰς συναντήσεις ἀθλητικῶν σωματείων. Ἄλλοι ἐχόρδιζον τὰς κιθάρας των διὰ νὰ τραγουδήσουν ὄχι τὰ ἄσματα τοῦ αἰωνίου Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ ἄσματα, τὰ ὁποῖα μόνον θέμα ἔχουν τὸν ἔρωτα, τὴν πάνδημον Ἀφροδίτην. Ἄλλοι ἐσχεδίαζον συνοικέσια καὶ γάμους. Άλλοι ἐν Κεφαλληνίᾳ προητοιμάζοντο νὰ μεταβοῦν εἰς τὴν ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου, τοῦ μεγάλου ἀσκητοῦ, τοῦ ὁποίου δυστυχῶς τὸ μὲν ἱερὸν σκήνωμα ἐπὶ αἰῶνας ἔχει γίνει ἀντικείμενον ἀνιέρου ἐκμεταλλεύσεως, ἡ δὲ ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ μνήμῃ του πανήγυρις, ἐμποροπανήγυρις μᾶλλον ἤ θρησκευτικὴ τελετὴ καὶ μίμησις ἁγίου καὶ ἁγιασμὸς ψυχῶν. Καὶ ἄλλοι, ἀλλοίμονον, οὐδὲ αὐτὴν τὴν ἡμέραν τῆς Κυριακῆς ἐσφράγισαν τὰ βρωμερὰ στόματά των, ἀλλὰ περιύβριζον χυδαίως τὸν Θεὸν καὶ τοὺς Ἁγίους, πᾶν ἱερὸν καὶ ὅσιον.
Μὴ ἀμφιβάλλετε ποσῶς, ὅτι ἡ στιγμὴ τοῦ σεισμοῦ θὰ εὖρε πολλοὺς βλασφημοῦντας, τῶν ὁποίων ἡ βλασφημία θὰ ἔμεινεν ἀσυμπλήρωτος εἰς τὰ χείλη των, ὡς ἀσυμπλήρωτον ἔμεινε καὶ τὸ τηλεγράφημα τοῦ τηλεγραφείου Ἀργοστολίου κατακρημνισθέντος˙ «Μεγάλη σεισμ...». Ἔτσι ἀσυμπλήρωτοι θὰ ἔμειναν καὶ αἱ βλασφημίαι εἰς τὰ στόματα βλασφήμων κατοίκων τῆς νήσου Κεφαλληνίας, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς, κατὰ κοινὴν διαπίστωσιν, ἔχουν τὸ ρεκὸρ τῆς βλασφημίας ἐν Ἑλλάδι. Ἐλάχιστη ἀπόδειξις τοῦτο ἔστω τὸ ἑξῆς γεγονός˙ Μορφωμένος (!) Κεφαλλήν, κατέχων ἀξίωμα, τὴν ἐπομένην τῶν σεισμῶν μετέβη εἰς τὴν ἰδιατέραν του πατρίδα, καὶ ὅταν εἶδε τὴν ἀδράνειαν ὡρισμένων κρατικῶν ὀργάνων, ἠγανάκτησε καὶ ἤρχισε νὰ βλασφημῇ συνεχῶς, καὶ εἰς ἄρθρον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐδημοσίευσε τὰς ἐντυπώσεις του, κατέληγεν˙ «Ἔχω ξεβαπτισθῆ ἀπὸ τὶς βλασφημίες». Φαντασθῆτε! Εἰς βλασφημίας ἐξέσπα ἡ ἀγανάκτησις τοῦ κυρίου αὐτοῦ, διότι ὁ Α ἤ Β ὑπάλληλος, κατὰ τὴν κρίσιν του, δὲν ἔπραττε τὸ καθῆκόν του. Καὶ ἔπραττε τὸ καθῆκόν του πλήρως αὐτὸς ὁ κύριος βλασφημῶν τὸν Θεόν, ἐν ὄψει ἐρειπίων καὶ τῆς γῆς κλονιζομένης. Ἀλλʼ ἐὰν ὁ κύριος αὐτὸς καὶ οἱ ὅμοιοί του, ἐντὸς τῆς περιοχῆς του κινδύνοι εὑρισκόμενοι, εἶχον τὸ θράσος νὰ βλασφημοῦν τὰ Θεῖα, διὰ νὰ ὑπενθυμίζουν μὲ τὸ σκληροτράχηλόν των τὸ τῆς Ἀποκαλύψεως 16, 10-11, ἄλλοι ὅμως κατὰ τὰς στιγμὰς τῶν φοβερῶν σεισμικῶν δονήσεων, ὡς ἐπληροφορήθημεν, ἔπαυσαν τὴν βλασφημίαν, ἐνεθυμήθησαν τὸν Δημιουργόν, καὶ αἱ γλῶσσαί των, αἱ ὁποῖαι πρὸ ὀλίγων στιγμῶν ὕβριζον τὸν Θεόν, τρέμουσαι τώρα ἀπηύθυνον πρὸς Αὐτὸν τὰς θερμοτέρας προσευχὰς τῆς μετανοίας, καὶ ἔδιδον ὑπόσχεσιν ἀλλαγῆς βίου. Ἆρά γε σωθέντες θὰ τὴν πραγματοποιήσουν; Πάντως τὰς στιγμὰς ἐκείνας σκέψεις Θεοῦ ἐκυριάρχουν εἰς τὰς καρδίας τῶν πολλῶν. Χαρακτηριστικὸν ἦτο ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἀθλητικὴ ἐφημερὶς τῶν Ἀθηνῶν ἐδημοσίευσε˙ Νέος ἐξ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι μετέβησαν εἰς τὴν νῆσον διὰ νὰ λάβουν μέρος εἰς ποδοσφαιρικὴν συνάντησιν ἔλεγεν εἰς τὸν συντάκτην τῆς ἐφημερίδος, ὅτι τὴν στιγμὴν ποὺ εἶδε τὰ σπίτια νὰ κρημνίζωνται, ἔκαμε τὸν Σταυρόν του καὶ διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ζωήν του ἐνεθυμήθη τὸν Θεὸν καὶ τοὺς Ἁγίους. Ἀλήθειαν ἔλεγεν ὁ νέος, ὁ ὁποῖος καὶ ἐτραυματίσθη ἐκ βλήματος λίθου. Ποῦ ἄλλοτε ὁ νέος αὐτὸς νὰ ἐνεθυμεῖτο τὸν Θεόν; Εἰς τὰ γήπεδα; Ἀλλὰ τὰ γήπεδα τῆς Ἑλλάδος κατήργησαν τὴν Κυριακήν, καὶ τὸ φούτ-μπὼλ ἐγένετο εἴδωλον, καὶ ὁ ἀθλητισμὸς τῶν κάτω ἄκρων, τῶν ὀνικῶν λακτισμάτων, ἡ σύγχρονος θρησκεία τοῦ αἰῶνός μας. Ποῦ ἔννοια καὶ μνήμη Θεοῦ; Ἔπρεπεν ὁ νέος αὐτὸς νὰ εὑρεθῇ εἰς τὴν Κεφαλληνίαν, νὰ γίνῃ ὁ σεισμός, νὰ ἴδῃ τοὺς βράχους νὰ γλυστροῦν πρὸς τὴν θάλασσαν, διὰ νὰ ἐνθυμηθῇ τὸν Θεὸν καὶ νʼ ἀναφωνήσῃ˙ «Θεέ μου...»!
Ὁ σεισμός, τιμωρία, ἀφύπνισις ἁμαρτωλῶν, σωτηρία ψυχῶν.
Ἀλλʼ ἀκούω τὴν ἀντίρρησίν σας˙ «Οἱ κάτοικοι τῶν τριῶν νήσων, τὰς ὁποίας ἔπληξαν οἱ σεισμοί, ὑπῆρξαν καὶ οἱ ἁμαρτωλότεροι τῶν Ἑλλήνων;». Δὲν διισχυριζόμεθα τοιοῦτόν τι. Καὶ ἀλλοῦ, ἐκτὸς τῶν τριῶν νήσων, γίνονται ἁμαρτήματα πολλὰ καὶ ἐγκλήματα ἀκόμη σοβαρώτερα. Δὲν εἶνε οἱ νησιῶταί μας οἱ μόνοι ἁμαρτωλοὶ τῆς Ἑλλάδος. Ὄχι. Ἀλλὰ διὰ τῶν σεισμῶν τούτων δίδεται τώρα σωφρονιστικὸν μάθημα πρὸς ὅλην τὴν Ἑλλάδα, πρὸς ὅλους τοὺς ὁμοίους ἁμαρτάνοντας, εἰς τὰ ὦτα τῶν ὁποίων πρέπει νʼ ἀκουσθῇ ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου˙ «Ἐὰν μὴ μετανοήσητε, πάντες ὁμοίως ἀπολεῖσθε». Μελετήσατε, παρακαλῶ, προσεκτικῶς
δὶς καὶ τρὶς τὴν περικοπὴν τοῦ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγελίου (κεφάλ. 13, στίχ. 1-9), καὶ θὰ πεισθῆτε καὶ θὰ κλαύσετε διὰ τὸ θλιβερὸ μέλλον, τὸ ὁποῖον περιμένει ὅλους ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, τοὺς μὴ μετανοοῦντας ἀπὸ τὰ πλήγματα τῆς θεϊκῆς τιμωρίας, τῆς σιδηρᾶς ράβδου, ἡ ὁποία κτυπᾶ διὰ νὰ σωφρονίσῃ, διὰ νὰ σώσῃ τὰ ἄτακτα τέκνα τοῦ Οὐρανίου Πατρός.
Ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ θείου λόγου βλέπομεν ὅτι τιμωρητικόν, παιδαγωγικὸν καὶ ἀφυπνιστικὸν χαρακτῆρα εἶχεν ἡ πλήξασα τὰς τρεῖς νήσους τοῦ Ἰονίου πελάγους συμφορά. Ἀλλʼ οἱ σεισμοί, οἱ ὁποῖοι συνέβησαν, συμβαίνουν καί, ὅσον προχωροῦν οἱ αἰῶνες, θὰ συμβαίνουν ἀκόμη πυκνότεροι, ὡς ἐκδηλώσεις τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ κατὰ τῆς ἐν αδικίᾳ καὶ ἁμαρτία ζώσης ἀνθρωπότητος, οἱ σεισμοί, ὑπὸ τὸ φῶς πάλιν τοῦ θείου λόγου θεώμενοι, ἔχουν καὶ ἄλλον παρεμφερῆ σκοπόν. Νὰ μᾶς προειδοποιοῦν, ὅτι πλησιάζει ἡ ἡμέρα ἐκείνη, ἡ μεγάλη καὶ ἐπιφανής, ἡ ἡμέρα τῆς Δευτέρας τοῦ Κυρίου Παρουσίας. Τῆς ἡμέρας ἐκείνης κατὰ τὸ ἀψευδὲς στόμα τοῦ Κυρίου θὰ προηγηθοῦν σημεῖα διάφορα. Μεταξὺ δὲ καὶ τῶν ἄλλων σημείων θὰ εἶνε καὶ ἔκτακτος δρᾶσις τῶν φυσικῶν στοιχείων ὄχι αὐτοβούλως, ἀλλὰ κατὰ τὸ σχέδιον τοῦ Θεοῦ κινουμένων καὶ δρώντων. Τὸ εἶπεν ὁ Κύριος, καὶ τίς τῶν πιστῶν δύναται νʼ ἀμφιβάλλῃ; «Σεισμοί τε μεγάλοι κατὰ τόπους καὶ λιμοὶ καὶ λοιμοὶ ἔσονται, φόβητρά τε καὶ σημεῖα ἀπʼ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται» (Λουκ. 21, 11).
* * *
Ταῦτα βεβαιώνει κατηγορηματικῶς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀξίαν ἀπείρως μεγαλυτέραν ἀπὸ τὴν μαρτυρίαν τῶν αἰσθήσεων, τὰς προβλέψεις καὶ τὰ ἀνακοινωθέντα τῶν ἀστεροσκοπείων καὶ τὰς βεβαιώσεις τῶν ἐπιστημόνων. Ἀλλὰ τίς εἰς τὸν αἰῶνά μας πιστεύει; Οἱ ἄνθρωποι ψυχροί, ἀδιάφοροι, ἄπιστοι, ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ σεισμοὶ εἶνε ἄσχετοι πρὸς τὴν θέλησιν τοῦ Θεοῦ. Ἄσχετοι; Ἀλλʼ ὦ ἄνθρωποι τοῦ αἰῶνός μας, δὲν ἠνοίξατε ποτὲ τὸ Εὐαγγέλιον, δὲν ἠκούσατε ποτὲ τὸν Ἰησοῦν νὰ διαβεβαιώνῃ, ὅτι οὐδὲ ἕνα στρουθίον πίπτει νεκρὸν ἐπὶ τῆς γῆς χωρὶς τὴν θέλησιν Ἐκείνου; Καὶ πῶς θὰ ἔπιπτον ἑκατοντάδες ἀνθρώπων νεκροὶ χωρὶς τὴν θέλησιν του; Ἄσχετοι οἱ σεισμοὶ πρὸς τὴν θέλησιν τοῦ Θεοῦ; Ἀλλʼ ὀλίγον ἀκόμη καὶ θὰ μᾶς εἴπητε, ὅτι καὶ ὁ σεισμὸς ἐπὶ τοῦ λόφου τοῦ Γολγοθᾶ κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἕνα τυχαῖο γεγονός, ἄσχετον πρὸς τὴν θέλησιν τοῦ Θεοῦ. Ὀρθολογισταί! Παύσατε πλέον τὰς ἀνοησίας σας. Ταπεινώθητε πρὸ τῆς Ἀληθείας. Ὁ σεισμὸς τοῦ Γολγοθᾶ ὑπῆρξε τὸ ἀποτέλεσμα. Αἰτία τοῦ σεισμοῦ ἦτο τὸ φρικωδέστατον ἔγκλημα, τὸ ὁποῖον διέπραξεν ὁ ἄνθρωπος σταυρώσας τὸν Θεάνθρωπον. Ἡ γῆ ἐπὶ τούτῳ ἔφριξεν. Ὁ λόφος τοῦ Αἵματος ἐσείσθη. Αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν. Τὰ μνημεῖα ἠνεώχθησαν...
Παρόμοια φαινόμενα δὲν παρετηρήθησαν καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν σεισμῶν τῶν τριῶν νήσων; Τίς ἡ αἰτία; Ἄς εἴπωμεν, ἄς κηρύξωμεν τὴν ἀλήθειαν, τὴν πικρὰν ἀλήθειαν˙ Αἰτία εἶνε ἡ ἐκ νέου σταύρωσις τοῦ Ἰησοῦ ἐν μέσῳ τοῦ Ἔθνους μας, τοῦ περιουσίου τούτου λαοῦ τοῦ Θεοῦ! Σταύρωσις, ἡ ὁποία λαμβάνει χώραν καθημερινῶς ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν μας˙ σταύρωσις διὰ τῆς χριστεμπορίας ἀρχιερέων καὶ ἱερέων˙ σταύρωσις διὰ τῆς ἀδικίας, ἁρπαγής καὶ ποικίλης ἐκμεταλεύσεως τῶν ἀδελφῶν μας˙ σταύρωσις διὰ στυγερῶν ἐγκλημάτων, πρωτοφανῶν διὰ τὴν Ἑλληνικὴν ψυχήν˙ σταύρωσις διὰ μοιχείας, πορνείας καὶ πάσης ἄλλης ἀκαθάρτου πράξεως˙ σταύρωσις διὰ ὅρκων ψευδῶν καὶ ματαίων˙ σταύρωσις πρὸ παντὸς διὰ τῆς ἐπαράτου βλασφημίας, ἡ ὁποία οὐδὲ λεπτὸν τῆς ὥρας παύει εἰς τὴν γωνίαν αὐτὴν τῆς γῆς, ποὺ κατοικοῦμεν.
Καὶ μόνον διὰ τὴν τελευταίαν αὐτὴν ἁμαρτίαν θὰ ἔπρεπε νὰ ὑψωθοῦν πελώρια τὰ κύματα τῆς Μεσογείου καὶ νὰ καλύψουν τὸν Ὄλυμπον. Θὰ ἔπρεπε νʼ ἀνοίξῃ ἡ γῆ τῆς Ἑλλάδος νὰ μᾶς καταπίῃ ὅλους, κλῆρον καὶ λαόν, ὡς ἀναξίους τῆς χριστιανικῆς μας κλήσεως. Ἀλλʼ ὁ Κύριος μακροθυμεῖ. Καὶ περιμένει τὴν μετάνοιάν μας. Καὶ ἀνέχεται νὰ τὸν ἐμπτύωμεν. Καὶ τώρα σείει ὄχι ὅλην τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ μόνον μίαν γωνίαν αὐτῆς, τὰς τρεῖς νήσους. Τὰς σείει πρὸς σωφρονισμὸν τῶν ὑπολοίπων. Θὰ σωφρονισθώμεν; Θὰ μετανοήσωμεν; Ἰδοὺ τὸ πρόβλημα!
* * *
Συναμαρτωλοὶ ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Εἰς τὰς ἡμέρας μας σημεῖα τῶν καιρῶν. Εἰς τὰς ἡμέρας μας εἰκόνες Ἀποκαλύψεως. Ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους Αἴνου τῆς Κεφαλληνίας ἐνεφανίσθη ἕνας ἐκ τῶν ἀγγέλων ἐκείνων τῆς Ἀποκαλύψεως, οἱ ὁποῖοι κρατοῦν τὰς τρομερὰς σάλπιγγας, ἐστάθη μόνον ἐπʼ ὀλίγα δευτερόλεπτα καὶ ἐσάλπισε καὶ ἐσείσθησαν αἱ νῆσοι καὶ ἠκούσθη ἡ φωνή του˙ Ἕλληνες, μετανοεῖτε.
Αὐτὸ ἦτο τὸ μήνυμα τῶν σεισμῶν. Καὶ τὸ μήνυμα αὐτὸ τῆς ἀρχαγγελικῆς σάλπιγγος θὰ ἔπρεπε μὲ τὰς κεραίας τῆς πίστεως νὰ τὸ συλλάβῃ πρώτη ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία. Ναί! Οἱ ταγοὶ τῆς Ἐκκλησίας ἔπρεπε νʼ ἀκούσουν, νὰ δώσουν πρῶτοι τὸ παράδειγμα τῆς ἀλλαγῆς τρόπο ζωῆς, τῆς μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς εἰς τὰς ἀρχαίας μορφὰς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς αὕται ζωγραφίζονται εἰς τὰς σελίδας τοῦ βιβλίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Ἐὰν δὲν μετανοήσῃ ἡ Ἱεραρχία, πῶς θὰ μετανοήσῃ ὁ λαός; Οἱ ἐπίσκοποι πρῶτοι ἔστωσαν παράδειγμα μετανοίας. Καὶ ἔπειτα νὰ καλέσουν τὸν λαόν, ἄρχοντας καὶ ἀρχομένους, καὶ νὰ ὁμιλήσουν μὲ τὴν γλῶσσαν τῆς ὠμῆς εἰλικρινείας, μὲ τὴν γλῶσσαν ἑνὸς Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ὡς ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως συνέβη σεισμός, ἀνέβη εἰς τὸν ἄμβωνα καὶ εἶπε τοὺς ἑξῆς ἀθανάτους λόγους˙ «Οἱ μὲν ἄλλοι πάντες ἐφοβήθησαν τὸν σεισμόν, ἐγὼ δὲ ὄχι τὸν σεισμόν, ἀλλὰ τὴν αἰτίαν τοῦ σεισμοῦ. Μὲ ἐννοήσατε τί θέλω νὰ εἴπω; Οἱ μὲν ἐφοβοῦντο μήπως πέσῃ ἡ πόλις, ἐγὼ δὲ ἐφοβούμην καὶ ἔτρεμον, ὅτι ὁ Δεσπότης ἡμῶν Θεὸς ὀργίζεται διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Δὲν εἶνε φοβερὸν τὸ νʼ ἀποθάνωμεν, ἀλλὰ τὸ ὅτι ἁμαρτάνομεν καὶ παροξύνομεν τὸν Θεόν...». Καὶ ὁ ἱ. Χρυσόστομος δὲν ἠρκεῖτο νὰ εἴπῃ γενικῶς, ὅτι τιμωρούμεθα διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, ἀλλὰ κατερχόμενος εἰς τὰς λεπτομερείας τῆς ζωῆς εἶχε τὸ θάρρος νʼ ἀναφέρῃ συγκεκριμένας περιπτώσεις ἁμαρτημάτων, ἀρχόμενος τοῦ ἐλέγχου ἐκ τῶν βασιλικῶν ἀνακτόρων καὶ φθάνων μέχρι τῆς τελευταίας καλύβης. Καὶ οὕτω κηρύττων καὶ ἐλέγχων προεκάλει τὰ δάκρυα, τὴν μετάνοιαν, τὴν σωτηρίαν.
Ὦ ἀλησμόνητοι χρόνοι τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν! Ποῦ εἶσθε;
Αὐτὸ τὸ ἡρωικὸν παράδειγμα θὰ ἔπρεπε νὰ μιμηθῇ καὶ σήμερον ἡ Ἐκκλησία. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία ἔχασε καὶ τὴν πολύτιμον αὐτὴν εὐκαιρίαν πρὸς δημιουργίαν ρεύματος μετανοίας. Ἠρκέσθη ἁπλῶς εἰς ἔκδοσιν ἐγκυκλίου ἀτόνου, κοσμικοῦ ἐν πολλοῖς χρώματος, καὶ περιφορὰν δίσκων καὶ διενέργειαν ἐράνων, εὐεργεσίαν μόνον σωμάτων, λησμονήσασα, ὅτι «τὸ ἔλεος τῆς ψυχῆς εἶνε ἡ ψυχὴ τοῦ ἐλέους». Ὤ! Ἄς τὸ κηρύξωμεν μὲ ὅλην τὴν δύναμίν μας. Ἡ δραστηρία ἐνέργεια διὰ τὴν ἐπιστροφὴν τοῦ λαοῦ μας εἶνε τὸ ὕψιστον καθῆκον, ἡ ὑψίστη εὐεργεσία, τὴν ὁποίαν ἐν τοῖς χαλεποῖς τούτοις καιροῖς δύναται νὰ προσφέρῃ ἡ Ἐκκλησία. Χωρὶς τὴν ἐπιστροφὴν αὐτὴν οἰκοδομοῦμεν εἰς μάτην ἐπὶ τῆς ἄμμου. Χωρὶς τὴν ἐπιστροφὴν αὐτὴν τὰ πάντα καὶ οἱ πάντες κινδυνεύουν. Χωρὶς τὴν ἐπιστροφὴν αὐτὴν τὰ δεινά μας δὲν θὰ παύσουν˙ οἱ σεισμοὶ τοῦ Ἰονίου πελάγους ἦσαν τὰ προανακρούσματα μεγαλυτέρων συμφορῶν, αἱ ὁποῖαι θὰ φέρουν τὰ δάκρυα εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς παντὸς πατριώτου.
Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες! Μὴ αὐτοαπατώμεθα. Πᾶσα ἄλλη προφητεία, ὅτι τὸ κακὸν θὰ περάσῃ κ.λ.π., ἐφʼ ὅσον ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι ἐμμένομεν ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν, εἶνε ψευδοπροφητεία τοῦ χειρίστου εἴδους, ὁμοία μὲ ἔνεσιν εἰς ψυχορραγοῦντα. Δἐν ἀκούετε; Ἰδού, ἐντείνατε τὴν προσοχήν σας καὶ ἀκούσατε! Ἰδού, ἀκούεται τὸ ποδοβολητὸν καλπαζόντων κιτρίνων ἵππων τῆς Ἀποκαλύψεως μὲ τοὺς ξιφήρεις ἱππεῖς των κραυγάζοντας. Τἰ κραυγάζουν; Τρέμομεν νὰ τὸ εἴπωμεν ὡς ἁμαρτωλοί!
Ὦ Ἑλλάς, φιλτάτη μας Πατρίς! Ἐκ τῶν ἀλλεπαλλήλων συμφορῶν σου μία ἡ διέξοδος˙ Ἡ μετάνοια. Μετανόησον. Καὶ τότε μὴ φοβοῦ! Ἄσειστος θὰ παραμένῃς ἐν μέσῳ γῆς σειομένης καὶ πιπτόντων ἀστέρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου