Στέκομαι σήμερα μπροστά σας όχι ως ειδικός, ούτε ως πολιτικός∙ μα ως γυναίκα της γης, αγρότισσα, κτηνοτρόφος, μάνα και φύλακας μιας πατρίδας που σβήνει σιγά-σιγά από τον χάρτη.
Έρχομαι από μια ακριτική γωνιά της Ελλάδας, από εκεί όπου η μέρα ξημερώνει νωρίτερα και η πολιτεία φτάνει αργότερα. Από τόπους που τους κρατάμε ζωντανούς με τα χέρια μας, με τον ιδρώτα μας, με την καρδιά μας. Εδώ η περιοχή μοιάζει ξεχασμένη, μα κάποιοι από εμάς επιμένουμε να ζούμε εδώ, εδώ όπου αρχίζει η Ελλάδα.
Οι εποχές είναι το ημερολόγιό μας: ο χειμώνας με τις ανησυχίες του, η άνοιξη με τον παλμό της ελπίδας, το καλοκαίρι με τον ιδρώτα που γίνεται ποτάμι, το φθινόπωρο με το γλυκό βάρος της συγκομιδής. Ερχόμαστε αντιμέτωποι και με τα στοιχεία της φύσης, αλλά για εμάς δεν είναι απλώς επάγγελμα — είναι δεσμός ακατάλυτος με τη φύση, σχέση που θέλει φροντίδα, πίστη και αντοχή. Μα σήμερα, αυτή η σχέση δοκιμάζεται σκληρά.
Το κόστος παραγωγής ανεβαίνει σαν ζιζάνιο που πνίγει τον σπόρο πριν προλάβει να βλαστήσει. Τα καύσιμα, τα λιπάσματα, οι ζωοτροφές — όλα γίνονται βάρος δυσβάσταχτο. Κι όταν χαλάζι ή ξηρασία αφανίσουν τον μόχθο μιας χρονιάς μέσα σε λίγα λεπτά, περιμένουμε αποζημίωση όχι για πολυτέλεια, αλλά για να ξανασταθούμε. Μα πολλές φορές έρχεται αργά και τότε η σιωπή της αγωνίας ακούγεται πιο δυνατά από κάθε κραυγή.
Κι ας μην ξεχνούμε τις κτηνοτρόφους - γυναίκες που σηκώνονται πριν λαλήσει ο κόκορας, με χέρια που μυρίζουν γάλα και στάνη. Τα ζώα τους δεν είναι αριθμοί, Κάθε κατσικάκι που γεννιέται είναι χαρά, κάθε ζεστό βλέμμα προβατιού είναι συντροφιά. Κι όταν μια ασθένεια χτυπήσει, όταν κοπάδια ολόκληρα σφαγιάζονται για να σωθούν τα υπόλοιπα, δεν χάνεται μόνο εισόδημα∙ χάνεται το όνειρο, χάνεται ένα κομμάτι ψυχής. Το μαντρί αδειάζει και μαζί του αδειάζει και η καρδιά.
Σας ζητώ να ακούσετε αυτή τη φωνή, να δείτε πίσω από κάθε ψωμί τον ιδρώτα της αυγής, πίσω από κάθε ποτήρι γάλα τα ροζιασμένα χέρια μιας γυναίκας που δεν έμαθε να παραδίδεται. Χρειαζόμαστε μέτρα ουσιαστικά, σας χρειαζόμαστε δίπλα μας, χρειαζόμαστε να νιώσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι.
Δεν ζητούμε προνόμια. Ζητούμε να μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Να νιώσουμε ότι η πολιτεία στέκεται δίπλα μας και όχι μακριά μας.
Μην αφήσετε τα χωράφια να γίνουν σιωπηλά, ούτε τα μαντριά να μείνουν χωρίς καμπάνες.
Μην αφήσετε η φλόγα του πρωτογενούς τομέα να σβήσει.
Γιατί όπου υπάρχει αγρότης και κτηνοτρόφος, υπάρχει ζωή.
Κι όσο η ζωή ανθίζει στη γη, ανθίζει και η Ελλάδα.
Στηρίξτε τις ρίζες του τόπου, για να ανθίσει το αύριο.
Με σεβασμό, πίστη και ελπίδα,
Μια ανώνυμη αγρότισσα
πηγή: https://www.momsforgreece.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου