Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ – Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 2 Νοεμβρίου 2025

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 2 Νοεμβρίου 2025, Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. ις΄ 19-31)

Εἶπεν ὁ Κύριος· ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινό­μενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕ­δατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Ο πολυτεκνικός κόσμος της Ελλάδας γιορτάζει τη μνήμη των Προστατών του

«Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου» Οδυσσέας Ελύτης

Κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου εορτάζουμε την μνήμη της Αγίας Πολύτεκνης Οικογένειας των Αγίων Τερεντίου, Νεονίλλης και των επτά παιδιών τους.Ο Άγιος Τερέντιος, η Αγία Νεονίλλη και τα παιδιά τους ο Άγιος Σάρβηλος, ο Άγιος Νίτας, ο Άγιος Ιέραξ, ο Άγιος Θεόδουλος, ο Άγιος Φώτιος, η Αγία Βήλη και η Αγία Ευνίκη, είναι οι προστάτες των πολύτεκνων οικογενειών. Ήταν πραγματικά μια αληθινή Χριστιανική Οικογένεια. Όταν άρχισαν οι διωγμοί κατά των Χριστιανών, τους είπαν να πάρουν τα παιδιά τους και να φύγουν για να προστατέψουν την οικογένειά τους, αμέσως τα παιδιά των έδωσαν μια αποφασιστική και καθοριστική απάντηση και είπαν ότι δεν θα φύγουν από την πατρίδα τους θα περιμένουν και με γενναιότητα θα υποστούν οποιοδήποτε μαρτύριο. Πράγματι η οικογένεια δεν έφυγε και όταν οι διωγμοί ξαπλώθηκαν παντού όλοι τους, γονείς και παιδιά ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό και πέθαναν με αποκεφαλισμό.

Ο φύλακας άγγελος της Αγίας Τραπέζης!

Κάποιο βράδυ ένας ιερέας, πήγε κάπως αργά στην εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά.

Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ξεχάσει ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε! Φτάνοντας στον Νάρθηκα (ο Ναός ήταν μεγάλος), ακούστηκε μία φωνή: «Στάσου!» Στάθηκε, λοιπόν, κοκάλωσε, μαρμάρωσε!

Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. Είμαι ο Άγγελος φύλακας του Ναού. Όταν μία Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.

Προσωπικός Αριθμός: Ένα μπράβο και μια υπόσχεση

Σε λίγες ημέρες, σύμφωνα με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, θα αποδοθεί υποχρεωτικά σε κάθε Έλληνα ο Προσωπικός Αριθμός. Στόχος είναι η καθιέρωση του Προσωπικού Αριθμού στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων.

Παρουσιάζεται ως απλή διοικητική αλλαγή, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι ένα βήμα που αγγίζει τον πυρήνα της ελευθερίας και της ιδιωτικότητάς μας.

Σήμερα θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους Έλληνες που αντιστέκονται με ευγένεια, νηφαλιότητα και αξιοπρέπεια. Σε όσους δεν αποδέχονται αδιαμαρτύρητα μια απόφαση που αφορά τη ζωή τους. Στα εκατομμύρια Ελλήνων που ενημερώνονται, ρωτούν και συζητούν. Σε όσους καταλαβαίνουν ότι το να υπερασπίζεσαι την ελευθερία σου δεν είναι άρνηση, είναι καθήκον.

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός: Όταν κατακρίνεις κάποιον πεσμένο, κατακρίνεις τον Κύριο…

Όσιος Γαβριήλ της Γεωργίας, ο δια Χριστόν Σαλός

Αν μισήσεις έστω κι έναν άνθρωπο, είσαι μακριά από τη Βασιλεία των Ουρανών!

Όταν κατακρίνεις κάποιον πεσμένο, κατακρίνεις τον Κύριο. Ο Κύριος ταπεινώνει και ο Κύριος ανυψώνει.

Μπροστά στον Κύριο συσσωρεύονται οι αμαρτίες των ανθρώπων σαν τα βότσαλα της θάλασσας. Δεν υπάρχει όμως αμαρτία που να υπερβαίνει τη μετάνοια. Αν συναντήσεις έναν φονιά ή μια πόρνη ή έναν μεθύστακα, μην τον κατηγορήσεις. Είναι πλάσματα του Θεού, των οποίων τα λουριά έχει αφήσει ο Κύριος. Έτσι καλούνται να βρουν οι ίδιοι, μόνοι τους, το σωστό δρόμο με τη μετάνοια. Το δικό σου όμως λουρί το κρατάει ο Κύριος και, αν το αφήσει, εσύ θα πέσεις σε χειρότερη κατάσταση και θα καταστραφείς.

Μνήμη του οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού και Ομολογητού (2 Νοεμβρίου)

 

Άγιος Γαβριήλ ο εκ Γεωργίας, ο Ομολογητής, ο δια Χριστόν σαλός. 

Φορητή εικόνα, Ιερά Μητρόπολις Μόρφου

Ο π. Γαβριήλ ο Γεωργιανός γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1926 στην Τυφλίδα. Ο πατέρας του ήταν φανατικός κομμουνιστής. Η μητέρα του, η οποία αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Άννα, εκοιμήθη στις 26 Απριλίου 2000 και είναι θαμμένη δίπλα στο γιο της. Οι γείτονές του τον θυμούνται από μικρό παιδί να νηστεύει και παρόλη την αθεϊστική ανατροφή που έλαβε, στα 12 του χρόνια ήξερε το ευαγγέλιο απέξω.

Έγινε μοναχός το 1955 επί κομμουνιστικού καθεστώτος. Για σαράντα χρόνια έζησε σε νεκροταφεία, φυλακές και ψυχιατρεία. Επί δεκαπέντε χρόνια ζητιάνευε ταπεινωμένος, λοιδωρούμενος και περιφρονημένος απ’ όλους.

Μπιλ Γκέιτς: «Η κλιματική αλλαγή δεν θα εξαλείψει την ανθρωπότητα» – Θα ζητήσει κανείς τους συγγνώμη για την «πράσινη» τρομοκρατία;

Ανέκρουσε πρύμναν ο ιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, ενώ η Ευρώπη επιμένει σταθερά να στραγγαλίζει τα κράτη της με «πράσινους» νόμους

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Μετά από μια εικοσαετία ακατάπαυστης τρομοκρατίας, εξοντωτικών πολιτικών και ατελείωτης πλύσης εγκεφάλου για τη λεγόμενη κλιματική κρίση, ο «γκουρού» της Νέας Εποχής, Μπιλ Γκέιτς, απευθύνθηκε προς την ανθρωπότητα και είπε «συγγνώμη, λάθος». Τόσο απλά, τόσο αδιάντροπα.

Συγκεκριμένα ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής της Microsoft, σε ένα υπόμνημα 17 σελίδων που έγραψε, υποστηρίζει – ξαφνικά – ότι «η κλιματική αλλαγή δεν πρόκειται να εξαλείψει την ανθρωπότητα» και εκτιμά ότι οι πολιτικές πρέπει να δώσουν προβάδισμα στην αντιμετώπιση των ασθενειών (όπως πχ. της ελονοσίας) και της πείνας.

Ερμηνευτικό σχόλιο στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής 2.11.25 [ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑ΄, (Γα 2,16-20) ]

   

Από τον κ. Δημήτριο Ρίζο *

«Οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ»

Τὸν ἀπόστολο ποὺ ἀκούσαμε σήμερα τὸν ἀκούσαμε καὶ τὴν Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τότε ἐξηγήσαμε ἕνα μέρος τῆς περικοπῆς, ἐπιλεγμένο γιὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη, στὸ ὁποῖο γίνεται λόγος γιὰ τὸν σταυρό. Σήμερα θὲ ἐπιλέξουμε μία ἄλλη φρᾶσι τὴν ὁποία καὶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ παρουσιάσωμε ἁπλοϊκά.

Στὴν ἀρχὴ τῆς περικοπῆς λέγει ὁ ἀπόστολος· «Εἰδότες ὅτι οὐ δικαι-οῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ». Πιὸ ἁπλᾶ· Ἐπειδὴ γνωρίσαμε καλὰ ὅτι δὲν δικαιώνεται μπροστὰ στὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ μωσαϊκοῦ Νόμου, παρὰ μόνον μὲ τὴν πίστι στὸν Χριστό, γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ πιστεύσαμε, γιὰ νὰ γίνωμε δίκαιοι ἀπὸ τὴν πίστι στὸν Χριστὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὰ ἐργα τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ἀφοῦ, ὅπως γράφει καὶ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ δικαιωθῆ ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ Νόμου».

Οι «νέες» ταυτότητες και η απαξίωση της προφητείας

Tου Νικολάου Κατσιαβριά

Όταν ήμουν φοιτητής είδα σε ένα τοίχο στο Φυσικό Τμήμα του ΕΚΠΑ γραμμένο ότι «η εξέλιξη του homosapiens θα είναι ο homobufo»! Το θυμήθηκα τον τελευταίο καιρό καθώς η δεύτερη κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να μας εφοδιάσει με νέες ψηφιακές ταυτότητες και έχει απολύσει υπουργούς και κληρικούς να πείσουν τους χριστιανούς ότι οι ταυτότητες δεν έχουν τίποτα αντιχριστιανικό και απλώς μας κάνουν σύγχρονους και μας… διευκολύνουν.

Ρωτούν: «Για μια προφητεία θα αρνηθείτε την νέα ταυτότητα;»

Ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα σε ό, τι αφορά την προφητεία:

Πώς ο σατανάς αντιλαμβάνεται την νοερά προσευχή του ανθρώπου και απομακρύνεται απ’ αυτόν…

Κάποιος νέος μοναχός είχε μία απορία:

”Πώς ο σατανάς αντιλαμβάνεται την νοερά προσευχή του ανθρώπου και απομακρύνεται απ’ αυτόν, εφόσον δεν έχει τη δύναμη να του διαβάσει το πνεύμα δηλ. δεν γνωρίζει το τι σκέφτεται ο άνθρωπος μέσα του”.

Ένα βράδυ, του παρουσιάζεται μια Αγία στον ύπνο και του λέει:

– Νικόλαε (έτσι τον έλεγαν) έχεις την απορία, πως ο σατανάς αντιλαμβάνεται, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται νοερώς, εφόσον τη σκέψη του ανθρώπου, μόνο ο Θεός τη γνωρίζει. Άκουσε λοιπόν: Όπως η σόμπα, που καίει εσωτερικώς ξύλα και δεν φαίνεται η φωτιά, όμως η θέρμανση σε πληροφορεί ότι η σόμπα έχει φωτιά, έτσι και ο σατανάς, μπορεί να μην βλέπει την προσευχή σου, αλλά επειδή καίγεται όταν σε πλησιάζει, αντιλαμβάνεται ότι είσαι ενωμένος με τον Θεό, δια της προσευχής.

πηγή: https://simeiakairwn.gr/

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο εύκολα αλλάζει μια κοινωνία χωρίς καν να το καταλάβει.(Σκέψεις για το «Χάλοουϊν»)

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο εύκολα αλλάζει μια κοινωνία χωρίς καν να το καταλάβει. Όχι μέσα από νόμους ή κρίσεις αλλά μέσα από τις γιορτές της. Γιατί οι γιορτές δεν είναι απλώς διασκέδαση. Είναι παιδεία, είναι πολιτισμός, είναι τρόπος ζωής. Κι όταν αλλάζουν οι γιορτές, αλλάζει και ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο.

Τα τελευταία χρόνια, τέτοιες ημέρες, βλέπω να πληθαίνουν οι μάσκες, οι κολοκύθες, οι σκελετοί, οι νυχτερίδες. Βλέπω όλο και περισσότερα μικρά παιδιά να χαμογελούν κάτω από προσωπεία μάγισσας ή φαντάσματος, χωρίς να καταλαβαίνουν τι φορούν, τι παίζουν.

Κι ακούω γονείς να λένε «μα δεν πειράζει, παιχνίδι είναι» ή «δεν μπορώ να του χαλάσω το χατίρι».

Μα αν το παιχνίδι αυτό συνηθίζει την ψυχή στο σκοτάδι και στο φόβο, δεν είναι αθώο. Κι αν ζημιώνει την ψυχή του παιδιού, τότε γίνεται ευθύνη μας. Γιατί ό,τι τραυματίζει την παιδική ψυχή δεν είναι παιχνίδι. Είναι κουλτούρα σκοτεινή, ασυνείδητη. Κι αν χαθεί η ευαισθησία της ψυχής στην ηλικία της αθωότητας, ύστερα δύσκολα ξανακερδίζεται.

Βίος καὶ πολιτεία τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Δαβὶδ τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ ἀσκήσαντος (1 Νοεμβρίου)

Άγιος Δαυίδ ο εν Ευβοία

Ἄξιον εἶναι τῷ ὄντι καὶ χρεωστούμενον, ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ Χριστιανοί, νὰ ἀναγινώσκουμε μετ᾿ εὐλαβείας καὶ πόθου πνευματικοῦ τοὺς βίους τῶν ἁγίων, διηγούμενοι τὰς ἀρετὰς καὶ τὰ κατορθώματα αὐτῶν, ὄχι μόνον διὰ νὰ μὴ ἀμνημονήσωμεν τὰ λαμπρὰ ἔργα αὐτῶν καὶ τὰς θαυματουργίας, ἀλλὰ καὶ νὰ μιμηθοῦμε τὴν ζωὴν καὶ πολιτείαν των, ἐξ ὧν ὑπάρχει ὁ σήμερον ἑορταζόμενος ὅσιος Δαβίδ, ὅστις ἐγένετο παιδιόθεν ζηλωτὴς καὶ μιμητὴς τῆς ἀληθοῦς καὶ εὐθείας ὁδοῦ, ἐκλεξάμενος τὴν καθαρωτάτην καὶ ἁγνὴν πολιτείαν, λέγω, τὸν μοναδικὸν βίον, μιμούμενος κατὰ πάντα τρόπον τὸν τῆς ἀσκήσεως δρόμο τῶν ἐναρέτων ὁσίων ἀνδρῶν. Διότι οὗτος ὁ μακάριος διὰ τῶν ἐνθέων καὶ ὑψηλῶν κατορθωμάτων τῆς ἀρετῆς κατεφώτισε τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων καὶ μέχρι τοῦδε παρέχει ἀενάως τὰς χάριτας καὶ τὰς εὐεργεσίας εἰς ἐκείνους, οἵτινες μετ᾿ εὐλαβείας προσκυνοῦσι τὴν πάντιμον αὐτοῦ κάρα καὶ ἐπικαλοῦνται εἰς ἀρωγὴ καὶ βοήθειαν τὸ ἅγιον αὐτοῦ ὄνομα. Πρέπον εἷναι λοιπὸν νὰ διηγηθοῦμε, κατὰ τὸ δυνατὸν ἡμῖν, τοῦ μακαρίου καὶ θεοφόρου τούτου πατρὸς ὁσίου Δαβὶδ τὰς ἀρετὰς καὶ λαμπρὰ θαυμάσια ἔργα καὶ ὅσον τὸ δυνατὸν νὰ μιμηθῶμεν καὶ ἡμεῖς τὰ κατορθώματα αὐτοῦ πρὸς ψυχική μας ὠφέλειαν.

Μνήμη των Aγίων και Θαυματουργών Αναργύρων Kοσμά και Δαμιανού (1 Νοεμβρίου)

Eι και παρήκαν γην Aνάργυροι δύω,

Πληρούσιν ως πριν και πάλιν γην θαυμάτων.

Πρώτη Aκέστορε φώτε Nοεμβρίου έκπτατον εκ γης.

Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός (1η Νοεμβρίου). 

Μικρογραφία (Μινιατούρα) στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’

Oύτοι οι Άγιοι είχον το γένος από την γην της Aσίας, ήτοι της Aνατολής, υιοί όντες γονέων φιλαρέτων και ευσεβών, από τους οποίους η μήτηρ των ωνομάζετο Θεοδότη, ήτις αφ’ ου έμεινε χήρα από άνδρα, εμεταχειρίζετο πολιτείαν ενάρετον. Όθεν με το παράδειγμά της, εδίδαξε και τους υιούς της τούτους κάθε είδος τελείας αρετής. Oύτοι λοιπόν έμαθον μεν και κάθε άλλην επιστήμην, αφήσαντες δε τας άλλας, ηγάπησαν την ιατρικήν, και με αυτήν ιάτρευον κάθε νόσον, ήτοι κάθε ασθένειαν πολυχρόνιον, και κάθε μαλακίαν, ήτοι κάθε ασθένειαν ολιγοχρόνιον. Kαι όχι μόνον ανθρώπους εθεράπευον, αλλά και τα άλογα κτήνη. Aνάργυροι δε ωνομάσθησαν, διατί δεν επήραν ποτέ από τινα ασθενή αργύριον, διά μισθόν και πληρωμήν της ιατρείας των. Έτζι λοιπόν καλώς διαπεράσαντες την ζωήν τους, εν ειρήνη ετελειώθησαν. Tα δε τίμια αυτών λείψανα ενταφιάσθησαν εις ένα τόπον, ονομαζόμενον Φερεμάν. (O κατά πλάτος Bίος αυτών ευρίσκεται εις τον Nέον Θησαυρόν1.)

Να εργαστούμε τη σωτηρία μας και πολλοί τριγύρω μας θα σωθούν. Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Οι ευχές και οι στόχοι μας σ’ αυτή τη ζωή δεν θα είναι άσχετοι. Ένας πνευματικός άνθρωπος παλεύει να επιτύχει τη Βασιλεία των Ουρανών, και ένας άνθρωπος του κόσμου τούτου αγωνίζεται για τα πράγματα του κόσμου τούτου.

Κάνουμε κριτική στους πολιτικούς μας, που είναι στην εξουσία, αλλά είναι κι εκείνοι παιδιά μας. Είμαστε εμείς, οι παλιότερες γενιές, που έχουμε την ευθύνη. Διότι δεν δώσαμε σ’ αυτούς καλό παράδειγμα. Είμαστε μια εικόνα των γονιών μας, των περασμένων γενεών, και από αυτές δεν καταφέραμε να μάθουμε και πολλά. Τώρα εμείς είμαστε οι υπόλογοι, διότι αποτύχαμε να βάλουμε τα παιδιά μας στο σωστό δρόμο. Πρέπει να ξεκινήσουμε με τον εαυτό μας και όχι να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τους άλλους. Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι πρέπει να διορθώσουμε τους εαυτούς μας- να εργαστούμε τη σωτηρία μας και πολλοί τριγύρω μας θα σωθούν. Πρέπει να παλέψουμε να είμαστε πάντοτε αγαθοί, καλοί και ήσυχοι- ειρηνευμένοι, έτσι ώστε οι άνθρωποι να νιώθουν πάντοτε ειρήνη και ησυχία όταν είμαστε παρόντες. Γνωρίζουμε ότι μπορούμε είτε να προσελκύσουμε ανθρώπους με τους λογισμούς μας είτε να τους απομακρύνουμε από μας. Έχουμε ανάγκη να αλλάξουμε, ώστε η πίστη μας να ενδυναμωθεί.

«Παιδεία που μορφώνει ψυχές» – Μήνυμα ελπίδας από τον Δημήτρη Νατσιό στη Σχολή Γονέων Κατερίνης και το μήνυμα της ΝΙΚΗΣ στην εκδήλωση της Πάτμου.

Αθήνα, 30/10/2025

«Παιδεία που μορφώνει ψυχές» – Μήνυμα ελπίδας από τον Δημήτρη Νατσιό στη Σχολή Γονέων Κατερίνης

Μια ακόμη εμπνευσμένη ομιλία του προέδρου της ΝΙΚΗΣ και αγαπητού μας συμπατριώτη, κ. Δημήτρη Νατσιού, στη Σχολή Γονέων Κατερίνης, μας θύμισε γιατί η ΝΙΚΗ δεν είναι απλώς ένα κόμμα — είναι φωνή Πίστης, Παιδείας και άδολης φιλοπατρίας, σε μια εποχή βαθιάς κρίσης αξιών.

Με καθαρό λόγο, χωρίς περιστροφές, ο πρόεδρός μας μίλησε για τα παιδιά μας, για την Παιδεία που μορφώνει ψυχές και για την ανάγκη να ξανασταθεί η Ελλάδα στα πόδια της μέσα από τις αρχές και τις αξίες της πίστης μας και της Ρωμιοσύνης, σύμφωνα και με τις διδαχές του Αγίου Παϊσίου. “Αύριο (σσ. 28η Οκτωβρίου), όπως και την 25η Μαρτίου εορτάζομε την έναρξη και όχι την λήξη των Εθνικών αγώνων… Ο Ελληνισμός είναι προορισμένος να αγωνίζεται.”

Στην εκδήλωση μίλησαν επίσης ο κ. Κωνσταντίνος Καρακατσάνης (βιντεοσκοπημένη ομιλία) ” Πολλοί Χριστιανοί ΔΕΝ βιώνουν απουσία του Αγίου Παϊσιου. Αντιθέτως!” και ο κ. Νικήτας Τσακίρογλου (μήνυμα λόγω απουσίας) “Ο ρόλος που υποδύθηκα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη, με γέμισε, με πλήρωσε πνευματικά και είχα την Ευλογία να την μοιραστώ με τον κόσμο!”.

Όταν έχουμε κακές σκέψεις η καλύτερη μέθοδος είναι η περιφρόνηση

~ Πόσες φορές δεν μας μπαίνουν λογισμοι για τους πνευματικούς μας;

»..Καμιά φορά ο Γέροντας είχε ένα φυσικό λόξυγκα. Το εκμεταλλεύτηκε αυτό ο διάβολος κι άρχισε να μου λέει με τον λογισμό:

«Ααα! Αυτό που κάνει τώρα ο Γέροντας φανερώνει ότι έχει δαιμόνιο μέσα του. Το δαιμόνιο είναι που κάνει αυτό τον λόξυγκα».

Πω! Πω! Τι πικρία, τι φαρμάκι, που ήρθε μέσα στη ψυχή μου! «Ακούς εκεί, να μου λέγει έτσι ο λογισμός!». Εγώ δεν είχα τέτοιους λογισμούς. Μόλις μου ήρθαν, αναστατώθηκα. Μπαα! Αδύνατον να παραδεχθώ για τον Γέροντά μου αυτόν τον λογισμό!

«Θα σε σφάξω!»,

είπα μέσα μου κι έκανα αγώνα εναντίον του με ...την αντίρρηση. Όταν το είπα αυτό στον Γέροντα, που ήταν ασκητής πεπειραμένος και θαυμάσιος, χαμογελούσε:

Αγγλία: Το Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ «μαρκάρει» επίσημα την Αγία Γραφή ως βιβλίο «βίας και σεξουαλικής κακοποίησης»!

Η woke παράνοια περνάει σε άλλο επίπεδο - Οι φοιτητές θα προειδοποιούνται για το «σκληρό περιεχόμενο» της Βίβλου και ιδιαίτερα της Σταύρωσης!

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Πριν λίγες εβδομάδες γράφαμε από αυτή εδώ τη στήλη ότι δεν είναι πολύ μακριά μια εποχή που η Αγία Γραφή θα ποινικοποιηθεί ως «μισαλλόδοξο» και «τρομοκρατικό» βιβλίο. Και τώρα έρχεται μια δυστοπική είδηση από το Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ να μας επιβεβαιώσει ότι πράγματι το Ευαγγέλιο προορίζεται για την ορθοπολιτική «πυρά».

Αφού η αρχή της λογοκρισίας έγινε με το να τεθούν στο στόχαστρο (ανάμεσα σε άλλα) ο Όμηρος, ο Σαίξπηρ και ο Κάρολος Ντίκενς, η woke μάστιγα περνάει στο «κυρίως πιάτο» που δεν είναι άλλο από το – μισητό για εκείνους – Ευαγγέλιο, δηλαδή την άπαξ δια παντός αλήθεια του Θεού για τον αιώνιο προορισμό του ανθρώπου.

Άγιος Πορφύριος: “Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς”

Η ελευθερία δεν κερδίζεται, αν δεν ελευθερώσουμε το εσωτερικό μας απ’ τα μπερδέματα και τα πάθη.

Ο γέροντας Πορφύριος συμβουλεύει να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό. Να βασιζόμαστε σε Αυτόν για τα άγχη και τα προβλήματά μας. Αυτό είναι η Εκκλησία μας, αυτή είναι η χαρά μας, αυτό είναι το παν για μας. Και ο άνθρωπος σήμερα αυτό ζητάει. Κάτι αισθάνεται εκείνη τη στιγμή και αύριο είναι τσακισμένος. Το ένα τον τρίβει, τον τρώει, τον τσακίζει, τον ψήνει. Ενώ το άλλο, δηλαδή το δόσιμο στον Χριστό, τον ζωογονεί, του δίνει χαρά, τον κάνει να χαίρεται τη ζωή, να νιώθει δύναμη, μεγαλείο.

Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν’ αγιάσει, αν το θέλει. Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι να έχετε άγχος και να σας πονάει το στήθος.

Ιγνάσιο Ραμονέ: ”η αυτοκρατορία της επιτήρησης”.

Ιγνάσιο Ραμονέ: “Αυτοκρατορία της επιτήρησης“

”Πρέπει ωστόσο να παραδεχτούμε το προφανές: ζούμε, εδώ και τώρα, υπό το κράτος ενός είδους αυτοκρατορίας της επιτήρησης. Εν αγνοία μας, παρακολουθούμαστε, κατασκοπευόμαστε, επιτηρούμαστε, ελεγχόμαστε, φακελωνόμαστε, ολοένα περισσότερο. Κάθε μέρα νέες τεχνολογίες εκλεπτύνουν τον εντοπισμό των ιχνών μας.

Εμπορικές φίρμες και διαφημιστικές εταιρείες σκαλίζουν τη ζωή μας. Με πρόσχημα τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας ή άλλων δεινών, κυβερνήσεις –συμπεριλαμβανομένων των πιο δημοκρατικών- γίνονται “Μεγάλοι Αδελφοί”, μη διστάζοντας πλέον να παραβιάζουν τους ίδιους τους νόμους τους για να μας κατασκοπεύουν καλύτερα […]

Μνήμη των Aγίων έξ Aποστόλων εκ των Eβδομήκοντα, Στάχυος, Aπελλού, Aμπλίου, Oυρβανού, Nαρκίσσου και Aριστοβούλου (31 Οκτωβρίου)

Eις τον Στάχυν.

Στάχυς δρεπάνω της τελευτής ως στάχυς,

Eκ του παρόντος εκθερίζεται βίου.

Eις τον Aπελλήν, Aμπλίαν, Oυρβανόν και Nάρκισσον.

H τετράχορδος των Aποστόλων λύρα,

Σιγά στερήσει πνευμάτων ως κολάβων.

Eις τον Aριστόβουλον.

Ψυχάς Aριστόβουλος αγρεύσας λόγοις,

Xριστώ πρόσεισι μισθόν αιτών της άγρας.

* Πρώτη εν τριακοστή Aπόστολοι έξ τέλος εύρον.

Άγιος Απόστολος Στάχυς εκ των Εβδομήκοντα. Μαρτύριο Αγίων Αποστόλων (εκ των Εβδομήκοντα) Αμπλία, Ουρβανού και Ναρκίσσου. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’

Από τους πέντε Aποστόλους τούτους, ο μεν Άγιος Στάχυς, έγινε πρώτος Eπίσκοπος Bυζαντίου, ήτοι της νυν Kωνσταντινουπόλεως, από τον πρωτόκλητον Aνδρέαν. Oύτος δε έκτισεν Eκκλησίαν και εις την Aργυρούπολιν, ήτις ήτον κοντά εις την Kωνσταντινούπολιν, και εδίδασκε τα εν αυτή συναγόμενα πλήθη των Xριστιανών. Διαπεράσας λοιπόν εις το αποστολικόν κήρυγμα χρόνους δεκαέξ, ανεπαύθη εν Kυρίω. O δε Aπελλής έγινεν Eπίσκοπος Hρακλείας, και πολλούς προσαγαγών εις τον Xριστόν, τέλος μακάριον έλαβεν2. O δε Aμπλίας και Oυρβανός Eπίσκοποι και αυτοί έγιναν από τον πρωτόκλητον Aνδρέαν. O μεν Aμπλίας, της Oδυσσουπόλεως, ο δε Oυρβανός, της Mακεδονίας. Eπειδή δε εκήρυττον τον Xριστόν, εκρήμνιζον δε τα είδωλα, διά τούτο εθανατώθησαν οι μακάριοι.

Κάποτε, πίστευα που λες... - Ελευθέριος Ελευθεριάδης

 Κάποτε, πίστευα που λες, ότι για να με αγαπάνε οι άλλοι πρέπει να είμαι καλή…

Μεγάλωσα όμως, και κατάλαβα, πως όσο καλή και νά ‘μαι, αν δεν είμαι πρώτα εγώ καλά, κανένας δε μπορεί να με αγαπήσει.

Και για να είμαι εγώ καλά, πρέπει πρώτα να μάθω να με αγαπώ εγώ.

Γιατί αν δεν με αγαπώ εγώ και την αγάπη που μου δείχνουν οι άλλοι άνθρωποι, την βλέπω άλλοτε σαν βάρος και εχθρό και άλλοτε σαν προσδοκία που ποτέ δεν ικανοποιείται.

Κάποτε, πίστευα που λες, πως δεν αξίζω τίποτα…

Το ’40 στα σχολικά βιβλία Γλώσσας: Δειλία, ηττοπάθεια και διασυρμός του Έπους!

Όσο παραμένει, στα σχολικά βιβλία, η μαγαρισιά, που ατιμάζει την επέτειο, θα επιμένουμε στην επισήμανσή της.

Στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου του 1960, ο μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης, μεταξύ των άλλων σπουδαίων ανέφερε και ένα συγκλονιστικό γεγονός, που διαδραματίσθηκε, όχι «στο διάσελο της Ιστορίας» (Βρεττάκος), στις αετοράχες της Πίνδου, αλλά στα μετόπισθεν, όπου απόλεμος πληθυσμός της πατρίδας μας συναγωνιζόταν την ανδρεία των μαχητών. Το μεταφέρω:

«Είχε οργανωθή, κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος, απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα και ένα φίλο γιατρό, σ’ αυτή την υπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώση το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στην σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Πώς μπορεί να συνδιαστεί η παρακολούθηση των νοημάτων με την ευχή κατά την ώρα της λατρείας;

“Η ευχή του Ιησού στην Θ. Λατρεία!”

Πώς μπορεί να συνδιαστεί η παρακολούθηση των νοημάτων με την ευχή κατά την ώρα της λατρείας; (Θ. Λειτουργία)

Πολύ εύκολα. Όπως συμβαίνει να έχουμε δύο πράγματα στο μυαλό μας, να ακούμε π. χ. κάποιον και να σκεφτόμαστε τον πατέρα μας που δεν ήρθε, το ίδιο ακριβώς μπορεί να γίνει με την παρακολούθηση και την ευχή.

Δεν είναι η ευχή κάτι το ξένο.

Αποφεύγομε κάθε τι το ξένο και βάζομε μόνο το όνομα του Ιησού, που είναι το δρών πρόσωπο. Διότι, τι είναι η λατευτική σύναξη; Είναι η παράσταση του Χριστού.

Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Θεράποντος του Θαυματουργού, του εν Λυθροδόντα (30 Οκτωβρίου)

Της γής πατήσας τας τρυφάς ο Θεράπων,

Κατατρυφά νύν ουρανού των χαρίτων.

Οσίως βιώσας θάνε Θεράπων τριακοστή.

Όσιος Θεράπων ο Θαυματουργός, ο παρά τον Λυθροδόνταν ασκήσας

Ο Όσιος Θεράπων του Λυθροδόντα ήρθε μαζί με την ομάδα των «Τριακοσίων» προσφύγων από την Παλαιστίνη κατά τους διωγμούς που έγιναν κατά τον Ζ’ αιώνα από τους μουσουλμάνους Άραβες. Αφού έζησε και εδιδάχθη στην έρημο της Παλαιστίνης τον μοναχισμό, τον ασκητισμό, την προσευχή, την ταπείνωση, την αγρυπνία και την εγκράτεια, όταν ήρθε στην χριστιανική Κύπρο, ψάχνοντας τόπο επιτήδιο για άσκηση, βρήκε τον κατάλληλο, και δίπλα σε αυτόν νερό, κοντά στο χωριό Λυθροδόντας, της επαρχίας Λευκωσίας.

Στον ερημικό εκείνο τόπο του Λυθροδόντα, ο Όσιος Θεράπων, μετά από πολλούς πνευματικούς αγώνες, αξιώθηκε από τον Θεό να λάβει το χάρισμα της θαυματουργίας. Οι πιστοί της γύρω περιοχής προσέτρεχαν κοντά του για να θεραπευτούν από διάφορες αρρώστιες, αλλά και για να πάρουν και την ορθή χριστιανική διδασκαλία για τη ψυχική τους ωφέλεια.

Παγκόσμιο σχέδιο ελέγχου με πρόσχημα τις «έκτακτες ανάγκες»

Χωρίς ιδιαίτερη δημοσιότητα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έδωσε στη δημοσιότητα ένα νέο «σχέδιο παγκόσμιας υγειονομικής έκτακτης ανάγκης», το οποίο, εάν τεθεί σε εφαρμογή, θα μεταβάλει ριζικά την έννοια της εθνικής κυριαρχίας.

Το έγγραφο προβλέπει τη συγκρότηση ενός μόνιμου μηχανισμού διεθνούς διοίκησης υπό την καθοδήγηση του ΠΟΥ, δίνοντάς του τη δυνατότητα να επιβάλλει «συντονισμό έκτακτης ανάγκης» όχι μόνο σε περιπτώσεις πανδημιών, αλλά και σε κρίσεις που σχετίζονται με το κλίμα, φυσικές καταστροφές ή ακόμη και κοινωνικές αναταραχές.

Για πρώτη φορά, η έννοια της «παγκόσμιας ασφάλειας υγείας» επεκτείνεται πέρα από το πεδίο των ασθενειών, εισχωρώντας σε κάθε μορφή κρίσης που μπορεί να επηρεάσει το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο ενός κράτους.

Στην ενότητα που φέρει τον τίτλο «Εθνικός και διεθνής συντονισμός έκτακτης ανάγκης», το κείμενο προδιαγράφει τη σταδιακή υποκατάσταση των εθνικών μηχανισμών πολιτικής προστασίας και δημόσιας υγείας από μια υπερεθνική, κεντρικά ελεγχόμενη αρχή με έδρα τη Γενεύη.

Γιά κάθε παιδί πού πέφτει νεκρὸ ἀπό ἀλκοὸλ ἢ ναρκωτικά, πρέπει νά ντρέπεται μιά κοινωνία πού στήν προσπάθειά της νά «σπάσῃ τά στερεότυπα», ἔχει σαπίσει…

Θεοφανώ Πολυμέρη

Σάπισε ἐπειδὴ στὸ ὄνομα ἑνὸς «δικαιωματισμοῦ», ἔδωσε τὴν δυνατότητα στὰ μὲν ἀνήλικα παιδιὰ νὰ ζοῦν ἀνεξέλεγκτα καὶ νὰ φέρονται σὰν μεγάλοι χωρὶς τὶς ἀντίστοιχες εὐθύνες, στὸν δὲ ἀκατάλληλο «γονέα» ἐν ὀνόματι τῆς προοδευτικότητος» νὰ ἀφήνη ἀσύδοτο τὸ παιδί του, μιᾶς καὶ βολεύει, προκειμένου νὰ ζήσῃ κι αὐτὸς τὴν ζωή του…

Εἶναι ἀσύλληπτο τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ μέσος Ἕλληνας σήμερα πιστεύει ὅτι εἶναι φυσιολογικὸ γιὰ ἕνα κορίτσι δεκαέξι ἐτῶν νὰ πηγαίνῃ μὲ τοὺς φίλους του γιὰ ποτὰ στὸ Γκάζι…

Μὰ ποιὰ μάνα δὲν ἀνησυχεῖ; Ποιὸς πατέρας δὲν φοβᾶται τὶ μπορεῖ νὰ συμβῇ; Εἴμαστε σοβαροί; Ἀπὸ πότε οἱ γονεῖς κοιμοῦνται ἥσυχοι ὅταν τὸ ἀνήλικο παιδί τους γυρίζει μὲ παρέες τὰ ξημερώματα στὰ μπάρ;;;;

Ξεκάθαρα, τὴν μεγαλύτερη εὐθύνη μακρὰν ἔχει ἡ οἰκογένεια…

Το Νο 82211 του Άουσβιτς θυμάται

Θυμίαμα στη μνήμη της Μαρίας Γλυμιδάκη - Μανωλαράκη

Γράφει η Μαίρη Φραγκάκη

Στα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα, συνάντησα τη Μαρία για μια συνέντευξη. Την ανακάλυψα μέσα από μια παρουσίαση που της είχε κάνει αυτή εδώ η εφημερίδα και που την ευχαριστώ γι' αυτό.

Από τότε -θάταν το 1978- και μέχρι τώρα που «έφυγε» και για πάντα νομίζω θα μείνουν στη μνήμη μου το κουράγιο, η δύναμη και η αξιοπρέπειά της.

Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη της είναι το άρθρο που ακολουθεί. Η ιστορία της όπως μου την είχε διηγηθεί τότε και που δημοσιεύτηκε στον περιοδικό Τύπο με τον τίτλο: «Το Νο 82211 του Άουσβιτς θυμάται».

Σοφία Στεφανίδου, ἡ πρώτη ἑλληνίδα ἀλεξιπτωτίστρια

Γράφει η Εὐδοξία Αὐγουστίνου. Φιλόλογος – Θεολόγος

«Ποθοῦσα πιό ζωντανά, πιό ἀποτελε­σμα­τικά νά ὑπηρετήσω τήν Ἑλλάδα μου, πού σάν ματοβαμμένη μάνα νόμι­ζα πώς μέ καλοῦσε», ἔγραφε στό ἡμερολόγιό της τό 1943 ἡ Σόνια-Σοφία Στεφανίδου.

Θυγατέρα τοῦ γιατροῦ Φιλοποίμενα Στεφανίδη ἀπό τήν Τραπεζούντα, ὁ ὁποῖ­ος τιμήθηκε γιά τήν ἐθελοντική του προσφορά σέ πέντε μέτωπα, γεννήθηκε τό 1907 στήν Ὀ­δησσό. Σέ ἡλικία 5 ἐτῶν μετέβη στήν Ἀθήνα, ὅπου ὁ πατέρας της ἐ­θελοντικά προσφέρει τίς ὑπηρεσίες του ὡς γιατρός τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ τήν περίοδο τῶν Βαλ­κανικῶν Πολέμων. Ἀρ­γό­­τε­ρα ἐγκαταστάθηκαν οἰκογενειακῶς στό Ἡράκλειο τῆς Κρήτης.

Τά πρῶτα γράμματα τῆς τά δίδαξαν οἱ γονεῖς της. Στή συνέχεια πῆρε κανονικά τό ἀπολυτήριο Γυμνασίου στό Ἡ­ρά­κλειο. Ἀφοῦ ἤδη εἶχε μάθει τή γερμανική καί τή γαλλική γλώσσα, τό 1924 οἱ γονεῖς της τή στέλνουν στή Γαλλία νά συνεχίσει τίς σπουδές της στή γαλλική γλώσσα.

Μαρτύριον τῆς ἁγίας ἐνδόξου ὁσιοπαρθενομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Ῥωμαίας (29 Ὀκτωβρίου)

Κάρας τομὴν ἤνεγκε ῥώμῃ καρδίας,

Βλάστημα Ῥώμης, Μάρτυς Ἀναστασία.

Τλῆ δὲ Ἀναστασίη ἐνάτη ξίφος εἰκάδι ὀξύ.

Δύο Ἀναστασίες βρίσκουμε στοὺς βίους τῶν Ἁγίων, ποὺ ἦσαν καὶ οἱ δύο ἐπιφανεῖς καὶ ξακουστὲς γιὰ τὴν φήμη τοῦ γένους τους καὶ γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς τους, ἦσαν δὲ καὶ οἱ δύο ἀπὸ τὴν περιφανῆ Ῥώμη.

Ἡ πρώτη παντρεύτηκε διὰ τῆς βίας ἀπὸ τοὺς γονεῖς της, καὶ δὲν συνευρέθηκε μὲ τὸν ἄνδρα της, οὔτε κἂν κοιμήθηκε μαζί του, γιατὶ ἦταν εἰδωλολάτρης, μὲ τὴν πρόφασι πὼς ἦταν τάχα ἄῤῥωστη. Ἔτσι φύλαξε ἄφθαρτη τὴν παρθενία της, διότι λίγες ἡμέρες ἀργότερα πέθανε ὁ ἄνδρας της. Ὡς ἐκ τούτου, πέρασε ὅλη τὴ ζωή της ἀσκητικά, μὲ σωφροσύνη καὶ μὲ ὅλες τὶς ἀρετές, δίνοντας ὅλο τὸ βιός της ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχούς. Ἐπισκεπτόταν στὰ δεσμωτήρια τοὺς ἁγίους μάρτυρες, τοὺς παρακινοῦσε νὰ ὑπομένουν τὰ βάσανα γιὰ τὸν Κύριο, τοὺς νουθετοῦσε καὶ τοὺς βοηθοῦσε στὶς βιωτικὲς ἀνάγκες τους.

Μαρτύριο Αγίας Αναστασίας Φαρμακολυτρίας. Τοιχογραφία 1547 μ.Χ. Ιερά Μονή Διονυσίου, Άγιον Όρος

Αποκολοκύνθωση

Γιάννης Σ. Καργάκος

Βλέπω τα γειτονάκια ντυμένα φαντασματάκια και τα ακούω να φαφουτίζουν «τρικ ορ τριτ;» ( =φάρσα ή κέρασμα;)…

Γονείς λιγωμένοι τα συνοδεύουν καμαρωτοί σε πριν από την ώρα τους χάλογουην πάρτυζ… Δεν κρατιόμαστε.

Καημένη Ελλάδα… Γεμίσαμε αμερικανάκια και φαντάσματα Ελληνόπουλων.

Όλα θυσία στο βωμό του κέρδους κάθε εποχικού μαγαζάτορα και της παγκοσμιοποίησης κάθε σάχλας.

Ο Ιερέας που αποκεφάλισαν οι γερμανοί, επειδή δεν τον τρυπούσαν οι σφαίρες!

Ο Ιερέας που αποκεφάλισαν οι γερμανοί, επειδή δεν τον τρυπούσαν οι σφαίρες!

~ π. Συμεών Δρετουλάκης

Γεννήθηκε στον Οψιγιά Αμαρίου το 1902.

Μετά την επιστροφή του από το μέτωπο, χειροτονήθηκε διάκονος στην Μονή Ασωμάτων και κατόπιν ιερομόναχος. Λίγα χρόνια αργότερα τοποθετήθηκε από την Επισκοπή Λάμπης και Σφακίων εφημέριος στο χωριό Βρύσες (Αμαρίου), τοποθέτηση που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από το χριστεπώνυμο πλήρωμα.

Στις Βρύσες τον βρήκε η Γερμανική Κατοχή... Ολοζώντανος μεταφέρεται από στόμα σε στόμα ο θρύλος για τον μαρτυρικό θάνατο του Συμεών.

"Οι Γερμανοί έκαιγαν και σκότωναν... Ανάμεσα στα χωριά, ήταν και οι Βρύσες Αμαρίου, που εφημέριος ήταν ο πατήρ Συμεών. Συνέλαβαν αρκετά παλικάρια, μέχρι που έφτασαν στο σπίτι του παπά. Τον πήραν βίαια και τον έκλεισαν στο σχολείο μαζί με τους άλλους...

Άγιος Παΐσιος: “Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχει ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος”

~ Θυμάμαι, στον στρατό το σύνολο είχε έναν κοινό σκοπό. Προσπαθούσα εγώ, αλλά η θυσία υπήρχε και στους άλλους, άσχετα αν πίστευαν ή όχι στην άλλη ζωή.

«Γιατί να σκοτωθή ο άλλος; είναι οικογενειάρχης», έλεγαν, και πήγαιναν αυτοί σε μια επικίνδυνη επιχείρηση. Η θυσία που έκαναν αυτοί είχε μεγαλύτερη αξία από την θυσία που έκανε ένας πιστός. Ο πιστός πίστευε στην θεία δικαιοσύνη, στην θεία ανταπόδοση, ενώ αυτοί δεν γνώριζαν ότι δεν πάει χαμένη η θυσία που έκαναν και ότι θα έχουν να λάβουν γι’ αυτήν στην άλλη ζωή.

Στην Κατοχή, τότε με τον Δαβάκη, οι Ιταλοί είχαν κάνει συλλήψεις νέων αξιωματικών, τους έβαλαν σε ένα καράβι και τους βούλιαξαν. Ύστερα, τους πρώτους που έπιασαν, τους βασάνισαν, για να μαρτυρήσουν ποιοί έχουν όπλα. Εκεί να δήτε κοσμικοί άνθρωποι τί θυσία έκαναν! Στην Κόνιτσα, κοντά στο σπίτι μας, εκεί που έχτισαν τώρα τον Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, πρώτα ήταν τζαμί. Τους έκλειναν μέσα στο τζαμί και τους έδερναν όλη την νύχτα με βούρδουλα που είχε επάνω κολτσίδες όλο αγκάθια ή με καλώδια γδαρμένα· έβγαιναν έξω τα σύρματα, έδεναν και στην άκρη μολύβια και μ’ αυτά τους χτυπούσαν· και αυτό το ατσαλένιο σύρμα πήγαινε και έγδερνε το δέρμα. Για να μην ακούγωνται οι φωνές, τραγουδούσαν ή έβαζαν μουσική. Από ᾿δώ βγήκε το «ξύλο μετά μουσικής».

28η Ὀκτωβρίου 2025: Ὧρες αὐτοκριτικῆς

Ἐπειδή τό παρελθόν διδάσκει, πρέπει νά ὑπενθυμίζεται· τώρα μάλιστα πού τά ΝΑΙ περίσσεψαν.

Τό ΟΧΙ εἶναι ὁ ἀλάνθαστος καί σταθερός βηματοδότης τῆς ἀργόσυρτης Ἐθνικῆς μας ἱστορικῆς διαδρομῆς, ἐδῶ καί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια.

Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσει τό ΟΧΙ τῶν Θερμοπυλῶν, τῆς Σαλαμίνας καί τοῦ Μαραθῶνα ἀπέναντι στόν Πέρση εἰσβολέα;

Ποιός δικαιοῦται νά λησμονήσει τό ΟΧΙ τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στήν Ὀθωμανική βαρβαρότητα;

Ποιός τολμᾶ νά προσπεράσει ἤ νά ὑποτιμήσει τό ΟΧΙ τοῦ Μάρκου Μπότσαρη, τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τοῦ Καραϊσκάκη, τοῦ Λάμπρου Κατσώνη, τοῦ Ἐμμανουήλ Παππᾶ, τῆς Μπουμπουλίνας, τῆς Δόμνας Βισβίζη στόν Τοῦρκο δυνάστη;

Η «Παναγιά της Νίκης» του Γιάννη Τσαρούχη

Η «Παναγιά της Νίκης». Η διάσημη εικόνα που ζωγράφισε ο Γιάννης Τσαρούχης μετά το όραμα ενός στρατιώτη στο μέτωπο. Τι απέγινε το εκκλησάκι που χτίστηκε στο σημείο με έρανο του στρατεύματος. Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου δεν ήταν λίγοι οι στρατιώτες που ανέφεραν ότι σε δύσκολες στιγμές στο μέτωπο, αναζήτησαν στήριγμα στο θεό και προσευχήθηκαν στην Παναγία για να τους προστατεύσει.

Κάποιοι από αυτούς που βρέθηκαν σε μεγάλη δοκιμασία, ανέφεραν ότι είχαν δει ακόμα και οράματα με την μορφή της Παναγίας. Η διήγησή τους εκείνες τις δύσκολες ώρες του πολέμου, διαδόθηκαν σαν αστραπή μέσα στο στράτευμα. Μία τέτοια αναφορά έγινε η αφορμή για να εμπνευστεί και να ζωγραφίσει ο Γιάννης Τσαρούχης την περίφημη «Παναγία της Νίκης».

Η ΠΑΝΑΓΙΑ στο μέτωπο-1940. «Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη!»

«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη.

Σκοπός μου […]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις.

Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη.

Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε.

Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε».

(Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής στο μέτωπο της Κορυτσάς)

πηγή: https://simeiakairwn.gr/

Λόγος στην ημέρα της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου (Άγιος Λουκάς αρχιεπίσκοπος Κριμαίας)

Οι λουθηρανοί, οι προτεστάντες και όλοι οι άλλοι αιρετικοί δεν τιμούν την Υπεραγία Παρθένο Μαρία. Την θεωρούν μόνο μια ευσεβή γυναίκα και βεβαίως δεν προσεύχονται σ’ αύτη. Εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί πώς βλέπουμε την γήινη Μητέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, η οποία υπηρέτησε το μέγα μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Υιού του Θεού;Μήπως είμαστε αξιοκατάκριτοι για το ότι την καλούμε «τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ»; Για το ότι απευθυνόμαστε με τις θερμές προσευχές μας σ’ Αυτήν, που είναι «η σωτηρία του γένους των Χριστιανών»;

Αλλά δεν υπήρχε αυτή ζωντανός Άχραντος Ναός του Σωτήρος, πολύτιμο παλάτι και Παρθένος; Δεν επέλευσε σ’ αυτή το Άγιο Πνεύμα τη στιγμή της ασπόρου συλλήψεως του Υιού του Θεού και δεν έμεινε μαζί της σε όλη την υπόλοιπη ζωή της;

Στην Ιστορία μένουν τα ΟΧΙ

Οι μη έχοντες επαφή με την ελληνική Ιστορία και εκείνοι που απέχουν συναισθηματικά από τον πλούτο της παράδοσής μας γίνονται εύκολα στόχοι των εθνομηδενιστών. Όσοι ανήκουν σ’ αυτή την ιδεολογικοπολιτική… συνομοταξία διαδίδουν αντιπατριωτικά σοφίσματα, όπως το ακόλουθο: Αποτελεί παραλογισμό να γιορτάζουμε ως Έλληνες την αρχή και όχι το τέλος του πολέμου. Είναι μεν άχαρο να ασχολείται η κοινωνία με τέτοιου είδους δόλια και φτηνά επιχειρήματα, αλλά χρήζουν απάντησης.

Οι Έλληνες γιορτάζουν την αρχή και όχι το τέλος του πολέμου για πολλούς, ορθότατους λόγους. Πρώτα απ’ όλα, το έθνος μας τιμά όλους τους δίκαιους αγώνες, που δίδονται για την ελευθερία, την τιμή, τη μεγαλοσύνη και την αξιοπρέπεια του Ελληνισμού. Επιπλέον, είναι άξιοι ακόμα μεγαλύτερης ανάδειξης επέτειοι όπως της 28ης Οκτωβρίου, διότι μείναμε ανυποχώρητοι στις ηθικές και ανθρωπιστικές θέσεις μας. Δεν φοβηθήκαμε την υπεροπλία του αλαζόνα αντιπάλου. Δεν καμφθήκαμε από την προπαγάνδα περί του «ανέφικτου» να τα βάλει κάποια χώρα με τον Άξονα. Δεν βάλαμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τα όσια και τα ιερά μας.

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Tερεντίου και Nεονίλλης των ομοζύγων. Kαι των τέκνων αυτών, Σαρβήλου, Nιτά, Iέρακος, Θεοδούλου, Φωτίου, Bήλης και Eυνίκης (28 Οκτωβρίου)

Συν επτά τέκνοις η δυάς των συζύγων,

Tιμήν τομήν ηγείτο την εκ του ξίφους.

Δειρήν ογδοάτη γε Tερέντιος εικάδι κάρθη.

Μαρτύριο των Aγίων Tερεντίου και Nεονίλλης των ομοζύγων 

και των τέκνων αυτών. Μηνολόγιο Οξφόρδης (14ος αι.)

Oύτοι όλοι ευρίσκοντο μέσα εις ένα οσπήτιον, ως ένα γένος όντες. Kαι κρυπτώς ελάτρευον τον Θεόν. Όθεν διαβάλλονται εις τον ηγεμόνα και παρασταίνονται εις το αυτού κριτήριον. Eπειδή δε ωμολόγησαν μεν τον Xριστόν Θεόν αληθινόν, τα δε είδωλα επεριγέλασαν, διά τούτο κρεμασθέντες, καταξεσχίζονται άσπλαγχνα. Kαι καταρραντίζονται άνωθεν αι πληγαί των με ξύδι δριμύτατον και άλας. Yποκάτω δε φλογίζονται με πυρκαϊάν. Oι δε Άγιοι ταύτα πάσχοντες, επροσηύχοντο, και με σιωπηλήν φωνήν επαρακίνουν ένας τον άλλον εις το μαρτύριον. Λοιπόν δεν επαρέβλεψεν ο Kύριος την προσευχήν τους. Aλλά Άγγελοι αοράτως ηλευθέρωσαν αυτούς από τα δεσμά, και ιάτρευσαν τας πληγάς των. Oι δε ασεβείς βλέποντες τούτο, εξεπλάγησαν ομού και εφοβήθησαν. Έπειτα ρίπτονται οι Άγιοι εις την φυλακήν. Kαι την ερχομένην ημέραν δέρνονται με ρόπαλα, ήτοι με ραβδία χοντρά. Mετά ταύτα δένονται εις τροχούς, και δέρνονται ανελεημόνως. Aβλαβείς δε μείναντες με την χάριν του Θεού, παραδίδονται τροφή εις τα θηρία. Kαι πάλιν αβλαβείς διαφυλαχθέντες, βάλλονται μέσα εις καζάνια μεγάλα γεμάτα από πίσσαν βρασμένην. O δε βρασμός της πίσσης, ω του θαύματος! ευθύς μετεβλήθη εις νερόν. Bλέποντες δε οι ασεβείς, πως διαφυλάττονται οι Άγιοι αβλαβείς από τα βάσανα, απέκοψαν με το ξίφος τας κεφαλάς των. Kαι ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους του μαρτυρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

πηγή: https://immorfou.org.cy/

Μισανθρωπία ο δαιμονισμός στην πράξη - Ο εφιάλτης της «ανθρωπιστικής» ευθανασίας – Ο Καναδάς σπρώχνει τους αδύναμους στον θάνατο

Μια συγκλονιστική μαρτυρία στη Βουλή του Καναδά αποκάλυψε ότι άνθρωποι με αναπηρίες δέχονται πίεση να θέσουν τέλος στη ζωή τους μέσω ευθανασίας, ακόμη και κατά τη διάρκεια συνηθισμένων ιατρικών επισκέψεων. Το γεγονός φέρνει στο φως τη σκοτεινή πλευρά της πολιτικής για την «Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Θανάτωση» (MAiD), η οποία έχει πλέον επεκταθεί σε μη τελικούς ασθενείς, μετατρέποντας την ιατρική φροντίδα σε ψυχρό διοικητικό μηχανισμό εξόντωσης.

Η Κρίστα Καρ, διευθύνουσα σύμβουλος της οργάνωσης Inclusion Canada και ακτιβίστρια κατά της ευθανασίας, προειδοποίησε ενώπιον της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Οικονομικών στις 8 Οκτωβρίου ότι η επέκταση του νόμου MAiD από το 2021 έχει αλλάξει ριζικά τη σχέση των πολιτών με το σύστημα υγείας. «Από τότε που εισήχθη η τροποποίηση για την “Κατηγορία 2 MAiD”, η οποία επιτρέπει την ευθανασία σε χρόνια πάσχοντες χωρίς τελική διάγνωση, οι πολίτες με αναπηρίες φοβούνται να επισκεφθούν το νοσοκομείο ακόμα και για απλά προβλήματα», τόνισε. «Πολύ συχνά η ευθανασία προτείνεται ως “λύση” για ό,τι θεωρείται ανυπόφορος πόνος».

Σαράντος Καργάκος: Τι απαιτούν οι ήρωες του '40-'41

Του Σαράντου Καργάκου

Ο Δημοσθένης που δεν ήταν ιδιαίτερα θωπευτικός έναντι των Αθηναίων πολιτών, τους λέγει σε μια αποστροφή λόγου κάτι, που και για τους τωρινούς Ελληνες είναι ιδιαίτερα διδακτικό: «Νομίζετε τους προγόνους ημών αναθείναι τα τρόπαια, ουχ ίνα θαυμάζητε αυτά θεωρούντες, αλλ’ ίνα μιμήσθε τας εκείνων αρετάς». Με απλά λόγια: Να έχετε υπόψη σας ότι οι πρόγονοί μας έστησαν τα τρόπαια όχι για να τα θαυμάζετε και να τα χαζεύετε αλλά για να μιμείσθε τις πράξεις της παλικαριάς τους.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ του ’40-’41 έχουν ακούσει -θ’ακούσουν και φέτος- εγκώμια πολλά. Για πολλούς έχουν στηθεί μνημεία λαμπρά. Αλλά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να μιμηθούμε «τας εκείνων αρετάς»; Εκείνοι βρέθηκαν μέσα στη δίνη του μεγαλύτερου και πιο ανθρωποβόρου πολέμου της Ιστορίας. Στο πιο περίπλοκο διπλωματικό γαϊτανάκι. Πέρα από τη χρονία οικονομική αφαίμαξη λόγω του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε επιβληθεί από το 1897, ήσαν αντιμέτωποι μιας δολίας πολιτικής απειλής, με αναπόφευκτη κατάληξη την πολεμική εμπλοκή.

«Η Πίνδος, το Καλπάκι και τα φοβερά υψώματα 717, 731, 733, 1308 (Τρεμπεσίνας)» (Είναι τα υψώματα – άνθη της PRIMAVERA – Άνοιξης 9-15/3/1940)

«Η Πίνδος, το Καλπάκι και τα φοβερά υψώματα 717, 731, 733, 1308 (Τρεμπεσίνας)»

(Είναι τα υψώματα – άνθη της PRIMAVERA – Άνοιξης 9-15/3/1940)

Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός

Καθώς το έτος 1940 πλησίαζε στο τέλος του, οι ναζί με φυσικό σύμμαχό τους τον Μουσολίνι, ωθούσαν την Ελλάδα (πατρίδα μας) στη νέα παγκόσμια σύγκρουση, μεγαλύτερη από την πρώτη.

Φασισμός – ναζισμός, μετά την αποικιοκρατία, είναι το πλέον εγκληματικό (τερατώδες) δημιούργημα της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Για «Ενωμένη Ευρώπη» μιλούσε το μεγάλο Ράιχ, μιας «και οι Γερμανοί είναι εκείνοι που θα προσφέρουν στην Ευρώπη την ηγετική της τάξη», όπως αυτό πίστευε!

Στην αποτρεπτική αντίσταση εναντίον της ναζιστικής – φασιστικής τάξης των ευρωπαϊκών πραγμάτων, η πατρίδα μας, με πιστότητα στις μεγάλες αξίες της Ορθοδοξίας και του διαχρονικού Ελληνισμού (Ελευθερία, Δημοκρατία κλπ), προσέφερε τα μέγιστα.

Τα γεγονότα του πολέμου της Ιταλίας έναντι της Ελλάδος, δίνουν απαντήσεις, ως άμεσης περιγραφής της εμπειρίας των Ελλήνων μαχητών στα χαρακώματα, στις βουνοπλαγιές και στα υψώματα των πεδίων των μαχών∙ απαντήσεις στη φαινομενολογία των πάσης φύσεως αρνητών του έπους του ’40.

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Nέστορος (27 Οκτωβρίου)

Oμού Λυαίον και λύμην την της πλάνης,

Kτείνας ο Nέστωρ τέμνεται διά ξίφους.

Eικάδι εβδομάτη αποκέρσαν Nέστορα κεδνόν.

Άγιος Νέστωρ

Oύτος ο Άγιος Nέστωρ ήτον πολλά νέος κατά την ηλικίαν εκείνην, κατά την οποίαν αρχίζουν να φυτρόνουν αι τρίχες των γενείων, ήτον δε γλυκύς εις την θεωρίαν. Ωραίος εις το κάλλος, και γνώριμος του Aγίου ενδόξου Mάρτυρος Δημητρίου. Oύτος λοιπόν βλέπωντας, πως ο βασιλεύς Mαξιμιανός έχαιρε και ηγάπα ένα βάρβαρον, Λυαίον ονομαζόμενον· και πως εκαυχάτο μεγάλως εις την ανδρίαν του βαρβάρου εκείνου, και εις τας νίκας οπού έκαμνε με όσους επάλευε· ταύτα, λέγω, βλέπων ο μακάριος Nέστωρ, εμίσησε την τοιαύτην υπερηφάνειαν του Λυαίου. Bλέπων δε και τα θαύματα του Aγίου Δημητρίου, έλαβε θάρρος, ότι αν μόνον αρματωθή με τας ευχάς εκείνου, και πολεμήση τον βάρβαρον Λυαίον, έχει βέβαια διά να τον νικήση.

Θεσσαλονίκη: Από την απελευθέρωση στην εγκατάλειψη

του Παντελή Σαββίδη

Η Θεσσαλονίκη γιορτάζει την απελευθέρωσή της. Στις 26 Οκτωβρίου 1912, ο ελληνικός στρατός, χάρη στη διορατικότητα του Ελευθερίου Βενιζέλου, μπήκε θριαμβευτικά στην πόλη και έβαλε τέλος σε πέντε αιώνες οθωμανικής κυριαρχίας.

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης σήμανε το πέρασμα από το μικρό βασίλειο της Παλιάς Ελλάδας σε ένα βιώσιμο κράτος για τα δεδομένα της εποχής.

Λίγα χρόνια αργότερα, που έμοιασαν με αιώνες λόγω της πυκνότητας των γεγονότων, την 28η Οκτωβρίου 1940, ο νέος ελληνισμός έδειξε την ψυχή του στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας, κάτι σαν κάθαρση από την τραγωδία του ’22.

Η 28η Οκτωβρίου υπήρξε κορυφαία στιγμή, όχι το τελευταίο κεφάλαιο, μιας μακράς πορείας που ξεκίνησε με την Επανάσταση του 1821. Από εκεί και πέρα άρχισε η παρακμή. Αλλά η Επανάσταση δεν ολοκληρώθηκε.